22 χρόνια ο Σύλλογος Φίλων Μουσικής Καβάλας οργανώνει στο ΤΕΙ, τον Μάη, την χορωδιακή του συνάντηση. Παρά τα πολλά έτη που μεσολάβησαν, κάθε φορά η συνάντηση έχει τη φρεσκάδα της πρώτης φοράς. Τη γεμάτη αίθουσα, την ανυπομονησία του κοινού να αρχίσει το τραγούδι. Αυτοί που… κουράστηκαν νωρίς φαίνεται να είναι οι εκπρόσωποι των φορέων. Προχθές Σαββάτο την εκδήλωση παρακολούθησαν η Δήμαρχος, ο Αντιπεριφερειάρχης, ο αντιπρόεδρος της Δημωφέλεια Δημήτρης Καζανίδης και εκπρόσωπος της Ι. Μητρόπολης. Θυμόμαστε άλλα χρόνια, οι θέσεις των επισήμων ήταν κατάμεστες.
Φέτος η χορωδία του διοργανωτή συλλόγου εμφανίστηκε τελευταία. Ένα από τραγούδια αφιερώθηκαν στην ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των ποντίων. Ο κ. Μαρκόπουλος και η κ. Δήμαρχος βοήθησαν ώστε να δοθούν αναμνηστικά δώρα στις άλλες χορωδίες που λόγω της συνάντησης ήταν στην Καβάλα. Το πρόγραμμα ήταν μεγαλύτερο των δύο ωρών κι από τις φιλοξενούμενες χορωδίες ξεχώρισαν της Λάρισας και της Λειβαδιάς. Η κ. Σγουρίδου διεύθυνε τη χορωδία της Καβάλας ενώ στο πιάνο συνόδευε ο Θόδωρος Κατάκαλος. Κάθε μια από τις 4 χορωδίες της συνάντησης ερμήνευσε 5 τραγούδια.
Στην αρχική του ομιλία ο πρόεδρος του Συλλόγου των Φίλων της Μουσικής κ. Δημήτρης Λυμπεράκης είπε μεταξύ των άλλων: «Φαίνεται ότι δε θέλει και πολλά ένας δημότης/πολίτης για να γίνει εθελοντής και ν αρχίσει να” καίγεται” θυσιάζοντας στο συλλογικό καλό και την ανάδειξη του τόπου του στιγμές “κλεμμένες” από την προσωπική και οικογενειακή του ζωή…Και δεν το κάνει γιατί έχει την ανάγκη να γίνει “αναγνωρίσιμος” και να ταυτιστεί με κάποιο τηλεοπτικό προϊόν. Καταθέτει τη ψυχούλα του σ αυτό που πιστεύει, γιατί έτσι νιώθει κοινωνικό ον που μοιράζεται φόβους και άγχη και βάφει με αισιοδοξία τις μέρες του….Κι ανάγεται σε πλάστη μουσικών μύθων, σε ταξιδιώτη χορωδιακών ταξιδιών, αναστεναγμών, ψιθύρων και καημών… Γίναμε 43 ετων και διοργανώνουμε το φεστιβάλ επι 22 ετη, τιμώντας με τις χορωδιακές εμφανίσεις μας τον εαυτό μας και την πόλη μας..Φέτος ανταμώνουμε 250 χορωδοί απο Γρεβενά, Κατερίνη, Λάρισα και Λιβαδειά γιατί έτσι αναζητούμε τη διαίσθηση μας για τον κόσμο, βρίσκουμε το ουσιώδες της στιγμής και το μεταποιούμε σε ομορφιά. Τη χαμένη κατοικία της ψυχούλας μας αναζητούμε, την ομορφιά με τα πολλά εξώφυλλα της…Γι αυτό τραγουδάμε…Για να δούμε λίγο πιο πέρα από αυτό που δε φαίνεται. Να δούμε την άλλη αλήθεια…..».
