Ο Ιταλικός Μάης διήρκεσε 15 χρόνια.
Το ιταλικό ανταγωνιστικό κίνημα από το ’68 έως τα μέσα του ’80 ήταν σε πολυμορφία, εύρος θεματικών, οργανωτικές εμπειρίες και μαζικότητα το σημαντικότερο στην Ευρώπη. Στα εργοστάσια, τα σχολεία, στα πανεπιστήμια και τις γειτονιές εμφανίστηκαν μαζικές συμπεριφορές που αμφισβητούσαν στην πράξη την προσκυνημένη στάση της «αριστεράς» και των συνδικάτων μέσα στην κρίση και την βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Ο εξωκοινοβουλευτικός χώρος, η εργατική αυτονομία, το κίνημα του ’77 και συναφή θέματα θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας σε μια βιωματική παρουσίαση από τον Μιχάλη Μ. για την Φλωρεντία και τον Αντώνη Ν. για την Πάντοβα.
από Ρουβίκωνας
10/12/2018 3:16 μμ.
Αυτό ήταν το κάλεσμα της κολεκτίβας, έλαβε χώρα μια θαυμάσια συνάντηση η οποία επαναλήφθηκε στη συνέχεια στην Κρήτη και τη Θεσσαλονίκη, [ κατάληψη Ευαγγελισμού και Βιολογικό], σε χώρους αγώνα και προβληματισμού, με ιδιαίτερη επιτυχία. Πάντοτε επίκαιρη η ιστορία ενός από τα μακροβιότερα, και σίγουρα του περισσότερο πολύπλευρου Κινήματος στον ευρωπαϊκό, ίσως παγκόσμιο χώρο. Στη συνέχεια κυκλοφόρησε και το βιβλίο »εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα» για να ολοκληρώσει αυτό τον πρώτο κύκλο στοχασμού σχετικά με την »αυτόνομη σκέψη και συμπεριφορά» των στρατευμένων στο ανταγωνιστικό κίνημα.
Εάν θέλαμε να χαρακτηρίσουμε την Αυτονομία με μια μόνο φράση, θα λέγαμε πως είναι ένα σύνολο από συμπεριφορές, ολοκληρωτικά αντίθετες προς την καθεστηκυία κατάσταση πραγμάτων, ανατρεπτικών ως προς αυτήν.
Το τραγούδι που της ταιριάζει καλύτερα, στην ελληνική πραγματικότητα: Κάτω στην πόλη, από τα Μωρά στη φωτιά. Ταινία: του Νίκου Νικολαίδη, η Γλυκιά Συμμορία…
Υπήρξαν πολλές τάσεις μέσα στην Αυτονομία, χώριζαν κάποια πράγματα τους αυτόνομους, ένωναν πολλά άλλα. Ας μιλήσουμε εν τάχει γι’ αυτά:
Οι αυτόνομοι πολέμησαν με όσα όπλα είχαν στη φαρέτρα ενάντια στην προσπάθεια της μπουρζουαζίας να ταυτοποιήσει, να υποκειμενοποιήσει τους ανθρώπους σύμφωνα με τα κελεύσματα και τα συμφέροντας της, για κέρδος και εμπορευματοποίηση των ανθρώπων και των μεταξύ τους σχέσεων. Άρνηση, απόρριψη της μισθωτής εργασίας σήμαινε ακριβώς αυτό. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν αποδεχτεί σχεδόν πλήρως τις αξίες που το κατεστημένο προβάλλει ως ‘οικουμενικές’, έχει φάει το αγγούρι στον πισινό του ο κόσμος, ντρέπονται να πουν οι άνθρωποι πως έχουν φτωχοποιηθεί, υποδουλωθεί πλήρως, υπηρέτες του εκάστοτε αφεντικού, κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.
Στο διάχυτο εργοστάσιο των χρόνων εβδομήντα οι αυτόνομοι απέρριπταν την υποκειμενοποίηση τους λέγοντας πως το »προσωπικό είναι πολιτικό», συνεπώς, όλη τους η καθημερινότητα διέπονταν από τους όρους του ολοκληρωτικού πολέμου ενάντια στο καθεστώς, πολιτιστικό, πολιτικό, οικονομικό. Η ενότητα της αστικής οικογένειας είχε διαρραγεί, η ενότητα της εργατικής τάξης είχε διαρραγεί, στα πανεπιστήμια και στα σχολεία η έννοια του δασκάλου αφεντικού-αυθεντίας είχε διαρραγεί, η έννοια του πατέρα αφεντικού επίσης. Σεξουαλική επανάσταση, η επανάσταση της καθημερινής βιοτής.
Έπαιρναν» την πόλη» σε καθημερινή βάση η αυτόνομοι, με τη συνεχή παρουσία τους σε κάθε γωνιά του μητροπολιτικού γίγνεσθαι. »Οι επιθυμίες τους νόμος», »ο κομουνισμός σήμερα, εδώ και τώρα» κι όχι σαν ωριμάσουν κάποιες συνθήκες. Η έννοια της »αστικής νομιμότητας» τελείως ξένη σε αυτούς, »νόμος το δίκιο του αυτόνομου», η επιθυμία του για »ολοκληρωτική απελευθέρωση».
Δεν θα μείνουμε στους «καταυλισμούς» μας!! Αυτή τη φορά η
Παλιά Νύχτα θα είναι μια νύχτα γιορτής και πολέμου! Γιορτής γιατί έχουμε ανάγκη
να είμαστε μαζί, να νιώθουμε τη ζεστασιά μας, να συναντούμε συλλογικά την επιθυμία να
παλεύουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο, για να νικήσουμε την
απελπισία και να οργανώσουμε το όνειρο. Πολέμου γιατί δεν είμαστε
πρόθυμοι να θυσιάσουμε τη ζωή μας, τη φαντασία μας, για τα αφεντικά.
Και θέλουμε να το φωνάξουμε μέσα στο μυαλό τους, με όλη μας την απόγνωση, με όλη μας τη χαρά της ζωής! ρωμαϊκοί κύκλοι νεανικού προλεταριάτου
Κάποιοι έφτιαχναν το μαχόμενο κόμμα, μοντέλο τριτοδιεθνιστικό, κάποιοι ήθελαν το οπλισμένο κίνημα, κάποιοι τον απελευθερωτικό στρατό, εδώ βρίσκονταν οι διαφορές, ανάλογα με την προέλευση των αγωνιστών, των στρατευμένων, των μη στρατευμένων. Οργανωμένη αυτονομία, διάχυτη αυτονομία, καταστασιακοί, ελευθεριακοί, αδέσποτα σκυλιά, στρατευμένοι, μη στρατευμένοι, μαχητές, μαρξιστές-λενινιστές, όλοι μια μοναδική ανάγκη να πετάξουν από πάνω τους τον αξιακό μανδύα της μπουρζουαζίας. Κάποιοι έβλεπαν στην εργατική τάξη την πρωτοπορία στους αγώνες, κάποιοι δεν ανέχονταν πρωτοπορίες, άλλοι οργανώνονταν κάθετα, κάποιοι άλλοι οριζόντια, άλλοι ήθελαν την κατάκτηση της κεντρικής εξουσίας, σε ορισμένους άλλους ενδιέφερε περισσότερο να δημιουργήσουν απελευθερωμένες ζώνες, κάποιοι δρούσαν έξω, ξεχωριστά από το Κίνημα, άλλοι ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του, κάποιοι με το ένα πόδι από εδώ και το άλλο από εκεί, ΟΛΟΙ ήθελαν να τινάξουν οριστικά, ολοκληρωτικά τον ζυγό.
Αντιεξουσία τους ήταν οι στιγμές επίθεσης, ήταν οι στιγμές που επέβαλαν το δικό τους, το δίκιο τους. Αυτονομία είναι η οικειοποίηση του ελεύθερου εαυτού τους από τις συνθήκες της καπιταλιστικής αξιοποίησης, είναι η γενικευμένη απαλλοτρίωση του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου από τους ίδιους, είναι η δολιοφθορά της καπιταλιστικής ανάπτυξης. »Αυτονομία είναι ο διάχυτος ανταρτοπόλεμος στους κόλπους της μητρόπολης. Οι αυτόνομοι συνωμοτούν ενάντια στο Κράτος και την παραγωγή.
Να εκλείπεις ως εργατική τάξη, ως φοιτητής, ως άνεργος, ως άνδρας,
ως γυναίκα, ως διανοούμενος, ως ομοφυλόφιλος, ως
συνταξιούχος, και μάλιστα ως αγωνιστής: εξαφάνιση όλων των κατηγοριών
που προέρχονται από το ανήκειν στον καπιταλιστικό πολιτισμό. ήταν η προσπάθεια, η πρόθεση
μιας μαζικής αποϋποκειμενοποίησης με στόχο την υπονόμευση των θεμελίων της
καπιταλιστικής ανάπτυξης, μια ένοπλη έξοδος από κάθε ταυτότητα συμπεριφορών
όπου η παλιά διαλεκτική των αφεντικών μετατρέπονταν σε ένα κομμάτι αντίκα». Αυτό είναι Αυτονομία.
‘Να ζορίζουμε τα αυτιά μας ώστε να ακούσουμε τον εκκωφαντικό θόρυβο
μιας ρήξης που προέρχεται από εκείνη την εποχή, και που οφειλόταν στην
εισβολή στους δρόμους νέων «αναγκών» και νέων «όπλων»
συνδεδεμένων με νέες «υποκειμενικότητες» που συνήθιζαν να καθίστανται μηχανές
πολέμου γεμάτες επιθυμίες ως τρομερός μοχλός για να ανατρέψουν την
συμβολική και υλική κυρίαρχη τάξη‘.
Κλείνοντας αντιγράφω από ένα φυλλάδιο των υπέροχων χρόνων εβδομήντα: Θέλετε να οικειοποιήσετε ξανά τη ζωή σας;
Προς το παρόν, καταστρέψτε το αφεντικό που βρίσκεται
μέσα σας, καταστρέψτε τα καπιταλιστικά χαρακτηριστικά
μέσα σας.
Καταστρέψτε τους εαυτούς σας ως αφεντικά.
Καταστρέψτε σας σαν ανεξάντλητες ηλεκτρικές σκούπες
της οικιακής μας εργασίας. Οι γυναίκες της οικιακής εργασίας, ιούνιος-ιούλιος του 1976.
Όλα αυτά ενυπήρχαν μέσα μας, την ίδια στιγμή, ανεξάρτητα από τις επιλογές του καθενός, οι οποίες, πολλές φορές είχαν σχέση με προσωπικές φιλίες, με αυτό που υπήρχε »εκεί γύρω»…κλπ.
..Οι αυτόνομοι, σε αντίθεση με άλλους όπως αυτοί των BR, δεν σκέφτονταν το PCI-ΚΚΙ ή
το συνδικάτο ως «προδότες»: για να προδώσουν τον κομμουνισμό θα έπρεπε να ήταν κομμουνιστές, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ήταν σοσιαλιστές, αξιωματούχοι του συλλογικού κεφαλαίου, «ήρωες της μισθωτής εργασίας». Επίσης, για να
παραμείνουμε στο ζήτημα του πανεπιστημίου και της αυτοαντίληψης γι’ αυτούς,
πολλοί υποστήριξαν ότι αυτό που ένωσε το νεανικό προλεταριάτο δεν ήταν η
φοιτητική ιδιότητα, ούτε αυτή της μάθησης, ή της επισφαλούς εργασίας, ή
του χορού και των γιορτών, αλλά η καταστροφή κάθε ρόλου και η ανασύνθεσή του σε άλλο τόπο..
Και λέμε λοιπόν μαζί με τους συντρόφους μας, ξανά και ξανά:
αστερισμός ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ
‘Μια φάση χωρίς προοδευτικές ιδεολογίες ούτε εμπιστοσύνη στον σοσιαλισμό, χωρίς καμία αγάπη για το δημοκρατικό σύστημα, αλλά και χωρίς σεβασμό στους μύθους της προλεταριακής επανάστασης, έδειχνε τις προοπτικές της.Ήταν μέσα σε αυτή την αλλαγή σκηνικού που πήρε μορφή το νέο πολιτικό-πολιτιστικό φαινόμενο της εργατικής αυτονομίας. Autonomiaoperaia ήταν μια έκφραση που χρησιμοποιούνταν ευρέως στη γλώσσα της συνδικαλιστικής οργάνωσης και των ομάδων [της επαναστατικής αριστεράς]. Ήταν μια διατύπωση που αναφέρεται σε αυτή της συνδικαλιστικής αυτονομίας, η ανεξαρτησία της οργάνωσης του συνδικάτου από το παιχνίδι των πολιτικών κομμάτων ήταν μια σημαντική αρχή κατά τη δεκαετία του εξήντα, αλλά περιελάμβανε στοιχεία ασάφειας, εξάρτησης σε συμβασιακές διαπραγματεύσεις, αποπολιτικοποίησης του αγώνα των εργατών. Εργατική αυτονομία ήθελε να πει κάτι περισσότερο: αυτό σήμαινε την αυτοοργάνωση των αγώνων έξω από τη διαχείριση των συνδικάτων και τις πολιτικές λογικές. Αλλά από το 1973 η έκφραση «εργατική αυτονομία» άρχισε να σημαίνει κάτι νέο, κάτι πολύ ριζοσπαστικό, πως η εργατική ύπαρξη, η προλεταριακή αλληλέγγυα κοινότητα μπορεί να οργανώσει κοινωνικές συνθήκες ανταλλαγής, παραγωγής και συνύπαρξης αυτόνομες από την αστική νομιμότητα . Αυτόνομες από το νόμο της ανταλλαγής, από το νόμο της παροχής χρόνου, από το νόμο της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Η αρχή της αυτονομίας έλαβε το πλήρες ετυμολογικό της νόημα: η προλεταριακή κοινωνικότητα ορίζει τους δικούς της νόμους και ασκεί την πρακτική τους στο έδαφος που έχει καταληφθεί στρατιωτικά από την μπουρζουαζία’. [απόσπασμα από την »χρυσή ορδή»]
η επανάσταση δεν συλλαμβάνεται!
…Ήταν εκείνη τη χρονιά, 1977, στη Μπολόνια, όταν εμφανίστηκε ένα μεγάλο πανό τοποθετημένο σε τρεις ράβδους που συνόδευε όλες τις στιγμές της εξέγερσης.
υπήρχε μια φράση «Για την Αυτονομία, για τον Κομμουνισμό», ζωγραφισμένη πάνω
σε ένα δράκο που έφτυνε φωτιά και φλόγες, και με μικρά γράμματα, αριστερά, μια
υπογραφή που εξέφραζε μεγάλο μέρος του Κινήματος: αυτόνομη Επιτροπή «Γέλα
γιατί η μαμά έχει φτιάξει νιόκι». Στην ίδια πόλη, σε πολλές διαδηλώσεις, κουβαλούσαν και έναν μακρύ υφασμάτινο δράκο κάτω από τον οποίο κρύβονταν
οι φοιτητές που τον ζωντάνευαν και του έδιναν ενέργεια. Φτιάχτηκε στο πανεπιστήμιο, στο
εργαστήριο του GiulanoScabia, ενός ιδιαίτερου θεατρικού σκηνοθέτη και συγγραφέα
που στόχευε περισσότερο στη λαϊκή καρναβαλική παράδοση παρά στους κλασικούς της
πολιτικής επιστήμης. Ήταν λοιπόν ένα τέρας μάχης, λαϊκό,
με την ικανότητα που δεν υπήρξε ποτέ πολύ παρούσα στα περιβάλλοντα
της «αριστεράς», την ικανότητα να γελάει κανείς και με τον εαυτό του…
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
