Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης
Πιστέψτε με, είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Και θα μου επιτρέψετε, μάλιστα, να χρησιμοποιήσω μία αγοραία έκφραση που αποτυπώνει όμως πολύ περισσότερο την πραγματικότητα. Δεν είμαι απλά τυχερός, είμαι κωλόφαρδος.
Συμπληρώθηκαν ήδη δύο χρόνια από τότε που διαγνώστηκα με έναν βαρβάτο καρκίνο στο παχύ έντερο. Εγκατέλειψα αμέσως την λατρεμένη μου Καβάλα, το σπίτι μου, τη δουλειά μου, τις αγαπημένες μου καθημερινές συνήθειες, τους φίλους μου και εγκατασταθήκαμε με την Ελένη μου στην Αθήνα, μπαινοβγαίνοντας όλο αυτό το διάστημα στα νοσοκομεία, υποβαλλόμενος σε αμέτρητες αιματολογικές, απεικονιστικές και άλλες εξετάσεις, σαράντα και πλέον χημειοθεραπείες, πέντε ακτινοθεραπείες και ένα μεγάλο και σοβαρό χειρουργείο.
Ακολουθεί, μάλιστα, σε λίγο καιρό άλλο ένα το οποίο ελπίζουμε να με επαναφέρει στην κανονικότητα αν και άμα μπλέξεις με τον καρκίνο δεν μπορείς ποτέ να είσαι ήσυχος.
Δεν παραπονιέμαι, δεν μεμψιμοιρώ, δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος.
Πολλοί από αυτούς που έμπλεξαν με αυτό το θηρίο έφυγαν από τη ζωή και άλλοι υποφέρουν πολύ περισσότερο από ό,τι εγώ. Συνεπώς όλα είναι μια χαρά αφού θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα.
Τα δύο αυτά χρόνια είχα δίπλα μου, φύλακα άγγελο, την Ελένη μου, τον αδερφό μου Βασίλη, όσο ήταν ακόμη στη ζωή, και είχα επίσης την συγκινητική συμπαράσταση καρδιακών φίλων και γνωστών που με κάθε τρόπο, με επισκέψεις, με τηλεφωνήματα, με email, με μηνύματα εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους και την αγάπη τους.
Είχα τον Νίκο και τον Περικλή που δεν θεώρησαν και δεν αποδέχθηκαν ποτέ την ιδέα ότι σταμάτησα να δουλεύω, που καθημερινά, δύο και τρεις φορές, επικοινωνούσαν μαζί μου για θέματα της εφημερίδας και γενικότερα της δουλειάς.
Μου έδιναν χώρο να γράφω στην “Πρωινή” και χρόνο παρουσίας και συμμετοχής καθημερινά στο ραδιόφωνο σαν να μην άλλαξε τίποτα. Έχω συμπαραστάτες εκλεκτούς γιατρούς επιστήμονες με τις ομάδες τους, που χωρίς αυτούς δεν ξέρω αν θα έφτανα μέχρις εδώ. Τον χειρουργό Διαμαντή Θωμά και την ογκολόγο Ελένη Γαλάνη.
Μα πάνω απ’ όλα, στην κορυφή, έχω τη Δήμητρα και τον Νίκο, την κουνιάδα μου και τον μπατζανάκη μου. Αυτοί οι άνθρωποι στην εξέλιξη της υγείας μου, τι λέω, στην εξέλιξη της ίδιας μου της ζωής, έπαιξαν και παίζουν ένα καταλυτικό και καθοριστικό ρόλο. Είναι οι πρωταγωνιστές.
Δεν είναι ότι μας φιλοξενούν δύο χρόνια τώρα στο σπίτι τους. Δεν είναι ότι έγιναν πρόσφυγες μέσα στο ίδιο τους το σπίτι για να μας παραχωρήσουν το καλύτερο δωμάτιο. Δεν είναι ότι περιόρισαν ασφυκτικά την ελευθερία τους για να προσφέρουν σε μας άπλετο χώρο να κινούμαστε και να παίρνουμε βαθιές ανάσες ζωής.
Είναι κυρίως ότι μας αγκάλιασαν με τη ζεστασιά της αστείρευτης και αφειδώλευτης αγάπης τους, μας έκαναν να νιώσουμε μια οικογένεια, με στήριξαν ψυχολογικά στα κάτω μου και χαίρονταν διπλά μαζί μου όταν ήμουν στα πάνω μου.
Όταν μέσα σ’ όλα ήρθε και το σοκ της απώλειας του Βασίλη, η Δήμητρα ήταν ο βράχος που πιάστηκα για να σωθώ από τη φουρτούνα της απελπισίας και του άφατου πόνου. Με την ψυχραιμία της και τον ορθολογισμό της καταφέραμε να ξεπεράσουμε όχι μόνο το βουνό των πρακτικών προβλημάτων που προέκυψαν αλλά να απαλύνουμε -όσο είναι αυτό εφικτό- και το βαρύ πένθος μας.
Χωρίς ίχνος υπερβολής, σας το λέω ότι αν τελικά ζήσω -και σας το υπόσχομαι ότι θα ζήσω- θα το οφείλω πρώτα και πάνω από όλα στη Δήμητρα και στο Νίκο. Προσπαθώ να φανώ αντάξιος της θυσίας που κάνουν για μένα αυτοί οι άνθρωποι. Τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή και με αυτό μου το σημείωμα νιώθω την ανάγκη να το κάνω και δημόσια.
