19/09/2024
Όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει και το μέλλον. Όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει και το παρελθόν [Τζορτζ Όργουελ]
Πριν από κάποια χρόνια, όταν άρχισα να δημοσιεύω τα γραπτά μου, ένιωσα μια λυτρωτική αίσθηση: αυτή του να έχω φέρει εις πέρας αυτό που κάποιος θεωρεί καθήκον του, μια ηθική δέσμευση.
Όχι τόσο πολύ για τον εαυτό μου: έχω από καιρό συμβιβαστεί με τη συνείδησή μου, αλλά και με την υπερηφάνεια. λογαριασμοί που μερικές φορές είναι πιο οδυνηροί από τους δικαστικούς.
Δεν έχω τίποτα άλλο να υπερασπιστώ παρά, ακριβώς, τη δέσμευση της αλήθειας και της μνήμης απέναντι σε μια συλλογική ιστορία που την αποκρύπτουν, καταπιέζεται ή διαστρεβλώνεται. Συχνά ακόμα και από αυτούς που την έχουν ζήσει από πρώτο χέρι.
Η Πρώτη Γραμμή είχε τις ρίζες της στα εργοστάσια και τα σχολεία του Sesto San Giovanni, του Στάλινγκραντ της Ιταλίας και της ενδοχώρας του Μιλάνου. Σε ορισμένες φάσεις των χρόνων εβδομήντα, ο ένοπλος αγώνας ήταν μια πολιτική πρόταση που είδε μια ευρεία συναίνεση και μια συνεπή ακολουθία με δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές και συμπαθούντες, όχι ένας εγκληματικός μικρόκοσμος, που όπως τώρα, παραποίηση στην παραποίηση, υποστηρίζεται από κάποιους. Και όταν κάποιος προσπαθεί να τα επιβεβαιώσει και να τα υποστηρίξει όλα αυτά, χτίζουν γύρω του ένα τείχος σιωπής και ένα ζουρλομανδύα εκφοβισμού.
Αυτά συμβαίνουν συχνά στη γείτονα Χώρα
Ο πατέρας μας είναι ευρέως ανιχνεύσιμος στις ατομικές βιογραφίες και στα χρονικά, κοινωνικά και πολιτικά περιβάλλοντα στα οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε: ονομαζόταν κίνημα του ’77, το οποίο, ωστόσο, ευτελίστηκε, ποινικοποιήθηκε και σημαδεύτηκε από εχθρική ακατανοησία.
Και ακόμη και πριν από αυτό, για την πλειονότητα όσων έδωσαν ζωή στην Prima linea, μπορεί να ανιχνευθεί στην στράτευση τους στις ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ιδιαίτερα στη Lotta continua και στο Potere operaio, στη δική μου περίπτωση Avanguardia operaia.
Η μητέρα μας, αντίθετα, είχε μια παλαιότερη καταγωγή, η οποία είχε ανθίσει και ήταν πολύ καρποφόρα σε όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Το όνομά της ήταν: επαναστατική ρήξη.
Μια αληθινή ουτοπία που ξεκίνησε από το σοβιετικό ’17, αλλά είχε τις ισχυρές ρίζες της στη γαλλική αναταραχή του τέλους του 18ου αιώνα και στα αναρχικά, προλεταριακά και σοσιαλιστικά κινήματα και την κουλτούρα του δέκατου ένατου αιώνα, στις φιλοδοξίες για ελευθερία και ισότητα, αδελφοσύνη και κοινωνική δικαιοσύνη, γράφει στις αναμνήσεις του ο comandante Sirio.
Ήμασταν οι όψιμοι και συνεκτικοί οπαδοί αυτής της ουτοπίας, οργανωμένοι πεισματικά σε όλο τον κόσμο με αντιαποικιακό και αντικαπιταλιστικό πνεύμα, σίγουρα όχι οι προαγωγοί.
Εμείς απλώς κληρονομήσαμε την πεποίθηση ότι η επαναστατική βία ήταν η μαμή της ιστορίας, ένα οδυνηρό αλλά απαραίτητο εργαλείο για να ενθαρρύνουμε τη γέννηση του νέου και του σωστού, από τους παππούδες μας, από τους γονείς μας, από την καθομιλουμένη των κομμουνιστικών κομμάτων, από τα εξωκοινοβουλευτικά κινήματα του τέλους της δεκαετίας του ’60, από τις ομάδες και τους εργατικούς αγώνες, κοινωνικούς και φοιτητικούς των αρχών της δεκαετίας του ’70.
Τίποτα πρωτότυπο λοιπόν. Μόνο η ριζοσπαστικότητα, πολύ αποφασιστική στη φύση της να προσπαθήσουμε να φτάσουμε μέχρι τέλους, εις βάθος. Να τα σπάσουμε ολοκληρωτικά, στο πεδίο του λεξιλογίου και των συμπεριφορών – ακόμα και ατομικών, γιατί το προσωπικό είναι πολιτικό, όπως μας είχε διδάξει η φεμινιστική σκέψη – με όλα εκείνα που είναι η καθεστηκυία τάξη.
Κλείνοντας θα έρθουμε στο σήμερα. Οι λαοί του κόσμου αμφισβητούν τις πολιτικές τους ελίτ και επαναστατούν ενάντια στον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης σαμποτάροντάς τον και χρησιμοποιώντας όλα τα δυνατά μέσα.
Η Γάζα δεν είναι μόνη, οι παλαιστίνιοι δεν είναι μόνοι. η Γάζα βρίσκεται στις πλατείες των πόλεων του κόσμου, είναι στο διαδίκτυο, στα απελευθερωμένα νησιά του πολιτισμού και της μη τυποποιημένης γνώσης.
Η εικαστική τέχνη, η μουσική, η γραφή και όλες οι πιθανές μορφές γνώσης καθίστανται ενσυναίσθηση και υψώνουν την κραυγή: Από το ποτάμι στη θάλασσα η Παλαιστίνη θα είναι ελεύθερη, From the river to the sea Palestine will be free.
Για όλα αυτά θα κουβεντιάσουμε με τον Αλέξανδρο, τον Μιχάλη και το κοινό, την παρέα που θα συγκεντρωθεί. θα ακούσουμε και θα συμμετάσχουμε στις μουσικές του Γιώργου του Σιμήτα, συντροφιά με μπύρες και κοκτέιλ στο Αυγοκάντο του Τάσου, στη στοά Μεγάλου Αλεξάνδρου, την Παρασκευή 27 του Σεπτέμβρη, μετά τις οκτώ και μισή το βράδυ
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
