Για τις μάσκες στα σχολεία

Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης

Την κ. Γιούλα Κουγιά δεν την γνωρίζω προσωπικά. Μου κίνησε το ενδιαφέρον πριν ένα περίπου χρόνο, όταν διάβασα ένα εξαιρετικό από πάσης απόψεως κείμενό της στο facebook που το κοινοποίησε κάποιος κοινός διαδικτυακός μας φίλος στο δικό του προφίλ.

Ήταν ένα κείμενο για τα Εξάρχεια, γειτονιά στην οποία -όπως κατάλαβα στη συνέχεια- διαμένει.

Έγινα φανατικός αναγνώστης της και πολύ σύντομα της έκανα αίτημα φιλίας το οποίο ευγενικά αποδέχτηκε.

Όπως αναφέρει στις πληροφορίες του προφίλ της είναι δημοσιογράφος και καταλαβαίνω επίσης ότι πρέπει να ασχολείται και με την επιμέλεια κειμένων. Παίζει, λοιπόν, στα δάχτυλα την υπόθεση της γραφής. Όχι μόνον από πλευράς γνώσης και εμπειρίας αλλά κυρίως και από πλευράς ενός πηγαίου και λαμπερού ταλέντου.

Γράφει εξαιρετικά. Τα κείμενά της έχουν συνήθως ένα πικρό χιούμορ και συγχρόνως μια τρυφερότητα, ένα λυρισμό, ενώ δεν λείπει καμιά φορά και ένας αναντίρρητος ρεαλισμός. Χαίρεσαι να τα διαβάζεις, τα αγαπάς και τα ζηλεύεις συνάμα. Είναι από τις φορές που μακαρίζουμε το facebook γιατί μας δίνει την δυνατότητα να γνωρίζουμε –μέσα από τα κείμενά τους- τέτοιους ανθρώπους.

Συχνά συνοδεύει τις αναρτήσεις της με φωτογραφίες ή και με μικρής διάρκειας βιντεάκια, συνήθως από τη γειτονιά της τα Εξάρχεια.

Τις περισσότερες φορές τα κείμενά της έχουν το στοιχείο της επικαιρότητας. Όπως και αυτό που ανήρτησε χθες και ευγενικά μας έδωσε την ευκαιρία να το αναδημοσιεύσουμε στο σημερινό μας φύλλο αλλά και στην ιστοσελίδα της Πρωινής.

Αφορά στην επιβολή της ιατρικής μάσκας στους μαθητές και τις αντιδράσεις που υπήρξαν από γονείς και άλλους για το μέτρο αυτό.

Το κείμενο της κ. Κουγιά

Ε, ναι, λοιπόν, ζωντόβολα! Έτσι λογαριάζουν γονείς και δάσκαλοι τα παιδιά – μπορεί όχι όλοι, αλλά εγώ γράφω γι’ αυτούς που ναι. Διαβάζω σχόλια, σκέψεις, ερωτήσεις, αγωνίες, ενστάσεις, καταγγελίες για το πώς είναι δυνατόν τα παιδιά να φορέσουν μάσκα στο σχολείο – είναι δύσκολο, άβολο, ζόρικο, μπορεί να είναι και άδικο, εγώ θα συμφωνήσω.

Τι να πει όμως το παιδί που είναι μεταμοσχευμένο ή έχει καρκίνο και φοράει μάσκα επί χρόνια, αν του απομένουν χρόνια; Το παιδί που φοράει ένα σωσίβιο, ή και κανένα, και μπαίνει σε μια βάρκα, διασχίζει αγριεμένες θάλασσες που το ξεβράζουν μοροζώντανο ή πεθαμένο στις Μόριες του κόσμου; Το παιδί που περπατάει ξυπόλυτο και νηστικό επί ώρες για να φτάσει στο σχολείο του; Το παιδί που σκάβει το μαύρο χώμα του για να βρει λίγο θολό νερό να σβήσει τη δίψα του και έναν βολβό να κόψει την πείνα του μέχρι να πεθάνει παιδί και πεινασμένο; Το παιδί που λυγίζει κάτω από το βάρος του πυροβόλου όπλου που έβαλαν στο χέρι του για να σκοτώσει και να σκοτωθεί υπέρ βωμών και εστιών; Το παιδί που προπηλακίζεις στα φανάρια όταν επιχειρεί να σου πουλήσει ένα πακέτο χαρτομάντιλα;

Σταματώ εδώ – ο κατάλογος είναι μακρύς και θλιβερός. Συνεχίζω μόνο για να πω ότι στα παιδιά όλου του κόσμου αξίζουν τα καλύτερα, κυρίως να τα μεγαλώνουμε με αγάπη, να τα εμπιστευόμαστε και να τα μαθαίνουμε ότι στη ζωή υπάρχουν οι ευκολίες, υπάρχουν όμως και οι δυσκολίες. Μια προσωρινή δυσκολία είναι και η χρήση της μάσκας – θα τους δείξουμε πώς θα την ξεπεράσουν κι εκείνα θα το κάνουν και θα μάθουν να εκτιμούν τα καλά και να παλεύουν τα δύσκολα, να απολαμβάνουν τα δώρα της ζωής και να την κερδίζουν γιατί τους ανήκει και ο αγώνας τους δίνεται στην πραγματικότητα και όχι στα παιδικά δωμάτια μέχρι τη βαθιά ενηλικίωση πάνω στο κρεβάτι με το αρκουδάκι-μεταβατικό αντικείμενο χωρίς ποτέ να γίνεται αυτή η μετάβαση…

Και πού είσαι, τα χρήματα που ξόδεψες σήμερα στην τηλεφωνική εταιρεία για να με διαβάσεις χρησιμοποίησέ τα αύριο σε κουβαρίστρα και ράψε τις μάσκες που θα χρειαστείς – εμένα δεν με χρειάζεσαι…