04/10/2024
El Capitán
Ο Ζαπατιστικός Στρατός Εθνικής Απελευθέρωσης, L’Esercito Zapatista di Liberazione Nazionale (EZLN) αφιέρωσε την τελευταία του ανακοίνωση στους ανθρώπους που αγωνίζονται «όταν η πλειοψηφία τα παρατάει, παραδίδεται», που ενημερώνονται «όταν η πλειοψηφία υποχωρεί» και που είναι «απλώς μια ρωγμή, όταν η πλειοψηφία καθίσταται τοίχος…».
Αυτοί οι άνθρωποι είναι εκεί. Κι ας μην κατονομάζονται, κι ας μην τους λαμβάνει υπόψη το βλέμμα της εξουσίας, κι ας μην τους ακούν εκείνοι από πάνω, κι ας μην εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις και τις στατιστικές. Αυτοί οι άνθρωποι… γι’ αυτούς είναι η καρδιά μας… Γι’ αυτούς, και μαζί τους η γιορτή των συναντήσεων…» κατέληξε ο υποδιοικητής Μάρκος.
Η πλήρης ανακοίνωση:
Υπάρχουν άνθρωποι σαν…. σε διάφορες γωνιές του κόσμου και σε όλο τον πλανήτη, σε μέρη και συνολικά, συνήθως συμβαίνει να υπάρχουν άνθρωποι έτσι, κατ’ αυτό τον τρόπο… Οι οποίοι λένε «Όχι», όταν η πλειοψηφία γνέφει με παραιτημένη αδιαφορία…
Που σηκώνουν το μέτωπο, όταν τα γέρνει η πλειοψηφία… Που σταματούν να πιστεύουν, όταν η επίσημη πεποίθηση επιβάλλεται στην πλειοψηφία… Ποιοι έχουν αρχές, όταν η πλειοψηφία επινοεί άλλοθι… Που αναζητούν την αλήθεια και την δικαιοσύνη, ενώ η πλειοψηφία χάνεται.
Που περπατούν για να βρουν, όταν η πλειοψηφία κάθεται να περιμένει… Που αγωνίζονται, όταν οι περισσότεροι τα παρατάνε. Που λένε όταν μιλούν, ακόμα κι αν οι περισσότεροι επαναλαμβάνουν. Που, την ώρα που κοιτάζονται στον καθρέφτη, βρίσκουν τον εαυτό τους, ενώ οι πλειοψηφίες τους ζητούν να χαθούν μέσα σε αυτές…
Που παρακολουθούν, ακόμα κι αν οι περισσότεροι κοιμούνται… Που θυσιάζονται, ενώ η πλειοψηφία διοικείται… Οι οποίοι επαναστατούν όταν η πλειοψηφία υπακούει… Που απελπίζονται, ενώ οι περισσότεροι μοιάζουν μεταξύ τους…
Που ακούνε σήμερα τον ζοφερό ήχο του αύριο, ενώ οι περισσότεροι μόνο τον θόρυβο του ψεύτικου παρελθόντος. Που μεταμορφώνονται, ενώ η πλειοψηφία παραιτείται… Που ανοίγουν τα μάτια, κι ας τα κλείνουν οι περισσότεροι…
Οι οποίοι φωνάζουν, ενώ οι περισσότεροι μένουν άναυδοι, ζαλίζονται από τα συνθήματα… Που ανοίγουν το δρόμο, παλεύοντας μέσα από μπάζα, ερείπια, αίμα, κόκαλα, λάσπες και σκατά, επιλέγοντας μοίρα, ρυθμό και συντροφιά, ενώ η πλειοψηφία καταπίνει τους βατράχους που εμφανίζονται στον τριανταοκτάχρονο δρόμο του ψέματος…
Που ούτε συγχωρούν ούτε ξεχνούν, αν και η πλειοψηφία επαγγέλλεται τη θρησκεία της απάθειας. Που σκέφτονται κριτικά, ενώ οι περισσότεροι συμβουλεύονται το δόγμα της μόδας. Που αγωνίζονται διότι είναι το καθήκον τους, και όχι για να είναι μέρος της πλειοψηφίας… Που είναι μόνο μια ρωγμή, όταν οι περισσότεροι γίνονται τοίχος.
Ετούτοι οι άνθρωποι. Τόσο μικρoί. Τόσο ξεχωριστοί. Τόσο διαφορετικοί. Τόσο μειοψηφικοί. Τόσο απαραίτητοι. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εκεί. Ακόμα κι αν δεν κατονομάζονται, αν και το βλέμμα της εξουσίας δεν τους λαμβάνει υπόψη, αν και οι από πάνω δεν τους ακούνε, αν και δεν εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις και τις στατιστικές…
Αυτοί οι άνθρωποι… Για αυτούς είναι η καρδιά μας… Το αυτί μας προσέχει το βλέμμα τους… Τα λόγια μας τους αναζητούν… Η κοινή μας αγκαλιά παρά τις γεωγραφίες και τα ημερολόγια… Για αυτούς, και μαζί τους, η γιορτή των συναντήσεων… Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.
El Capitán.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Comune–info
