Γιατί δεν υπάρχει Aντιπολεμικό Kίνημα

Ανησυχώντας για τη διολίσθηση του πολέμου που ξεκίνησε στην Ουκρανία σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ο Ισπανός συγγραφέας Rafael Poch συλλογίζεται με επιχειρήματα που ισχύουν και για το Μεξικό, την Κεντρική Αμερική και την υπόλοιπη Λατινική Αμερική: Είναι ένα ιστορικό σκάνδαλο πως στην Ευρώπη, μια υπότροπη ήπειρο σε αυτό το θέμα, δεν υπάρχουν ακόμη σημάδια λαϊκού κινήματος για την ειρήνη (https://goo.su/7XesEwk).

Δεν προσποιούμαι ότι όλα τα επιχειρήματά του, όπως θα δούμε, ισχύουν για την ήπειρό μας, λέει ο Raúl Zibechi. Αλλά ας πάμε εν μέρει. Θεωρεί ότι η φιλοπόλεμη μετατόπιση μας αναγκάζει να αμφισβητήσουμε τον εαυτό μας και να αναθεωρήσουμε λεπτομερώς όλα όσα έχουν συμβεί στην Ευρώπη τα τελευταία 30 χρόνια.

Πιστεύω ότι το ίδιο μπορεί να ειπωθεί στη Λατινική Αμερική, αφού οι σημερινοί πόλεμοι ξεκινούν πριν από τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών, ο οποίος αναμφίβολα ανέβασε την επιθετικότητα κατά των λαών σε νέα επίπεδα.

Στη συνέχεια, καταγγέλλει «τον τυφλό αποπροσανατολισμό όλης αυτής της «δεξιάς αριστεράς» που υποστηρίζει την αποστολή όπλων στην Ουκρανία», γιατί χωρίς τη βοήθειά τους ο πόλεμος θα ήταν αρκετά απονομιμοποιημένος.

Ο Poch υποστηρίζει ότι στην περίπτωση της Ευρώπης, η πολιτιστική κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών έχει παρατηρηθεί τις τελευταίες δεκαετίες, ακριβώς όταν η υπερδύναμη βιώνει τη μεγαλύτερη παρακμή της στην ιστορία. Αυτό το επιχείρημα έχει παγκόσμια εμβέλεια, αφού η κουλτούρα των Yankee έχει διεισδύσει βαθιά στην αριστερά μας, αν και συνεχίζουν να εγείρουν έναν αντιιμπεριαλιστικό λόγο.

Αυτή η κουλτούρα υπερασπίζεται, για παράδειγμα, ιμπεριαλιστικούς πολέμους που καλύπτονται-μεταμφιέζονται σε αγώνες για ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα, πέρα από την κριτική των δικτατοριών και την υπεράσπιση της ισότητας των φύλων, που χρησιμοποιείται ως όπλο πολέμου εναντίον ορισμένων εθνών και όχι ως πλήρη δικαιώματα όλων των ανθρώπων.

Αλλά επικρίνει επίσης την ηγεμονική δημοσιογραφία, επειδή έχει αντικαταστήσει τον ορθολογισμό των ζητημάτων για τους πόρους και τα συμφέροντα, για την ιστορία, τις τάσεις κυριαρχίας και τη γεωγραφία, με την απλότητα της καταδίκης των κακών. Δηλαδή, το ζήτημα του πλαισίου, τόσο χονδροειδώς εξαλειφθέν από τις τρέχουσες μη συζητήσεις, είναι συσκοτισμένο.

Αν και η 30χρονη ιστορική ανασκόπηση του Rafael Poch στη στήλη του Hacia la tercera (Προς τον Τρίτο-Towards the Third) φαίνεται ακριβής, προσεγμένη, θα πρέπει να προσθέσουμε κάτι στο οποίο αναφέρεται με αρκετά γενικό τρόπο όταν επιτίθεται σε αυτήν τη δεξιόστροφη αριστερά που, μεταξύ μας, ονομάζεται προοδευτισμός, και που διέπει ένα μεγάλο μέρος της περιοχής.

Αφού μια βόμβα ναπάλμ έπληξε το χωριό τους το 1972, τα παιδιά τράπηκαν σε φυγή και η Kim Phuc έβγαλε τα φλεγόμενα ρούχα της. Ο φωτογράφος Nick Ut τράβηξε αυτή τη φωτογραφία και στη συνέχεια την πήγε σε νοσοκομείο της Σαϊγκόν. Η φωτογραφία αύξησε το αντιπολεμικό αίσθημα σε όλο τον κόσμο.

Ο προοδευτισμός και η αριστερά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αποστράτευση και αποπολιτικοποίηση των κοινωνιών. Στην Ευρώπη δεν υπάρχει πραγματικό αντιφασιστικό κίνημα, αν και η ακροδεξιά κυβερνά στην Ιταλία, μπορεί να είναι κυβέρνηση στην Ισπανία, προχωρά στη Γερμανία και σε άλλες χώρες.

Ούτε υπήρξε κίνημα κατά του Ζαΐρ Μπολσονάρου στους δρόμους της Βραζιλίας, γιατί η αριστερά ποντάρει στην κάλπη και πιστεύει ότι η διαμαρτυρία τρομάζει ψήφους από τα μεσαία στρώματα.

Όταν οι λαοί βγήκαν στους δρόμους σε φανταστικές εξεγέρσεις (Χιλή, Κολομβία, Εκουαδόρ, Περού και τώρα στο Jujuy, Αργεντινή), το έκαναν παρά ή κατά του προοδευτισμού και των αριστερών κομμάτων που, μόλις σβήσει η φλόγα της διαμαρτυρίας, ετοιμάζονται να τη διοχετεύσουν μέσω θεσμικών διαύλων.

Στην Ευρώπη, το να είσαι υπέρ της ειρήνης είναι συνώνυμο με το να είσαι φιλορώσος και υπέρ του Πούτιν για αυτήν την αριστερά. Στην ήπειρό μας, η υπεράσπιση των ζωών και των εδαφών των λαών ισοδυναμεί με το να παίζεις στα χέρια της δεξιάς, όπως λένε οι προοδευτικοί. Έτσι αποθαρρύνεται η κριτική και η ανυπακοή στην εξουσία, σαφή συμπτώματα της αποπολιτικοποίησης που μας διασχίζει ως κοινωνία, και η οποία μακροπρόθεσμα ευνοεί τη δεξιά.

Γιατί το να είσαι αριστερός ήταν πάντα συνώνυμο της άσκησης αυτοκριτικής και της ανυπακοής στην εξουσία. Ποτέ στο να κάνεις υπολογισμούς για τα κέρδη ώστε να φτάσεις στην εξουσία ή να συνεχίσεις σε αυτήν.

Στην Ονδούρα, η προοδευτική Πρόεδρος Xiomara Castro υιοθέτησε το μοντέλο του Σαλβαδοριανού Nayib Bukele για την καταπολέμηση της βίας των συμμοριών. Βία κατά της βίας, στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας, όλη η εξουσία στην αστυνομία και τον στρατό. απογυμνώνει τους εγκληματίες από την ανθρωπιά τους, όταν είναι από κάτω.

Ο πρακτικισμός και ο πραγματισμός είναι η μετάσταση του προοδευτισμού και της αριστεράς. Γιατί ο Πρόεδρος του Μεξικού δεν καταδικάζει όσους επιτίθενται στις κοινότητες των Ζαπατίστας και αποκλείει όσους υπερασπίζονται τα εδάφη τους και τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Είναι αυτοί που πυροβολούν τους λαούς πιο υπερασπίσιμοι από εκείνους που βάζουν μόνο το σώμα τους, χωρίς βία, για να υπερασπιστούν τη ζωή;

Το ανακοινωθέν του Εθνικού Κογκρέσου Ιθαγενών προβλέπει ότι μπορεί να βρεθούμε αντιμέτωποι με το προοίμιο μιας επίθεσης στρατιωτικών και μέσων ενημέρωσης, στο βαθμό που η βία υποτιμάται (https://goo.su/O4cxCtx).

Όταν διεξάγονται τα τελικά στάδια μιας διοίκησης, μπορούν να πραγματοποιηθούν ριζοσπαστικές ενέργειες με λιγότερο πολιτικό κόστος από ό,τι σε άλλες περιόδους. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι η δεξιά αριστερά ήρθε στην εξουσία για να ξεκλειδώσει τη διακυβέρνηση, μπροστά στον ισχυρό ακτιβισμό των λαών.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Chiapas Support Committee