17 Oκτωβρίου 2023
Εκείνη η έκφραση «το Ισραήλ είμαστε εμείς», χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά από δημοσιογράφους, διανοούμενους και διαμορφωτές κοινής γνώμης. Ο Wasim Dahmash, ένας σπουδαίος μελετητής της αραβικής γλώσσας και λογοτεχνίας, γεννημένος στη Συρία από παλαιστίνιους γονείς που εκδιώχθηκαν το 1948 και έζησε για δεκαετίες στην Ιταλία, εξηγεί γιατί αυτή η έκφραση έχει μια διάσταση που αγκαλιάζει όλη την Ευρώπη και τις αποικιακές της προεκτάσεις και η οποία είναι καθ’ όλα κατανοητή: το Ισραήλ είναι η τελευταία αποικία της Ευρώπης και η επιτυχία τoυ αντιπροσωπεύει μια «ανταμοιβή» για την εξάντληση των παλαιών αποικιακών σχεδίων. Η σφαγή των τελευταίων ημερών στη Γάζα θα πρέπει να οδηγήσει, σύμφωνα με τον Νετανιάχου, στο να «ελαφρύνει» το δημογραφικό βάρος των Παλαιστινίων με την απαλλαγή από ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού της Γάζας, προκειμένου στη συνέχεια να μπορέσει να αφοσιωθεί, με μεγαλύτερη ευκολία, στην «εθνοκάθαρση» άλλων εδαφών, από την Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη μέχρι τη Γαλιλαία.
Αυτές τις μέρες τυχαίνει να πέφτω επάνω στην έκφραση «Το Ισραήλ είμαστε εμείς». Θεωρώ ότι είναι μια καλή σύνθεση των απόψεων των υποστηρικτών του Ισραήλ, της αντίληψής τους για τον εαυτό τους και τον κοινωνικό τους ρόλο, όχι μόνο ως «δεξιών» στρατευμένων, αλλά και ως δημοσιογράφων, διανοούμενων και άλλων διαμορφωτών κοινής γνώμης.
Άλλοι ξεπερνούν το γενικό «το Ισραήλ είμαστε εμείς» και αυτοπροσδιορίζονται ως «σιωνιστές», ακολουθώντας το παράδειγμα του προέδρου των ΗΠΑ Μπάιντεν που του αρέσει να επαναλαμβάνει ότι είναι «σιωνιστής» επειδή «ο πατέρας μου μου είπε ότι δεν χρειάζεται να είσαι εβραίος για να είσαι σιωνιστής». Σαν να λέμε ότι ο σιωνισμός έχει τις ρίζες του στις ΗΠΑ εδώ και γενιές και δεν αφορά μόνο τους εβραίους, αλλά αφορά όλους. Ακόμη και στην Ιταλία δεν λείπουν οι διανοούμενοι και οι εξέχουσες προσωπικότητες που αυτοπροσδιορίζονται ως «παθιασμένοι σιωνιστές».
Φυσικά δεν ξέρω τι πιστεύουν και πώς εννοούν τον σιωνισμό, μάλλον τον αντιλαμβάνονται ως «καλό και σωστό πράγμα». Μπορώ όμως να πω τι σκέφτονται και πώς το βίωσαν οι Παλαιστίνιοι. Σιωνισμός σημαίνει για εμάς τους παλαιστίνιους την κλοπή της χώρας μας και την απόπειρα κλοπής της ιστορίας μας. Η κλοπή, όπως όλοι γνωρίζουν, αλλά λίγοι θέλουν να θυμούνται, ήταν δυνατή χάρη στη βρετανική κατοχή της Παλαιστίνης και κυρίως χάρη στην εθνοκάθαρση που πραγματοποίησαν οι σιωνιστικές πολιτοφυλακές που οργανώθηκαν και υποστηρίχθηκαν από τη Μεγάλη Βρετανία, εκείνες που κατέστησαν ο ισραηλινός στρατός. Ένας στρατός που συνέχισε την εθνοκάθαρση μετά την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ το 1948, εκδιώκοντας 962.000 ανθρώπους (το μόνο αξιόπιστο στατιστικό στοιχείο είναι αυτό του ΟΗΕ). Μια εθνοκάθαρση που υπέστησαν για άλλη μια φορά οι παλαιστίνιοι στα παλαιστινιακά εδάφη που κατέκτησε το Ισραήλ το 1967. Οι ισραηλινοί ηγέτες συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν ότι θέλουν να συνεχίσουν «το έργο που ξεκίνησε το 1948» και σήμερα ο Νετανιάχου το υποστηρίζει, ο οποίος, μη ικανοποιημένος από την υφέρπουσα εθνοκάθαρση της Ιερουσαλήμ και της Δυτικής Όχθης, θα ήθελε να επαναλάβει το «χτύπημα» στη Γάζα με τις ίδιες δοκιμασμένες μεθόδους: σκοτώνοντας τον μεγαλύτερο αριθμό «αυτόχθονων» ώστε να δημιουργήσει πανικό και να τους ωθήσει να φύγουν. Αυτό είναι το νόημα της εντολής που έδωσε ο ισραηλινός στρατός σε ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιους στη Γάζα να πάνε νότια.
Όταν οι πρώτοι σιωνιστές έποικοι φτάνουν στην Παλαιστίνη, οι ανήσυχοι παλαιστίνιοι ζητούν την παρέμβαση της κεντρικής κυβέρνησης της Κωνσταντινούπολης, γιατί οι έποικοι κυκλοφορούν οπλισμένοι. Οι έποικοι είναι οπλισμένοι από τη Μεγάλη Βρετανία που καταλαμβάνει την Παλαιστίνη με τη δεδηλωμένη πρόθεση να τη μετατρέψει σε αποικία των ευρωπαίων εβραίων και η οποία αμέσως αρχίζει να τροποποιεί το σύστημα νόμων, να μεταβιβάζει περιουσίες στους εποίκους, να διώχνει τους παλαιστίνιους αγρότες από τα εδάφη που καλλιεργούν για αιώνες και κυρίως να οργανώνει έναν σιωνιστικό στρατό που θα επιδείξει τις στρατιωτικές του ικανότητες ενάντια στον άμαχο πληθυσμό.
Οι παλαιστίνιοι βιώνουν τον Σιωνισμό κυρίως όταν η χώρα παραδίδεται στις ένοπλες σιωνιστικές συμμορίες που διώχνουν όλους τους κατοίκους, υπό τον ήχο των σφαγών και των μακελειών, από τις περιοχές που καταλαμβάνουν σταδιακά. Σήμερα, υπάρχουν 5.800.000 παλαιστίνιοι πρόσφυγες εγγεγραμμένοι από τον ΟΗΕ, εκ των οποίων περισσότεροι από 2.000.000 βρίσκονται στα εδάφη που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967. Αν οι πρόσφυγες έχουν δει την κλοπή της γης και των σπιτιών τους, των προσωπικών τους αντικειμένων, της χώρας τους, της ιστορίας τους, της τέχνης τους και όλων όσων συνθέτουν μια κανονική χώρα, αυτοί που δεν έχουν υποστεί αυτή τη μοίρα ζουν κάτω από ένα καθεστώς απαρτχάιντ. Αρκεί μόνο ένα παράδειγμα: ένα παιδί από το Ισραήλ θεωρείται ανίκανο να κατανοήσει και να θέλει μέχρι να συμπληρώσει την ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, ενώ ένα παλαιστίνιο παιδί κάτω των δεκατεσσάρων μπορεί να κριθεί από στρατιωτικό δικαστήριο και να καταδικαστεί σε χρόνια φυλάκιση επειδή είναι «ύποπτο» πως έχει ρίξει μια πέτρα σε πλήρως οπλισμένους στρατιώτες. Για να μην αναφέρουμε τις συνεχείς κατεδαφίσεις σπιτιών, τις νυχτερινές επιδρομές και εισβολές από στρατιώτες, τα πογκρόμ που πραγματοποιούν οι έποικοι που προστατεύονται από τους στρατιώτες κ.λπ.
Η κουβέντα σχετικά με «Το Ισραήλ είμαστε εμείς» δεν αφορά μόνο τη «δεξιά», αλλά έχει μια διάσταση που αγκαλιάζει όλη την Ευρώπη και τις αποικιακές προεκτάσεις της. Και είναι απολύτως κατανοητό: το Ισραήλ είναι η τελευταία αποικία της Ευρώπης και η επιτυχία του αντιπροσωπεύει μια «ανταμοιβή» για την εξάντληση των παλαιών αποικιακών σχεδίων. Πολλές χώρες που υπέστησαν αποικιακή κυριαρχία έχουν αποκτήσει ανεξαρτησία, επίσημη, τυπική στις περισσότερες περιπτώσεις, αποτελεσματική μόνο σε ορισμένες. Άλλες αποικιοκρατίες εποικισμού ήταν απόλυτα επιτυχημένες, όπως στην Αμερική, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία κ.λπ. αλλά πλέον έχουν «ομαλοποιηθεί» έχοντας καταφέρει να εξαφανίσουν τους αυτόχθονες πληθυσμούς και να τους αντικαταστήσουν με νέες αποικιακές κοινότητες. Άλλες πάλι απέτυχαν, όπως στην Αλγερία ή τη Νότια Αφρική. Δεν είναι η περίπτωση του Ισραήλ που από τη μια μπόρεσε να καταλάβει ολόκληρη την επικράτεια της πληρεξούσιας Παλαιστίνης, καθώς και τα εδάφη της Συρίας και του Λιβάνου, αλλά δεν κατάφερε να εξοντώσει τους αυτόχθονες πληθυσμούς, δηλαδή τους παλαιστίνιους, παρά τις επανειλημμένες σφαγές, ξεκινώντας με αυτή του 1948. Μάλιστα, μετά από 75 χρόνια συνεχών προσπαθειών, οι αυτόχθονες εξακολουθούν να αποτελούν την πλειοψηφία στην επικράτεια. Η υφέρπουσα γενοκτονία που διενεργεί το Ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη το 1967, διανθισμένη με σφαγές όπως αυτές στη Τζενίν το 2002 ή 2023 ή στη Γάζα το 2008-9 ή το 2014, δεν οδήγησε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή να προκαλέσει μια μαζική έξοδο των παλαιστινίων όπως του 1948 ή του 1967.
Τις τελευταίες ημέρες, ο ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου κάλεσε τους κατοίκους της Γάζας να φύγουν για το Σινά, το μοναδικό έδαφος δίπλα στη Γάζα που δεν κατέχεται από τους ισραηλινούς. Ο σκοπός είναι
λοιπόν δεδηλωμένος: Συνέχιση της εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης που ξεκίνησε πριν από εβδομήντα πέντε χρόνια και δεν διακόπηκε ποτέ. Η εκδίωξη, στην ισραηλινή αποικιακή πολιτική, είναι ένα πρώτο βήμα το οποίο, στην παγιωμένη πλέον πρακτική, ακολουθείται από πρακτικές που στοχεύουν στη διασπορά των προσφύγων, συχνά με έντονο βομβαρδισμό των σκηνοπόλεων. Μόλις σχηματίστηκε το ισραηλινό Κράτος άρχισε να βομβαρδίζει πρόσφυγες στη λωρίδα της Γάζας ήδη από τον οκτώβριο του 1948, για να συνεχίσει στην Ιορδανία, τον Λίβανο και τη Συρία. Η σφαγή των τελευταίων ημερών στη Γάζα θα πρέπει να οδηγήσει, σύμφωνα με τον Νετανιάχου, στο να «ελαφρύνει» το δημογραφικό βάρος των Παλαιστινίων απαλλάσσοντας το Ισραήλ από ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού της Γάζας, ώστε να μπορέσει να αφοσιωθεί, με μεγαλύτερη ευκολία, στην εθνοκάθαρση. άλλων εδαφών, από την Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη έως τη Γαλιλαία. Η ισραηλινή κυβέρνηση θα μπορούσε να διευρύνει περαιτέρω την παγκόσμια συναίνεση σχετικά με τη σφαγή και την απέλαση παλαιστινίων από τη Γάζα, τροφοδοτώντας την προπαγανδιστική εκστρατεία με ψευδείς ειδήσεις που παρουσιάζουν τους παλαιστίνιους ως σφαγιαστές παιδιών, και που άλλοι ίσως με καλή πίστη επαναλαμβάνουν.
Wasim Dahmash, γεννημένος στη Δαμασκό το 1948 από παλαιστίνιους γονείς που εκδιώχθηκαν από τη Λύδδα- Lydda, δίδαξε αραβική γλώσσα, διαλεκτολογία και λογοτεχνία στα Πανεπιστήμια της Ρώμης και του Κάλιαρι. Μεταξύ 1980 και 2015 έδωσε μαθήματα σε όλα σχεδόν τα ιταλικά πανεπιστήμια και έκανε κύκλους μαθημάτων λογοτεχνίας, γλωσσολογίας και ιστορίας της λογοτεχνίας. Από το 1999 διευθύνει τον εκδοτικό οίκο Edizioni Q, τον οποίο ίδρυσε από κοινού με συναδέλφους του από το Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Είναι ο μόνος εκδοτικός οίκος σε γλώσσα άλλη από την αραβική, αποκλειστικά αφιερωμένη στην Παλαιστίνη. Αφιερώνεται στον εθελοντισμό με την Gazzella, μια μη κερδοσκοπική ένωση που συνίδρυσε με φίλους το 2000. Παρέχει βοήθεια, θεραπεία και αποκατάσταση σε παλαιστίνια παιδιά που έχουν τραυματιστεί από πολεμικά όπλα και σε παιδιά με αναπηρίες που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας. Τα τελευταία 22 χρόνια, η Gazzella έχει παράσχει υποστήριξη σε περισσότερα από 3.600 παιδιά και χρηματοδότησε την προμήθεια ηλεκτρικών γεννητριών για κλινικές και προγράμματα φυσικής αποκατάστασης στη Γάζα.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος comune.info
