Το Μάιο του 2020, ο Μίκης έγραψε ένα σχόλιο στη στήλη σκίτσων μου στην La Bottega del Barbieri, συμπεραίνοντας ότι ένας Benigno, σάρδος, που σχεδίαζε και κατήγγειλε τη στρατιωτικοποίηση της Σαρδηνίας, ήταν κατά πάσα πιθανότητα ο φίλος και σύντροφός του στους αγώνες της Φλωρεντίας πέραν των 40 ετών νωρίτερα.
Έτσι βρεθήκαμε ξανά μαζί, και στη συνέχεια συνεργαστήκαμε σε κάποια πράγματα ακριβώς χάρη στο Blog του Barbieri (καλοσύνη του, υπήρξε τόσο καλός ώστε να μεταφράσει και να δημοσιεύσει μερικά από τα πράγματα που έγραψα για τη La Bottega στο δικό του blog).
Δεν είχα ξεχάσει ποτέ τον “Michele”, αν και ίσως η τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ήταν το 1978, την τελευταία μου χρονιά στη Φλωρεντία ως φοιτητής.
Αργότερα συνέβη να έχω νέα του από κοινούς συντρόφους, και από κάποιον που είχε πάει να τον βρει στην Ελλάδα.
Με τον Μίκη, πέρα από την πολιτική στράτευση, μοιραστήκαμε τη φιλία και το πνεύμα εκείνων των χρόνων, αναμφίβολα πλούσιο σε ευκαιρίες για γνωριμίες και εμπειρίες. Για μένα, που ερχόμουν από μια μικρή πόλη της Σαρδηνίας, υπήρχε επίσης η καινοτομία να συναντήσω για πρώτη φορά συντρόφους που έρχονταν από άλλες Χώρες, κάποιοι από Χώρες υπό δικτατορικά καθεστώτα: Λατινική Αμερική, Ιράν, Ελλάδα, Ισπανία.
Όταν γνωριστήκαμε, το καθεστώς των συνταγματαρχών στην Ελλάδα είχε ήδη πέσει, αλλά όταν έφτασα στη Φλωρεντία το 1973 υπήρχε ακόμη, και στους τοίχους του πανεπιστημιακού εστιατορίου, στην κολεκτίβα του οποίου μαχόμασταν ο Μίκης κι εγώ, υπήρχαν (και υπάρχουν ακόμα, που διασώθηκαν και χάριν μιας παρέμβασης της Εποπτείας μνημείων και καλών τεχνών) τα γραπτά των Ελλήνων αντιφρονούντων που σπούδαζαν και ζούσαν στη Φλωρεντία.
Και σήμερα είμαστε εδώ, και φυσικά θα μπορέσουμε σύντομα να διοργανώσουμε ένα «επανα (μη) πατρισμό» κάπου, ή ίσως περισσότερους από ένα, στη Φλωρεντία αλλά και στην Πελοπόννησο και τη Σαρδηνία. Για να μιλήσουμε για αυτό που θα θέλαμε να κουβεντιάσουμε. Ή να μείνουμε σιωπηλοί, κοιτάζοντας έναν ορίζοντα πάνω από μια θάλασσα, ή πέρα από κάποιο βουνό.
Benigno Moi
