«Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι αλά καρτ…η έννομη τάξη μπορεί να δράσει προς τη διάσωση μιας ζωής η οποία δεν σεβάστηκε τις εγγυήσεις του νομικού μας πολιτισμού και αυτή είναι η υπεροχή του νομικού πολιτισμού.
Όταν η πολιτεία σώζει τη ζωή ενός ανθρώπου που έχει αφαιρέσει ζωές, αυτό αναδεικνύει το μεγαλείο της…Ανάμεσα στον εκβιασμό και στην προστασία της ανθρώπινης ζωής, βάζω πρώτα την ανθρώπινη ζωή».
Μ’ αυτές τις σκέψεις ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου Σπύρος Βλαχόπουλος ορθοτομεί ένα θέμα που μέρες τώρα απειλεί να διχάσει την κοινωνία μας. Μια κοινωνία που οδηγείται στην οπαδοποίηση, μ’ όλες τις αρνητικές συνέπειές της.
Τις περισσότερες φορές τις εντάσεις αυτές τις προκαλούν οι παράγοντες με τις προκλητικές αποφάσεις τους και με τη ρητορική τους. Με εμφανή την αδυναμία τους να συνειδητοποιήσουν τον αρνητικό αντίκτυπο των επιλογών τους, στην προσπάθεια να εμφανιστούν βασιλικότεροι του βασιλέως επιλέγουν το δρόμο της έντασης.
Το ανάλογο συνέβη με τη συμπεριφορά που επέδειξε στο θέμα Κουφοντίνα η Γ.Γ Αντιεγκληματικής Πολιτικής κ. Νικολάου.
Αγνοώντας ή το χειρότερο προσπερνώντας την παγιωμένη αρχή ότι η δημοκρατία δεν εκβιάζεται και δεν εκδικείται, προχώρησε σε μια απόφαση που όφειλε να γνωρίζει ότι θα γεννούσε εκ του μη όντος ένα άκαιρο και επιζήμιο για τα πραγματικά ζητούμενα της κοινωνίας θέμα.
Όφειλε η κ. Νικολάου να γνωρίζει πως το μεγαλείο της δημοκρατίας εδράζει στην ασφάλεια που της παρέχει το αίσθημα υπεροχής της.
Είναι αδιανόητο να πιστεύει κανείς ότι ένας ισοβίτης καταδικασμένος για εγκλήματα τρομοκρατίας μπορεί να εκβιάζει και να απειλεί ένα σύστημα εδρασμένο στη διαχρονική βούληση για εύρυθμη συλλειτουργία του κοινωνικού συνόλου. Το δικαιικό σύστημα αποτελεί εχέγγυο της ισχύος της.
Η μόνη ενδεχομένως κερκόπορτα για την άλωσή της είναι η εμφιλοχώρηση του φόβου. Φόβος εν προκειμένω για τις συνέπειες του επιχειρούμενου εκβιασμού του κατάδικου Κουφοντίνα.
Και μόνο που αναγορεύει τον ισοβίτη σε εκβιαστή της δημοκρατίας, αποδεικνύει την άγνοιά της, όσον αφορά τη δύναμη και το μέγεθός της.
Για το λόγο αυτό γίνεται επικίνδυνη η ίδια. Γιατί το πιο επικίνδυνο για τα ανθρώπινα είναι να υπεισέλθει ο φόβος, εκεί όπου δεν υφίσταται κανένας κίνδυνος. Αυτό το κυνήγι μαγισσών ως πολιτική δράση υιοθέτησε η κ. Νικολάου στην προσπάθειά της να αναδειχθεί ως θεματοφύλακας του νόμου και της τάξης και να γίνει αρεστή σ’έναν όμιλο ομοφρονούντων.
Θα όφειλε η κ. Νικολάου να γνωρίζει ότι -δίνοντας υπόσταση σε άτομα που το δικαιικό σύστημα αμετάκλητα αποφάνθηκε- αναμοχλεύει τα αποκαΐδια από μια φωτιά που πλήγωσε την κοινωνία μας σε εποχές που ανεπιστρεπτί έχουν παρέλθει.
Εν έτει 2021 εντελώς διαφορετικά προβλήματα απασχολούν την αιμορραγούσα κοινωνία μας.
Το φάσμα της πανδημίας με την απώλεια χιλιάδων υπάρξεων.
Η διάλυση της κοινωνικής συνοχής ως απότοκο μιας αναποτελεσματικής και αλλοπρόσαλλης οικονομικής διαχείρισης της πανδημίας.
Το ξεθεμέλιωμα δημοκρατικών κατακτήσεων στην Παιδεία, στην Εργασία, στη λειτουργία του Κοινοβουλίου.
Τα αδιέξοδα στη διασφάλιση της Εθνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.
Ανοιχτός δυστυχώς κατάλογος προβλημάτων που θα’ πρεπε να απασχολούν μια κυβέρνηση με συναίσθηση της κοινωνικής και ιστορικής της ευθύνης απέναντι στο λαό της και στη χώρα.
Αντ’ αυτών επιλέγει να επιστρατεύσει την αποφασιστικότητά της με την επιβολή αστυνομοκρατούμενου κλίματος στα Α.Ε.Ι. και με την πάταξη κάθε μαζικής αντίστασης στον απολυταρχισμό της.
Στα πλαίσια αυτής της πρακτικής επιλέγει μέσω της κ. Νικολάου να επιδείξει την τιμωρητική συμπεριφορά της απέναντι σ΄ένα ισοβίτη τρομοκράτη που έχει καταδικαστεί πρωτίστως στη συνείδηση της κοινωνίας.
Η επιείκεια που οφείλει να επιδεικνύει η δημοκρατία είναι το μεγαλείο της. Αυτή την αδιαπραγμάτευτη αρχή δεν πρέπει να την απεμπολήσει.
Οι Σειρήνες της εκδίκησης – όσο και αν την καλούν με το παρελκυστικό τραγούδι τους- δεν πρέπει να την παγιδεύουν.
Χρέος της ευνομούμενης πολιτείας είναι να προσπαθεί να κρατά εφτασφράγιστο τον ασκό του Αιόλου, ώστε να μην επιτρέψει σε κανέναν υπονομευτή της κοινωνικής ειρήνης να τον διατρήσει.
Ας συνειδητοποιήσει η σημερινή κυβέρνηση πως η μεγαθυμία είναι η διαχρονική δύναμη της πολιτείας. Είναι το μεγαλείο της, όπως τόσο εύστοχα σημειώνει ο συνταγματολόγος καθηγητής Βλαχόπουλος. Το δρόμο της επιείκειας -αδιάφορο αν τον επιζητεί ή όχι ο ισοβίτης- τον έχει πρωτίστως ανάγκη η κοινωνία, καθώς είναι ο μόνος τρόπος για να μην ανοίξουν άλλες πληγές, στις ήδη αιμορραγούσες.
Με απόλυτο σεβασμό στην άσβηστη οδύνη των ανθρώπων που θρηνούν την απώλεια των δικών τους, τολμώ να ζητήσω την μεγαθυμία εκείνη που δυστυχώς αρνείται να επιδείξει η κυβέρνηση δια της κ. Νικολάου.
Μια τέτοια στάση αυθυπέρβασης θα ήταν η δικαίωσή τους.
ΥΓ. Προφανώς το να υπεισέλθει κανείς σε νομικές ατραπούς δεν απαντά στην ουσία του προβλήματος. Αυτή βρίσκεται στην αποσαφήνιση της διατυπωμένης άποψης ότι «η δημοκρατία δεν εκβιάζεται ούτε εκδικείται».
Δημήτρης Εμμανουηλίδης
π. βουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Καβάλας
