Δημοσιεύω στη συνέχεια την τελευταία επιστολή του Holger Meins (όνομα μάχης Starbuck), που γράφτηκε από την φυλακή της Wittlich, όπου ο Meins ήταν κρατούμενος από την 1 Ιουνίου 1972 με την κατηγορία της «τρομοκρατίας», η επιστολή γράφτηκε στις 31 οκτωβρίου1974, 9 ημέρες πριν πεθάνει εξ αιτίας της καταναγκαστικής διατροφής την οποίαν υπέστη στην διάρκεια της απεργίας πείνας ενάντια στις καταστρεπτικές συνθήκες στις οποίες υποβάλλονταν οι πολιτικοί κρατούμενοι.
Ο Holger Meins ήταν ένας καλλιτέχνης, ασχολούνταν με την ζωγραφική, την φωτογραφία και τον κινηματογράφο, μα κυρίως ήταν ένας πολεμιστής και ένας επαναστάτης και τέτοιος έμεινε για όλη τη ζωή του. Ήταν ένα όμορφο αγόρι, ψηλός πάνω από ένα μέτρο και ενενήντα, την στιγμή του θανάτου του (αμέσως διαδόθηκε πως καθορίστηκε από τις απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες οι φυλακισμένοι ήταν αναγκασμένοι να ζουν) ζύγιζε λιγότερο από 45 kg.
Το γερμανικό κράτος δολοφόνος δεν επέτρεψε σε κανένα γιατρό έξω από αυτόν της φυλακής να παρέμβει και να ελέγξει τις συνθήκες του, παρά τις επανειλημμένες αιτήσεις του δικηγόρου του, ο οποίος ήδη στην διάρκεια της πρώτης συνέντευξης τύπου μίλησε έξω από τα δόντια περί δολοφονίας, τεκμηριώνοντας τους ισχυρισμούς του με συγκεκριμένα ντοκουμέντα, μεταξύ των οποίων της απόφασης στην σκιά του ναζιστικού διατάγματος του περιφερειακού Υπουργού δικαιοσύνης, Martin, να διατάξει το μπλοκάρισμα της διανομής νερού σε εκείνους που έκαναν απεργία πείνας, δηλώνοντας πως “όποιος δεν ήθελε να φάει δεν είχε δικαίωμα να πιει νερό” (απόφαση που προκάλεσε την τύφλωση κάποιων κρατουμένων) και να διατάξει την αναγκαστική τροφοδότηση των φυλακισμένων, για την οποίαν ο υπεύθυνος ιατρός χρησιμοποίησε ένα σωλήνα του ίδιου μεγέθους με αυτόν του πεπτικού σωλήνα, ο οποίος προκάλεσε στους κρατουμένους εσωτερικούς τραυματισμούς ανίατους.
Ήταν μια δολοφονία, έτσι όπως υπήρξαν δολοφονίες οι θάνατοι της Ulrike Meinhof (στις 9 μαίου 1974) και των Andreas Baader, Gudrun Ensslin και Jan-Carl Raspe (στις 18 οκτωβρίου 1977) στην ειδική φυλακή του Stammheim-Στουτγάρδη, και η ευθύνη αυτών των εγκλημάτων είναι της σοσιαλδημοκρατίας των Willy Brandt και Helmut Schmidt, καγκελάριων από το 1969 μέχρι το 1982.
“Το μόνο πράγμα που μετράει είναι ο αγώνας – τώρα, σήμερα, είτε έχεις φάει είτε όχι. Αυτό που μετράει είναι εκείνο που κάνεις: ένα τίναγμα προς τα εμπρός. Να γίνεσαι καλύτερος. Να μαθαίνεις από τις εμπειρίες. Αυτό είναι ακριβώς που χρειάζεται να κάνεις. Όλα τα άλλα είναι σκατά. Κάθε νέος αγώνας, κάθε δράση, κάθε μάχη φέρει μαζί της εμπειρίες καινούργιες και άγνωστες, και είναι έτσι που αναπτύσσεται ο αγώνας. Αντιθέτως, μόνον έτσι αναπτύσσεται.
Η υποκειμενική πλευρά της διαλεκτικής επανάστασης/αντεπανάστασης: «Το αποφασιστικό πράγμα είναι να ξέρεις να μαθαίνεις».
Μέσα απ’ τον αγώνα για τον αγώνα. Από τις νίκες, μα ακόμα περισσότερο από τα λάθη, από τα πάνω κάτω και τις αποκλίσεις, από τις ήττες…
Να αγωνίζεσαι, να υποκύπτεις, να αγωνίζεσαι ξανά, ξανά να υποκύπτεις, να μάχεσαι ξανά, κι έτσι μέχρι την τελική νίκη – αυτή είναι η λογική του λαού. (Λέει ο παλιός).
Ύλη»: ο άνθρωπος δεν είναι άλλο από ύλη όπως όλα τα πράγματα. Όλος ο άνθρωπος, αυτό που είναι, η ελευθερία του, είναι που η συνείδηση κυριαρχεί επί της ύλης – επί του ίδιου και της εξωτερικής φύσης και κυρίως του είναι του. Η σελίδα του Ένγκελς: ξεκάθαρη. Αλλά ο αντάρτης υλο-ποιείται στον αγώνα – στον επαναστατικό αγώνα, και δηλαδή: δίχως τέλος – στον αγώνα μέχρι θανάτου και φυσικά με τρόπο συλλογικό.
Το χθες πέρασε. Ένα κριτήριο, μα κυρίως ένα πράγμα συγκεκριμένο. Αυτό που είναι – τώρα – εξαρτάται πρώτα απ’ όλα από εσένα. Η απεργία πείνας απέχει πολύ από το να τελειώσει.
Ή γουρούνι ή άνθρωπος
Ή θα επιβιώσουμε με οποιοδήποτε κόστος
Ή ο αγώνας μέχρι θανάτου
Ή το πρόβλημα ή η λύση
Στη μέση δεν υπάρχει τίποτα.
Η νίκη ή ο θάνατος, λεν παντού, και είναι η γλώσσα του ανταρτοπόλεμου – ακόμη και σε αυτή την πολύ μικρή διάσταση με την ζωή είναι όπως με τον θάνατο: «Οι άνθρωποι (οπότε εμείς) που αρνούνται να θέσουν τέλος στον αγώνα – ή νικούν ή πεθαίνουν, αντί να χάσουν ή να πεθάνουν».
Φυσικά δεν γνωρίζω πως είναι όταν κάποιος πεθαίνει ή όταν σκοτώνουν έναν. Πως θα μπορούσα να το ξέρω; Σε μια στιγμή αλήθειας, ένα πρωί, μια ιδέα, μου διέσχισε το μυαλό: λοιπόν έτσι είναι (δεν το ήξερα ακόμη) και μετά (μπροστά σε ένα όπλο που σημαδεύει ακριβώς ανάμεσα στα μάτια): όλα καλά, γι αυτό πρόκειται. Τέλος πάντων, απ’ τη σωστή πλευρά.
Τελικά όλοι πεθαίνουν. Το ερώτημα είναι το πως, και πως έζησες, και το πράγμα είναι ξεκάθαρο: μαχόμενος ενάντια στα γουρούνια σαν άνθρωπος για την απελευθέρωση του ανθρώπου: σαν επαναστάτης, στον αγώνα – με όλη την αγάπη για τη ζωή: περιφρονώντας το θάνατο. Αυτό είναι για μένα να υπηρετώ τους ανθρώπους – η RAF“.
[Holger Klaus Meins (26 October 1941 – 9 November 1974)]
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος maddalenarobin
