Είναι πολύ δύσκολο σε εμένα να μιλήσω για την Παλαιστίνη με ήρεμο τρόπο, η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το σημείο της ζωής, με ενοχλεί να μιλάω για την Επιστροφή της Παλαιστίνης, όταν κατά το δίκαιο θα έπρεπε να μιλάμε για την ανάπτυξη της Παλαιστίνης, σχετικά με νέα κατασκευαστικά έργα σπιτιών στην εθνική τους επικράτεια, σχέδια εμπλουτισμού των εδαφών τους για να γίνουν πιο γόνιμα, σχέδια για τη διατροφή του παλαιστινιακού λαού, εν ολίγοις, θα έπρεπε να μιλάμε σε μια πέρα ως πέρα παλαιστινιακή γη, άνευ όρων.
Πόσα χρόνια αντιπαράθεσης, πόσα χρόνια ταλαιπωρίας και βασάνων, πόσα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διαπράχθηκαν εναντίον ενός λαού που το μόνο του έγκλημα ήταν να αναγκαστεί να μοιραστεί μέρος της επικράτειάς του με έναν άλλο λαό που είχε πρακτικά διαγραφεί από προσώπου γης και που σιγά σιγά χρησιμοποιούσε τον πλούτο του και τη διεθνή του επιρροή για να τους εκτοπίσει.
Λυπάμαι πολύ για την απώλεια της μνήμης ενός ολόκληρου λαού, που ξέχασε τελείως τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον του για το απλό γεγονός ότι είναι εβραίοι, και που σήμερα τα ασκεί με απόλυτη ατιμωρησία στον γειτονικό λαό.
Γιατί μιλάμε ακόμα για την επιστροφή της Παλαιστίνης σήμερα, γιατί δεν μπορέσαμε να στηρίξουμε περισσότερο αυτόν τον αδελφό λαό, γιατί ο κόσμος φαίνεται κωφός και τυφλός μπροστά σε ένα τέτοιο έγκλημα; Τι μας λείπει; Δύναμη, μας λείπει δύναμη, και για να πετύχουμε αυτή την απαραίτητη δύναμη χρειαζόμαστε ενότητα, συντονισμό ενεργειών σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη, σε όλους τους δυνατούς χώρους, προσεγγίζοντας τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, αγγίζοντας τα συναισθήματά τους. αν δεν είμαστε ικανοί για αυτό, δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα που μέρα με τη μέρα κατατρώει τη χαρά ενός λαού, την αξιοπρέπειά του και την ακεραιότητά του.
Ο περουβιανός ποιητής César Vallejo είπε ότι υπήρχε ένα σώμα που πέθαινε, γύρω του οι άνθρωποι ενώνονταν, αλλά το σώμα συνέχιζε να πεθαίνει, μέχρι που όλη η ανθρωπότητα ήταν στο πλευρό του, τότε ήταν που το σώμα αντέδρασε και άρχισε να περπατά, και αυτό είναι που χρειάζεται η Παλαιστίνη, να είμαστε όλοι δίπλα τους και αυτή είναι η αλληλεγγύη που μας ζήτησε ο Τσε, όχι η αλληλεγγύη που προσφέρεται σε έναν μονομάχο στο ρωμαϊκό τσίρκο, αλλά αυτή της συμβίωσης με εκείνους τους ανθρώπους στην καθημερινή τους πραγματικότητα, και αντιμετωπίζοντας δίπλα δίπλα τη ζωή τους.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιθυμία μου, ως ανθρώπινο μπλοκ να εργαστούμε για έναν κοινό στόχο, την κυριαρχία, τη σταθερότητα και την ανάπτυξη του παλαιστινιακού λαού. Πόσες εικόνες περνούν από τη συνείδησή μας όταν μιλάμε για αυτόν τον λαό, πόση κακοποίηση, πόση αδικία, πόση ανημποριά. Για όλους όσους δεν είναι φυσικά παρόντες, για τους άδικα φυλακισμένους συντρόφους, για όσους θρηνούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αλλά παραμένουν σταθεροί και όρθιοι στον αγώνα, δεσμεύομαι. Για μια Παλαιστίνη με πλήρη εξουσία ως ελεύθερος και κυρίαρχος λαός, για μια Παλαιστίνη όπου τα παιδιά της μεγαλώνουν ειρηνικά και ευτυχισμένα, για την Παλαιστίνη ως ιδιοκτήτη των εδαφών και των συνόρων της, για αυτήν την Παλαιστίνη θα πολεμήσουμε μέχρι τη νίκη και θα νικήσουμε.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
