Σκέφτομαι συχνά τη σχέση μεταξύ της γενοκτονίας των παλαιστινίων και της ευθύνης μας ως δυτικών. Φαίνεται ότι αντιλαμβάνομαι μια ορισμένη διαλεκτική σχέση μεταξύ των ευθυνών του Ισραήλ – και των συμμάχων του, των Ηνωμένων Πολιτειών – με την αδιαφορία και την υποκρισία, συμπεριφορές χαρακτηριστικές ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού και της δυτικής πολιτικής. από την άλλη πλευρά, αυτό που εκδηλώνεται με τέτοια σκληρότητα δεν θα μπορούσε να εκδηλωθεί χωρίς την αδιαφορία μας ή τη συνενοχή μας, γράφει ο Nevio Gambula *.
Σταμάτησα να ανησυχώ να πληροφορήσω σχετικά με την εγκληματική φύση της ισραηλινής πρακτικής. πείστηκα για το άχρηστο οποιασδήποτε διευκρίνισης: τα δεδομένα για τις πολιτικές εξόντωσης και γενοκτονίας του Ισραήλ είναι εύκολα ανακτήσιμα και πραγματικά δεν έχει νόημα να επιμένω.
Σε σχέση με την τεράστια έκταση αυτού που συμβαίνει, μόνο ένας απατεώνας μπορεί να αρνηθεί τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττει ο ισραηλινός στρατός.
Το πιο επείγον ζήτημα για μένα, σχεδόν μια εμμονή, είναι αυτό της δυτικής δειλίας. Θα λέγαμε ότι το μόνο νόημα των δυτικών «αξιών» έχει καταστεί πλέον αυτό να συνεισφέρουν στη φρίκη, να εδραιώνουν την εξόντωση, να τελειοποιούν την ανθρωποκτονική εμμονή του χειρότερου αποικιοκρατικού κράτους που υπάρχει σήμερα.
Είναι η τεράστια βδελυγμία ημών των δυτικών που επιτρέπει τη γενοκτονία των παλαιστινίων. η ανανδρία των νωθρών, που προτιμούν την αδιαφορία από τη διαμαρτυρία, και αυτή των συνένοχων, που κυνικά καθιερώνουν ποιοι λαοί αξίζει να σωθούν και ποιοι, αντίθετα, να σταλούν στην κόλαση.
Μας κάνουν μεγάλη εντύπωση οι κατάφωρες υποκρισίες για τα δικαιώματα, τη διεθνή νομιμότητα, τις κυρώσεις ή τη στρατιωτική βοήθεια. και μένουμε έκπληκτοι μπροστά στην ατιμωρησία του Ισραήλ, η οποία έχει φτάσει σε πραγματικά εξαιρετικά επίπεδα, πάντα εγγυημένη από την υπερβολική δυτική συμπάθεια και την τάση ΗΠΑ να θεωρούν τις γεωπολιτικές ισορροπίες πιο σημαντικές από τα δικαιώματα των παλαιστινίων (και τώρα των λιβανέζων).
Αυτό που συμβαίνει στους παλαιστίνιους είναι ο τρόπος με τον οποίον η Δύση καταδικάζει την καλύτερη πλευρά της, αυτή της δικαιοσύνης και της ισότητας, της ανεκτικότητας και της αλληλεγγύης με τον καταπιεσμένο.
Τώρα έχουμε φτάσει σε μια ιστορικά σημαντική μεταμόρφωση, υιοθετώντας έναν εξτρεμιστικό και μιλιταριστικό φιλελευθερισμό που επιβάλλει ένα τίμημα στους λαούς του κόσμου. Διότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τους δυτικούς θεσμούς, τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι.
Για παράδειγμα, ο ουκρανικός λαός αξίζει πολύ περισσότερο από τον παλαιστινιακό λαό. Το αίμα των λαών είναι, ας πούμε, εμπόρευμα ανταλλαγής στη γεωπολιτική αγορά. Πώς να μην μας τρομάζει αυτή η κυνική υποκρισία;
Παρά την ακραία τραγωδία του, υπάρχει κάτι διδακτικό σε αυτό που συμβαίνει. Γιατί στη Γάζα υπάρχουν όλα όσα θα πρέπει να μάθουμε, ολόκληρη η ιστορία του σύγχρονου κόσμου σε αυτή τη λωρίδα γης: το αίσθημα της δικαιοσύνης και της αποστροφής, το αίσθημα της ατιμωρησίας και της αξιοπιστίας, το αίσθημα των ευθυνών των κυβερνήσεων και ο τεράστιος αποπροσανατολισμός των ανθρώπων, των λαών…
Το γεγονός-Γάζα είναι ένα μνημειώδες lectio magistralis, ένα μεταπτυχιακό μάθημα που μπορεί να μας διδάξει να αναγνωρίζουμε πόσοι, μεταξύ των συνομηλίκων μας, αξίζουν την τιμή να θεωρούνται υπέρμαχοι της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας στον κόσμο και πόσοι, αντίθετα, θα μείνουν στη μνήμη μας ως υποστηρικτές μιας γενοκτονίας.
* από το Facebook
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org
