Στη σημερινή μας παρέα η ποιήτρια κυρία Άννα Ε. Πετράκη θα μας μιλήσει για το βιβλίο της με τον τίτλο: «Δίχως έαρ να γίνει ποτέ…» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις KAKTOΣ.
Ερ: Καλώς ορίσατε. Σας ευχαριστούμε πολύ. Μιλήστε μας για το συγγραφικό σας έργο.
Απ: Καλώς βρεθήκαμε. Σας ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση. Άρχισα να γράφω το 2013 και τα πρώτα μου κείμενα, ποιήματα και πεζοποιήματα, είδαν το φως της δημοσιότητας το 2015. Το «Δίχως έαρ να γίνει ποτέ…» είναι η ενδέκατη ποιητική συλλογή μου.
Ερ: «Δίχως έαρ να γίνει ποτέ…» τιτλοφορείται το βιβλίο σας. Πώς αποφασίσατε να του δώσετε τον συγκεκριμένο τίτλο;
Απ: Έαρ… Θαρρεί κανείς πως κάθε χρόνο δεν χορταίνουμε το γαλάζιο, τις ευωδιές και τα χρώματα, δεν χορταίνουμε να πλέουμε μέσα στο εκτυφλωτικό φως. Έχουμε την αίσθηση –ή την ψευδαίσθηση- πως αναγεννιόμαστε σωματικά και συναισθηματικά, ακολουθώντας αρμονικά την πορεία της φύσης.
Το 2020 όμως ζήσαμε μιαν άνοιξη που μόνον κατ’ όνομα ήτανε άνοιξη.Νιώσαμε σαν να κύλησε και χάθηκε από τις ζωές μας μία ολόκληρη εποχή του χρόνου, έτσι καθώς ήμασταν εγκλωβισμένοι στα σπίτια μας, λόγω της πανδημίας του Covid-19.
Προτίμησα τη λέξη «έαρ» αντί της ταυτόσημής της «άνοιξη», γιατί παραπέμπει στο Εγκώμιο του Επιταφίου Θρήνου της Μεγάλης Παρασκευής: «Ω γλυκύ μου έαρ, …». Ο τίτλος της ποιητικής συλλογής καθώς και ένα μεγάλο μέρος των ποιημάτων της μοιάζουν με θρήνο για όσα δεν ζήσαμε στη διάρκεια της πανδημίας.
Γράφω κάπου: Φαντάσματα οι δρόμοι Κορδέλες του πένθους στα μπράτσα Μαυροφορεμένες οθόνες Λεπίδα πηχτή η σιωπή Τούτο το έαρ με τσακισμένα λουλούδια στη συρματοπλεγμένη πόρτα μας καρφώνει στεφάνι μοναχικό και απόκοσμο όλη τη γλυκύτητά του Τούτο το έαρ ήρθε και μας προσπέρασε δίχως έαρ να γίνει ποτέ.
Ερ: Ποιο ήταν το ερέθισμα που σας οδήγησε να γράψετε το συγκεκριμένο βιβλίο;
Απ: Το ερέθισμα για το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν, όπως ανέφερα πιο πριν, τα βιώματά μας στη διάρκεια της δύσκολης και σκοτεινής χρονιάς του 2020. Οι σελίδες διατρέχουν το αρχικό ξάφνιασμα, το ισχυρό σοκ που ακολούθησε, την καθήλωσή μας μπροστά σε γυάλινες οθόνες«έξυπνων συσκευών», τον τρόμο, την αρρώστια, την απομόνωση, τον χαμό αγαπημένων προσώπων…Αυτή η χρονιά μεγέθυνε τα μύρια προβλήματα που είχαμε ως κοινωνία και πρόσθεσε άλλα τόσα… Οι Πανελλήνιες Εξετάσεις με τις αναβολές τους, η αδημονία -και αδυναμία- των εφήβων να ανοίξουν τα φτερά τους, απελπισμένοι αυτόχειρες, τα άδεια ταξί στους παντέρημους δρόμους, όλα τα νεόκοπα «τηλε-», τηλεργασία, τηλεκπαίδευση, τηλεαγορές…, οι σχέσεις με τους οικείους-ξένους μέσα στα ίδια μας τα σπίτια τις ατέλειωτες ημέρες και νύχτες της απομόνωσης, η συνειδητοποίηση του φθαρτού και του πρόσκαιρου(ακόμα και από τους πολύ νέους…). Μέσα όμως σε όλον αυτόν τον ζόφο, το κάλλος του σύμπαντος συνέχισε να ανασαίνει. Οι άνθρωποι συνέχισαν να ερωτεύονται και να ζούνε, ψιθυριστά και ανεπαίσθητα, έρωτες που έμαθαν να αρκούνται σε έναν καφέ σε χάρτινο ποτήρι, σε ένα παγκάκι, για μισής ώρας έξοδο από το σπίτι, μετά επισήμου κρατικής αδείας…
Ερ: Ποια είναι τα μηνύματα που θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες σας μέσα από το βιβλίο;
Απ: Εκτός από την προσωπική αδήριτη ανάγκη να εξομολογηθώ τα βιώματά μου, ένιωσα και την επιθυμία να πω πως εκείνο το έαρ του 2020 δεν σημαδεύτηκε μόνον από φόβο, σκοτάδι και απώλειες. Εκείνο το αλλόκοτο έαρ μάς χάρισε, αναπάντεχα, άπλετο χρόνο για να ασχοληθούμε με όσα αγαπούσαμε και δεν προλαβαίναμε μέσα στην παραφορά, τη βιασύνη, τον πανικό της καθημερινότητας, που έσπευδε για πολύν καιρό να κυνηγήσει και να προλάβει υποχρεώσεις, σχέδια, στόχους, όνειρα, επιτυχίες και«επιτυχίες»…Όλοι μας, λίγο-πολύ, επαναπροσδιορίσαμε τις σχέσεις μας με τους άλλους,είτε κοντινούς μας, είτε άγνωστους που κατοικούν στα πέρατα της Γης, καθώς και τις σχέσεις μας με την οικογένεια και τον φιλικό μας περίγυρο. Το σημαντικότερο, σκύψαμε μέσα μας και αφουγκραστήκαμε τον εαυτό μας. Υπό νέο πρίσμα, ελέγξαμε και απορρίψαμε αρκετές από τις επιλογές που θέταμε ως προτεραιότητα για πολλά χρόνια.
Ερ: Στο ποίημα με τον τίτλο: «ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ» ο αναγνώστης συναντά τους στίχους: Κάποιοι σαν διάφανοι δεν κινδυνεύουμε από την απουσία της ύλης Έχουμε μάθει τόσα πέτρινα χρόνια να ζούμε μονάχα με «το μέσα» Θέλετε να τους σχολιάσετε;
Απ: Στη διάρκεια της καραντίνας οι περισσότεροι άνθρωποι λαχταρούσαν την αγκαλιά, το χάδι, το φιλί. Η απουσία της αφής τούς διέλυε. Ένιωθαν την απόλυτη συντριβή.Κάποιοι όμως είχαν υπάρξει σχεδόν σε όλη τους τη ζωή διάφανοι, αόρατοι από τους άλλους, σχεδόν εξαϋλωμένοι. Είχαν ασκηθεί στο να είναι κατ’ ουσίαν μόνοι, ακόμα και αν περιτριγυρίζονταν από πλήθος κόσμου. Είναι οι άνθρωποι που ζούσαν μια διαρκή συντριβή, ακόμα και πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας.
Ερ: Στο ποίημα «ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΙ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ» εντύπωση προκαλούν οι στίχοι: Να ΄ρθουν ελευθερώτριες σαν παιάνες οι εγερτήριες ημέρες Τι θέλετε να εκφράσετε μέσα από τους συγκεκριμένους στίχους;
Απ: Εκείνη την άνοιξη του 2020, ήρθαν και έφυγαν αδιάφορα οι πανσέληνες νύχτες του Μάρτη, του Απρίλη και του Μάη. Ήταν μόνον χαρτάκια στον τοίχο κολλημένα σε ημερολόγια βουβά. Δεν στρέψαμε το βλέμμα μας στον ουρανό,ούτε για μια κλεφτή ματιά. Θα νιώθαμε ένοχοι, αν εμείς ρεμβάζαμε, τη στιγμή που πολλοί από τους συνανθρώπους μας βασανίζονταν στα νοσοκομεία ή πέθαιναν…Ήταν φρικτό, μα όντως δεν ξέραμε πώς να διαχειριστούμε και τις πιο φυσιολογικές αντιδράσεις. Είχαμε απωθήσει ακόμα και την ενστικτώδη επιθυμία να χαρούμε τα όσα όμορφα συνέχιζαν να μας προσφέρουν η φύση και η νομοτελειακή περιστροφή της Γης… Ευχόμουν να έρθουν φεγγάρια και ημέρες που η γνήσια, αυθόρμητη χαρά θα ξυπνούσε, θα σήμαινε εγερτήριο από τον λήθαργο και η ευλογία της θα ήταν και πάλι αυτονόητη και συναρπαστική…
Ερ: Σε ένα άλλο ποίημα με τον τίτλο: «ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ» οι στίχοι: Η λήθη έχει αξιοθαύμαστη μνήμη· δεν εξαιρεί κανέναν ποτέ περνάνε ένα όμορφο μήνυμα. Θέλετε να το σχολιάσετε;
Απ: Μοιάζουν με λογοπαίγνιο τούτοι οι στίχοι. Είναι αξιοθαύμαστη η μνήμη…την οποία διαθέτει η λήθη. Η λήθη θυμάται να μην εξαιρεί από τα πλοκάμια της κανέναν ποτέ!Στη στροφική ενότητα στην οποία ανήκει αυτό το δίστιχο, γράφω για τις αγάπες, οι οποίες αφήνουν τα βαθιά και αλαζονικά χαράγματά τους πάνω στους κορμούς των δέντρων, αγάπες όμως που έχουν αβέβαιη διάρκεια και πεπρωμένη λήξη, είτε γιατί δεν έχουν την τύχη να διαρκέσουν για πολλά χρόνια, είτε γιατί, αφού είμαστε θνητοί, δεν μπορούν, εκ των πραγμάτων, να κρατήσουν για πάντα.Ο χρόνος (και η συνακόλουθη φθορά που επιφέρει) είναι μία έννοια που έρχεται και επανέρχεται στους στίχους μου. Θα έλεγα πως είναι το ένα από τα δύο αγαπημένα μου θέματα. Το άλλο είναι ο έρωτας.
Ερ: Διαβάζοντας την ποιητική σας συλλογή διαπιστώνεται ότι γράφτηκε τη χρονική περίοδο του 2020, η οποία ήταν η περίοδος του εγκλεισμού που επέβαλε ο Covid19. Η περίοδος αυτή έπαιξε ρόλο στη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου;
Απ: Πράγματι, η περίοδος του πρώτου εγκλεισμού μας ήταν καθοριστική για τη συγγραφή του βιβλίου και αποτέλεσε το βασικό ερέθισμα για όλα σχεδόν τα ποιήματα τα οποία περιλαμβάνει. Διαβάζεται κάπως σαν «Ημερολόγιο μιας πανδημίας», όπως χαρακτηριστικά είπε μία φίλη.Στους τελευταίους στίχους εύχομαι οι αναγνώστες να διακρίνουν (όχι τόσο σαν σάλπισμα, αλλά περισσότερο σαν ψίθυρο) τη συνειδητοποίηση πως,μέσα στον κουρνιαχτό και τον απόηχο του φόβου και των σκοτεινών ατραπών που κατά καιρούς διαβαίνουμε, η ελπίδα πάντα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,νικά τον ζόφο και έχει το σθένος να επιβιώνει. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να συνεχιστεί η ίδια η ζωή;
Ερ: Ποιοι είναι οι συνοδοιπόροι που σας βοήθησαν στην ολοκλήρωση του συγγραφικού σας ταξιδιού;
Απ: Μπορεί να σας φανεί κοινότοπο αυτό που θα πω, αλλά, όταν γράφω, δεν υπάρχει πραγματικά κανείς συνοδοιπόρος με σάρκα και οστά. Αυτοεξορίζομαι σε έναν μικρό κλειστό χώρο και παραδίδομαι στις λέξεις. Καταδύομαι στα«έσω»… Δίχως σκάφανδρο. Δίχως ασφαλιστικές δικλίδες. Βουτάω απροστάτευτη, κολυμπάω άτσαλα, απεγνωσμένα, μα λίγο πριν ναυαγήσω,λίγο πριν μέσα μου πνιγώ, με σώζουνε οι λέξεις… Άλλοτε αποφασίζουν να μιλήσουν για το εκάστοτε «τώρα» της συγγραφής, άλλοτε για στιγμές,λαχτάρες, πάθη και λάθη του παρελθόντος.Η, αντιθέτως, δημιουργούν εποιήματα που απηχούν την απουσία όλων αυτών! Ούτως ή άλλως, τα αβίωτα, τα ανεκπλήρωτα, τα ματαιωμένα, τα φαντασιακά είναι κατ’ εξοχήν ισχυρότατα ερεθίσματα και πηγές έμπνευσης.
Ερ: Πού μπορούν οι αναγνώστες, οι οποίοι επιθυμούν να ταξιδέψουν με τα ποιήματα σας, να αναζητήσουν το βιβλίο σας;
Απ: Το «Δίχως έαρ να γίνει ποτέ…» είναι διαθέσιμο στο κεντρικό κατάστημα των Εκδόσεων ΚΑΚΤΟΣ, Πανεπιστημίου 46, καθώς και στο αντίστοιχο ηλεκτρονικό (e-shop), από όπου αποστέλλεται σε όλη την Ελλάδα, εντός 24ωρών. Επίσης, είναι ετοιμοπαράδοτο στα μεγάλα βιβλιοπωλεία ανά την επικράτεια ή έρχεται στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας κατόπιν παραγγελίας.
Η Άννα Ε. Πετράκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια τα έζησε στην Καβάλα, όπου τελείωσε και το Λύκειο. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και αποφοίτησε με βαθμό Άριστα από το Τμήμα (Κλασικής) Φιλολογίας. Υπηρέτησε σε σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Ν. Κοζάνης για 15 χρόνια. Είναι παντρεμένη και έχει μία κόρη. Ζει στην Αθήνα.
(Πηγή: sygrafognorimies.blogspot.com)
