22 Φεβρουαρίου 2024
Σίγουρα, σήμερα μιλάμε για αποικιοκρατία, αλλά στην πραγματικότητα στη Δύση παραμένει κάτι που δεν επεξεργαστήκαμε καμία φορά, δεν κοιτάξαμε ποτέ κατά πρόσωπο, δεν την αναγνωρίσαμε ποτέ πραγματικά, αντίθετα με τρόπο συχνά ελαχιστοποιημένο, επιπόλαιο.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ένα μεγάλο μέρος του επικοινωνιακού-πολιτικού-ακαδημαϊκού και στρατιωτικού κόσμου δεν μπορεί να πει την αλήθεια για το Ισραήλ και τις γενοκτονικές του πρακτικές, γράφει ο Paolo Voltolini.
Θα συμφωνούσατε, θα αποδεχόσασταν ως λαός που διώχτηκε από τα σπίτια σας, από τα εδάφη σας, που αναγκάστηκε να ζει σε ένα όλο και μικρότερο μέρος της Παλαιστίνης, να συνάψετε ειρήνη με αυτούς που καταλαμβάνουν το σαλόνι, την κουζίνα, τα υπνοδωμάτια και το μπάνιο;
Ο παλαιστινιακός αγώνας είναι η αντίσταση ενάντια σε αυτή την κατάσταση πραγμάτων, ενάντια στον ρατσιστικό, αποικιοκρατικό και τρομοκρατικό φασισμό του Κράτους του Ισραήλ, ενός Κράτους που βασίζεται στην υπόθεση «μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη», πράγμα που σήμαινε την ολοκληρωτική άρνηση όσων ζούσαν ήδη σε εκείνα τα εδάφη.
Η εθνοκάθαρση του ’47-48 είναι η άμεση συνέπεια της αρχικής διαστρέβλωσης που έκανε ο Σιωνισμός. Το Ισραήλ είναι ένα Κράτος που έχει σχεδιαστεί σε εθνοτική βάση, στη συνεχή απαλλοτρίωση γης και πόρων, στη βίαιη, πολύ βίαιη καταστολή κάθε αιτήματος για την παλαιστινιακή απελευθέρωση.
Η προσφυγή στον πόλεμο, στους βομβαρδισμούς, σε κάθε μορφή καταστροφής και εξόντωσης της παλαιστινιακής ζωής είναι συστηματική, προγραμματισμένη και, αυτό που είναι πρόστυχο για εμάς, υποστηρίζεται υποκριτικά από τους φίλους και συμμάχους της, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας πάντα στην πρώτη σειρά να ικανοποιήσει και να δικαιολογήσει εκ των πραγμάτων κάθε πράξη, ακόμα και την πιο άθλια.
Το Ισραήλ, το έχουμε δει εδώ και δεκαετίες, κάνει πλήρη χρήση του τρόμου, τον διεκδικεί ακόμη και νομιμοποιώντας τον με τη βιβλική ιστορία, τον εκλεκτό λαό, τη Γη της Επαγγελίας, την αυτάρεσκη και παραδειγματική αναφορά στην εξόντωση του Αμαλέκ, που έγινε δημόσια από τον ίδιο τον ισραηλινό πρωθυπουργό.
Η πραγματικότητα ανατρέπεται, η γλώσσα άσεμνα διαστρεβλωτική, η ψυχή πουλημένη στη βρωμιά μιας ιστορίας γραμμένης, αφηγημένης και εμποτισμένης με το αίμα των καταπιεσμένων, που κατά καιρούς χαρακτηρίζονται ως ζώα, βάρβαροι, πρωτόγονοι, άψυχοι, σήμερα τρομοκράτες. Η απανθρωποποίηση του άλλου, των άλλων, είναι η ουσία κάθε αποικιοκρατίας, είτε πρόκειται ληστείας, εκμετάλλευσης, ή εποικισμού.
Εμείς οι δυτικοί αναγνωρίζουμε την εξόντωση των εβραίων που συνέβη σε ευρωπαϊκό έδαφος, έχουμε καθιερώσει την Ημέρα μνήμης, τα 6 εκατομμύρια θύματα, συμπεριλαμβανομένων εβραίων, ρομά και Σίντι, ατόμων με ειδικές ανάγκες, γκέι, πολιτικών αντιπάλων, αιχμαλώτων πολέμου, είναι ένα νούμερο μακάβριο κεκτημένο, εσωτερικευμένος αριθμός, αλλά, προσέξτε, όπως αποδίδεται στην εθνικοσοσιαλιστική τρέλα του χιτλερικού καθεστώτος.
Αυτή η τελευταία συλλήφθηκε ως μια τερατώδης παρένθεση στο μονοπάτι της προοδευτικής χειραφέτησης της ευρωπαϊκής ιστορίας και όχι, αντίστροφα, ως ασυνείδητη της, ποτέ παραδεκτή και που δεν την επεξεργαστήκαμε ποτέ, μαύρη σκιά της.
Που αντ’ αυτού ξετυλίγεται, με συνέχεια, στην αιωνόβια αποικιοκρατία που ασκείται από τον αγγλοσαξονικό κόσμο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Πορτογαλία και, τελευταία αλλά όχι λιγότερο σημαντική, αλλά μόνο με χρονολογικούς όρους, την Ιταλία.
Όταν μιλάμε για αποικιοκρατία, μιλάμε για την ψυχή-την ζωογόνο δύναμη μιας νεωτερικότητας άρρηκτα συνδεδεμένης με ληστείες, σφαγές, εξοντώσεις σε κάθε μέρος του πλανήτη.
O Aime Cesaire γράφει έναν διαφωτιστικό στοχασμό στο Λόγο για την αποικιοκρατία:
“Θα πρέπει κατ’ αρχήν να μελετήσουμε πώς ο αποικισμός συμβάλλει στο να αποκτηνώνει τον αποικιστή, να τον ασχημαίνει με την αληθινή έννοια της λέξης, εξευτελίζοντας τον, ξυπνώντας μέσα του εκείνα τα κρυμμένα ένστικτα της απληστίας, της βίας, του φυλετικού μίσους, του ηθικού σχετικισμού και δείχνοντας πώς, κάθε φορά που στο Βιετνάμ κόβει ένα κεφάλι ή βγάζει ένα μάτι και στη Γαλλία το δεχόμαστε.
Kάθε φορά που ένα κοριτσάκι βιάζεται και στη Γαλλία αυτό γίνεται αποδεκτό. κάθε φορά που ένας από την Μαδαγασκάρη υφίσταται βασανιστήρια και στη Γαλλία αυτό γίνεται αποδεχτό, υπάρχει μια κατάκτηση πολιτισμού που κρέμεται από το νεκρό βάρος του, η εμφάνιση μιας καθολικής οπισθοδρόμησης, παγκόσμιας, η διείσδυση μιας γάγγραινας, η εξάπλωση μιας εστίας μόλυνσης. και όπως κατά βάθος σε όλες τις παραβιασμένες συνθήκες, σε όλα τα ψέματα που διαδίδονται, σε όλες τις τιμωρητικές αποστολές που γίνονται εμείς ανεχόμαστε, σε όλους τους αιχμαλώτους που είναι δεμένοι και «ανακρίνονται», σε όλους τους βασανισμένους πατριώτες, στο βάθος αυτής της ενθάρρυνσης του φυλετικού μίσους και της επίδειξης αλαζονείας βρίσκεται το δηλητήριο που ενσταλάχθηκε στις φλέβες της Ευρώπης και η αργή αλλά σίγουρη πρόοδος της βαρβαροποίησης της ηπείρου.
Και έτσι, μια ωραία μέρα, η μπουρζουαζία ξυπνά ξαφνικά από ένα τρομερό χτύπημα, μια αντίδραση: η γκεστάπο δένει και λύνει, οι φυλακές γεμίζουν, οι βασανιστές δημιουργούν, τελειοποιούνται, συζητούν για μηχανές βασανιστηρίων.
Εμείς ξαφνιαζόμαστε, αγανακτούμε. Λέμε: «Τι περίεργο! Μα ναι, είναι ο ναζισμός, θα περάσει κι αυτό!». Και περιμένουμε, και ελπίζουμε. Και κρύβουμε από τον εαυτό μας την αλήθεια, πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα, αλλά με μια υπέρτατη βαρβαρότητα, αυτή που στεφανώνει και συνοψίζει την καθημερινότητα κάθε βαρβαρότητας. πως είναι ο ναζισμός, φυσικά, αλλά πριν γίνουμε τα θύματα του υπήρξαμε συνεργοί. ότι το ναζισμό υποστηρίξαμε πριν υποβληθούμε σε αυτόν, τον αθωώσαμε, του κλείσαμε το μάτι, τον νομιμοποιήσαμε, διότι, μέχρι εκείνη τη στιγμή, ασκήθηκε προς τους μη ευρωπαϊκούς λαούς. εκείνο το ναζισμό τον θρέψαμε, είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτόν, ώστε να αναβλύζει, να διεισδύει, να στάζει, πριν πλημμυρίσει με τα ματωμένα νερά του όλες τις ρωγμές του δυτικού και χριστιανικού πολιτισμού…”.
Η εποικιστική αποικιοκρατία του Κράτους του Ισραήλ είναι μέρος της ιστορίας που, ξεκινώντας από το 1492, διακρίνει τον κόσμο μας, τον πολιτισμό μας. Δεν υπάρχει μια μέρα μνήμης για την αποικιοκρατία, ούτε καν φανταζόμαστε να μιλάμε γι’ αυτήν, είναι σαν τον πίνακα του Ντόριαν Γκρέι που πρέπει να μείνει κρυμμένος κάτω από έναν καμβά, αόρατος, αλλά που μόλις αποκαλυφθεί δείχνει όλη του τη σκοτεινή καρδιά.
Στη Δύση, την αποικιοκρατία ποτέ δεν επεξεργαστήκαμε, ποτέ δεν την κοιτάξαμε κατάματα, ποτέ δεν αναγνωρίστηκε αληθινά, αντίθετα πάντα ελαχιστοποιήθηκε, «ανοίξαμε τους δρόμους γι’ αυτήν», «Ιταλοί καλοί άνθρωποι, καθώς πρέπει» κ.λπ.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους ο μιντιακός-πολιτικός-ακαδημαϊκός και στρατιωτικός κόσμος μας δεν μπορεί να πει την αλήθεια για το Ισραήλ και τις γενοκτονικές του πρακτικές.
Πράγματι, είναι πλήρως συνένοχος σε αυτό, φυσικά όχι μόνο για τον λόγο που μόλις αναφέρθηκε, υπάρχουν ουσιαστικά κίνητρα που συνδέονται με την έντονη συνεργασία σε διάφορους ευαίσθητους τομείς, την ασφάλεια, τον έλεγχο, την επιτήρηση, την υψηλή τεχνολογία, την τεχνητή νοημοσύνη και ούτω καθεξής. Εν ολίγοις, η νεωτερικότητα, αυτός ο τύπος εκσυγχρονισμού-νεωτερικότητας και προόδου συμβαδίζει τέλεια με τον μόνιμο πόλεμο.
Ο πιο δυνατός κερδίζει, για τους υπόλοιπους ο χώρος είναι ελάχιστος. Λοιπόν, αυτός ο μικρός χώρος δεν είναι άδειος, αντιθέτως, για όσους θέλουν να κοιτάξουν και να ακούσουν προσεκτικά, με ενσυναίσθηση, είναι γεμάτος από την αξιοπρέπεια του παλαιστινιακού λαού, την περηφάνια του, την αποφασιστικότητά του.
Αξιοπρέπεια, περηφάνια, αποφασιστικότητα, ως μορφή αγώνα, αντίστασης, ελπίδας των καταπιεσμένων λαών. Μια συντρόφισσα το λέει πολύ καλά: «Όποιος θέλει να δει μια ειρηνική Παλαιστίνη θα πρέπει να μιλήσει πρώτα από όλα για μια ελεύθερη Παλαιστίνη».
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Comune.info
