21/03/2025
Αφού προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν το νόμισμα ως κινητήρια δύναμη για μια ευρωπαϊκή πολιτική ένωση, τώρα είναι η σειρά του πολέμου.
“Η μεταβλητή, απρόβλεπτη, ανυπολόγιστη, που μπορεί να εισβάλλει – γράφει ο Luca Casarini – και να διαταράξει τα χαρτιά που έχουν ήδη προετοιμαστεί σε αυτό το στημένο παιχνίδι από τη μηχανή της καπιταλιστικής συσσώρευσης, είμαστε εμείς.
Γυναίκες, άντρες, που ζουν στα χαμηλότερα ή υψηλότερα επίπεδα, αλλά δεν παραιτούνται στον μόνο πιθανό κόσμο, αυτόν της Αποκάλυψης ως υπόσχεση και της Αποκάλυψης ως απειλής…”
Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, που μαζί με τις επαναστάσεις, τον πολιτισμό, την επιστήμη και την τεχνολογία, ξεκίνησαν και αυτοί από την Ευρώπη και μαζί αποτελούν τη μεγαλύτερη ανθρώπινη σφαγή που έχει συμβεί ποτέ στον πλανήτη γη, είχαν δει να προηγείται προστατευτισμός, κυριαρχία, πιέσεις προς τον εμπορικό πόλεμο και την αποθησαύριση των πόρων.
Η αμερικανική προεδρία, σε μια προσπάθεια να αντιδράσει στο κολοσσιαίο χρέος και στα σοβαρά προβλήματα ανταγωνισμού με άλλες δυνάμεις της παγκόσμιας σκηνής, έχει αναδημιουργήσει το κλίμα του πολέμου μέσω των «δασμών».
Όλοι εναντίον όλων, εν τω μεταξύ, γιατί τα συμφέροντα είναι εκείνα του έθνους, που δεν συμπίπτει με αυτούς που ζουν και εργάζονται εντός των συνόρων του. Το κλίμα δασμολογικού πολέμου συνοδευόταν από το κλίμα εσωτερικού πολέμου, που δημιουργήθηκε με εκτελεστικά εντάλματα, έχει πρώτο και κύριο στόχο να «κυβερνήσει» τον εσωτερικό εμφύλιο πόλεμο, που είναι ο αληθινός φόβος κάθε Κράτους (Μακιαβέλι).
Το εξωτερικό κλίμα πολέμου, το όλοι εναντίον όλων που αντιπροσωπεύουν οι δασμοί, πρέπει ωστόσο να κυβερνάται και αυτό: ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι εκείνος που αντιλαμβάνεται η κοινή γνώμη, αυτό που πιθανώς πλησιάζει περισσότερο στην πραγματικότητα που βιώνουμε, και ετούτο είναι ότι δεν υπάρχει κάποια ιδέα, εκ μέρους κανενός από τους αρχηγούς, κυρίως ηπα, για το πώς θα μπορούσε να τελειώσει.
Δεν μπορείς να το πεις, αλλά το ζεις από μέρα σε μέρα ακόμα και στο Οβάλ Γραφείο, καθισμένοι επάνω σε μια πυριτιδαποθήκη, προσπαθώντας να βεβαιωθείς ότι κάποιος δεν θα πετάξει ένα αναμμένο τσιγάρο ενώ προσποιείται ότι ξέρει πώς να κυβερνά τον κόσμο.
Ο δασμολογικός πόλεμος, που χρειάζεται ώστε να κάνει τους ανθρώπους να αντιλαμβάνονται τον κόσμο σε πόλεμο ακόμα και εκεί όπου δεν ηχούν τα πυρά βαρέως πυροβολικού, έχει ως αντίδοτο στην εσωτερική αντίδραση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε εμφύλιο πόλεμο, την αναχρηματοδότηση της οικονομίας μέσω της πώλησης όπλων σε όλους εκείνους που, μέσα στο κλίμα του πολέμου, που ωθεί να συνεχιστούν και να μην καταλήξουν και οι πόλεμοι σε εξέλιξη, εκτοξεύονται στον επανεξοπλισμό των Κρατών και των πρόθυμων club υποψηφίων να οδηγήσουν νέες συμμαχίες.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πουλήσουν το 64 τοις εκατό όλων των όπλων που θα χρησιμοποιηθούν για επανεξοπλισμό σε όλους τους άλλους, ανεξάρτητα από τον τόπο παραγωγής.
Είναι όντως οι πατέντες και οι πιο προηγμένοι τεχνολογικοί μηχανισμοί μέσα στις μηχανές θανάτου, η πραγματική αξία, όχι oι σκελετοί-τα κουφάρια των εργαλείων.
Επομένως, ο εσωτερικός εμφύλιος πόλεμος, τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσει ο γενικός διοικητής έχει να κάνει, πρώτα «προσανατολίζεται», τοποθετώντας τον εαυτό του επικεφαλής και υποδεικνύοντας τον «εσωτερικό ξένο» ως τον εχθρό εναντίον του οποίου θα εφορμήσει, και μετά «κυβερνάται» μέσω μιας αναχρηματοδότησης της οικονομίας που προσδιορίζεται στους τρεις στρατηγικούς άξονες: AI [τεχνητή νοημοσύνη], ενέργεια, όπλα μαζικής καταστροφής.
Αυτή η απόπειρα «διακυβέρνησης του εμφυλίου πολέμου» μπορεί να γίνει κατανοητή καλά αν δούμε πώς αντιμετωπίστηκε το Καπιτώλιο, μια επίθεση με θανάτους και τραυματισμούς, με βόμβες έτοιμες να εκραγούν κ.λπ., από τον Τραμπ: μια ηρωική πράξη, ενός εμφυλίου πολέμου που θεωρήθηκε νόμιμος από τον πρόεδρο σε υπηρεσία, και με την αμνηστία των «ομήρων» που στο μεταξύ κατέληξαν στη φυλακή διότι τον άσκησαν.
Αυτός δεν είναι ο ριζοσπαστισμός, ενός παλαιομοδίτη δεξιού πραξικοπηματία: είναι μια πολιτική στρατηγική της εποχής κατά την οποία τα Κράτη θα πρέπει να λογαριαστούν με τον εμφύλιο πόλεμο ως συγκεκριμένη υπόθεση, πραγματική, η οποία ωθείται από την αύξηση της φτώχειας και την περικοπή της ευημερίας και του κράτους πρόνοιας, που λειτουργούν ως συνακόλουθο σε κάθε γωνιά της Δύσης, σε αυτή τη νέα φάση του χρηματοπιστωτικού παγκόσμιου καπιταλισμού.
Επιστρέφοντας στα διδάγματα του παρελθόντος, ο πόλεμος εναντίον άλλων Κρατών και άλλων δυνάμεων, ήταν πάντα ένα αναντικατάστατο αντίδοτο στον κίνδυνο του εσωτερικού εμφυλίου πολέμου.
Σήμερα μου φαίνεται ότι η προσπάθεια των αρχιστρατήγων είναι να αναλάβουν την προοπτική του εσωτερικού εμφυλίου πολέμου, ως κάτι με το οποίο μπορεί κάποιος όχι μόνο να ξέρει να ζει μαζί του, αλλά και να κυβερνά μαζί του, τιθασεύοντάς τον-δαμάζοντας τον, κατευθύνοντας την μανία του ώστε να αυξήσει τα στοιχεία ελέγχου και διοίκησης αντί να τα θέτει υπό συζήτηση.
Άλλοι έχουν γράψει για την τάση προς τον παγκόσμιο εμφύλιο πόλεμο, μου φαίνεται ότι όχι μόνο έχουν δίκιο, αλλά ότι είμαστε ήδη εκεί. Το εργαστήριο ΗΠΑ αλλά και το ευρωπαϊκό που διαμορφώνεται άνωθεν σε αυτή την κατάσταση, θα πρέπει να εξεταστούν ακριβώς για την προσπάθεια να εισαχθεί στο αυτοκρατορικό και εθνικιστικό σχήμα, καθολικό και προστατευτιστικό ταυτόχρονα, η «κυβέρνηση του εμφυλίου πολέμου», που πυροδοτείται από ανισότητες και συμπίεση των δικαιωμάτων που μπορούν μόνο να αυξηθούν στη Δύση στο εγγύς μέλλον.
Η αναχρηματοδότηση της οικονομίας Ηπα μέσω της πώλησης συστημάτων μαζικής καταστροφής δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς να επανεξοπλιστούν όλοι. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, λόγω της εισβολής ενός στρατού μιας άλλης αυτοκρατορίας, συμπεριλήφθηκε και αυτός σε ετούτο το σχέδιο-σχήμα: είναι ένα από τα σύμβολα, καταραμένα τραγικά και συγκεκριμένα-πραγματικά για εκατομμύρια ανθρώπινα όντα, του διαρκούς παγκόσμιου πολέμου και των παραγόντων του, των παικτών του.
Η «διαπραγμάτευση» του Τραμπ και ειδικότερα η επιβολή του διαμοιρασμού ως λάφυρα πολέμου – εδάφη στον Πούτιν, σπάνιες γαίες στις Ηπα – δείχνει ξεκάθαρα, χωρίς τη «δημοκρατική» υποκρισία, ότι ο πόλεμος είναι πρώτα και κύρια μπίζνες.
Στέλνοντας μισό εκατομμύριο στρατιώτες που απέσυρε από περιοχές όπως η Σιβηρία, όχι από τη Μόσχα ή την Αγία Πετρούπολη, να σφαγιαστούν, ο Πούτιν εξασφάλισε αυτή τη θέση στο τραπέζι με τον Τραμπ.
Τώρα είναι σαφές ότι όλα αυτά συμβαίνουν με εμάς μέσα, και ακόμα κι αν θέλαμε να αποδράσουμε στον Άρη, δεν θα τα καταφέρουμε (και επειδή ο Άρης, όπως ξέρουμε, δεν θα είναι ένα ήσυχο και διαθέσιμο μέρος σε λίγο).
Σε διαφορετικές αποστάσεις, ο «λαός», αυτός που βρίσκεται κάτω, που μένει στο τελευταίο επίπεδο υπόγεια και αναπνέει μέχρι να κλείσουν τους αεραγωγούς όσοι βρίσκονται στους επάνω ορόφους, και όσοι μένουν σταδιακά ψηλότερα, προς την επιφάνεια, είναι μέσα σε όλα αυτά.
Και αν επιτεθούν στο σπίτι του πυροβολώντας από τανκ, όπως στην Ουκρανία, ίσως προσπαθήσει να αντισταθεί. Αλλά αν την αντίστασή του καταπιεί ο πόλεμος μεταξύ Κρατών, δεν υπάρχει πλέον τρόπος να την σώσει, να διατηρήσει το βαθύ αίσθημα-νόημα δικαιοσύνης που κατέχει κάθε αντίσταση σε έναν στρατό εισβολέα που χτυπά τους αμάχους για να επιβάλει την κυριαρχία του με τη βάναυση ισχύ.
Η επιστολή του Οτσαλάν, με την οποία ζητά από τους δικούς του να τερματίσουν την ένοπλη αντίσταση «εναντίον ενός άλλου Κράτους», αντιπροσωπεύει μια τεράστια πολιτική και πολιτιστική συνεισφορά από αυτή την άποψη.
Η Ιταλία, όπως αναφέρει η εφημερίδα Il Sole 24 οre, αύξησε τις εξαγωγές όπλων της κατά 138% από το 2023, καθιστάμενη η πρώτη χώρα στον κόσμο όσον αφορά το επίπεδο αύξησης αυτής της μπίζνας θανάτου.
Σκεφτόμουν πριν διαβάσω το άρθρο ότι ήταν για την Ουκρανία. Με τίποτα. Έχουμε γεμίσει τη Μέση Ανατολή, έχουμε οπλίσει την Αίγυπτο μέχρι τα δόντια, για παράδειγμα, που είναι μια στρατιωτική δικτατορία.
Όπως εμείς, λίγο λιγότερο καλοί αλλά πάντα σε υψηλό επίπεδο, όλοι οι άλλοι σύμμαχοί μας. Έτσι, εμείς γεμίζουμε τον κόσμο με όπλα και μετά επανεξοπλιζόμαστε επειδή η κατάσταση γίνεται «επικίνδυνη».
Ο γερμανικός επανεξοπλισμός, και την τελευταία φορά που έλαβε χώρα, τα πράγματα δεν πήγαν πολύ καλά, πρέπει να συνέλθει από την κρίση του φυσικού αερίου (γιατί με τον Πούτιν, μέχρι προχθές, παρά τη Γεωργία, παρά την Τσετσενία, παρά το Χαλέπι, δεν κάναμε τίποτα άλλο παρά μπίζνες) και γενικά της βιομηχανίας, ξεκινώντας από την αυτοκινητοβιομηχανία.
«Τα όπλα πρέπει να παράγονται εδώ», λένε αυτοί του Spd. Ο επανεξοπλισμός κατά έθνος δεν έχει εναλλακτική: δεν υπάρχει μια πολιτική Ευρώπη, ικανή να έχει μια κοινή εξωτερική πολιτική.
«Είναι η κατάλληλη στιγμή», λένε οι λάτρεις του ReArm. Έτσι, αφού προσπάθησε να χρησιμοποιήσει το εμπόριο και το νόμισμα ως πιθανές κινητήριες δυνάμεις για μια πολιτική Ένωση, τώρα είναι η σειρά του πολέμου.
Είναι για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, επαναλαμβάνουν οι ενθουσιώδεις. Τις αξίες μας, τις δημοκρατίες μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η ημέρα της πρώτης ανακοίνωσης της Ούρσουλα για τα οκτακόσια δισεκατομμύρια σε κανόνια και πυραύλους ήταν επίσης εκείνη της έγκρισης του σχεδίου εκτόπισης μεταναστών σε στρατόπεδα κράτησης εκτός ευρωπαϊκών συνόρων (τι καλή η Giorgia Meloni, λέει ο αρχηγός των προθύμων, ο δημοκρατικός Sturmer).
Αξίες λοιπόν; Προτού εφορμήσει στην υποστήριξη του έργου για την οικοδόμηση του «μεγαλύτερου ευρωπαϊκού στρατού», το Spd απέλασε βίαια 132 αφγανούς πρόσφυγες ενώ ήταν στην κυβέρνηση: τους παρέδωσαν πίσω στους ταλιμπάν.
Οι ευρωπαϊκές αξίες, επιπλέουν κοντά σε ένα ναυάγιο στην κεντρική Μεσόγειο, ή αναμειγνύονται με τη δυσοσμία των πτωμάτων από τους ομαδικούς τάφους στη Λιβύη. Είναι αποτυπωμένες στις γάμπες γυναικών και παιδιών στη βαλκανική διαδρομή, δαγκωμένες από κροατικά ή ουγγρικά αστυνομικά σκυλιά.
Ή κείτονται εκεί, στα μισά της γης μεταξύ του πολωνικού τείχους και του συρματοπλέγματος της Λευκορωσίας, όπου οι οικογένειες που ήταν παγιδευμένες πεθαίνουν από την πείνα και το κρύο, μπροστά στα μάτια των στρατιωτικών.
Θα πρέπει πραγματικά να σκεφτούμε πώς να τις ανακτήσουμε, τις ευρωπαϊκές αξίες, τον πολιτισμό. Δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει όχι με το τουφέκι στραμμένο στο σώμα, αλλά με έναν πύραυλο με τακτική πυρηνική κεφαλή.
Ίσως, αντί να σκεφτόμαστε πώς θα νικήσουμε τους ισχυρούς που καταπιέζουν άλλους λαούς, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να πολεμήσουμε ενάντια στους δικούς μας κυβερνώντες, που χρησιμοποιούν τις ευρωπαϊκές αξίες ως χαλάκι για να καθαρίζουν τα παπούτσια τους.
Η μεταβλητή, απρόβλεπτη, ανυπολόγιστη, που μπορεί να διαρρήξει και να διαταράξει τα ήδη προετοιμασμένα χαρτιά αυτού του παιχνιδιού που έχει στηθεί από τη μηχανή της καπιταλιστικής συσσώρευσης, είμαστε εμείς.
Γυναίκες, άντρες, που ζουν στα χαμηλότερα ή υψηλότερα επίπεδα, αλλά δεν τα παρατάνε μπροστά στον μόνο πιθανό κόσμο, αυτόν της Αποκάλυψης ως υπόσχεση και της Αποκάλυψης ως απειλής. Δεν με ενδιαφέρουν οι δύο παραλλαγές. Καλύτερα Blade Runner.
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος Comune-info
