Dark Mode Light Mode

Η απολυταρχία νίκησε το νεοφιλελευθερισμό. Και τώρα; μέρος δεύτερο

Koshu Kunii/Unsplash

Ο Lee Fang προσπαθεί να προσφέρει μια πιο αιτιολογημένη εξήγηση για τον λόγο που τόσοι πολλοί άνθρωποι ψήφισαν τον Τραμπ: Φανταστείτε έναν 18χρονο ψηφοφόρο να μπαίνει στο εκλογικό θάλαμο για πρώτη φορά.

Αναπολώντας την παιδική του ηλικία και την εφηβεία του, αυτός ο νεαρός άνδρας πιστεύει ότι ετούτος και τα άλλα μέλη της κατηγορίας του δεν μοιάζουν καθόλου καταπιεστές. Πράγματι, είναι αγόρια που πνίγονται στα προβλήματα.

Ένα άτομο αυτής της ηλικίας θα έχει φτάσει στην εφηβεία καθώς το κίνημα #MeToo λάμβανε χώρα παγκοσμίως. Η δικαιολογημένη αποδοκιμασία, το φταίξιμο που απευθύνεται σε υψηλού προφίλ κακοποιητικούς άνδρες γρήγορα μετατράπηκε σε μια ευρέως διαδεδομένη κουλτούρα καταγγελίας, όπου αγόρια και νεαροί άνδρες θεωρούνταν ύποπτοι για διαιώνιση της πατριαρχίας και της κουλτούρας του βιασμού.

Η φυσιολογική αδεξιότητα της νεανικής αγάπης και η ρομαντική περιέργεια των εφήβων έχουν μετατραπεί εν μια νυκτί σε συμπεριφορές επιρρεπείς σε πειθαρχικά μέτρα από τους διοικούντες τα σχολεία, γράφει ο Chris Carlsson.

Η έναρξη του λυκείου γι’ αυτούς συνέπεσε με το κλείσιμο των σχολείων κατά τη διάρκεια της πανδημίας από τους φιλελεύθερους γραφειοκράτες. Μη έχοντας άλλη επιλογή, αυτοί οι νέοι έμειναν να μαραζώνουν στο σπίτι μεταξύ των διαδικτυακών μαθημάτων και της εικονικής συναναστροφής-κοινωνικότητας που ουσιαστικά ισοδυναμούσε με μια καταναγκαστική κύλιση κακών ειδήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (doom scrolling).

Πέρυσι μια μελέτη διαπίστωσε ότι τα δύο τρίτα των νεαρών ανδρών πιστεύουν ότι «κανείς δεν με γνωρίζει πραγματικά» και ότι ένας στους τρεις νέους δεν είχε περάσει χρόνο με άτομα εκτός της οικογένειάς του την εβδομάδα πριν από τη συνέντευξη.

Οι έρευνες δείχνουν ότι ο αριθμός των νεαρών ανδρών που λένε ότι δεν έχουν ούτε έναν στενό φίλο έχει πενταπλασιαστεί από το 1990. Και τα νέα βίτσια φαίνεται να είναι ιδιαίτερα δημοφιλή σε αυτή την coorte, κοόρτη, ομάδα.

Η πρόσφατη νομιμοποίηση της μαριχουάνας και των διαδικτυακών αθλητικών στοιχημάτων σε πολλές πολιτείες έχει τροφοδοτήσει ένα κύμα στο ποσοστό των νεαρών ανδρών εθισμένων στο εξαιρετικά ισχυρό χόρτο και στον τζόγο μέσα από τις εφαρμογές.

Άλλες πιο παραδοσιακές ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές, όπως τα βιντεοπαιχνίδια και η πορνογραφία, χτυπούν επίσης τους νεαρούς άνδρες πολύ περισσότερο από τις γυναίκες.

Ακόμη και η απώλεια χρόνου και η απώλεια αποταμιεύσεων, που επιδεινώνονται από την ύπαρξη βαθιάς μοναξιάς, μπορεί να οδηγήσουν σε θάνατο και απόγνωση. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στατιστικά στοιχεία, το ποσοστό αυτοκτονιών των νεαρών ανδρών είναι 3,8 φορές υψηλότερο από αυτό των γυναικών.

Σε ορισμένες κοινότητες, η μαγνητική έλξη της μηδενιστικής βίας και του εγκλήματος που σχετίζεται με συμμορίες έχει μια ιδιαίτερη γοητεία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δικαιολογώ όσους ψηφίζουν Τραμπ.

Οποιαδήποτε μορφή δυσαρέσκειας ή θυμού κι αν βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι, ακόμα και κατανοητή, το να υποστηρίζουν έναν ψυχικά ασταθή απατεώνα με ένα ιστορικό καταδολιεύσεων και σεξουαλικών κακοποιήσεων που υιοθετεί ανοιχτά μισογυνιστικούς και ρατσιστικούς λόγους σε κάθε βήμα- περίσταση, είναι αδιανόητο για μένα (αλλά αναγνωρίζω ότι προφανώς για πολλούς αυτά δεν είναι ελαττώματα, αλλά θετικά χαρακτηριστικά).

Ο Fang εικονογραφεί καλά το θέμα του, αλλά το πώς αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει κάποιον να ψηφίσει πραγματικά ένα άτομο όπως ο Τραμπ, με όλα όσα γνωρίζουμε, μας ξεπερνά.

Φυσικά, δεν είναι μόνο αυτός ο ηλίθιος Τραμπ, αλλά και οι διεστραμμένοι νταήδες και οι στενόμυαλοι μεγαλομανείς γύρω του, οι ξενόφοβοι και οι θυγατρικοί στην Κου Κλουξ Κλαν, οι χριστιανοί εθνικιστές και οι αντιφεμινίστριες γυναίκες των προαστίων, που τώρα θα ελέγχουν τους μοχλούς της κυβέρνησης: αυτή είναι η πραγματική συνέπεια της ψηφοφορίας του «κάψε τα πάντα», “burn it down”, [σύνθημα των θαυμαστών του Τραμπ στην προηγούμενη εκστρατεία] για μια μηδενιστική επιστροφή σε ένα παρελθόν που δεν υπήρξε ποτέ.

Μετά την εμφάνιση της εκστρατείας του Μπέρνι Σάντερς το 2016, η οποία αναζωπύρωσε τον ενθουσιασμό μιας ευρείας ομάδας ανθρώπων για την υποστήριξη μιας σοσιαλδημοκρατικής ατζέντας, οι ιδιοκτήτες του δημοκρατικού Κόμματος κλείδωσαν τις γραμμές και εξουδετέρωσαν αυτήν την απειλή.

Το έκαναν ξανά το 2020, αυτή τη φορά με επικεφαλής τον Ομπάμα, ο οποίος έσπρωξε τους περισσότερους υποψηφίους εκτός κούρσας και τους ένωσε για να υποστηρίξουν τον Μπάιντεν.

Είναι αλήθεια ότι ο Μπάιντεν επέτρεψε στους υποστηρικτές του Σάντερς και της Ελίζαμπεθ Γουόρεν να εδραιωθούν σε βασικές θέσεις στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και στην Ομοσπονδιακή Επιτροπή Εμπορίου για να εφαρμόσουν τα πρώτα βήματα μιας αλλαγής πολιτικής αντιμονοπωλιακής.

Φαίνεται όμως ότι αυτές οι πρωτοβουλίες δεν θα επιβιώσουν από την είσοδο του Μασκ στο περιβάλλον του Τραμπ. Ωστόσο, είναι προφανές εδώ και αρκετό καιρό ότι το μίσος ανθρώπων όπως η Καμάλα Χάρις, η Νάνσι Πελόζι, ο Ομπάμα προς αυτό που θεωρούν «Αριστερά» είναι πολύ ισχυρότερο από τον φόβο και την αντίθεσή τους προς τη ριζοσπαστική δεξιά.

Όπως οι κεντρώοι ραμολιμέντα του εικοστού αιώνα, αυτοί θα προτιμούσαν να μαραζώνουν ως τίμια αντιπολίτευση στους δεξιούς απολυταρχικούς παρά να συνάψουν συμμαχία με οποιονδήποτε βρίσκεται έστω και εκ του μακρόθεν κοντά στις ιδέες του σοσιαλισμού, πολύ λιγότερο με αυτούς που βρίσκονται ακόμα αριστερότερα.

Τα λαϊκά κινήματα από τα κάτω ερμηνεύονται πάντα ως μια απειλή για την κοινωνική τάξη και η πρόσφατη εξέγερσή μας κατά της αστυνομικής βίας, η οποία στα μέσα του 2020 φαινόταν να μεταμορφώνει τον δημόσιο λόγο, έχει σήμερα οριστικά συνθηκολογήσει μπροστά στη σφοδρή αντίδραση, πλήρως υποστηριζόμενη από την Kamala Harris (εκείνη που αγκάλιασε τον Τσένι) και τους υποστηρικτές της.

Ο Ryan Grim δημοσίευσε ένα κομμάτι της Krystall Ball με τίτλο Bernie avrebbe vinto, ο Bernie θα είχε νικήσει, το οποίο ακολουθεί μια παρόμοια λογική. Η Ball υπογραμμίζει ότι η Χάρις διέσχισε περισσότερο χρόνο κάνοντας εκστρατεία με τη Λιζ Τσένι-Liz Cheney παρά με τον Σον Φέιν-Shawn Fain, χαρισματικό ηγέτη της βάσης του συνδικάτου United Autoworkers (για να μην αναφέρουμε ότι αποστασιοποιήθηκε από την Alexandria Ocasio-Cortez και την ΟμάδαSquad της [η ομάδα των προοδευτικών βουλευτών], αρνούμενη να αφήσει μια παλαιστίνια βουλευτή να ανέβει στη σκηνή για λίγα λεπτά κατά τη διάρκεια της Δημοκρατικής Εθνικής Συνέλευσης, κ.λπ.).

συνεχίζεται

Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος       Comuneinfo

Προηγούμενο άρθρο

Η Καβάλα πρωτοπορεί στην Κυκλική Οικονομίας μέσω του προγράμματος CURE+ 

Επόμενο άρθρο

Ουρά στην οδό Βενιζέλου λόγω βλάβης οχήματος