Η Ελένη Βλατσιώτου επανήλθε στα πράγματα της πόλης μέσω του διαδικτύου. Δυναμική γυναίκα όπως πάντα, έμαθε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα χρησιμοποιεί καθημερινά κι έτσι επικοινωνεί με παλιούς και νέους φίλους τους.
Ανακαλεί αναμνήσεις, αναρτά φωτογραφίες της δεκαετίας του 80 και του 90. Για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί. Η κ. Βλατσιώτου ήταν δυναμική συνδικαλίστρια στις βιοτεχνίες, όταν αυτές άκμαζαν. Ήταν δημοτική σύμβουλος, στενή συνεργάτης του Λευθέρη Αθανασιάδη. Κάπως έτσι κινήθηκε η χθεσινή συζήτηση μαζί της. Με αφορμή την γιορτή του Λευτέρη Αθανασιάδη, χθες του Αγίου Ελευθερίου.
Η συνέντευξη
Ερ: Ανεβάζεις συχνά και φωτογραφίες που τις έχεις στα άλμπουμ σου. Προβάλλονται έτσι στιγμές, χρονικές περίοδοι, εποχές που πέρασαν.
Απ: Η γιαγιά μου έλεγε ότι τα παλιά, τιμάν τα πρώτα. Πρέπει να παίρνουν παραδείγματα οι νέοι από τα δικά μας, απ’ ότι έγινε στο παρελθόν. Είναι ότι καλύτερο στα χέρια τους για να προχωρήσουν και αυτοί. Φυσικά και εμείς κάναμε λάθη. Κανένας αλάνθαστος. Δεν ήμασταν έτοιμοι όταν μπήκαμε. Εγώ από τα 24 ξεκίνησα το συνδικαλισμό. Στη συνέχεια μπήκα στο Δήμο και δεν ήξερα τι είναι τοπική αυτοδιοίκηση. Δεν είχα ιδέα. Εν πάση περιπτώσει στο συνδικαλισμό είναι κάτι που το έχεις μέσα σου, δεν το μαθαίνεις. Το έχεις μέσα σου να βοηθάς τους άλλους ή δεν το έχεις. Οπότε όλα αυτά που διδαχτήκαμε είναι ένα άλμπουμ. Ένα φόρτωμα για μένα γιατί είχα οικογενειακές υποχρεώσεις μέσα στο σπίτι με τον αδελφό μου και τη γιαγιά μου. Από εκεί και πέρα αρχίσανε οι επιτροπές στις οποίες έπρεπε να συμμετέχω και στο εργατικό κέντρο και στο Δήμο Καβάλας. Μέσα από εκεί παίρνεις αρκετές εμπειρίες και μαθαίνεις. Βέβαια σου τρώει το χρόνο από την προσωπική σου ζωή. Εγώ το έκανα με πολύ μεγάλη ευθύνη. Αν ξαναγινόταν, αν είχα την ευκαιρία πάλι το ίδιο πράγμα θα έκανα.
Ερ: Να γυρίσουμε πίσω στην εποχή που η Καβάλα είχε πολλές βιοτεχνίες και μιλάμε για τις δεκαετίες του `80 και του `90. Τώρα δεν έχει σχεδόν καμία.
Απ: Έβλεπες μια χαρά εκεί. Στο δρόμο έβλεπες μια χαρά. Περνούσα εγώ από την Πρωινή που ήσασταν στην οδό Κύπρου για να πάμε στη «Λιβάνα» και μιλάω πριν το `70, την περίοδο της χούντας που λειτούργησε. Ήρθα στην Καβάλα γύρω το 1972 που πέθαναν οι γονείς μου. Οι βιοτεχνίες ήταν μια βοήθεια. Η γυναίκα βγήκε από το καβούκι της, είχαμε στις βιοτεχνίες του νομού Καβάλας με 11.000 συνολικά εργαζόμενους. Τότε υπήρχε μια έξαρση στης βιοτεχνίες γιατί αν θυμάστε είχαν έρθει οι Γερμανοί με τα φασόν. Κι ενώ λέγαμε να γίνει καθετοποίηση της παραγωγής για να μπορέσουν να παραμείνουνε οι βιοτεχνίες, τότε δεν μας άκουγε κανείς. Ήταν μια ευκαιρία να σταματήσουμε να φέρνουμε δερμάτινα από την Τουρκία που φέρανε και δεν ήταν καλής ποιότητας. Στα δερμάτινα υπάρχουν ακόμη και σήμερα λίγες βιοτεχνίες όπως του Τουτουντζίδη του Χρήστου ενώ του κ. Κιτσικόπουλου πλέον είναι έξω από την Καβάλα. Τότε υπήρχαν πάρα πολλές εργαζόμενες στις βιοτεχνίες. Τώρα τα περισσότερα ρούχα έρχονται έτοιμα, ανέβηκε η ποιότητα αλλά ανέβηκαν και οι τιμές. Δεν ήμασταν μόνο εμείς, αυτό έγινε και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Αυτοί οι Γερμανοί επιχειρηματίες όπου βρίσκουν φτηνά εργατικά χέρια πάνε παντού. Το ίδιο έκαναν και στη Βουλγαρία όταν άνοιξε το σύστημα εκεί πέρα. Πήγαν γιατί υπήρχαν φτηνά εργατικά χέρια και οι ύλες ήταν πιο φτηνές απ` ότι στην Ελλάδα.
Ερ: Πάμε στην εποχή Αθανασιάδη. Του Αγίου Ελευθερίου, τι γινόταν; Τι γινόταν κάθε 15 Δεκεμβρίου στο Δημαρχείο;
Απ: Γινόταν ένας χαμός όπως φυσικά στο σπίτι του, το βράδυ. Όλος ο κόσμος περνούσε να τον ευχηθεί τον Αθανασιάδη. Ο Λευτέρης ήταν και του λιμανιού και του σαλονιού. Για την ποιότητα λίγοι γνωρίζουν ότι ο Λευτέρης ήταν βαθιά μορφωμένος. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε μεγάλη εξοικείωση με τον κόσμο. Και που μάλωνε με κάποιους, την ίδια ώρα πήγαινε και ζητούσε ακόμη και συγνώμη. Ο κόσμος τον αγαπούσε τον Λευτέρη. Ήταν άνθρωπος ο οποίος έκανε και έργα, δεν αγαπήθηκε τυχαία. Σε καθημερινή βάση έβγαινε από τις 5 το πρωί και πολλές φορές ακόμη και τον τροχονόμο έκανε. Αγαπούσε πολύ την πόλη.
Ερ: Κατά τη γνώμη σου που πρέπει να δοθεί το όνομα του;
Απ: Είπαν στην πλατεία Καπνεργάτη στο οίκημα που υπάρχει (Δ. Καπναποθήκη) αλλά δε ξέρω αν συμφωνούν όλοι. Γνώμη μου είναι να δοθεί στο Δημοτικό Κήπο. Υπάρχουν όμως αντιρρήσεις. Δε ξέρω αν έχω άδικο, τον Αθανασιάδη τον συναντούσες καθημερινά από το καφενεδάκι της Καράνου στη Δημοτική αγορά και παντού. Η Δημοτική Αγορά ήταν ένα έργο και είναι ένα έργο που αφήνει έσοδα στους Καβαλιώτες πάρα πολλά. Μπορεί να φύγανε κάποιοι μέσα από τα μαγαζιά ενώ τα νοικιάζουν οι Κινέζοι, δεν έχει σημασία. Αυτά τα έσοδα είναι δικά μας. Εγώ προτείνω δυο να γίνουν. Ένα στην πλατεία Καπνεργάτη και ένα να γίνει στη Δημοτική Αγορά. Λένε να δώσουμε το όνομα του σε δρόμο στο Περιγιάλι αλλά θέλω να πω ότι ο Λευτέρης ήταν άνθρωπος όλης της Καβάλας. Ήταν Δήμαρχος για όλους, όχι μιας συνοικίας.
(Φωτογραφία εποχής Αθανασιάδη, με την Ελένη Βλατσιώτου μαζί του. Στην αριστερή άκρη της φωτογραφίας. Φωτογραφία που η κ. Βλατσιώτου ανάρτησε χθες. Προφανώς στο αεροδρόμιο. Κοντά τους συνδικαλιστές όπως ο Γιάννης Βύζικας, ο Δημήτρης Τσακώνης, Νάτρας κτλ)
