Διαδήλωση των Κίτρινων Γιλέκων στο Μπέλφορτ, in Belfort, Γαλλία, Δεκέμβρης 29, 2018.
Ο Michel Foucault θεωρούσε την αστυνομία ως το μόνιμο πραξικόπημα, μια φράση που έγινε διάσημη, αν και λίγοι άνθρωποι την υιοθετούν πλήρως. Ο φιλόσοφος έζησε και προβληματίστηκε στη Γαλλία το 1978, όταν το κράτος πρόνοιας λειτουργούσε ακόμη σε αυτό που ο Φραντς Φανόν αποκαλούσε «ζώνη της ύπαρξης», όπου η ανθρωπιά των ανθρώπων γίνεται σεβαστή και η βία αποτελεί την εξαίρεση, γράφει ο Raúl Zibechi.
Το μάθημα του Φουκώ το 1978, που συγκεντρώθηκε στο βιβλίο Ασφάλεια, Έδαφος, Πληθυσμός- Security, Territory, Population, εστιάζει στη διακυβέρνηση του πληθυσμού, στην άσκηση εξουσίας που έχει ως αντικείμενο τα άτομα, να κυβερνούν τη ζωή κάθε ατόμου στις πιο μικρές λεπτομέρειες της.
Η τέχνη της διακυβέρνησης βασισμένη στο λόγο του κράτους-the reason of state*, συνίσταται στην «αναζήτηση μιας τεχνικής ανάπτυξης των κρατικών δυνάμεων, από την αστυνομία της οποίας ο βασικός στόχος θα ήταν η οργάνωση των σχέσεων μεταξύ ενός πληθυσμού και μιας παραγωγής εμπορευμάτων-αγαθών (σελ. 386).
Διευκρινίζει ότι η αστυνομία δεν πρέπει να συμμορφώνεται με τους κανόνες της δικαιοσύνης, καθώς οι κανονισμοί της είναι διαφορετικού τύπου από τους αστικούς νόμους. Τα όργανα αυτού του μόνιμου πραξικοπήματος είναι διατάγματα, απαγορεύσεις, κανονισμοί και σύλληψη, με σκοπό την πειθαρχία. Όπως φαίνεται, είναι τα μέσα που ανέπτυξε το κοινωνικό κράτος στη ζώνη του όντος.
Ας δοκιμάσουμε έναν προβληματισμό με γνώμονα την ίδια λογική για να κατανοήσουμε τη δράση της αστυνομίας στις «ζώνες του μη όντος» (όπου η βία είναι ο κανόνας για την επίλυση συγκρούσεων), όπου τα Κράτη επικρατούν, υπερισχύουν για εκποίηση, αφού το 1% [του πληθυσμού] τα απήγαγε για να θωρακίσει τα συμφέροντά του. Δεν έχουμε να κάνουμε με αστυνομικούς που ενσαρκώνουν τη μόνιμη-συνεχή γενοκτονία των λαών του χρώματος της γης;
Πολλοί μπορεί να εκπλαγούν από έναν τέτοιο ισχυρισμό, αν όχι να εξοργιστούν επειδή συνεχίζουν να θεωρούν την αστυνομική βία ως εξαιρετική-εξαίρεση και πιστεύουν ότι οι κρατικοί θεσμοί είναι το λιγότερο κακό που μπορεί να συμβεί σε μια κοινωνία. Ας δούμε μερικά παραδείγματα.
Τα δύο κύρια αστυνομικά συνδικάτα της Γαλλίας δήλωσαν, κατά τη διάρκεια ταραχών για τη δολοφονία ενός νεαρού αλγερινής καταγωγής από την αστυνομία, ότι βρίσκονται σε πόλεμο με εφήβους τους οποίους θεωρούν εχθρούς που πρέπει να εξοντώσουν, αν και τους αναφέρουν ως άγριες ορδές παρασίτων.
Ο κοινωνιολόγος Denis Merklen, ερευνητής στις αστικές περιφέρειες της Γαλλίας και της Αργεντινής, θεωρεί σε πρόσφατη συνέντευξη ότι πρόκειται για δηλώσεις πραξικοπηματικού χαρακτήρος και υπενθυμίζει ότι η αστυνομία έκανε τον υπουργό Εσωτερικών να παραιτηθεί το 2019 κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των κίτρινων γιλέκων (https://lc.cx/LomYW).
Προσθέτει ότι ποτέ στο παρελθόν η αστυνομία δεν είχε σκοτώσει έναν άοπλο πυροβολώντας τον από λίγα μέτρα μακριά, όπως συνέβη με τον νεαρό Nahel. Εκτελέστηκε, καταδικάστηκε. Μάρτυρες λένε ότι ο αστυνομικός φώναξε: Μην κουνηθείς αλλιώς θα σου βάλω μια σφαίρα στο κεφάλι (https://lc.cx/E3UkpV).
Τότε διαπιστώθηκε ότι στα δίκτυα δημιουργήθηκε ένα ταμείο για τη στήριξη του δολοφόνου αστυνομικού που συγκέντρωσε σχεδόν ένα εκατομμύριο ευρώ μέσα σε λίγες μέρες, όταν ο αρχικός στόχος ήταν μόλις 50 χιλιάδες. Μέρες αργότερα εμφανίστηκαν ακροδεξιές συμμορίες οπλισμένες με το σύνθημα του λιντσαρίσματος μαύρων και αράβων, συμπληρώνοντας έτσι το αστυνομικό έργο, ήδη θανατηφόρο.
Οι νέοι χωρίς μέλλον που στριμώχνονται σε τεράστια τετράγωνα σε περιφερειακές γειτονιές, δεν περιορίστηκαν αυτή τη φορά στο κάψιμο αυτοκινήτων και κτιρίων στις γειτονιές τους, όπως σε προηγούμενες εξεγέρσεις, αλλά επιτέθηκαν σε αστυνομικά τμήματα και κατέλαβαν το κέντρο των πόλεων, όπου κοιμούνται οι προνομιούχες τάξεις.
Το κράτος ήταν αδίστακτο, βγάζοντας αντιτρομοκρατικές μονάδες στους δρόμους, όπως η RAID (Έρευνα, Βοήθεια, Επέμβαση, Αποτροπή-Investigation, Assistance, Intervention, Deterrence), αν και το όνομα υποδηλώνει στρατιωτική επίθεση. Σύμφωνα με ορισμένα μέσα ενημέρωσης, η RAID αναπτύχθηκε σε έως και 13 πόλεις, θεωρώντας ότι οι ταραχοποιοί ασκούν τρομοκρατία στους δρόμους (https://lc.cx/5rqf0B).
Τέλος, ατιμωρησία. O Merklen αναφέρει ότι ο συνήγορος του πολίτη προσέφυγε στη δικαιοσύνη περισσότερες από 3.000 υποθέσεις αστυνομικής βίας. Μόνο δύο από αυτούς πήγαν σε δίκη, ποινή. Τίποτα δεν συμβαίνει όταν οι ίδιοι αστυνομικοί διαδηλώνουν κουκουλοφόροι και με τα υπηρεσιακά τους όπλα, απαιτώντας ξανά το δικαίωμα να σκοτώνουν, χωρίς το πολιτικό σύστημα να κάνει κάτι (https://lc.cx/E3UkpV).
Αν συμβαίνει αυτό στη Γαλλία, ξέρουμε τι συμβαίνει στα εδάφη μας. Στη Λατινική Αμερική, η αστυνομία είναι αυτόνομη, χρηματοδοτούμενη από παράνομες οικονομίες (λαθραίος τζόγος, λαθρεμπόριο, διακίνηση ναρκωτικών, μεταξύ άλλων). Στο Ρίο ντε Τζανέιρο, οι πολιτοφυλακές είναι το κράτος, όπως λέει ο ερευνητής Claudio Alves. Είναι κληρονόμοι των τμημάτων θανάτου γιατί, λέει, δεν εγκαταλείψαμε ποτέ τη δικτατορία και σήμερα ελέγχουν άμεσα περισσότερο από το μισό της πόλης, ενώ επεκτείνονται εντός του Κράτους.
Αυτό συμβαίνει σε όλες τις χώρες. Η αστυνομία είναι η μόνιμη γενοκτονία των λαϊκών και ρατσιστικών τομέων. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τους κρατικούς θεσμούς, ή αυτούς που τους κυβερνούν.
the reason of state*: Η ιδέα ότι η ευημερία και η σταθερότητα του κράτους είναι πρωταρχικής σημασίας και όλες οι ενέργειες της κυβέρνησης θα πρέπει να κατευθύνονται προς αυτόν τον σκοπό.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος comune.info
