11/03/2025
Η ειρήνη είναι δεξιά, ο πόλεμος είναι «δημοκρατικός» και «αριστερός»…
Σε αυτήν την άβυσσο έφτασε τελικά η ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη ολίσθηση, αυτή η κατάντια που για πάνω από τριάντα χρόνια ζει με την διακίνηση χαπιών τοξικής ιδεολογίας σε κάθε γωνιά της κοινωνίας, χάρη σε ένα σύστημα επικοινωνιακής ώθησης, di media-pusher που -σε αντίθεση με τους επαγγελματίες διακινητές χημικών ουσιών- χάνουν πελάτες κάθε μέρα που περνά, γράφει ο Dante Barontini.
Το πλήθος των χρήσιμων ηλιθίων που πιέζουν για πόλεμο φιλτράρεται σε μεγάλο βαθμό από το «προοδευτικό» στρατόπεδο, και αυτός είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο η συνολική αντιστροφή των αξιών υπήρξε αξιόπιστη μέχρι ένα ορισμένο σημείο.
Κάποιες φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις έμειναν στο κάτω μέρος του μπαούλου τους. Δεν θυμούνται πια σε τι χρησίμευαν, αλλά «είναι αριστερό» να συγκαλέσουν μια. “fa sinistra” convocarne una. Για τον πόλεμο ή κατά… είναι το ίδιο, σωστά;
Όμως ο πόλεμος δεν είναι μόνο μια λέξη. Είναι μια λεπίδα τόσο κοφτερή που εξαλείφει κάθε μεσολάβηση, είναι κάτι που δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Προέρχεται από μια κρίση τόσο οξεία που μας κάνει να χάσουμε τον ορθολογικό έλεγχο και την αίσθηση της πραγματικότητας, ώστε να μας κάνει να πιστεύουμε ότι ένα παράλογο και τρελό στοίχημα είναι εφικτό, το οποίο παίζεται επάνω στο πετσί των άλλων μέχρι να αγγίξει και το δικό μας.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία φαινόταν σε αυτούς τους ανθρώπους ως ο τέλειος πόλεμος. Από τη μια πλευρά, «εμείς», οι «καλοί και δημοκρατικοί δυτικοί» που προμηθεύουν όπλα σε αυτούς που «δέχονται επίθεση» από μια απολυταρχία – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό – αλλά που σίγουρα, χάρη στη «δική μας» υποστήριξη, θα μειώσουν σε κουρέλι μια πυρηνική υπερδύναμη που πολεμά μόνο με συμβατικά όπλα επειδή φοβάται την ατομική ικανότητα «μας» (στην πραγματικότητα, αυτή των Ηπα, που οδηγούν το Νατο).
Ένας πόλεμος στον οποίο συμμετέχουμε, αλλά όπου «εμείς» δεν πεθαίνουμε. Υπεργολαβία και εξωτερική ανάθεση σαν μια υπερβολικά ρυπογόνο παραγωγή.
Από την άλλη, «εκείνοι», οι κακοί που θα ήθελαν να «εισβάλουν» στα μέρη μας και να φτάσουν μέχρι τη Λισαβόνα -μια ανοησία κληρονομημένη από τη συλλογή του «Ψυχρού Πολέμου»- αλλά οι οποίοι είναι τόσο κουρελιασμένοι που «τσακώνονται με τα μπαλάκια τους», που παγώνουν μες το κρύο «χωρίς καλτσάκια», και όμως τόσο άγριοι που προχωρούν ούτως ή άλλως.
Δεν είχε νόημα να επισημάνουμε ότι «οι προστατευόμενοι μας» έδειχναν σε μόστρα έναν θρίαμβο αγκυλωτών σταυρών ενώ διεξήγαγαν πόλεμο για οκτώ χρόνια εναντίον δύο επαρχιών που είχαν τολμήσει να ανακηρυχθούν ανεξάρτητες μετά από ένα αιματηρό πραξικόπημα και μια σφαγή συνδικαλιστών στην Οδησσό. Ένας εβραίος ηθοποιός είχε τεθεί στο κεφάλι τους και αυτό ήταν αρκετό για να «εκδημοκρατιστεί» ακόμη και μια χούντα επαίσχυντων ναζί.
Ούτε είχε νόημα να προσπαθούμε να κάνουμε τους ανθρώπους να κατανοήσουν ότι συνεχίζοντας να φουσκώνουμε όπλα σε έναν πόλεμο που διεξάγεται – ναι – από άλλους, αλλά με τα «δικά μας» όπλα και τα χρήματά μας (χωρίς εισαγωγικά: είναι πραγματικά τα δικά μας), αργά ή γρήγορα θα βρισκόμασταν μπροστά στο σταυροδρόμι που θέτει οποιοσδήποτε πόλεμος: είτε αυξάνεις την προσπάθεια για να καταφέρεις να νικήσεις (escalation-κλιμάκωση) ή σταματάς και αποδέχεσαι το αποτέλεσμα στο πεδίο (μισή ήττα).
Αν σταδιακά βγούμε από τη λυσεργική ομίχλη του «είμαστε οι κύριοι του κόσμου – τα αφεντικά». του «κήπου» που αντιτίθεται στη «ζούγκλα», συνειδητοποιούμε -και θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει και πριν- ότι αυτός ο «υπέροχος ευρωατλαντικός κόσμος μας» είναι μάλλον ανισόρροπος.
Υπήρξε πάντα μια πυρηνική και οικονομική υπερδύναμη να διευθύνει τους χορούς που, από το 1945 και μετά, διεξήγαγε πρώτα έναν πόλεμο φθοράς κατά της Σοβιετικής Ένωσης, και τον κέρδισε. Στη συνέχεια ανέπτυξε μια ταχεία οικονομική-πολιτική-στρατιωτική κατάκτηση μεγάλου μέρους των εδαφών της, με την όχι αόρατη ελπίδα να προκαλέσει την κατάρρευση και τον κατακερματισμό όσων απέμειναν από την παλιά «αρκούδα» (η οποία εν τω μεταξύ μεταστράφηκε σε καπιταλισμό, αλλά δεν πειράζει…).
Χορεύοντας υπό την μουσική των γιάνκηδων, ανέμελη, μια μεγάλη αρμάδα μπρανκαλεόνε μικρών επιχειρηματιών, καλοθρεμμένων και ανεκτών υποτελών, που λιάζονταν στο όνειρο να καταστούν μια μέρα «συναγωνιστές» του Μεγάλου Προστάτη.
Ο οποίος στο μεταξύ έμπαινε ξεκάθαρα σε μπελάδες, ανάμεσα στο εκρηκτικό δημόσιο χρέος, την αποβιομηχάνιση και την εσωτερική φτωχοποίηση, τις κολοσσιαίες εμπορικές ανισορροπίες και την προφανή αδυναμία να συνεχίσει να «κυβερνά τον πλανήτη» τόσο με τα όπλα όσο και με τη διπλωματία. Η απόδραση από το Αφγανιστάν ήταν εξάλλου ένα αποτέλεσμα πενήντα πενήντα μεταξύ Μπάιντεν και Τραμπ.
Μετά το σοκ. Αν και επιτυχημένη στο πεδίο, η Ρωσία δεν είχε αποδειχθεί ένας τόσο «παρεισφρητικός» αντίπαλος (αν σου παίρνει τρία χρόνια για να προχωρήσεις από το Ντόνετσκ στη Ζαπορίζια, η Λισαβόνα μπορεί να κοιμάται ήσυχη…), και κατά βάθος έχει ήδη μια τεράστια περιοχή γεμάτη φυσικούς πόρους, αλλά όχι αρκετό κόσμο για να την κατοικήσει ολόκληρη (140 εκατομμύρια, λιγότερο από το ένα τρίτο σε σύγκριση με την ΕΕ).
Η Ουκρανία, από την πλευρά της, εξαντλούσε αντ’ αυτού το στρατιωτικοποιήσιμο ανθρώπινο δυναμικό της, μεταξύ αποδράσεων στο εξωτερικό και απωλειών στο πεδίο. Και εδώ, είτε αντικαθιστάς τις απώλειές σου με στρατιώτες «δικούς σου» – δημιουργώντας όμως αυτή την «υπαρξιακή απειλή» που σε κάθε στρατιωτικό δόγμα δικαιολογεί την καταφυγή στα ατομικά όπλα – είτε αποχαιρετάς όλους και πηγαίνεις πάσο.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, μετά από τρία χρόνια, έκαναν τα μαθηματικά και αποφάσισαν ότι οι συνεχώς μειούμενοι πόροι τους, που τις αναγκάζουν να σχεδιάσουν να μειώσουν στο μισό τις στρατιωτικές δαπάνες dimezzamento della spesa militare και τις δημόσιες δαπάνες γενικότερα spesa pubblica in genere, πρέπει να χρησιμοποιήσουν άλλα σενάρια. Πιο κερδοφόρα ή επίφοβα, λόγω της παρουσίας περισσότερο ισχυρών δυνάμεων (Κίνα). Εξάλλου, οι Ευρωπαίοι είναι αρκετά πλούσιοι για να το κάνουν μόνοι τους.
Θα περίσσευαν πολλά για να αδράξουμε την ευκαιρία, χωρίς καν να αλλάξουμε το οικονομικό σύστημα, και να ξαναρχίσουμε μέρος των εγκαταλειμμένων σχέσεων σταματώντας να υποστηρίζουμε έναν χαμένο πλέον πόλεμο. Άλλωστε, η Ρωσία ήταν ένας καλός προμηθευτής ενέργειας χαμηλού κόστους, μια πλούσια αγορά για τις «δικές μας» εξαγωγές, έστω και πολύ λιγότερο από την Κίνα, εναντίον της οποίας – ποιος ξέρει γιατί – αρχίσαμε να υψώνουμε τα τείχη, «κυρώσεις» και δασμούς.
Αντίθετα όμως όχι.
«Θέλουμε» να συνεχίσουμε τον πόλεμο μόνοι μας. Ακόμα και όταν οι ίδιοι οι ουκρανοί -που έχουν ήδη σπαταλήσει τη ζωή τους, αλλά ακόμα ονειρεύονται «νίκες»- μας εξηγούν ότι «χωρίς τους αμερικανούς» δεν θα πάμε πουθενά. Πολύ λιγότερο στον πόλεμο. Και ίσως έχουν αρχίσει να μετανιώνουν που τους άκουσαν, πριν από έντεκα χρόνια.
Και αφού διοικούμαστε από έντρομα φασιστικά μέσα -ναι, οι φασίστες ήταν πάντα φοβιτσιάρηδες, στη συντριπτική πλειοψηφία – τότε οι «δημοκράτες» και οι «αριστεροί» αρχίζουν ακόμη και να διαδηλώνουν στους δρόμους ώστε να αποφασίσουν να σπάσουν τους δισταγμούς, να πάρουν «αμετάκλητες αποφάσεις» (πνευματικά δικαιώματα του ιδρυτή τους με το κεφάλι προς τα κάτω) και να στείλουν το συντομότερο δυνατό περισσότερο κρέας για κανόνια – τα δικά μας, δίχως εισαγωγικά -, επιπλέον, κόβοντας το φαγητό μας για να διπλασιαστούν οι στρατιωτικές δαπάνες.
Και ποιος νοιάζεται αν αυτό κινδυνεύει να πυροδοτήσει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο – τον πρώτο και τελευταίο πυρηνικό πόλεμο. Ακόμα και ο Τραμπ έχει καταλάβει ότι ήρθε η ώρα να βγάλει το πόδι του από το γκάζι και να πατήσει φρένο. Για καθαρούς υπολογισμούς, όχι για ιδεολογία…
Αλλά αυτό «στον σκληρό και αγνό δημοκράτη» δεν ταιριάζει, δεν του κάθεται καλά, ή δεν το νιώθει πλέον. Ή τουλάχιστον δεν βλέπει την άβυσσο μέσα στην οποία πέφτει. Καλεί να διαδηλώσουν για τον πόλεμο, τον οποίο πλέον ευλογεί ως «αριστερό» (αλλά αν πάνε και συντηρητικοί και φασίστες, δεν θα σοκαριστεί…).
Αρκετά. Φτάνει πια.
Είναι ώρα να τελειώνουμε με αυτούς τους «μετανοημένους» του προοδευτισμού που έχουν μεταστραφεί, σε στυλ μουσολίνι, στον «παρεμβατισμό» και στο κυνικό παιχνίδι «χρειάζομαι μερικές χιλιάδες θανάτους για να καθίσω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων» “mi servono poche migliaia di morti per sedermi al tavolo delle trattative”.
Aς χασομερούν αν θέλουν με τον «ατσάλινο σκαντζόχοιρο» τους, “porcospino d’acciaio” – μόνο μια αριστοκρατική τευτονική θα μπορούσε να βρει μια μεταφορά αυτού του είδους una metafora del genere – κι ας προσπαθήσουν να φανούν στην πλατεία. Θα είναι για γέλια, θα μας κάνουν να ξεράσουμε.
Ωστόσο, είναι καιρός να ξαναπιάσουμε στα χέρια, αμέσως, τη σημαία της ειρήνης με τη μέγιστη δυνατή ισχύ. Είχαμε αρχίσει να το λέμε, αλλά τώρα είναι απαραίτητο να κάνουμε να το φωνάξει ένας ολόκληρος λαός αποσβολωμένος από ψευδή, αντιφατικά και πολύ αχρεία μηνύματα.
Δεν υπάρχει μέση λύση μεταξύ πολέμου και ειρήνης.
Χαμηλώστε τα όπλα, αυξήστε τους μισθούς!
4 Mαρτίου 2025
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος contropiano.org
