Δεν ήθελα καθόλου να απασχοληθώ με τα θλιβερά γεγονότα τα σχετικά με το πρόσφατο συνέδριο που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου έχω γράψει στο παρελθόν αρκετά για την περίπτωση Κασσελάκη.
Δεν ήθελα να γράψω γιατί ήταν μια εικόνα που σου δημιουργούσε θλίψη, για μια παράταξη που τη δημοκρατία τη θεωρούσε την πεμπτουσία του πολιτικού γίγνεσθαι, σε μια κοινωνία.
Διαβάζοντας όμως δύο αναρτήσεις στον τοπικό τύπο με εντελώς διαφορετική άποψη, κατανόησα το δράμα που παίζεται στο κόμμα αυτό, που κάποτε έπαιξε κορώνα γράμμα τις τύχες της χώρας μας.
Στην μια ανάρτηση μας γίνονται γνωστές οι άλλες αντί άλλων θέσεις, εκπεφρασμένες όμως από την γνώμη του ενός και δοσμένη μέσα από το πρίσμα του οργανωμένου μέλους με τη δεδομένη θέση της λεγόμενης πλειοψηφίας.
Στην άλλη πάλι ανάρτηση διαβάζουμε την ταλαιπωρία της κυρίας που σαν εκλεγμένη σύνεδρος υπέστη, για να κάνει το καθήκον της και κατέβηκε στην Αθήνα ώστε να συμμετάσχει στη ψηφοφορία.
Δεν της έδωσαν αυτό το δικαίωμα! Αυτά από δύο ανθρώπους που βρίσκονται στον ίδιο πολιτικό χώρο που σπαράσσετε. Εμείς τώρα που βλέπουμε τα γεγονότα αποστασιοποιημένα και με κρύο αίμα, είδαμε τα παρακάτω σ’ όλη αυτήν την κωμικοτραγωδία που ζήσαμε τους τελευταίους μήνες.
Τον Κασσελάκη κανείς δεν τον ήθελε από την παλιά φρουρά. Ήταν ξένο σώμα. Η πλειοψηφία όμως της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, από ότι φαίνεται, ήταν μαζί του και του διεμήνυσαν το «Άλλαξε τα όλα».
Αυτό φοβήθηκαν οι παλιοί, την αλλαγή και τη μετάπτωση του κόμματος αυτού, σ’ ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κόμμα νέας κοπής. Κάτι τέτοιο σήμαινε ότι η παλιά Νομενκλατούρα θα έχανε προνόμια και οφίκια και η εξουσία θα μεταφέρονταν στη βάση, όπως ευαγγελίζονταν συχνά ο Κασσελάκης.
Με τα δικά του λάθη όμως οδηγήθηκε στη μομφή από την πλειοψηφία και από εκεί και πέρα η συμμετοχή του στην εκλογή ήταν αδύνατη. Τα δημοσκοπικά ευρήματα που ήταν γνωστά σε όλους, σε καμιά περίπτωση δε θα του επέτρεπαν να συμμετάσχει στον εκλογικό αγώνα.
Δε θα τον άφηναν να τους κερδίσει μια φορά ακόμη και μάλιστα με τέτοιο ταπεινωτικό τρόπο. Έτσι ακολούθησαν τα επεισόδια το ένα μετά το άλλο για να τον αποκλείσουν από τη συμμετοχή του στις εκλογές.
Τα κατάφεραν με αστείες και καμιά φορά γελοίες δικαιολογίες. Το μόνο που του έμεινε ήταν να ανατραπούν όλα στο Συνέδριο. Κάτι που ήταν ανέφικτο γιατί για την πλειοψηφία, θα ήταν η καταστροφή.
Έτσι οι σύνεδροι που θα ήταν παρόντες για να αποτελέσουν την πλειοψηφία πρέπει να ήταν δεδομένοι και οι άλλοι θα έπρεπε να αποκλεισθούν σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην απειλήσουν τους πρώτους.
Αυτήν την πρακτική την είδαμε να εξελίσσεται ζωντανά στην τηλεόραση και τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν εκεί. Εκεί παίχτηκε και το τέλος του έργου που άρχισε από νωρίς, από το 2019 ακόμη.
Δυστυχώς οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκαναν την αυτοκριτική που έπρεπε την κατάλληλη στιγμή. Δεν μέτρησαν σωστά το έργο τους της περιόδου που κυβερνούσαν, δεν υπερασπίστηκαν τις επώδυνες αλλά σωστές επιλογές τους.
Επιλογές που κατηγορήθηκαν λυσσαλέα από τους άλλους, τις αποδέχθηκαν όμως καταπίνοντας τις απειλές τους για αλλαγές, όταν ήρθαν στην εξουσία. Δεν αναμετρήθηκαν με τα λάθη και τις ενοχές τους για τα γεγονότα του 2015 και τους συμβιβασμούς που αναγκάστηκαν να κάνουν.
Δεν επεξεργάστηκαν πρόγραμμα διακυβέρνησης. Δεν προετοιμάστηκαν κατάλληλα για την καινούργια εποχή που έρχονταν. Η περίοδος της διαμαρτυρίας που τους άνδρωσε και τους έδωσε την εξουσία μετά τα μνημόνια τελείωσε.
Δεν προετοιμάστηκαν για το καινούργιο που έρχονταν για να ενημερώσουν και να καθοδηγήσουν τα λαϊκά στρώματα και τη μεσαία τάξη και να είναι το κόμμα που θα τα εκπροσωπεί.
Δεν προσπάθησαν να ταυτιστούν με πιο συνεκτικούς δεσμούς με την κοινωνία γιατί πίστευαν ότι τους αρκούσε η δυσαρέσκεια του κόσμου στην κυβερνητική πολιτική που ασκούνταν.
Αντίθετα από την επαγρύπνηση που έπρεπε να υπάρχει σ’ όλα αυτά, επικράτησε ένας εφησυχασμός και μια απραξία που απομάκρυνε τις κοινωνικές ομάδες που τους ακολουθούσαν παρά τα συνεχόμενα λάθη της κυβέρνησης και την δυσαρέσκεια που δημιουργούνταν.
Όλα αυτά έφεραν το αρνητικό αποτέλεσμα των εκλογών του 2023 και την κατάρρευση που ακολούθησε και τη διάλυση που παρακολουθήσαμε. Επιστροφή στα παλιά είναι αδύνατη.
Η μόνη διέξοδος είναι μια θαρραλέα κίνηση να ξεπεραστούν όλα αυτά και να αναζητηθεί το νέο το διαφορετικό. Η περίπτωση Κασσελάκη μας το επιβεβαίωσε περίτρανα. Οι μάζες τον ακολούθησαν γιατί όπως αποδείχθηκε, η πολιτική προϋπηρεσία και τα κομματικά εχέγγυα επάρκειας δεν είναι αρκετά.
Αποδείχθηκε και το είδαμε, ότι ένας άγνωστος που έρχεται από το πουθενά να πετύχει επειδή ξέρει να πουλά σωστά την προσωπικότητά του. Αυτό το προσόν έχει ο Κασσελάκης και το πρόβαλε σωστά στα ΜΜΕ, δυστυχώς όμως γι’ αυτόν μετά από δικά του λάθει το προσόν του αυτό το απαξίωσε και το έκαψε γρήγορα.
Έχει ακόμη κόσμο πολύ γύρω του ο Κασσελάκης και αρκετούς βουλευτές που τον ακολουθούν. Πρόσφατη δημοσκόπηση τον εμφανίζει μ’ ένα αξιοπρεπές ποσοστό διπλάσιο μάλιστα του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αλήθεια που ένα κόμμα σαν αυτό που θέλει να ιδρύσει ο Κασσελάκης, παντρεύοντας σοσιαλιστικά με φιλελεύθερα στοιχεία είναι κάτι καινούργιο και αδοκίμαστο. Θα περιμένουμε, θα δείξει.
