Κείμενο του Μπάμπη Παναγιωτίδη
Ένα ξεχωριστό και μοναδικό δώρο δέχθηκα περιχαρής πριν ένα μήνα από τον θείο μου Γιώργο Γαβρά – ημέρα των γενεθλίων του μάλιστα – μια Ποντιακή λύρα την οποία κατασκεύασε με πολύ μεράκι ο ίδιος.
Καλώντας να πάω στο σπίτι του – μετά το τηλεφώνημα που δέχθηκα από τον μεγάλο του γιο και ξαδερφάκι μου τον Παναγιώτη – η αλήθεια είναι ότι από μέσα μου κάτι μου έλεγε για το τι θα ακολουθούσε.
Πηγαίνοντας εκεί συνάντησα τον Θείο Γιώργο – ή Στέλιο όπως τον αποκαλούν φίλοι και γνωστοί – με την συμβία του την Θεία Αννούλα, τον ξάδερφό μου Νίκο με την σύζυγό του Βέτα και την καλοσυνάτη γειτόνισσα τους κ.Λούλα.
Χωρίς να το γνωρίζω “έπεσα” πάνω στην εορτή που του ετοίμασαν οι συγγενείς μου για την γενέθλια ημέρα του. Γεννηθείς την Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 1933 ” έκλεισε ” τα 91 χρόνια και πλέον οδεύει στα 92 έτη της πολυκύμαντης ζωής του.
Άνθρωπος της βιοπάλης μια ζωή, εργατικός – πολυπράγμων – ευφυής – δραστήριος – ακούραστος – καλλιτέχνης – κατασκευαστής – συγγενόπιστος – Άνθρωπος της προσφοράς και της παρέας, με μεράκι πάνω στην Ποντιακή μουσική.
Πάντοτε – από μικρό παιδί – έτρεφα μια ιδιαίτερη αγάπη γι’ αυτόν και την υπέροχη οικογένειά του. Στα παιδικά μου χρόνια ήταν ο Θείος – που τον χαρακτηρίζαμε η φίρμα στο σόι μας καθώς πηγαίναμε στα διάφορα καταστήματα εστίασης όπου εμφανίζονταν με τους γονείς και τα αδέλφια μου για να τον απολαύσουμε να παίζει ακορντεόν, να τραγουδάει και να διασκεδάζει τους θαμώνες με τα Ποντιακά ακούσματα εκείνων των χρόνων.
Ο Θείος Γιώργος με ξάφνιασε ευχάριστα και με συγκίνησε αφάνταστα. Αυτή η κίνησή του θα μείνει χαραγμένη στα εσώψυχά μου, καθώς χαρίζοντας μου το κατεξοχήν μουσικό όργανο των προγόνων μας – το ” Τίμιο Ξύλο ” που λέει και ο ίδιος – με γέμισε με ακόμη μεγαλύτερες ευθύνες προκειμένου να υπηρετώ την Ποντιακή παράδοση από οποιαδήποτε μετερίζι με πίστη και αφοσίωση.
Η Ποντιακή του λύρα πήρε ήδη την περίοπτη θέση που τις πρέπει μέσα στο υπνοδωμάτιο μου και εφεξής θα βρίσκεται εκεί. Θείο Γιωρίκα – Στύλο πολλά ευχαριστώσεν απές ασήν καρδία μ’. Ο Θεόν να δι εσέν και τ’ ανθρώπς π’ αγαπάς, υεΐαν – ευλοΐαν και κατενόν καρδίαν.
