O John Mearsheimer είναι ένας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, διαπρεπής πολιτικός επιστήμονας που ανήκει στη ρεαλιστική σχολή, έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα επιτυχημένα βιβλία για τη διεθνή πολιτική και (προς ενημέρωση όσων όπως ο Paolo Mieli πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν mainstream μέσα ενημέρωσης) μπορούμε να τον ακούσουμε στο YouTube όχι στο Cbc, το Nbc ή το Bbc.
Με ένα αστείο που έμεινε περίφημο ο πολιτικός επιστήμονας περιέγραψε μια παράδοξη κατάσταση αλλά όχι μακρινή από την πραγματικότητα: «Φυσικά, εμείς σεβόμαστε τους κανόνες του διεθνούς Δικαίου, γιατί εμείς τους δημιουργήσαμε με σκοπό να προστατεύσουμε τα συμφέροντά μας».
Αυτή η οξυδερκής και ειρωνική διαίσθηση περιέγραφε τη μεταπολεμική πραγματικότητα, σίγουρα όχι τη σημερινή. Η πολυμέρεια και η διεθνής οικονομική διακυβέρνηση είχαν μια χρυσή περίοδο, η οποία διήρκεσε περίπου μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Η διάλυση της Εσσδ και η γέννηση του Οασε δημιούργησαν ελπίδες για μια πιθανή σταθεροποίηση της Ευρώπης, μια συνύπαρξη με τη Ρωσία που θα είχε τη δυνατότητα υιοθέτησης μορφών φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Το εμπόριο και οι ελεύθερες επενδύσεις υποτίθεται ότι θα πολλαπλασίαζαν τον πλούτο και θα έφερναν κοντά τους λαούς. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ήταν ακόμη σε θέση να επιτύχει σημαντικές διαμεσολαβήσεις.
Η Ευρώπη, η Ρωσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και τα Ηνωμένα Έθνη συνεργάστηκαν για μια ειρηνική λύση του παλαιστινιακού ζητήματος. Το χρέος δεν είχε φτάσει ακόμη στα ύψη της στρατόσφαιρας και το Cloud κεφάλαιο δεν είχε ακόμη δημιουργηθεί.
Η «Σκοτεινή Συμφωνία», the Dark Deal, βασισμένη στην επανεπένδυση του εμπορικού και χρηματοοικονομικού πλεονάσματος στα χρηματοοικονομικά και όχι σε παραγωγικές επενδύσεις δεν ήταν ακόμη σε ισχύ, γράφει η Elena Basile.
Με τους βομβαρδισμούς Nατο στο Βελιγράδι, αρχίζουν οι πόλεμοι για την εξαγωγή της δημοκρατίας, η ύβρις και ο μηδενισμός της Δύσης, η οποία χωρίς την πολυμέρεια, την οικονομική διακυβέρνηση και κάποιες βασικές αρχές του φιλελεύθερου καπιταλισμού, σταδιακά εγκαταλείπει τις δημοκρατικές αρχές και απομονώνεται από τον υπόλοιπο κόσμο.
Δεν σέβεται τους κανόνες που η ίδια δημιούργησε. Υπερασπίζεται την εδαφική ακεραιότητα και τη μη ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις ενός άλλου Κράτους έναντι των εχθρών, αλλά επιτρέπει στον εαυτό της να παραβιάζει αυτές τις ίδιες αρχές χωρίς να κατηγορεί αντιφάσεις.
Αγκαλιάζει την πολεμική ρητορική. Τα επαίσχυντα διπλά μέτρα και σταθμά την κάνουν συνένοχο στην απόπειρα γενοκτονίας του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, ενώ καταγγέλλει τον χασάπη Πούτιν και χαρακτηρίζει τη Ρωσία ως «τρομοκρατικό Κράτος».
Δεν έχει πλέον αίσθηση του γελοίου και χάνει το κύρος μπροστά στους δικούς της συμμάχους. Η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος, η Ινδία για να αναφέρουμε μόνο μερικές έχουν πλέον αυτόνομες πολιτικές, πλησιάζουν πιο κοντά στην Κίνα, δημιουργούν συμμαχίες μεταξύ των αναδυόμενων χωρών και με τον παγκόσμιο Νότο.
Σαν τρελή στρουθοκάμηλος, η Δύση κρύβει το κεφάλι της και προσέχει να μην αντιμετωπίζει με μια στρατηγική πολιτική τον νέο κόσμο που αναδύεται στον ορίζοντα. Παίζει το τελευταίο χαρτί που απομένει: τη στρατιωτική υπεροχή προετοιμάζοντας τη σύγκρουση με τις πυρηνικές δυνάμεις της Ρωσίας και της Κίνας.
Μέσω του Ισραήλ αποσταθεροποιεί τη Μέση Ανατολή σε μια διευρυμένη σύγκρουση. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να σιωπούμε ή να ψηφίζουμε από συμφέρον και γνωριμίες. Διακυβεύεται η μοίρα των παιδιών μας.
Η εβραϊκή κοινότητα για το καλό του Ισραήλ θα πρέπει να ξεσηκωθεί ενάντια στα εγκλήματα πολέμου και τις μορφές απαρτχάιντ στη Δυτική Όχθη. Είναι δυνατόν η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή να ρίχνει παιδιά στη φυλακή και να τα βασανίζει;
Να δοκιμάζει τα όπλα της επάνω σε έναν ανυπεράσπιστο, ανήμπορο πληθυσμό και συνεργάζεται με τα εργαλεία επιτήρησής της με το απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, με τις χειρότερες δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής και με τον Μόντι ενάντια στους μουσουλμάνους του Κασμίρ; Αυτό δεν είναι αντισημιτισμός.
Η καταγγελία των εγκλημάτων είναι σύμφωνη με την υψηλότερη εβραϊκή κουλτούρα, όπως αποδεικνύεται από τους Gideon Levy, Finkelstein και Moni Ovadia. Δυστυχώς, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο Νετανιάχου.
Ο Katz δεν έχει πολύ διαφορετικές ιδέες. Το 67% των ισραηλινών εμφανίστηκε σύμφωνο με τη διακοπή της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα. Δυστυχώς η Χώρα χάνει το δρόμο της. Ασπάζεται αρχές και μεθόδους που την είδαν ως θύμα.
Εάν η Δύση δεν επιστρέψει στην ουσιαστική υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ειρήνης, εάν δεν αναδιαρθρώσει μαζί με τις αναδυόμενες τον πολυμερισμό και την οικονομική διακυβέρνηση, εάν δεν επιστρέψει στις βασικές αρχές των φιλελεύθερων δημοκρατιών, αποδεχόμενη τον ανταγωνισμό της Κίνας στους τομείς τεχνολογικής αιχμής, αν δεν επιστρέψει στο Κράτος πρόνοιας και σε μια μετριοπάθεια των ζωωδών ωθήσεων του χρηματοπιστωτικού τομέα, εάν δεν επιστρέψει στην Πολιτική και τη στρατηγική, ανανεώνοντας τις δικές της άρχουσες τάξεις, απορρίπτοντας τον δεσποτισμό των οικονομικών ολιγαρχιών, τότε θα έχει ήδη χάσει τον πόλεμο.
Θέλουμε να παραμείνουμε σε αυτό το τρένο ή να το σταματήσουμε για να κατεβούμε στην πρώτη στάση;
Εμείς, οι ‘φιλοπουτινιστές’, οι ‘φιλοτρομοκράτες και οι ΄’αντισημίτες’, εμείς που αγαπάμε την πνευματική ειλικρίνεια, θα κάνουμε τα πάντα για να σταματήσουμε αυτό το τρελό τρένο και να σώσουμε τη Δύση, την κουλτούρα της, τον πολιτισμό της
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος La Bottega del Barbieri
