ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ SOCIAL FLIGHT ONE ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΥ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ ΣΕ ΦΥΛΑΚΗ
Εδώ διηγείται η ιστορία του πρώτου αεροσκάφους που κατασκευάστηκε στη φυλακή από την εφευρετικότητα μιας ομάδας κρατουμένων και ενός βιοτέχνη μάστορα. Το Social Flight One (Πρώτη Κοινωνική Πτήση) δημιουργήθηκε ως μέρος του έργου-σχεδίου «Τα φτερά της ελευθερίας» – ‘Le ali della libertà’ – από το δίκτυο Mediterraneo Sociale και την Caritas του Avellino, και χρηματοδοτήθηκε από το ταμείο καταπολέμησης των ναρκωτικών της Περιφέρειας Καμπανίας. Το σχέδιο, που ξεκίνησε στο Ινστιτούτο Ήπιας Επιτήρησης για την Αντιμετώπιση των Εξαρτήσεων από τα Ναρκωτικά του Lauro (AV) το 2005, με το ερέθισμα του Beppe Battaglia, με την εργασία του μάστορα ξυλουργού Aurelio και των κρατουμένων Giovanni, Ciro και Angelo, είχε μια σημαντική στιγμή το 2015, όταν το αεροπλάνο εκτέθηκε στην EXPO-ΕΚΘΕΣΗ του Μιλάνο. Το περίβλεπτο υπερελαφρύ διθέσιο από ξύλο με διπλά χειριστήρια, σχεδιασμένο ώστε και να επιτρέπει δωρεάν κοινωνικές πτήσεις για άτομα με σοβαρές αναπηρίες, είναι, στις προθέσεις, μόνο το πρώτο από έναν εναέριο στόλο που προορίζεται, ως «κοινό αγαθό», στις πιο ποικίλες κοινωνικές λειτουργίες: υπηρεσίες περιβαλλοντικής αναγνώρισης, τουριστικές και ψυχαγωγικές χρήσεις, με βάση αυτό που θα μπορεί να του αποδώσει το συλλογικό φαντασιακό. Με έγχρωμη φωτογραφική τεκμηρίωση
Ο BEPPE BATTAGLIA γεννήθηκε στην Καλαβρία το 1946. Μετανάστευσε στη Γένοβα σε πολύ νεαρή ηλικία και εργάστηκε στο λιμενικό περιβάλλον. Το 1969 ήταν μεταξύ των ιδρυτών της πρώτης ομάδας ένοπλου αγώνα στην Ιταλία με την ονομασία «III GAP» (γνωστή με το δημοσιογραφικό όνομα «22 Οκτώβρη»). Το 1971 μπήκε στη φυλακή και παρέμεινε εκεί για είκοσι χρόνια, περνώντας από είκοσι δύο κανονικές και έξι «ειδικές» φυλακές. Απελευθερωμένος από τον εγκλεισμό λόγω «τέλους της ποινής» εργάζεται σε μια κοινότητα για τοξικομανείς στη ναπολιτάνικη ενδοχώρα και ταυτόχρονα ξεκινά ένα εθελοντικό πρόγραμμα στις φυλακές Lauro (AV) και Eboli (SA) και μιλά γι’ αυτά στο πρώτο του βιβλίο Φυλακή και υπηκοότητα, Carcere e cittadinanza, που δημοσιεύτηκε το 2004 για τις εκδόσεις Φοίβος-Phoebus. Ζει στη Φλωρεντία ως συνταξιούχος όπου συνεχίζει να είναι εθελοντής στη φυλακή Solliccianino. Για αυτές τις εκδόσεις εξέδωσε, το 2019, Τις τρεις ελευθερίες-Le tre libertà
Ας μιλήσουμε και για τα των ημερών, για τον μεγάλο ανατροπέα, μαζί με τον Χ. Τσούκα:
Ο ακίνδυνος Χριστός είναι το ψυχολογικό καρύκευμα της τακτοποιημένης ζωής. Αυτός ο Χριστός είναι ιδεολογικό συμπλήρωμα πνευματικής διατροφής, μια άνωθεν εξουσία για την ηθική νομιμοποίηση επίγειων εξουσιών, μιντιακή κατασκευή για μαζική κατανάλωση «αγάπης», ηθικό προκάλυμμα της υπολογιστικής ζωής. Ο Χριστιανισμός που αντιστοιχεί στον ακίνδυνο Χριστό είναι κρατική θρησκεία, ευσεβιστική πρακτική, ιδεολογικό στήριγμα των εξουσιαστών, εξαργυρώσιμη μετά θάνατον επιταγή, πυλώνας της ιδεολογίας «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, συμφέροντα» και συμβολικώς απονεκρωμένα έθιμα. Ενα πράγμα δεν είναι: πυξίδα αυθεντικής ζωής.
Ο επικίνδυνος Χριστός είναι ανατρεπτικός. Απαιτεί εξουθενωτική αφοσίωση. Ζητάει η σχέση μας μαζί Του να είναι τέτοια που να μας προσδιορίζει εσαεί («μείνατε εν εμοί», Ιωάννης, ΙΕ΄, 4). Η διαρκής μαθητεία κοντά Του συνιστά διά βίου εκπαίδευση, παρατηρεί ο Ρόουαν Γουίλιαμς, πρώην αρχιεπίσκοπος της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Ο μαθητής βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση: τελεί εν αναμονή του έκτακτου – ασυνήθιστου – και πρέπει να είναι έτοιμος γι’ αυτό. Η διαρκής μαθητεία τον μεταμορφώνει εσωτερικά. Η εγρήγορσή του τον κάνει να ρωτάει διαρκώς: τι μου προσφέρει ο Χριστός μέσα από τον συνάνθρωπό μου;
Να ακολουθείς τον Ιησού σημαίνει να συναναστρέφεσαι αυτούς που ο ίδιος προτιμάει: τους αδύναμους, τους αποκλεισμένους, τους περιφρονημένους. Τον πρόσφυγα που εκλιπαρεί τη βοήθειά σου, τα ανθρώπινα «σκουπίδια» που οι πολλοί αποστρέφονται, τον «περίεργο» Αλλο που ζητάει την αποδοχή σου. Σε αυτούς δίνεις ακόμη κι όταν σε προδίδουν, όπως ο επίσκοπος Μυριήλ χαρίζει στον Γιάννη Αγιάννη τα κηροπήγια που του είχε κλέψει, χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση – «ουκ έχουσι ανταποδούναι σοι» (Λουκάς, ΙΔ΄, 14). Μαθαίνεις να αγαπάς τον πλησίον, ακόμη και τον εχθρό, μη ανταποδοτικά, δηλαδή αυθυπερβατικά. Δεν μπορώ να σκεφθώ κάτι πιο ανατρεπτικό.
Ο Χριστός είναι ακίνδυνος όταν ανοίγουμε το σπίτι μας μόνο σε αυτούς που επιλέγουμε. Γίνεται επικίνδυνος όταν πρέπει να κάνουμε χώρο για τον απρόσκλητο επισκέπτη.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
