Ήξερες ότι μπορείς να μεταμορφώσεις τα έπιπλα της γιαγιάς σου, ναι εκείνα τα βαριά τα καφέ που είναι όμως υπέροχα, χωρίς τρίψιμο και αστάρι;
Ήξερες ότι μπορείς με ένα μόνο σεμινάριο να μάθεις να το κάνεις μόνος/η σου και να μην χρειάζεται να ξοδέψεις μια περιουσία;Πως; Με τα αυθεντικά χρώματα κιμωλίας της Annie Sloan σε ένα σεμινάριο που γίνεται στην Καβάλα, με την Ιωάννα Παλάσκα από την Θεσσαλονίκη και την Έλσα Κοππάση από την Αθήνα θα μάθεις όλες τις τεχνικές για να κάνεις μικρά θαύματα σαν αυτά που θαυμάζεις στα περιοδικά.
Φέρε ένα δικό σου επιπλάκι (κομοδίνο, τραπεζάκι) και έλα να το φτιάξουμε παρέα στο Λύκειο Ελληνίδων Καβάλας το Σάββατο 17/2/20024 στις 17:00-20:00.Κλείσε θέση στο 6936318453 ή στο 6986119985.
Στην οδό Βουλής, στην Αθήνα, υπάρχει το μοναδικό μαγαζί αναπαλαιωμένων επίπλων με την τεχνική της Annie Sloan. Η ιδιοκτήτριά του Έλσα Κοππάση παραδίδει μαθήματα αυτής της τεχνικής, βρίσκει την δημιουργία εκεί που κάποιοι βλέπουν σκουπίδια και μαζί με τους Atenistas αλλάζει το αστικό τοπίο της Αθήνας.
Στο Wood-picker ο χώρος είναι γεμάτος με καδράκια, χρώματα, πινέλα, καρέκλες και έπιπλα που έχει επιμεληθεί η ίδια. Η Ιωάννα Παλάσκα που έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστή στην Μακεδονία με τις υπέροχες δημιουργίες της, είναι εκπρόσωπος της Annie Sloan και μεταμορφώνει μαγικά όλα τα έπιπλά σας.
Με έδρα την Θεσσαλονίκη, στο Queens Crown, η Ιωάννα διδάσκει εκτός από τις τεχνικές αναπαλαίωσης και στυλ με τα υπέροχα υφάσματα που διαλέγει και την υψηλή της αισθητική. Μην χάσετε την ευκαιρία να συναντήσετε σ’ αυτό το σεμινάριο και τις δύο δημιουργούς.
Ας γνωρίσουμε καλύτερα την Έλσα Κοππάση
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με παλιά έπιπλα. Η σχέση με τον πατέρα μου ήταν η κυριακάτικη βόλτα στο Μοναστηράκι, στα παλιατζίδικα της Αθήνας. Οι δυο μας. Με έκανε να νιώθω σπουδαία. Με ρώταγε.
Σ’ αρέσει αυτό, να το πάρουμε; Έτσι τα έπιπλα, οι αντίκες, τα όμορφα πράγματα έγιναν μέρος της ταυτότητας μου. Άσε που πάντα υπάρχει στα παζάρια κάτι από την μαγεία του χαμένου θησαυρού.
Παρόλα αυτά, εγώ ψυχολόγος έγινα και όταν μεγάλωσαν τα τρία μου παιδιά και το ‘σκασαν εν μια νυκτί από την φωλιά αποφάσισα να γυρίσω σε εκείνα τα παλιά λημέρια από έναν άλλο δρόμο που μου φανερώθηκε ξαφνικά.
Γνώρισα την Annie Sloan στην Οξφόρδη και άσκησε πάνω μου μια γοητεία. Η ίδια σαν άνθρωπος με τις ιδέες της και το στυλ της αλλά και τα υλικά της, αυτά τα μοναδικά χρώματα κιμωλίας τα Chalk Paint™ που βάφουν τα πάντα με άπειρους τρόπους, εύκολα και απογειωτικά.
Και είπα να μοιραστώ την χαρά μου στον τόπο μου. Έφερα τα χρώματα κιμωλίας σε ένα μικρό μαγαζάκι, το Woodpicker, στην οδό Βουλής, που στήθηκε έτσι για πλάκα με πράγματα που είχα σπίτι μου και τα έβαψα με τις τεχνικές της Annie.
Εκεί, σ’ αυτό το μικρό μαγαζί, εκπαιδεύω όσους θέλουν να μάθουν να βάφουν σαν παιδιά ή σαν επαγγελματίες, εκεί βάφω τα δικά σας έπιπλα και εκεί είμαι πρόθυμη να σας βοηθήσω με συμβουλές διακοσμητικές ή καθαρά τεχνικές που αφορούν τα χρώματα.
Σε πέντε χρόνια άλλαξε η ζωή μου. Ταξιδεύω συχνά σε πολλά μέρη της Ελλάδας βάφοντας επαγγελματικούς χώρους ή διδάσκοντας τις τεχνικές της Annie Sloan. Απολαμβάνω αυτό το υπέροχο προϊόν που δεν έχει προδώσει ποτέ την δημιουργικότητά μου και χαίρομαι να το μοιράζομαι με όλο τον κόσμο.
Η Έλσα Κοππάση εξηγεί
ΕΡ: Γιατί κάθε Σάββατο ένα πολύχρωμο πλήθος συνωστίζεται για να μπει στο Wood Picker;
ΑΠ:Γιατί σ’ αυτό το μικρό εργαστήριο μαγαζί μαθαίνουμε να βάφουμε τα έπιπλά μας σε ένα τρίωρο χωρίς τρίψιμο και αστάρι με τα μαγικά χρώματα της Annie Sloan. γιατί για τρεις ώρες δεν μας νοιάζει να λερώσουμε τα χέρια μας με χρώματα όπως τότε που ήμασταν παιδιά, γιατί στο τέλος κρατάμε αυτό που φτιάξαμε στο μάθημα γεμάτοι περηφάνια αναφωνώντας “καλά δεν είναι φοβερό, εγώ το ‘φτιαξα.”
ΕΡ: Ποιες τεχνικές διδάσκεται κανείς και σε ποιούς απευθύνεται;
ΑΠ: Μαθαίνουμε την εφαρμογή του Chalk Paint της Annie Sloan , την παλαίωση με ένα χρώμα, με δύο χρώματα, πατίνες, κερώματα, μαθαίνουμε πως αυτά τα χρώματα βάφουν ύφασμα, σίδερο και κάθε υλικό που βάζει το μυαλό σας. Η μέθοδος της Annie Sloan είναι μοναδική και μπορείς στ’ αλήθεια να μεταμορφώσεις τα πάντα, άκοπα, άοσμα, αναίμακτα, αποφασιστικά…και σκεφτείτε ότι δεν έχω ακόμα περάσει στο βήτα. Με ρωτήσατε και που απευθυνόμαστε. Θα σας πω λοιπόν κάτι αστείο. Όταν πρωτοέφερα στην Ελλάδα τα χρώματα νόμιζα ότι χαλαρά θα ανοίγω το εργαστήρι τα σαββατοκύριακα θα έρχεται κανένας λίγο “χρωματιστός” σαν και μένα και κάπως έτσι θα κυλάει η ζωή.Στην πορεία έμαθα ότι το χρώμα απευθύνεται σε: κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά, τραπεζοϋπαλλήλους, μεσόκοπες κυρίες που μόλις βγήκαν στην σύνταξη, designer και αρχιτέκτονες, μπογιατζήδες και μαραγκούς, συζύγους που βαριούνται να βάφουν οι γυναίκες τους, μαμάδες με πιτσιρίκια, έγκυες που θέλουν να φτιάξουν το δωμάτιο του μωρού, ιδιοκτήτες ενοικιαζομένων που θέλουν να ανανεώσουν τα δωμάτια που νοικιάζουν, καταπληκτικές γιαγιάδες που μετά το μάθημα με παίρνουν τηλέφωνο γιατί ξέχασαν σε ποια φάση μπαίνει το κερί, κομμώτριες που ανακαινίζουν το μαγαζί τους, αστυνομικούς με καλλιτεχνικές ανησυχίες, φίλους που είδαν τι έφτιαξαν οι φίλοι τους και θέλουν και αυτοί, κοντολογίς σε όποιον θέλει να φτιάξει μόνος του το κατιτί του είτε για καλλιτεχνικούς, είτε για οικονομικούς, είτε για κοινωνικούς λόγους.
ΕΡ: Τι μπορεί να βρει κανείς στο μαγαζί;
ΑΠ: Στο μαγαζί εκτός φυσικά απ’ όλα τα προϊόντα της Annie Sloan της οποίας είμαι επίσημος εκπρόσωπος – χρώματα, κεριά, υφάσματα, πινέλα κλπ- μπορεί κανείς να βρει τα έπιπλα που μεταμορφώνουμε και πουλάμε, διάφορα μικροπράγματα που πέφτουν στο δρόμο μας και δεν μπορούμε να τους αντισταθούμε – από μια παλιά σκάλα, μέχρι ένα ιδιαίτερο κουτί για κλωστές παραδείγματος χάριν- σε μια παράδοξη αρμονική εν τέλει συγκατοίκηση που δίνουν και το ύφος αυτού του μικρού μαγαζιού τετρις, που όλοι οι καλοί και όλα τα καλά χωράνε. Ιδιαίτερο θα έλεγα ένα έπιπλο ραδιόφωνο Cuba του ‘50 που δουλεύει μια χαρά και έχει και πτέρυγα μπαράκι για ποτήρια. Το μυστικό του ένα φωτάκι που φωτίζει το μπαρ! “Για τις νυχτερινές εξορμήσεις”.
ΕΡ: Από πού συλλέγετε τις “πρώτες ύλες” και τα υλικά σας;
ΑΠ:Να ‘ναι καλά οι δρόμοι και οι Αθηναίοι που πετάνε ότι να ‘ναι. Καμιά φορά άμα έχω τις κλειστές μου λέω θα βγω να μαζέψω έπιπλα και παίρνω τους δρόμους, βάζω μουσική και πάω βόλτα. Ε, γυρνάω με καμιά δανέζικη καρέκλα, κανένα τραπεζάκι… το καλύτερο μου ήταν ένας υπέροχος τριθέσιος καναπές του ‘30. Είναι ολόκληρη περιπέτεια αυτό το σαφάρι. Άντε το βρήκες, πως να το φορτώσεις, χωράει δεν χωράει, χώρεσε κι αν πέσει στην ανηφόρα αφού το ‘χεις δέσει μόνο με ένα κασκόλ… όπως καταλαβαίνετε κλειστές δεν μένουν για πολύ σ’ αυτές τις εξορμήσεις. Τώρα βέβαια με ξέρουν και οι φίλοι και μου στέλνουν φωτογραφίες στο κινητό μεσ’ στην νύχτα “Έλσα τρέχα Ιουλιανού… και φωτό επίπλου δίπλα στα σκουπίδια”. Επίσης τα παζάρια και τελευταία δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που πουλάνε τα έπιπλά τους -κειμήλια οικογενειακά- για οικονομικούς λόγους. Πήγα μια φορά και ένιωσα άσχημα δεν ήθελα να πάρω τίποτα απ’ το αναγκαστικό ξεπούλημα της ιστορίας του συνανθρώπου μου. Δεν ξαναπάω σε τέτοια.
