Γράφει στο polispost ο Λεόντιος Πετμεζάς
Στην ιδεογραφική τέχνη του Μανώλη Μαραγκού η υφολογική έμφαση που δίνεται από μέρους του καλύπτει αφενός μεμονωμένα εικονογραφικά στοιχεία και αφετέρου παραθέτει έναν αυτάρκη ευφυή τρόπο διεξαγωγής με τον οποίο οι περιγραφικές διατυπώσεις του εντάσσονται σε ρεαλιστικές συνθέσεις.
Οι αλληγορικές απεικονίσεις και οι διακοσμητικές μορφές του είναι ενδεικτικές,ζωογόνες,ζωτικές και πραγματικές με εκφάνσεις και εκλάμψεις της ανθρωγεωγραφίας. Είναι αφηγήσεις με απεικάσματα χρηστικών επισυνάψεων που ενσωματώνονται με διαλλακτικότητα σε μινιμαλιστικά περιβάλλοντα.
Η ικανότητα κάποιων ανθρώπων να διαχειρίζονται κρίσιμες καταστάσεις μπορεί να τους μετατρέψει σε πρόσωπα-κλειδιά όπου θα απευθυνθείτε σε δύσκολες ώρες. Τα άτομα αυτά συνήθως έχουν έμφυτο ταλέντο να βρίσκουν εύστοχες και ουσιαστικές απαντήσεις σε προβλήματα.
Είναι καλοί στη συμπαράσταση, στην κατανόηση και στο να επιδεικνύουν συμπόνια. Είναι καλοί ακροατές, μπορούν να αναλύουν διεξοδικά το εκάστοτε πρόβλημα και να εντοπίζουν την πηγή του, προτείνοντας μια σειρά από εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης.
Οι άνθρωποι που λειτουργούν ως «αποδέκτες» συνήθως δε μιλούν πολύ για τα δικά τους προβλήματα, προσπαθώντας να τα επιλύουν μόνοι τους. Δεν είναι ωφέλιμο για κανέναν να απορροφά κάθε αρνητικό συναίσθημα, να αντιμετωπίζει κάθε δυσάρεστη κατάσταση στον περίγυρό του, μόνο και μόνο επειδή έχει ταλέντο στην επίλυση προβλημάτων.
Δημιουργούν μια σύζευξη διευκρινιστικών αντιθέσεων, μεταξύ των παραστατικών εικόνων και του εικονικού σκούρου η ασπρόμαυρου φόντου, του σχεδιαστικού ειρμού και του έντονου σκίτσου με το μονοχρωματικό περίγυρο.
Οι συνήθεις αναπαραστάσεις που παρακολουθούμε προέρχονται από την ανεξίτηλη μνήμη και τις επιταγές των χρόνων, την στενή σχέση με το καθημερινό και το οικείο περιβάλλον καθώς και από προσωπικές, διαχρονικές εμπειρίες.
Πιστεύω καταλυτικό ρόλο στο προσωπικό εικαστικό ιδίωμα του δημιουργού αποτέλεσαν σπουδαίο ρόλο η απαράμιλλη εναλλαγή των διατάξεων, η φωτεινότητα των προσώπων και οι γεωμετρικές μορφές της ανθρώπινης βιολογίας, που ο ίδιος είχε την ευκαιρία να παρατηρεί στο μικροσκόπιο της μέθεξης.
Άλλωστε παρατηρούμε ότι επιλέγει στην καθαρότητα κάθε φόρμας την μαξιμαλιστική απόδοση για να προκαλέσει τον θεατή να ανιχνεύσει την συμβολική διάσταση και τις εννοιολογικές παραπομπές. Και όλα αυτά σε μια εποχή κατακλυσμένη από την ταχύτατη μετάδοση της κάθε πληροφορίας.
Μέσω της παρούσας ζωγραφικής του απόκλισης επικοινωνεί με μια γλώσσα πολυδιάστατη αλλά και μονοδιάστατη. Προσδίδει με αυτόν τον τρόπο δυναμική στις συνθέσεις του, με τις οποίες δίνει την ελευθερία στο κοινό να αλληλοεπιδράσει και να αναπτύξει τον δικό του διάλογο με το έργο του.
Οι συλλήψεις είναι μυθώδεις και φαντασιακές. Σε απροσδιόριστο χρόνο και ανείπωτο τόπο συγκροτούν οραματικά μια οπτική προσέγγιση με αίσθηση καλλιγραφίας,ευδαιμονίας και καλλιέπειας. Η σημαίνουσα χαρακτηριστική αισθητική τους, με την έφεση που φέρει προς τα ζωοδόχα θέματα σε υπερθετικό βαθμό, σημαδεύει μια καλλιτεχνική ταυτότητα που πυροδοτεί μια λογική αντίληψης και ερμηνείας.
Η απόλυτα ευρηματική και φυσικά ευφάνταστη εικαστική γραφή του εμπνευσμένου δημιουργού που βλέπουμε στις καταθέσεις του εδώ και αρκετά χρόνια μια και ασχολείται με το ενδιαφέρον αντικείμενο από νεαρή ηλικία έχει η κύρια αναφορά στην ανθρωποκεντρική θεματολογία.
Ευπρόσδεκτα αποκαλύπτει μια έντεχνη δεξιοτεχνία που κατατάσσεται στην εμπεριστατωμένη αλληλουχία και στηρίζεται από την αναγνώριση του ονειρικού και του φανταστικού μεγαλείου της ευαγούς διερμηνείας.
Με κύριο παρονομαστή την κάθε είδους αποκάλυψη και με καίρια έλξη στα μελετημένα επιτεύγματα η ιδεογραφική μυθοπλασία συνυπάρχει σε προέκταση με την προοπτική και με την αυθεντική στέρεα δόμηση που συμβάλει στην πρωτότυπη νεωτεριστική και εκλεκτιστική απόδοση.
Η πραγματικότητα της μορφικής ανάπλασης βασίζεται σε λήψεις και σεκάνς στις οποίες η εικονιστική πρωτοπορία διαχέεται από την αποτύπωση μιας εννοιολογικής μυσταγωγίας. Μέσα από τη συνήχηση και την αχλή της υπάρχουσας οντότητας ιστορούνται συνδυασμοί που υμνούν με περισσή χάρη και συναρμογή μια συγκίνηση που προκαλείτε από το φιλτραρισμένο αέναο αντίλαλο της στιγμής του σήμερα και του χθες.
Η προσέγγιση στα εκθέματα κορυφώνεται σε ιντερμέδια όπου σταδιακά και βαθμιαία τονίζεται η επιβολή και η παρέμβαση με υπερβατικό αλλά οικείο χαρακτήρα. Η κατασκευαστική αλήθεια με μορφοπλαστική στιλιστική προδιάθεση, διάσταση και διευθέτηση προχωρά στο διάκοσμο μιας ποικιλίας χρήσιμων υλικών που με εφευρετικότητα περιγράφουν συνειρμούς, απόψεις,θέσεις και διατυπώσεις,συναισθήματα, που προχωράνε με δυναμισμό και θεατρικότητα στο αποκορύφωμα.
Εκθέτουν γελοιογραφικές απόρροιες, θρησκευτικές παραπομπές, επίκαιρες θεάσεις,τοπιογραφικές συμώσεις και καθημερινές συστάσεις που παρεπιδημούν ενεργειακά σε ένα μαγικό επίπεδο γραφής και απεικόνισης.
Με αβρότητα και ευφρόσυνη διάθεση αποθανατίζουν,αποθησαυρίζουν, επισυνάπτουν και επισημαίνουν καταστάσεις και θρυλικές ιχνηλασίες και διαμετρήματα που περιδιαβαίνουν με ακατάβλητη γοητεία τα μονοπάτια προς μια ενδότερη ανάλυση με προδιαγραφές μιας εσώτερης και ενδοσκοπικής μελέτης.
Το μεγαλείο της δυναμικότητας και η δεινότητα στις εντυπωσιακές και ιδιότυπες τυπώσεις που θαυμάζουμε διαγράφεται και ενσαρκώνεται δικαιώνοντας με διακριτικότητα την εξερεύνηση της πλαστικότητας στις γραμμές και την απαλότητα στην φορμαρισμένη υφή,οντότητες που προσδίδουν στο κάθε έργο την ξεχωριστή μορφική ανάπλαση, την λάμψη και την ανασυγκρότηση του πλήρους και αυτούσιου εικαστικού έργου τέχνης.
Τα αποτελέσματα επίκεινται σε ένα παιχνίδισμα που άπτεται της σκιάς και του φωτός, σε μια ατμόσφαιρα πανδαισίας που ξεπερνά την συμφωνία και ταυτίζεται με την εξέλιξη και την ανέλιξη. Εμπεριέχουν ποικίλες εκδοχές καθολικότητας και οικουμενικότητας.
Οι θαυματουργοί καρποί που αποκομίζουμε από τις ωσμώσεις προσιδιάζουν τον συνδυασμό ενός πηγαίου και αξεπέραστου ύφους ιδεοσυστασίας με πληθωρικό αισθητήριο. Συμπερασματικά, αγγίζοντας περισπούδαστα την ουσία όσων τον περιβάλλουν και τον επηρεάζουν ο Μανώλης Μαραγκός χρησιμοποιεί τα δεδομένα μιας τεχνοτροπίας που στην πορεία τα αναπαράγει επεισοδιακά ανοίγοντας τις κατάλληλες διόδους που απαιτεί το ανεπανάληπτο.
Η έκσταση σαν ιδέα και διαλεκτική σχέση στις παντός είδους αντανακλάσεις του εναλλάσσει την αντιδιαστολή του πεπερασμένου με την αναγκαιότητα της πλήρους αναγνώρισης που μεταλλάσσεται μεθοδευμένα και διαδραστικά.
Εισάγει στην υπόσταση τους οριακό βάρος και κύρος πλεονάσματος.Επισυνάπτει αντιπαραθέσεις με λεπτοφυή ενάργεια. Διαχωρίζοντας μεθοδικά την ουσιαστική κατάσταση και συσχετίζοντας την με την τρέχουσα συνδιαλλαγή.
Κοινό σημείο σε όλη αυτή την σπουδή του πάνω στο κρεσέντο της σκιαγράφησης και την διατριβή της εντρύφησης του είναι η ευαισθησία στην αντιμετώπιση και το βαθύ συναίσθημα προσήλωσης του στην τεχνική που εκπέμπει ένα αίσθημα με αποδέκτη το ιδεογραμματικό πρόσημο και ορόσημο.
