Η Ευθυμία Πέγιου ήταν μια από τις νεαρές –τότε- κοπέλες που εκπαιδεύτηκε και εργάστηκε σαν στοιχειοθέτις στα πρώτα βήματα της «Πρωινής», από το 1952 που πρωτοεκδόθηκε η εφημερίδα μας.
Το 2012 που γιορτάζαμε τα 60 μας χρόνια, κάναμε ένα μεγάλο αφιέρωμα στην ιστορία της «Πρωινής» και ζητήσαμε από παλιούς εργαζόμενους αλλά και άλλους Καβαλιώτες να γράψουν τις αναμνήσεις από τα χρόνια που δούλεψαν στην εφημερίδα.
Μεταξύ αυτών φυσικά και η Ευθυμία Πέγιου που μας έφερε σε λίγες μέρες το κείμενό της το οποίο θα ξαναδημοσιεύσουμε την Πέμπτη 23 Απριλίου 2020 που θα γίνει η κηδεία της αλλά είναι συγχρόνως και η ημέρα που η «Πρωϊνή» έχει γενέθλια αφού συμπληρώνει εκείνη τη μέρα ακριβώς τα 68 της χρόνια.
Σήμερα δημοσιεύουμε ένα μικρό αλλά τόσο χαρακτηριστικό απόσπασμα από το κείμενο εκείνο.
«…Μία νύχτα του χειμώνα του 1953, ένας συνάδελφος της νυχτερινής βάρδιας λόγω ασθένειας θα απουσίαζε. Ο κλήρος έπεσε σ΄ εμένα να τον αντικαταστήσω. Στις 3 τα ξημερώματα το κασέ της εφημερίδας βρίσκονταν ακόμη ξαπλωμένο στο μάρμαρο. Εγώ όμως έπρεπε να φύγω. Πως όμως; Κείνη την ώρα δεν υπήρχε ούτε αστική συγκοινωνία, ούτε ταξί. Τα Ι.Χ. δεν είχαν ακόμη εμφανισθεί. Ο Περικλής Μπακλαβάς προσεφέρθη να με συνοδεύσει με τα πόδια μέχρι την πόρτα του σπιτιού μου, που τότε ήταν στο τέρμα του Βύρωνος.
Ομολογώ πως δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την παγωμένη νύχτα. Με κομμένη την ανάσα από τον παγωμένο αέρα, τελικά φθάσαμε. Η μάνα μου με περίμενε με αγωνία στην πόρτα. Όταν βρέθηκε απέναντι στον αείμνηστο Περικλή, ξετυλίχθηκε μία απίθανη συγκινητική σκηνή. Πρόσφυγες κι οι δύο από την Πάνορμο της Μ. Ασίας, παιδιά ακόμη, είχαν χαθεί μες στο πλήθος της προσφυγιάς. Και ξαναντάμωσαν εκείνη τη βραδιά μετά από τριάντα χρόνια. Οι θύμισες κείνη τη νύχτα γύρισαν πίσω στην πατρίδα και με έκπληξη από την κουβέντα διαπίστωσαν ότι δεν ήταν μόνο πατριώτες αλλά και συγγενείς…»
* Η φωτογραφία είναι από το βιβλίο του Παναγιώτη Αναστασιάδη (πιεστή της «Πρωϊνής») με τίτλο «Βιωματικό» που κυκλοφόρησε το 2017. Η Ευθυμία Πέγιου πρώτη από δεξιά στον πάγκο της στοιχειοθεσίας της εφημερίδας μας το 1952.
