Αλήθεια, ποιοι είναι οι λόγοι που αξίζουνε αυτή τη φιέστα κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου; Η αποκατάσταση της «κολοβής» Δημοκρατίας μας, που είχε σαν κόστος την εισβολή και κατοχή από τη Τουρκία του 37% της Κύπρου;
Η επιβληθείσα πρόσφατα εκκωφαντική σιωπή του παραπάνω τερατουργήματος, με σκοπό τη διαγραφή του από τη μνήμη των πολιτών για να μην θίξουμε τη συμφέρουσα στο NATO«καλή σχέση μας» με τη Τουρκία; H υπονόμευση του μέλλοντος του Ελληνισμού με αφορμή τις Εθνικές και οικονομικές παραχωρήσεις και αποφάσεις του Κ. Σημίτη;
Η εξ αιτίας των προηγουμένων υπερχρέωση της Ελλάδας, και η«εύκολη λύση» υπαγωγής της στο ΔΝΤ και στη τρόικα που συμφωνήθηκε από τον ΓΑΠ, δικαιολογώντας το αλυσοδέσημο της Χώρας με τη γελοιότητα ότι εμείς οι πολίτες είμαστε τεμπέληδες και διεφθαρμένοι και η Ελλάδα Τιτανικός;
Η συνυπογραφή από τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΚΙΝΑΛ του αποτρόπαιου PSI, όπου παραδόθηκε αμαχητί η εθνική μας κυριαρχία και υποθηκεύθηκαν τα πάντα στους νέους ιδιοκτήτες της χώρας;
Ο Τσίπρας που δεν δίστασε να προδώσει ακόμη και τις δημοσιοποιημένες διακηρύξεις του,με μια σειρά απεχθών πολιτικών πράξεων με τις οποίες θέλησε να δείξει στους Έλληνες πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση έξω από τα μνημόνια, παρά μόνο το σκύψιμο του κεφαλιού και η σκλαβιά του χρέους, φθάνοντας να συνυπογράψει με ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ, τη τρίτη και χειρότερη δανειακή σύμβαση, ολοκληρώνοντας το έργο του με τη προδοσία των Πρεσπών;
Η τωρινή οικοδέσποινα πρόεδρος της Δημοκρατίας που έκρινε συνταγματικές τις δανειακές συμβάσεις και κατ΄ επέκταση όσα αυτές μέσω των μνημονίων επιφέρανε; Η πρόεδρος της επιτροπής για την επέτειο των 200 χρόνων απελευθέρωσης μας, που είναι αυτή που το 2004 τοποθετημένη από τον Σημίτη προέδρευε στην επιτροπήτων πιο διεφθαρμένων Ολυμπιακών αγώνων;
Η πρωτοφανής παγκοσμίως για περίοδο ειρήνης, συρρίκνωση του ΑΕΠ της Ελλάδας, των εισοδημάτων των πολιτών της, η μετανάστευση της νεολαίας της, η συνεχής μείωση πληθυσμού της, με ευθύνη των παρευρισκόμενων πολιτικών;
Κλπ, κλπ…
Πού αποσκοπεί λοιπόν η φιέστα της μεταπολίτευσης, παρά μόνο για την ανάμνηση του κολασμού και τιμωρίας των πρωταίτιων μιας δικτατορίας, που είχε χαρακτηρισθεί «στιγμιαίο έγκλημα», δηλαδή κάτι σαν τροχαίο ατύχημα, και θα μπορούσε καλύτερα ν’ αποδοθεί με ομιλίες ή τηλεοπτικές προβολές, αφού επί Δημοκρατίας έχουμε πολύ λίγα για να γιορτάσουμε, αλλά πολλά περισσότερα για να θρηνήσουμε;
Δυστυχώς όμως ακόμη και την ώρα που διοργανώνονται οι φιέστες, ελάχιστοι δυστυχώς συμπολίτες μας κατανοούνε ή τους επιτρέπουνε να σκεφθούνε και να συγκρίνουνε, πως εάν ένας λαός και το κράτος του είναι φτωχοί μεν αλλά χρωστάνε λίγα, εάν ένα κράτος είναι στη σφαίρα επιρροής μίας υπερδύναμης, ή εάν ακόμη έχει κατακτηθεί στρατιωτικά, υπάρχει περίπτωση τα παραπάνω ν’ αλλάξουν προς όφελος τους από εξωγενείς παράγοντες.
Όταν όμως ενός κράτους τα περιουσιακά του στοιχεία έχουνε εξαγορασθεί από ξένους, η οικονομία του καθοδηγείται από αυτούς, η κυριαρχία του έχει εκχωρηθεί, και οι πολίτες του έχουνε μετατραπεί σε σκλάβους χρέους, τότε η οποιαδήποτε αλλαγή για να γίνει απαιτεί εσωτερικές ανατροπές από πολιτικούς με όραμα το Εθνικό συμφέρον και όχι το κομματικά επωφελές.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
