Όταν είσαι μικρός, έχεις τη δύναμη να μεγαλώνεις τους χώρους. Να τους κάνεις απέραντους. Κι εμείς δεν χρειαζόταν να κατεβούμε στην πόλη.
Η γειτονιά μας, ένας μικρός, υπέροχος κόσμος. Το Κάστρο, το Ιμαρέτ, οι κήποι στο σπίτι του Μωχάμετ Άλι. Τόποι απρόσιτοι των μεγάλων μυστικών, του έρωτα και της βίας. Και η θάλασσα! Που στον ορίζοντά της έβλεπες τα χρυσοφόρα σχήματα των νησιών. Και το λιμάνι με τα σουηδικά πλοία.
«Πρέπει να αισθάνεστε τυχεροί» έλεγε ο δάσκαλος. »Απ’ τα θρανία σας βλέπετε τη θάλασσα σαν να ταξιδεύετε με πλοίο». Και οι βουτιές από τους απότομους βράχους! Το επικίνδυνο γύρισμα στον αέρα για να πέσεις στο στενό. Οι γλίστρες του σχολείου, το χαμομήλι, οι κωλοφωτιές. Τα θέατρα με τις πρόβες τις επίμονες το ξέσπασμα των ηθοποιών πάνω στην εξέδρα.
Τα κορίτσια που αγαπούσαμε και δεν τολμούσαμε να το πούμε παρά μόνο στα νυχτερινά μας ψιθυρίσματα. Το ψάρεμα, τα τρύπια παπούτσια, η γκρίνια της μάνας για την επικίνδυνη γενναιότητά μας. Και μέσα στη σάκα δυο φέτες μαύρο ψωμί με τυρί τυλιγμένο στην εφημερίδα. Και τα πεύκα που έγερναν για να μας δουν – μικρές θαλασσινές σκιές. Και τα όνειρα! Όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΕΡΑΜΙΔΗΣ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
