Είναι οι στιγμές που κυλάνε και αισθάνεσαι πολλά. Πόσο δε μάλλον, όταν συμβαίνει ένα αναπάντεχο, τραγικό και θλιβερό γεγονός.
Οργή, αγανάκτηση, απογοήτευση είναι κάποια από τα έντονα συναισθήματα που κατακλύζουν το παρόν. Ωστόσο, το ζήτημα είναι για ποιο παρόν να μιλήσει μια κοινωνία; Αυτό που το καταδικάζει σε βέβαιο θάνατο;
Δυστυχώς, μετά από μία τραγωδία, το μήνυμα είναι πλέον πολλαπλό και πηγαίνει παντού. Ξεκινάει από την ίδια τη νεολαία, η οποία έχει κουραστεί και εκφράζεται δημιουργικά: κύριοι ΦΑΓΑΜΕ ΗΤΤΑ. Είναι η ήττα του πολιτισμού της σύγχρονης Ελλάδας. Η ήττα μιας κοινωνίας, η οποία δεν μπορεί να διασφαλίσει τα αυτονόητα. Η ήττα της κοροϊδίας, ότι δεν παίζουμε με την ασφάλεια. Η ήττα της δήθεν τεχνολογικής και βιοτικής ανάπτυξης. Η ήττα του ωχαδερφισμού.
Πριν από έναν χρόνο υπογράμμιζα ότι έχουμε αποτύχει ως κοινωνία, και τούτο διότι δεν λειτουργούμε ως κοινωνία. Το τραγικό συμβάν στα Τέμπη έρχεται να ενισχύσει πολλαπλώς αυτήν την ήττα.
Φωτεινή εξαίρεση, μια νέα γενιά που διαμαρτύρεται και βροντοφωνάζει μέσα στην έρημο του «πάμε και όπου βγει»: κουραστήκαμε. Αποτύχαμε το 2023 να χτίσουμε αυτό που φανταζόμασταν ως μέλλον. Για αυτό μας τρομάζει το παρόν. Κουραστήκαμε, διότι δεν γίνεται αντιληπτό το μυστήριο της ευθύνης.
Δηλαδή, να μπορεί κανείς να αναλάβει την πρωτοβουλία να μην επέλθει η ήττα. Οι ζωές μας ρισκάρονται στις αβέβαιες ράγες της ανευθυνότητας. Η ευθύνη δεν συνδέεται απλώς με μια συγγνώμη, αλλά συνδέεται συγχρόνως και με κάτι πολύ μεγαλύτερο: με μια τεράστια ντροπή. Την ντροπή του να μη μιλήσω περαιτέρω και να αποδεχτώ την ήττα.
Ήδη επάνω στους νεκρούς στήνονται εκατόμβες πολιτικής αντιπάθειας. Πώς περιμένετε η κοινωνία να μην γυρίσει την πλάτη απελπιστικά σε αυτήν την κατάσταση;
Την ίδια ώρα η νεολαία της χώρας προτείνει κάτι σπουδαιότερο: την αλληλεγγύη και την ενότητα. Την ώρα αυτή χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον περισσότερο από ποτέ. Εξάλλου, για αυτό έτρεξαν όλοι να συμβάλουν σε αυτόν τον σκοπό, μέσα από τις αιμοδοσίες. Ήδη αναλαμβάνουμε την ευθύνη να συνδημιουργήσουμε το μέλλον μας και όχι απλώς να διαμορφώνεται χωρίς εμάς. Όπως φυσικά στέλνεται και ένα ηχηρό μήνυμα μέσα από τις βουβές διαμαρτυρίες: απαιτούμε την αποκατάσταση της χαμένης ενότητας, την οποία η νεολαία κουρασμένη προβάλει ως το μετέωρο βήμα της πρόθεσης.
Αν θέλει να αναλάβει κανείς τις ευθύνες του, ας αφήσει τους νεκρούς και τις οικογένειες τους να μιλήσουν. Η κοινωνία χρειάζεται όσο ποτέ, να εκφραστεί και να αποκαταστήσει την αλήθεια της ενότητας, σε ένα σώμα που πονάει και ματώνει (ολόκληρο;). Είναι ανάγκη να δει κανείς την αλήθεια που κρύβεται στον καθρέφτη, δηλαδή το αηδιαστικό πρόσωπο μιας κοινωνίας που επιζητά εξουσία και επιρρίπτει, αντί να αναλαμβάνει ευθύνες. Εντούτοις, ο θάνατος θα αποτελεί πάντα ήττα, όσο δεν υπάρχει η ανάσταση που συνοδεύεται από το μυστήριο της ευθύνης.
Σπυρίδων Σαράντου Κατσικαρώνης Υποψήφιος Διδάκτορας του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Πρώην Εκπρόσωπος Τύπου του Δημοτικού Συμβουλίου Νεολαίας Δήμου Καβάλας Αναπληρωτής δάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο Ποσειδωνίας Σύρου
