Εμείς οι Καβαλιώτες έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια πόλη χτισμένη αμφιθεατρικά και στην αγκαλιά της να έχει μια πανέμορφη θάλασσα που μας ηρεμεί και μας ταξιδεύει σε ταξίδια της ψυχής και της φαντασίας.
Τα καλοκαίρια είμαστε πολλαπλά ευνοούμενοι γιατί έχουμε τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε μια πεντακάθαρη θάλασσα μπροστά στην πόρτα μας. Σε μια ακτή που με βολεύει να κάνω συχνά τα μπάνια μου είναι και η θαυμάσια ακτή της Καλαμίτσας.
Η ακτή αυτή είναι πράγματι ωραία από τη φυσική της θέση και προσπελάσιμη σ’ όλους εκείνους που θέλουν να χαρούν τη θάλασσα. Θα προσπαθήσω να περιγράψω την σημερινή κατάσταση της Καλαμίτσας όπως τη βλέπω. Εκείνο πάντως που κάνει εντύπωση σ’ αυτόν που έρχεται για πρώτη φορά είναι «Οι φυλακισμένες καρέκλες».
Σε μεγάλο μήκος του βορεινού τοίχου υπάρχουν αλυσοδεμένες καρέκλες που χρησιμοποιούνται μάλλον από παρακείμενους κατοίκους του οικισμού που υπάρχει βόρεια της Καλαμίτσας. Αν θέλετε να βρείτε τον κύριο της καρέκλας, σημάδι δεν υπάρχει, σε μερικές όμως φαίνεται ο αρχικός κτήτορας με κεφαλαία γράμματα: «Δήμος Καβάλας».
Καμιά φορά τις καρέκλες αυτές τις χρησιμοποιούν και αλλοδαποί που σαν ενοικιαστές του Airbnb φαίνεται ότι ο κύριος τους, τους παρέχει και τις φυλακισμένες καρέκλες του για χρήση. Το συμπέρασμα αυτό το έβγαλα γιατί προχθές ένα βανάκι με Ολλανδικές πινακίδες ήρθε και παρκάρισε σχεδόν στην αμμουδιά, βγήκαν οκτώ αλλοδαποί πήγαν ξεκλείδωσαν κάποιες καρέκλες και τις χρησιμοποίησαν.
Οι φυλές τώρα που απολαμβάνουν την ακτή είναι πολυποίκιλες. Είναι πρώτα οι ντόπιοι σαν και εμένα. Συνήθως κατεβαίνουμε το αργότερο μέχρι τις δέκα και στηνόμαστε κάτω από τη σκιά κάποιου φοίνικα, από αυτούς που έχουν απομείνει στην ακτή, αν βρούμε κενή θέση εκεί βέβαια.
Οι ημεδαποί μόλις εγκατασταθούν θα πέσουν στη θάλασσα και θα κολυμπήσουν. Συνήθως η εμβέλεια τους από εκεί που σκάζει το κύμα εκτείνεται στα είκοσι με εκατό μέτρα. Αντίθετα με τα Airbnb, Βουλγαρικής κυρίως προέλευσης.
Αυτοί πιάνουν μια ομπρέλα από τις στημένες στην αμμουδιά από τον Δήμο και αφού πασαλειφθούν με αντηλιακές κρέμες αφήνονται για ώρα στις ακτίνες του ήλιου να τους πυρπολούν. Θέλουν το γρήγορο μαύρισμα και για τον λόγο αυτό υποβάλλονται στο μαρτύριο της φωτιάς.
Όταν πια δεν αντέχεται ο ήλιος, βουτούν στη θάλασσα και παραμένουν μέσα στο νερό στα πέντε μέτρα από την ακτή. Εκεί μένουν γιατί πιθανόν δεν γνωρίζουν να κολυμπούν. Λίγους είδα να ξεπερνούν την ίσαλο γραμμή από συστάδα βράχων που υπάρχει σ’ εκείνη την περιοχή για να ανοιχθούν μακρύτερα στη θάλασσα.
Υπάρχει και άλλος λόγος που αφήνουν την ομπρέλα τους κατά διαστήματα και βουτούν στα ρηχά. Είναι το απαράδεκτο φαινόμενο να μην υπάρχουν κοινόχρηστες τουαλέτες. Αυτές που υπάρχουν στο παρακείμενο εστιατόριο που έκλεισε, είναι «Ναρκοθετημένη περιοχή και μη προσβάσιμη».
Έτσι αυτοί που βρίσκονται κάτω από την ανάγκη ούρησης είτε καταφεύγουν στις ευπρεπισμένες από τον Δήμο τρεις καμπίνες για να χρησιμοποιηθούν για αποδυτήρια, είτε βρίσκουν ένα απομακρυσμένο τοίχο για να ανακουφιστούν. Εννοώ τους άνδρες ασφαλώς, για τις γυναίκες όταν βρεθούν στην ίδια ανάγκη αφήνονται στην αγκαλιά της θάλασσας.
Ο Δήμος εγκατέστησε στο σημείο εκείνο μια ράμπα για να μπορούν οι ανάπηροι να έχουν πρόσβαση στη θάλασσα με ειδική καρέκλα και μηχανισμό που τους βάζει ομαλά μέσα στο νερό. Είναι σπουδαία και επαινετή ενέργεια του Δήμου, την οποία χρησιμοποιούν αρκετοί άνθρωποι αυτής της κατηγορίας.
Οι δύο όμως ομπρέλες που είναι τοποθετημένες δίπλα στη ράμπα και προορίζονται για τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων και των συνοδών τους, καταλαμβάνονται από άσχετους. Έτσι αναγκάζονται οι ανήμποροι να παραμένουν κάτω από τον καυτό ήλιο.
Δυο μόνιμες ταμπέλες που θα αναγράφουν στα Ελληνικά και στα Αγγλικά από ποιους θα πρέπει να γίνεται χρήση αυτών των σκιασμένων χώρων πιστεύω ότι θα έλυνε μερικώς το πρόβλημα. Η παρουσία του Δήμου δεν είναι μόνο η ράμπα για τους ανάπηρους.
Υπάρχει μια βρύση με διαρκή ροή νερού και μ’ ένα λάστιχο ξεπλένονται οι λουόμενοι με μπόλικη κατάχρηση που αποδεικνύεται από τη λίμνη που έχει δημιουργηθεί γύρω από τη βρύση. Χθες είδαμε και μπουγάδα απλωμένη στον τοίχο!
Φαίνεται ότι κάποιος εξυπηρέτησε και αυτή του την ανάγκη. Ασφαλώς και η παρουσία των δύο ναυαγοσωστών που υπάρχουν στους δύο πύργους που είναι εγκατεστημένοι στην Καλαμίτσα θα πρέπει να είναι από ενέργεια του Δήμου και είναι απαραίτητοι.
Τα Σαββατοκύριακα την ακτή της Καλαμίτσας την αποφεύγω. Αιτία η ομαδική άφιξη των εκ βορρά τουριστών μας! Καταφτάνουν με λεωφορεία, τα οποία παρκάρουν Ανατολικά, κάπου μπροστά στο Lucy και εκεί αποβιβάζονται.
Μετά ξεκινούν με βιασύνη μια πορεία Δυτικά για να βρουν την κατάλληλη θέση στην αμμουδιά για να στηθούν. Είναι ενδιαφέρουσα η εικόνα τους σ’ αυτήν την πορεία γιατί κουβαλούν όλα εκείνα τα οποία θεωρούν απαραίτητα, όπως σαμπρέλες σε πληθώρα χρωμάτων και μεγεθών, απαραίτητες ομπρέλες και το σχετικό ψυγείο με τα απαραίτητα τρόφιμα και ποτά για να περάσουν την ημέρα τους.
Έτσι αυτό που θα αφήσουν σ’ εμάς φεύγοντας θα είναι τα απόβλητα τους και οι ρύποι τους. Πολλά θα μπορούσαν να γίνουν για την ανάδειξη αυτού του υπέροχου τόπου για να προσφέρει στους Καβαλιώτες αλλά και στους τουρίστες, αλλοδαπούς και ημεδαπούς, υψηλής ποιότητας υπηρεσίες και πιστεύω με μικρό οικονομικό κόστος αξιοποιώντας την υπάρχουσα υποδομή.
Θα πρέπει όμως αυτοί που θα λαμβάνουν τις αναβαθμισμένες υπηρεσίες να καταβάλουν τουλάχιστον το οικονομικό τους κόστος για να έχουν και την απαίτηση της σωστής παροχής της υπηρεσίας. Το τζάμπα υποβαθμίζει από τη φύση του το προσφερόμενο αγαθό και είναι άδικο για το σύνολο των πολιτών γιατί πληρώνουν οι πολλοί για να απολαμβάνουν οι λίγοι.
Αν λάβουμε υπόψη και την τάση που όλο και περισσότεροι αλλοδαποί μας επισκέπτονται για τα μπάνια τους, είναι διπλά άδικο να απολαμβάνουν ανέξοδα αυτοί, αυτό που εμείς με τον οβολό μας θα αξιοποιήσουμε.
Παναγιώτης Φώτου
