Το ΚΚΕ στην εκατοντάχρονη ιστορία του έχει καταχωρηθεί στην συνείδηση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού ως το κόμμα μιας ατέρμονης διαδρομής εργατικών, κοινωνικών αλλά και εθνικών (βλέπε ΕΑΜ) αγώνων. Φυσικά υπάρχουν και οι φανατικοί του αντίπαλοι, προερχόμενοι κυρίως από το συντηρητικό χώρο και την άκρα δεξιά, που το θεωρούν εγκληματικό και προδοτικό κόμμα, υπεύθυνο για τον εμφύλιο σπαραγμό. Για τον λόγο αυτό άλλωστε τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, τα στελέχη του, τα μέλη του, οι φίλοι του, οι οπαδοί του αλλά και οι –απλώς- συμπαθούντες του ιστορικού αυτού κόμματος, υπέστησαν απηνείς διώξεις που συμπεριελάμβαναν από εκτελεστικά αποσπάσματα μέχρι φυλακίσεις, εκτοπίσεις, εξορίες, βασανισμούς και τρομοκρατία.
Η απάνθρωπη αυτή συμπεριφορά των νικητών του εμφυλίου πάνω στα σώματα και τις ψυχές των ηττημένων, συντήρησε την διχαστική ατμόσφαιρα στην ελληνική κοινωνία για πολλά χρόνια αλλά είχε συγχρόνως σαν αποτέλεσμα να αναπτυχθεί σε πλατιά λαϊκά στρώματα μια συμπάθεια για το ΚΚΕ και μια τάση συγχρόνως να δίδεται ασυλία και απαλλαγή στα όποια λάθη έκανε διαχρονικά αυτό το κόμμα, ιδιαίτερα όταν πλέον νομιμοποιήθηκε η λειτουργία και η δράση του μετά την πτώση της χούντας, το 1974.
Η κατάρρευση των καθεστώτων στην Σοβιετική Ένωση και στα κράτη της ανατολικής Ευρώπης είχε σαν αποτέλεσμα αφενός να φέρει σε αμηχανία το ίδιο το ΚΚΕ αλλά να ενσπείρει και τον ιό της αμφιβολίας στους οπαδούς, τα στελέχη αλλά και σε ευρύτερα στρώματα απλών ανθρώπων που πίστευαν ή συμπαθούσαν το κόμμα,
Ωστόσο το ΚΚΕ εξακολούθησε να κρατά γερά την πρωτοπορία στους συνδικαλιστικούς χώρους και γενικότερα στους αγώνες για βελτίωση της ζωής των εργαζομένων και του λαού. Και μπορεί η επιρροή του αυτή να μην εκφραζόταν με υψηλά ποσοστά στις εθνικές εκλογές, δεν έπαυε όμως να είναι αποδέκτης μιας ευρύτερης συμπάθειας εκ μέρους του κόσμου και καλοπροαίρετης απαλλαγής των όποιων ευθυνών του για κάποια θέματα που πιθανόν να δημιουργούσε η καθημερινή του έντονη πολιτική παρουσία και δράση.
Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ με την εντελώς αντιφατική προεκλογική και μετεκλογική του παρουσία και δράση, πέραν όλων των άλλων, ήρθε να επιδράσει καταλυτικά και ισοπεδωτικά πάνω στην έννοια «Αριστερά» μέρος της οποίας –θέλει δεν θέλει- είναι και το ΚΚΕ.
Η Αριστερά, δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα, απομυθοποιήθηκε στα μάτια και στη συνείδηση του κόσμου, έχασε το ισχυρό πλεονέκτημα της συμπάθειας που απολάμβανε ακόμη και από ανθρώπους που ανήκουν σε άλλα ιδεολογικοπολιτικά στρατόπεδα και φαίνεται πως θα κάνει πολλά χρόνια για να ανακτήσει την εμπιστοσύνη και πολύ περισσότερο την συμπάθεια όλων αυτών που μέχρι τώρα είχε «εξασφαλισμένους».
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή όχι απλώς κράτησε αποστάσεις αλλά κατήγγειλε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ότι υπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών δηλαδή στην ουσία του κεφαλαίου και ότι δεν διαφέρει σε τίποτα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Ωστόσο με την μνημονιακή διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η μπάλα πήρε όλη την Αριστερά άρα και το ΚΚΕ όσο κι αν αυτό με κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο διακήρυττε το ιδεολογικοπολιτικό χάος που το χωρίζει από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι μισαλλόδοξες φωνές βρήκαν έδαφος όχι απλά να ακουστούν αλλά και να επικρατήσουν. Ο φανατισμός περίσσεψε. Όλο και περισσότεροι εκπρόσωποι και εκφραστές του αντικομμουνισμού από τον συντηρητικό και τον ακροδεξιό χώρο έβρισκαν φιλόξενο βήμα στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα και στα κανάλια. Οι εκδόσεις για τα «εγκλήματα του ΚΚΕ» πλήθηναν. Η δράση ακροδεξιών και φασιστικών οργανώσεων και κομμάτων δημιούργησε ένα κλίμα διχασμού που είχε δυστυχώς και θύματα.
Σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα του φανατισμού του αίματος και του θανάτου, το σημερινό ΚΚΕ δυστυχώς δεν διαβάζει σωστά τα σημεία των καιρών. Δεν αφουγκράζεται την βαθειά ανάγκη συσπείρωσης των αριστερών και των ευρύτερα δημοκρατικών δυνάμεων, ώστε να επανακτήσουν το χαμένο έδαφος. Δεν αίρεται στο ύψος των περιστάσεων όπως το έκανε σε άλλες περιπτώσεις στη μακρά αγωνιστική διαδρομή του με ιστορικές, εθνικού χαρακτήρα, πρωτοβουλίες.
Έχει περιχαρακωθεί στις ιδεοληψίες του και στο αλάθητο του κόμματος και αρνείται πεισματικά κάθε συνεργασία και κοινή δράση και φυσικά εκτίθεται πλέον πολύ συχνά στα μάτια της κοινής γνώμης. Διότι όλοι τώρα βρίσκονται με το μάτι στο μικροσκόπιο και το χέρι στη σκανδάλη να καταγγείλουν και να πυροβολήσουν κάθε στραβοτιμονιά του ΚΚΕ και της Αριστεράς γενικότερα. Οι εποχές της ανοχής έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Με αφορμή την επίθεση σε βάρος του Γιάννη Μπουτάρη, συντάχθηκε στο δημοτικό συμβούλιο Καβάλας και ήρθε για ψηφοφορία ένα λιτό ψήφισμα καταδίκης των εκδηλώσεων βίας σε βάρος του δημάρχου Θεσσαλονίκης. Στο ψήφισμα αναφερόταν μεταξύ των άλλων ότι «…το δημοτικό συμβούλιο Καβάλας καταδικάζει κάθε μορφή βίας…».
Ο δημοτικός σύμβουλος της Λαϊκής Συσπείρωσης, παράταξη που στηρίζει το ΚΚΕ, Χρήστος Ποτόλιας αρνήθηκε να συνυπογράψει το ψήφισμα διαφωνώντας με το «κάθε μορφή βίας». Ήθελε να γράφει το ψήφισμα ότι το δημοτικό συμβούλιο Καβάλας καταδικάζει τη συγκεκριμένη στην προκειμένη περίπτωση μορφή βίας. Διότι, ισχυρίστηκε, ότι δεν μπορεί να καταδικάσει τη βία που πιθανόν να ασκούσαν οι απεργοί στη ΒΦΛ κατά τη διάρκεια των απεργιακών τους κινητοποιήσεων, κατά των απεργοσπαστών που θα επιχειρούσαν να εισέλθουν στο εργοστάσιο για να εργαστούν.
Κάνουμε την στοιχειωδώς λογική ερώτηση: Σε τί διαφέρει η σπρωξιά που έριξε κάτω τον Γιάννη Μπουτάρη από μια σπρωξιά που θα έριχνε κάτω ένα απεργοσπάστη;
Σε τίποτα απολύτως. Η βία που ασκείται σε έναν άνθρωπο από έναν άλλο άνθρωπο είναι το ίδιο αποτρόπαια και καταδικαστέα σε κάθε περίπτωση. Διότι σημασία έχει η ενέργεια και το αποτέλεσμα και όχι οι λόγοι που οδήγησαν στην ενέργεια.
Εκτός κι αν θέλει να μας πει το ΚΚΕ ότι θα λειτουργεί και θα δρα σε ένα καθεστώς τήρησης των νόμων και της ηθικής κατά περίπτωση και αλά καρτ και παραβίασης της νομιμότητας όποτε αυτό κρίνει απαραίτητο.
Όμως υποτίθεται ότι το συγκεκριμένο κόμμα λειτουργεί και δρα στο πλαίσιο και με βάση το σύνταγμα και τους νόμους που ισχύουν σ’ αυτήν την δυτική, αστική δημοκρατία που λέγεται Ελλάδα και άρα τα αποδέχεται. Αν δεν του αρέσει και δεν συμφωνεί θα πρέπει να περάσει στην παρανομία. Άλλωστε ο ιστορικός και αμφιλεγόμενος γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης το είχε πει καθαρά: «Η νομιμότητα φθείρει το κόμμα».
Θόδωρος Θεοδωρίδης
