Το καλοκαίρι του 1972, τελειώνοντας τη ΣΤ’ τάξη του Γυμνασίου (σημερινή Γ’ Λυκείου), ο καθηγητής της Χημείας με άφησε μετεξεταστέο στο μάθημά του με αποτέλεσμα να χάσω μια ολόκληρη χρονιά από τη ζωή μου αφού έπρεπε να επανεξεταστώ τον Σεπτέμβριο για να πάρω το απολυτήριο του εξατάξιου -τότε- γυμνασίου. Έτσι και έγινε αλλά η χρονιά χάθηκε διότι δεν μπόρεσα τότε να δώσω εξετάσεις για το πανεπιστήμιο. Σε οποιαδήποτε άλλη τάξη αν έμενα μετεξεταστέος, θα έδινα το μάθημα το Σεπτέμβριο και θα συνέχιζα στην επόμενη τάξη. Δυστυχώς ο καθηγητής εκείνος δεν δίστασε να μου στερήσει το δικαίωμα να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου μαζί με τους άλλους συμμαθητές μου.
Τέλος πάντων αυτό ίσως με βοήθησε τελικά αφού προετοιμάστηκα καλύτερα για τις πανελλήνιες της επόμενης χρονιάς.
Επέλεξα την ΑΣΟΕΕ (σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο) και τον Σεπτέμβριο του 1973 συμμετείχα στις εξετάσεις για την εισαγωγή μου στη σχολή αυτή. Μπροστά μου τότε και πάλι η καταραμένη Χημεία. Ένα από τα τέσσερα εξεταζόμενα μαθήματα για να μπει κανείς στην ΑΣΟΕΕ ήταν και η Χημεία. Τι σχέση έχει η Χημεία με τα οικονομικά ποτέ δεν το κατάλαβα αλλά τέλος πάντων έτσι ήταν τότε το σύστημα των εισαγωγικών. Τελικά αν και πήρα τον μικρότερο βαθμό στο μάθημα εκείνο, κατάφερα να περάσω στη σχολή που επέλεξα γράφοντας πολύ καλά στα υπόλοιπα τρία μαθήματα, και τον Οκτώβριο του 1973 να εγκατασταθώ στην Αθήνα για τις σπουδές μου.
Ύστερα η ζωή κύλησε κανονικά, πέρασαν τα χρόνια, σχεδόν πενήντα, μια πλούσια σε δράση, δημιουργία και αξέχαστες εμπειρίες διαδρομή, και ξαφνικά η Χημεία εμφανίστηκε και πάλι μπροστά μου αυτή τη φορά με την μορφή χημειοθεραπειών και με την προφανή διάθεση να με στηρίξει και όχι να σταθεί εμπόδιο.
Και αυτή τη φορά, όπως και το 1973, έχω άλλα τρία “μαθήματα” (παράγοντες) για να με βοηθήσουν να συνεχίσω τη ζωή μου: την καλή ψυχολογία και το ακμαίο ηθικό που μου εξασφαλίζει το οικογενειακό μου περιβάλλον, τους καλούς γιατρούς που με βοηθούν με την επιστημοσύνη τους και την ανθρωπιά τους και τους αμέτρητους πολύτιμους φίλους, γνωστούς και συγγενείς που μου συμπαραστέκονται και με στηρίζουν με συγκινητικό τρόπο.
Φτάνει μια χρονιά που έχασα από τη ζωή μου. Λέω να μη χάσω κι άλλη.
Θόδωρος Θεοδωρίδης
