Το δεδομένο είναι πως η φιλόλογος και ποιήτρια Άννα Ε. Πετράκη συνδέεται με την Καβάλα, μέσω μιας καρμικής και ανεξήγητης σχέσης.
Η πανέμορφη πόλη μας μπαινοβγαίνει ποικιλοτρόπως στη ζωή της Άννας και δεν της επιτρέπει να την αφήσει στη λησμονιά του παρελθόντος. Προσφάτως μάλιστα η Γαλάζια Πολιτεία των παιδικών κι εφηβικών χρόνων της Άννας Πετράκη στάθηκε και πηγή έμπνευσης ενός «φρέσκου» ποιήματος, το οποίο αναμένεται να περιληφθεί και να εκδοθεί σε μία από τις επόμενες ποιητικές συλλογές της.
Η Άννα Πετράκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Τον Μάρτιο του 1967 εκείνη, η μητέρα της και ο αδελφός της εγκαταστάθηκαν στην Ελευθερούπολη, όπου είχε διοριστεί ο δικαστικός πατέρας. Τον Απρίλιο του 1969, τέλος της Γ’ Δημοτικού για την Άννα, ο πατέρας της μετατέθηκε στο Ειρηνοδικείο Καβάλας.
Η οικογένεια Πετράκη νοίκιασε νέα στέγη στη συνοικία της Παναγίας, στο διώροφο που υπάρχει ακόμα, απέναντι από το «σπίτι του Στρατηγού». Δίπλα ακριβώς βρισκόταν η σκάλα που οδηγούσε στο Κάστρο.
Με μία 2ετη «παρένθεση» μετακόμισης στην Αθήνα, η Άννα επέστρεψε στην Καβάλα το 1974 και ειδικότερα στη συνοικία του Αγίου Γεωργίου.
Η ΑΝΝΑ ΤΗΣ ΕΦΗΒΕΙΑΣ…
Παραθέτω τα λόγια της ίδιας της Άννας, όταν μου αφηγήθηκε τις καβαλιώτικες εμπειρίες της εφηβείας της: «Συνέχισα τη μαθητική μου ζωή στο Α’ Γυμνάσιο Θηλέων Καβάλας, που βρισκόταν στην άλλη πλευρά της πόλης. Μου άρεσε που διέσχιζα τους κεντρικούς δρόμους της, πριν χωθώ στα στενάκια και φτάσω στην οδό Σκρα (συνοικία του Αγ. Ιωάννη).
Τέλειωσα τη Β’ Γυμνασίου εκεί και συνέχισα στη Γ’. Τη χρονιά 1975-1976 φοίτησα στη Δ’ Γυμνασίου. Και ξαφνικά, εκεί που έλεγα πως μεγάλωσα και ανέβαινα …τις τάξεις, έγινε η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και τη σχολική χρονιά 1976-1977 αντί να πάω στην Ε’ Γυμνασίου, βρέθηκα στη Β’ Λυκείου! Το απολυτήριο του λυκείου ήρθε τον Ιούνιο του 1978.
Αυτά που θα μου μείνουν αξέχαστα, εκτός από τις παρέες και τις εντός και εκτός σχολείου φιλίες μου, είναι…
-οι θερινοί κινηματογράφοι (ναι, τους πρόλαβα κι αυτούς) και οι χειμερινοί, που τότε ακόμα ήταν πολλοί…
-η Δημοτική Βιβλιοθήκη, στην οποία περνούσα ατέλειωτες ώρες και από όπου δανειζόμουν και διάβαζα άπειρα βιβλία. Θυμάμαι την Κασσάνδρα, βιβλιοθηκάριο τότε, να μου λέει απορώντας: «Καλά, Αννούλα, πότε προλαβαίνεις και διαβάζεις όλα αυτά που δανείζεσαι;»
Τα καλοκαίρια τέλειωνα ένα βιβλίο κάθε 2-3 μέρες… Όταν είχαμε σχολείο, ήμουν πιο… συγκρατημένη!
-ήταν και η… χειμωνιάτικη ντίσκο Σαμάνθα που μας εκτόνωνε χορευτικά.
-ήταν και η Στέγη Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών που μας συγκέντρωνε σε συναυλίες και άλλες εκδηλώσεις και μας διαμόρφωνε πνευματικά.
Μετά, παρέες παρέες περιδιαβαίναμε τους δρόμους και χαιρόμασταν να μας χτυπά το χειμωνιάτικο αγιάζι στην παραλία της πόλης.
Ακολούθησαν, τέλη Αυγούστου του 1978, οι Εισαγωγικές Εξετάσεις. Τέλη Οκτωβρίου του 1978 έφυγα για μία ακόμη φορά από την Καβάλα, πρωτοετής πια φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών».
Η αγορά ενός διαμερίσματος από τον πατέρα της, έδωσε στην Άννα Πετράκη την ευκαιρία να επιστρέφει στην Καβάλα Χριστούγεννα, Πάσχα και αμέτρητα καλοκαίρια. Συγκεκριμένα όλες τις γιορτές και τα καλοκαίρια της, από τα τέλη του 1979 έως και το καλοκαίρι του 2000, τα πέρασε στην πολυκατοικία της Νέας Περάμου που βρίσκεται στη στάση «Πέταλο».
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΓΝΩΡΙΜΙΑ
Τη φιλόλογο και ποιήτρια Άννα Ε. Πετράκη τη γνώρισα το Φλεβάρη του 2016, όταν κλήθηκα να καλύψω δημοσιογραφικά την παρθενική παρουσίαση της πρώτης της ποιητικής συλλογής με τίτλο «Όσα δεν έζησα», η οποία κυκλοφόρησε το 2015.
Το Φλεβάρη του 2017, ξεκινώντας για τη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να συνοδεύσω τη μητέρα μου σε μια δύσκολη οφθαλμολογική επέμβαση, κουβαλούσα στη βαλίτσα μου τη δεύτερη ποιητική συλλογή της Άννας Πετράκη με τίτλο «Ζωή σε 9/8».
Αυτή η συλλογή με συντρόφευσε στην αίθουσα αναμονής του χειρουργείου.
Η τρίτη συλλογή με τίτλο «Ακραίο… σχεδόν», η τέταρτη «Της μνήμης και της λησμονιάς», η πέμπτη συλλογή της με τίτλο «Αθήνα, 2021 μ.Χ», καθώς και τα τρία επόμενα «χάρτινα παιδιά» της αγαπημένης μου Άννας, «Όλα του έρωτα», «… που ήταν αταξίδευτο» και «Το φίλημα των λυγμών» μου στάλθηκαν ταχυδρομικώς. Έστω κι αν η βαθύτερη επιθυμία και ο διακαής μου πόθος ήταν να τη συναντήσω και πάλι επί καβαλιώτικου εδάφους.
Η ίδια η Άννα μου έχει ομολογήσει ότι: «Με έναν περίεργο τρόπο η Καβάλα σε όλη μου τη ζωή ερχόταν, απομακρυνόταν για λίγο και ξαναερχόταν, για να μου θυμίσει τους άρρηκτους δεσμούς μου με τους ανθρώπους της.
Αν αυτό δεν είναι πεπρωμένο, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω….». Αυτή λοιπόν η πόλη των παιδικών – εφηβικών χρόνων, η αγαπημένη όλων μας «Γαλάζια Πολιτεία», στάθηκε η έμπνευση για ένα ερωτικό ποίημα.
Ένα πόνημα που «μοσχοβολά» νιάτια, κέφι, έρωτα, πόθο αλλά και ήλιο, αλμύρα, αμμουδιά… κοντολογίς «μοσχοβολά» Καβάλα! Η Άννα Ε. Πετράκη μου επέτρεψε να προδημοσιεύσω το «καβαλιώτικο» ποίημά της, που στο μέλλον θα γίνει ένα «λιθαράκι» σε επόμενη συλλογή της.
Αγαπημένη μου Αννούλα, εγώ και η Καβάλα σου, σ’ ευχαριστούμε θερμά!
ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
Στο στήθος σήμα, ποδιά σχολική,
παπούτσια πάνινα, στα μαλλιά μου κορδέλα.
Παιδούλα άτσαλη, τα γόνατα συχνά ματωμένα.
Κι έπειτα με μπαλαρίνες
και φούστες φουρό
τα καλντερίμια σπάθιζα,
έτοιμη κάθε στιγμή
ο άνεμος χορευτικά να με πάρει.
Χαμήλωνα την ανάσα μου,
να μην πιάνει χώρο στο σύμπαν.
Κρατούσα την ανάσα μου,
για ν’ ακούω δυνατά τη δική σου.
Καίγονταν απ’ την αλμύρα
κουβάρι στα πόδια μας
φελλοί, δίχτυα, σχοινιά.
Στο λιμάνι απλωνόταν αψιά μυρωδιά.
Βλέμματα αστράφταν στο πέρασμά μου.
Ήρωες του ήλιου, της θάλασσας λύκοι,
αυτόπτες μάρτυρες της θηλυκότητας
που αχνογεννιόταν στη σάρκα.
Ζωντάνευαν τα δεκάξι μου πλάι σου
αθωράκιστα τελείως στην ανατριχίλα του πόθου.
Μα εγώ στο χνούδι του μπράτσου σου
ένιωθα ακόμα παιδί και γοργόνα.
Κόμποι σφιχτοί στον λαιμό
ψελλίζανε ανεμόμυλους λέξεις,
πτήσεις χαμηλές δοκιμάζαν οι φτέρες τους,
κύκλους και κύκλους,
μέχρι να βρουν τo κουράγιο να πετάξουν μακριά
Έφυγα κι άφησα πίσω μου
το τρέμισμα των νερών,
σπίτια του βράχου
να ροβολάνε μέχρι την αμμουδιά,
σοκάκια να στριφογυρίζουν
σαν μπούκλες κοριτσίστικες
στα μάγουλα θεάς μυθικής.
Έφυγα κι έμεινε πίσω μου
όλο το γαλάζιο του κόσμου.
Με μια αίσθηση κατεπείγοντος,
με μια λαχτάρα για μύρια ενδεχόμενα,
με μια υφέρπουσα τόλμη,
σκόρπισα,
ανυποψίαστη,
γι’ αλλού
Μισόν αιώνα τώρα
σαρωτική η νιότη επιβιώνει μέσα μου,
οδυνηρά.
Μισόν αιώνα τώρα
αναπνέει στα σπλάχνα μου
ένα παιδί γοργόνα.
Μία γυναίκα είμαι
στο έλεος της λυσσώδους φθοράς.
Μια αλυσιδωτή απόδραση είμαι
από παραμορφωτικούς καθρέφτες.
Μα τα δεκάξι χρόνια μου
περιδιαβαίνουν ακόμα στο σύθαμπο
το ίδιο λιμάνι, τις καμάρες, το κάστρο
δεμένα μαζί τους για πάντα
σαν φάντασμα ανυπότακτο
με παράξενο ξόρκι.
Άννα Ε. Πετράκη (Προδημοσίευση)
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
******
