Πέμπτη 5 Μαΐου 2023
Μεταφράσαμε από το WSWS αυτό το ενδιαφέρον άρθρο του David Walsh σχετικά με τον αγώνα των σεναριογράφων του Χόλιγουντ που διεξάγεται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Καλή ανάγνωση!
Η απεργία 11.000 Αμερικανών συγγραφέων κινηματογράφου και τηλεόρασης, που ξεκίνησε την τρίτη, είναι ταυτόχρονα μέρος μιας γενικής έξαρσης της ταξικής πάλης, μια πρόκληση στο γράπωμα των ομίλων επί της κινηματογραφικής και τηλεοπτικής παραγωγής και μια σύγκρουση με το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος που κυριαρχεί το Hollywood.
Οι Αμερικανοί σεναριογράφοι έρχονται αντιμέτωποι με μερικούς από τους μεγαλύτερους και πιο αδίστακτους ομίλους στον κόσμο, αποφασισμένους να εξαλείψουν θέσεις εργασίας και να μειώσουν το κόστος σε βάρος των εργαζομένων στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο.
Στο πλαίσιο του συστήματος κερδοφορίας, η τεχνητή νοημοσύνη και άλλες τεχνολογίες, οι οποίες έχουν τεράστιες δυνατότητες εμπλουτισμού της ζωής, θα χρησιμοποιηθούν για να καταστρέψουν το βιοτικό επίπεδο και τις συνθήκες ζωής των εργαζομένων.
Αυτή ήταν ήδη η εμπειρία του streaming. Η Writers Guild of America (WGA), Συντεχνία Συγγραφέων της Αμερικής, αναγνωρίζει ότι οι εταιρείες «εκμεταλλεύτηκαν τη μετάβαση του streaming για να πληρώσουν λιγότερα στους συγγραφείς, δημιουργώντας πιο ανασφαλή, χαμηλότερα αμειβόμενα μοντέλα για τη δουλειά των συγγραφέων». Καθώς οι εταιρείες συγκέντρωναν δισεκατομμύρια, η μέση εβδομαδιαία αμοιβή των συγγραφέων-παραγωγών μειώθηκε κατά 23% την τελευταία δεκαετία, εκτός πληθωρισμού.
Οι συγγραφείς απαιτούν καλύτερη αποζημίωση από τις εταιρείες και τα στελέχη τους. Η Amazon (το 2018 στην 8η θέση της κατάταξης Fortune 500) είχε έσοδα 514 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2022, η Disney (no 53 στη λίστα Fortune 500 του 2022) πέρυσι 83 δισεκατομμύρια δολάρια σε έσοδα, η NBC Universal 39 δισεκατομμύρια δολάρια, το Netflix 32 δισεκατομμύρια δολάρια κ.ο.κ..
Αυτές οι γιγάντιες εταιρείες βρίσκονται με τη σειρά τους υπό αμείλικτη πίεση από τη WallStreet για να αυξήσουν περαιτέρω τα περιθώρια κέρδους. Ειδικότερα, τράπεζες και επενδυτές ζητούν από τις εταιρείες μέσων ενημέρωσης να βρουν τρόπο να αυξήσουν τα κέρδη των υπηρεσιών ροής, του streaming.
Η αναλύτρια εταιρεία της WallStreet, Moffett Nathanson, σχολίασε νωρίτερα αυτό το έτος ότι «οι επενδυτές και τα στελέχη έχουν αποδεχτεί το γεγονός ότι το streaming, εκ των πραγμάτων, δεν είναι μια καλή επιχείρηση – τουλάχιστον όχι σε σύγκριση με αυτό που έχει προηγηθεί». Για να γίνει μια «καλή επιχείρηση, μια καλή μπίζνες», είναι απαραίτητο να αυξηθεί η εκμετάλλευση όλων των εμπλεκόμενων εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων, ιδίως, των συγγραφέων.
Με άλλα λόγια, οι συγγραφείς αντιμετωπίζουν την ίδια ανελέητη επίθεση στις θέσεις εργασίας και τις συνθήκες ζωής τους, όπως όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης, στις Ηνωμένες Πολιτείες και διεθνώς. Η απληστία των στελεχών των ΜΜΕ, που δεν λείπει, είναι δευτερεύουσα σε σχέση με τις επιταγές του καπιταλιστικού συστήματος κερδοφορίας.
Οι συγγραφείς έχουν μια μαχητική ιστορία. Αυτή είναι η έβδομη απεργία τους, συμπεριλαμβανομένης της απεργίας 100 ημερών του 2007-08 που καλύπτεται εκτενώς από το WSWS. Οι περισσότερες από αυτές τις απεργίες κράτησαν μήνες.
Τα οικονομικά αιτήματα των απεργών είναι τεράστιας σημασίας. Ωστόσο, ο αγώνας για αυτά τα αιτήματα εγείρει βαθύτερα κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και ιστορικά ζητήματα.
Η τηλεοπτική και κινηματογραφική παραγωγή είναι οικονομικά και πολιτιστικά κεντρικής σημασίας για τον αμερικανικό καπιταλισμό, καθώς και για την εικόνα και τη φήμη του στο εξωτερικό. Η μάχη μεταξύ συγγραφέων και εταιρειών ψυχαγωγίας είναι επίσης ένας αγώνας για το περιεχόμενο της πολιτιστικής ζωής.
Φιγούρες όπως η οικογένεια Murdoch της Fox, την οποία οι σεναριογράφοι απεικόνισαν απαξιωτικά στη σειρά Succession, και οι ομόλογοι τους σε ολόκληρη τη βιομηχανία, ασκούν έναν αυστηρό έλεγχο σε αυτό που βλέπει ο πληθυσμός των ΗΠΑ και του κόσμου στις τηλεοπτικές και κινηματογραφικές οθόνες.
Η τρέχουσα σύγκρουση είναι μέρος ενός συνεχιζόμενου πολέμου μεταξύ των συγγραφέων των στούντιο και των δικτύων που συνεχίζεται για σχεδόν έναν αιώνα. Το Screen Writers Guild-Σωματείο Σεναριογράφων (πρόδρομος του Writers Guild of America West and East) ιδρύθηκε το 1933 ως απάντηση στις αδίστακτες και ληστρικές ενέργειες των στούντιο του Χόλιγουντ, μεταξύ των οποίων της μείωσης μισθού κατά 50% που επιβλήθηκε τον Μάρτιο του ίδιου έτους.
Ο συνδικαλισμός των συγγραφέων αντιτάχθηκε σθεναρά από τα στελέχη των στούντιο, εν μέρει επειδή την θεωρούσαν ως αφόρητη παρέμβαση στο δικαίωμά τους να υπαγορεύουν τα περιεχόμενα. Κατά τη διάρκεια του Red Scare, (Κόκκινος Φόβος, ο τρόπος με τον οποίο ορίζονται οι δύο περίοδοι της μεγαλύτερης αντικομμουνιστικής παράνοιας μέσα στην αμερικανική κοινωνία, στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για τη δεύτερη, γνωστή και ως μακαρθισμός, στμ), στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950, οι σεναριογράφοι ήταν ο ιδιαίτερος στόχος των αντικομμουνιστικών κυνηγιών μαγισσών.
Το αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητο στις κοινωνικά συνειδητοποιημένες ταινίες που παράγονταν από τα τέλη της δεκαετίας του 1930. Η ScreenWritersGuild-Σωματείο Σεναριογράφων δέχτηκε επίθεση από την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων της Βουλής των Αντιπροσώπων (HUAC) ξεκινώντας το 1940.
Η HUAC πραγματοποίησε δύο σειρές ακροάσεων, το 1947 και το 1951-53, που είχαν ως αποτέλεσμα εκατοντάδες άτομα να μπουν στη μαύρη λίστα και στη δειλή συνθηκολόγηση άλλων. Το 1952, η Screen Writers Guild – μεταξύ των ιδρυτών της οποίας περιλαμβάνονταν τρία μελλοντικά μέλη των Δέκα του Χόλιγουντ-HollywoodTen, διάσημων για τη μαύρη λίστα τους – εξουσιοδότησε τα κινηματογραφικά στούντιο να «παραλείψουν από την οθόνη» τα ονόματα οποιουδήποτε απέτυχε να «καθαρίσει το όνομα του, να απενοχοποιηθεί» ενώπιον του Κογκρέσου.
Η σύγκρουση μεταξύ συγγραφέων και εταιρειών περιέχει πάντα τα στοιχεία ενός αγώνα για καλλιτεχνική ελευθερία ενάντια στην κυριαρχία των μεγάλων επιχειρήσεων και ενός αγώνα για κοινωνική κριτική ενάντια στον κομφορμισμό, τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό.
Οι κυριότερες εταιρείες του Χόλιγουντ ενσωματώνονται όλο και περισσότερο με το Κράτος, το Πεντάγωνο και τη CIA. Ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ, «Theaters of War: How the Pentagon and the CIA took Hollywood», Θέατρα του Πολέμου: Πώς το Πεντάγωνο και η CIA πήραν το Χόλιγουντ έδειξε πώς οι στρατιωτικές και μυστικές υπηρεσίες ασκούσαν άμεσο συντακτικό έλεγχο σε περισσότερες από 2.500 κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Η τρέχουσα πολεμική ορμή της κυβέρνησης Μπάιντεν εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας απαιτεί περαιτέρω αξιοποίηση ολόκληρης της βιομηχανίας του θεάματος στις απαιτήσεις του ιμπεριαλισμού. Η λογοκρισία βιβλίων και ιδεών είναι ήδη ανεξέλεγκτη στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτό δεν μπορεί να διαχωριστεί από την ευρύτερη επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα. Ο Τζούλιαν Ασάνζ παραμένει στη φυλακή επειδή αποκάλυψε την αλήθεια για τα εγκλήματα πολέμου των ΗΠΑ, μια μοίρα που, αν η άρχουσα τάξη συνεχίσει τον δρόμο της, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον όλων εκείνων που εκθέτουν την πραγματικότητα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Σήμερα γράφουμε σοβαρά για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Η φρικτή παρακμή και η σχεδόν αποσύνθεση της αμερικανικής κοινωνίας, που μεταφράζεται σε μαζικούς πυροβολισμούς και άλλες αντικοινωνικές φρικαλεότητες σε καθημερινή βάση, επιβάλλεται στους περισσότερο στοχαστικούς συγγραφείς.
Κυριαρχούν όμως οι ανάγκες κέρδους και οι ιδεολογικές ανάγκες των πολυεθνικών. Αν πράγματι υπήρχε η καλλιτεχνική ελευθερία, ποιες ιστορίες θα αφηγούνταν οι συγγραφείς; Τι είδους δράματα θα έχτιζαν πάνω στην κατάστασή τους; Ποιες συγκρούσεις και αντιφάσεις θα έπρεπε να υπομένουν στην αντιμετώπιση της σημερινής απεργίας;
Η άρχουσα τάξη έχει στρατευτεί σε μια εκστρατεία δεκαετιών για την απονομιμοποίηση κάθε μορφής γνήσιας και αριστερής σκέψης, για να αποκλείσει εντελώς κάθε αφήγηση που να πηγαίνει πέρα από τον χλιαρό φιλελευθερισμό.
Το δηλητηριώδες αφήγημα του Δημοκρατικού Κόμματος και της ψευδοαριστεράς, σύμφωνα με το οποίο η φυλή και το είδος είναι το παν στην Αμερική, προωθείται ανελέητα. Επιβάλλεται ένα καθεστώς αυτολογοκρισίας, με τους συγγραφείς να πρέπει συνήθως να κρύβουν στα κείμενά τους ακόμη και την πιο συγκαλυμμένη κριτική του καπιταλισμού.
Ο Ρούπερτ Μέρντοχ είχε δίκιο, κατά τη διάρκεια της απεργίας του 2007-08, που θεώρησε τη σύγκρουση ως σοβαρή απειλή για τα επιχειρηματικά και κοινωνικά του συμφέροντα. Ο Μέρντοχ παραπονέθηκε πως ενώ η απεργία επικεντρώθηκε αρχικά στο θέμα του Διαδικτύου, «μετά προχώρησε μπροστά.
Και τώρα η ρητορική είναι, ξέρετε, μεγάλες και παχιές εταιρίες και εμείς οι φτωχοί συγγραφείς, σαν να… ήθελαν πραγματικά να περάσουν σε κάποιο είδος σοσιαλιστικού συστήματος και να σύρουν τις εταιρείες προς τα κάτω».
Για να εξασφαλίσουν τις διεκδικήσεις τους σε αυτή την απεργία, οι συγγραφείς πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, ενώνοντας τον αγώνα τους με αυτόν άλλων τμημάτων της εργατικής τάξης, στη βιομηχανία του θεάματος και όχι μόνο.
Αυτό περιλαμβάνει την ανάπτυξη επιτροπών βάσης, ανεξάρτητων από τον συνδικαλιστικό μηχανισμό, που συνδέεται με το Δημοκρατικό Κόμμα και συνεπώς με την άρχουσα τάξη. Οι ηγέτες της WGA δήλωσαν σε συγκέντρωση την Τετάρτη ότι «ο Λευκός Οίκος είναι πίσω μας». Είναι ένα ψέμα που θα υπονομεύσει τον αγώνα των απεργών εργαζομένων ενάντια στις μεγάλες εταιρείες και το πολιτικό κατεστημένο της άρχουσας τάξης που τις υποστηρίζει.
Πάνω από όλα είναι απαραίτητο να συνδεθεί η απεργία και οι συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι συγγραφείς με τους αγώνες ολόκληρης της εργατικής τάξης, που γίνονται σε όλο τον κόσμο. Η Γαλλία έχει εισέλθει σε μια επαναστατική κρίση με την πλειοψηφία του πληθυσμού να τάσσεται υπέρ μιας γενικής απεργίας για να ανατραπεί η μισητή κυβέρνηση Μακρόν. Μεγάλες απεργίες διαδέχονται η μία την άλλη σε κάθε χώρα: Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Σρι Λάνκα και Καναδάς.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπήρξαν σημαντικές απεργίες από ακαδημαϊκούς εργαζόμενους φέτος, απλώς η αρχική έκφραση μιας κοινωνικής έκρηξης. Μόνο στην Καλιφόρνια ξεδιπλώνονται οι αγώνες των εκπαιδευτικών, των λιμενεργατών και των logistics-της εφοδιαστικής.
Μια σοβαρή μελέτη της ιστορίας και της πολιτικής, και στη βάση αυτής ένας προσανατολισμός προς την ανάπτυξη ενός σοσιαλιστικού κινήματος στην εργατική τάξη, είναι απαραίτητη για τους συγγραφείς τόσο για να κατανοήσουν τον αγώνα τους όσο και για να κατανοήσουν την κοινωνία, πράγμα που είναι απαραίτητο για τη δημιουργία τέχνης γνήσιας και διαρκούς αξίας
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος infoaut.org
