“Διότι θέλουν να καταστρέψουν τον Julian Assange και τις WikiLeaks”
κριτική από τον Francesco Masala (*)
Αν πάρεις στα χέρια σου αυτό το βιβλίο, να ξέρεις ότι είναι ένα επικίνδυνο βιβλίο, θα διαβάσεις πράγματα που πρέπει να ξεχαστούν, αυτό θέλουν πολλοί, αλλά όχι εμείς.
Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία του Τζούλιαν Ασάνζ στην από πρώτο χέρι μαρτυρία της Stefania Maurizi, και είναι τόσο συναρπαστικό όσο μια αστυνομική ιστορία.
Ο Assange είναι σαν το παιδάκι της ιστορίας I vestiti nuovi dell’imperatore, Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα, του Hans Christian Andersen, έδειξε και απέδειξε ότι ο αυτοκράτορας ήταν (και είναι) γυμνός.
Και ο αυτοκράτορας, όταν τον ανακαλύπτουν, θυμώνει, η εκδίκηση είναι το δόγμα του.
Στη συνέχεια ο Francesco Masala λέει πως Με τον Ασάνζ χρησιμοποίησαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούν την κατασκοπεία, την συκοφαντία, τις ψευδείς μαρτυρίες και κάποια φορά τον Νόμο, χειραγωγούμενο και ερμηνευόμενο σύμφωνα με τις ανάγκες τους, με μια απεριόριστη δύναμη πειθούς και εκβιασμού, όταν χρειάζεται.
Και για χρόνια ο Τζούλιαν Ασάνζ βρίσκεται μέσα σε έναν κολασμένο κύκλο, και όπως ο Αντόνιο Γκράμσι, πρέπει να τεθεί σε κατάσταση να μην κάνει ποτέ ξανά κακό, όπως ο Alaa Abdel Fattah, στην Αίγυπτο. Μόνο αυτό θέλουν.
Γράφει ο Frank Zappa: Η ψευδαίσθηση της ελευθερίας θα συνεχιστεί όσο ωφελεί να συνεχιστεί. Την στιγμή που η ελευθερία θα γίνει πολύ δαπανηρή, θα κατεβάσουν τη σκηνογραφία και την κουρτίνα, θα αφαιρέσουν τα τραπέζια και τις καρέκλες και θα μπορείς να δεις τον τοίχο από τούβλα στο πίσω μέρος του θεάτρου.
(Ο Latuff σήμερα θα έκανε ακριβώς το ίδιο καρτούν, θα άλλαζε μόνο το έτος, από το 2019 στο 2022)
Συμπτώσεις
1 – Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί ο Daniel Ellsberg, ο πληροφοριοδότης, ο whistleblower των Pentagon Papers (qui εδώ η κριτική του film του Spielberg, The Post) δεν κατέληξε στη φυλακή, σε αντίθεση με την Τσέλσι Μάνινγκ. Μάλλον η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι τότε ο Τύπος ήταν η τέταρτη εξουσία, σήμερα είναι σχεδόν πάντα ενσωματωμένος, δεν χρησιμοποιεί τη δύναμη που θα μπορούσε να έχει.
Να η σύμπτωση: όταν το Wikileaks είχε τη ζωτική ανάγκη από διακομιστές για τον ιστότοπό του, υπό την επίθεση από τους δολοφόνους της Εξουσίας, ήταν η Amazon που αρνήθηκε τους διακομιστές, η οποία, κατά σύμπτωση, σήμερα είναι το αφεντικό – με ένα παιχνίδι εταιρειών, κινέζικα κουτιά ( ή καλύτερα κουτιά Ηπα) – της Washington Post, ακριβώς της ίδιας εφημερίδας που δημοσίευσε με θάρρος τα Έγγραφα του Πενταγώνου. Την Amazon φύλακα σκύλο να ελέγχει την Εξουσία δεν φαντάζεται κανένας, στην καλύτερη περίπτωση σκύλο συντροφιά ή μεταφοράς. [Ο όρος κινέζικα κουτιά υποδηλώνει τον μαθηματικό μηχανισμό που χρησιμοποιείται στον χρηματοοικονομικό τομέα με τον οποίο είναι δυνατός ο έλεγχος πολλών εταιρειών επενδύοντας τμήματα του κεφαλαίου που κατέχεται αρχικά, σε γενικές γραμμές χαμηλότερα από την πραγματική αξία των εταιρειών που αγοράζονται].
Το 1789 ο Benjamin Franklin έγραφε: “Η ελευθερία του Τύπου πρέπει να είναι απόλυτη. Οι εφημερίδες πρέπει να αφήνονται ελεύθερες να ασκούν τα ερευνητικά και ελεγκτικά τους καθήκοντα με δύναμη, σθένος και χωρίς εμπόδια”, σήμερα θα ήταν στο κελί μαζί με τον Julian Assange.
2 – Crown Prosecution Service, Εισαγγελική Υπηρεσία του Στέμματος, η κατηγορία κατά του Ασάνζ είχε σαν επικεφαλής τον Keir Starmer, ο οποίος κατάφερε να κρατήσει τον Ασάνζ στη φυλακή, μάλλον ήταν απλώς ένας δολοφόνος του οποίου ο εντολέας ήταν η Cia.
Ο Keir Starmer ήταν τόσο καλός που κατάφερε να γίνει γραμματέας του Εργατικού Κόμματος, καταφέρνοντας ακόμη και να διώξει τον Jeremy Corbyn από το κόμμα. κατηγορώντας τον για αντισημιτισμό, κατηγορία πασπαρτού. Μια άλλη αποστολή που ολοκληρώθηκε, μετά τον Assange δρόμο στην ανωμαλία Corbyn, η Εξουσία ευχαριστεί ξανά τον Keir Starmer.
QUI ΕΔΩ μπορείτε να δείτε την εκπομπή της Presa Diretta αφιερωμένη στον Assange
Το βιβλίο ξεκινά ως εξής:
Όλα ξεκίνησαν το 2008, όταν μια πηγή μου σταμάτησε να μου μιλάει επειδή ήταν πεπεισμένη ότι την υπέκλεπταν παράνομα.
Όποιος επικοινωνεί με εμάς τους δημοσιογράφους για να μας πει εμπιστευτικά κάτι καυτό – το οποίο κάποιος που μετρά θα ήθελε να κρατήσει κρυφό – το κάνει μόνο εάν έχει εμπιστοσύνη στο γεγονός πως δεν θα ανακαλυφθεί και επομένως δεν θα αντιμετωπίσει σοβαρές συνέπειες, όπως την απόλυση από τον χώρο εργασίας, καταστροφικές δίκες ή, σε ακραίες περιπτώσεις, φυλάκιση ακόμη και τον θάνατο. Η πηγή μου είχε τολμήσει να με αναζητήσει, αλλά μετά τις πρώτες συναντήσεις επικράτησαν οι ανησυχίες της.
Την περίμενα επί μακρόν για εκείνο που θα ήταν το τελευταίο μας ραντεβού. Τελικά κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο να εμφανιστεί και δεν επρόκειτο να υπάρξει άλλη. Δεν είχα κανέναν τρόπο να επαληθεύσω αν όντως είχε υποκλαπεί παράνομα ή αν ήταν απλώς μια παράνοιά της, αλλά ευτυχώς πήρα τις ανησυχίες της πολύ σοβαρά.
Στη διάρκεια των χρόνων είχα μιλήσει με δεκάδες δημοσιογραφικές πηγές: κάποιες μου είχαν δώσει χρήσιμες πληροφορίες, άλλες απλώς είχαν σπαταλήσει τον χρόνο μου, άλλες μου επέτρεψαν να φτάσω σε σημαντικές scoop, δημοσιογραφικές αποκαλύψεις. Αλλά κανείς δεν είχε ποτέ τόσο βαθιά επίδραση στη ζωή και το επάγγελμά μου όσο εκείνη. Εκείνη η πηγή, που δεν ήθελε να μου αποκαλύψει ούτε μια λέξη από όσα ήξερε, μου άλλαξε τη δουλειά μου για πάντα.
Εκείνη τη στιγμή, πράγματι, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να βρω μια λύση για να επικοινωνήσω με πολύ πιο ασφαλή τρόπο. Οι παλιές τεχνικές, που δυστυχώς εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται σήμερα σε όλα τα δημοσιογραφικά γραφεία, ήταν και είναι εντελώς απαρχαιωμένες: είναι εντελώς ανεπαρκείς σε έναν κόσμο όπου οι αστυνομικές δυνάμεις, κατάσκοποι που προσλαμβάνονται από μεγάλες εταιρείες και μυστικές υπηρεσίες μπορούν να ακούσουν με εντυπωσιακή ευκολία εμάς τους δημοσιογράφους και όλους τους ανθρώπους που μιλάνε μαζί μας για να μας αποκαλύψουν κάτι σημαντικό.
Αν είχα σπουδάσει δίκαιο, θα είχα αναζητήσει προστασία στους νόμους, αλλά εγώ σπούδασα μαθηματικά και έτσι ήταν φυσικό να ψάξω σε κρυπτογράφηση και κωδικούς πρόσβασης για μια πιθανή λύση. Στο πανεπιστήμιο είχα μάθει κάποια κρυπτογραφία. Είχα μόνο θεωρητικές γνώσεις, αλλά εκείνη η τέχνη της προστασίας των επικοινωνιών μεταξύ δύο ανθρώπων, ώστε να μην είναι προσβάσιμες σε όλους αδιακρίτως, με είχε ιντριγκάρει.
Όπως έγραψε ο Philip Zimmermann, ο εφευρέτης του προγράμματος PGP (Pretty Good Privacy) για την κρυπτογράφηση email και εγγράφων, «είτε σχεδιάζεις μια πολιτική εκστρατεία, συζητάς για τους φόρους σου ή έχεις μια μυστική ρομαντική σχέση, είτε επικοινωνείς με έναν αντιφρονούντα πολιτικό σε μια αυταρχική χώρα ή κάνοντας κάτι άλλο, δεν θέλεις τα email ή τα προσωπικά σου έγγραφα να διαβάζονται από κανέναν. Δεν υπάρχει τίποτα λαθεμένο με το να διεκδικείς το δικαίωμά σου στην ιδιωτική ζωή».
Όχι μόνο δεν υπάρχει τίποτα λάθος, αλλά για εμάς τους δημοσιογράφους και τις πηγές μας είναι θεμελιώδες δικαίωμα: εάν δεν εγγυόμαστε προστασία σε όσους μας μιλούν εμπιστευτικά, κανείς δεν θα μας δώσει περισσότερες πληροφορίες, πλέον.
Στον παλιό αναλογικό κόσμο, αυτόν πριν από την ψηφιακή εποχή, οι Κρατικοί μηχανισμοί, από τις αστυνομικές δυνάμεις μέχρι τις μυστικές υπηρεσίες, μπορούσαν να ανοίξουν τα γράμματα για να διαβάσουν την αλληλογραφία των πολιτών ή να ακούσουν και να μεταγράψουν τις τηλεφωνικές κλήσεις μία προς μια, αλλά ήταν χρονοβόρες λύσεις που δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν συστηματικά επάνω σε ολόκληρους πληθυσμούς. Οι ψηφιακές επικοινωνίες, αντιθέτως, έχουν αλλάξει τα πάντα: τώρα η κρυφή παρακολούθηση της αλληλογραφίας μέσω email εκατομμυρίων ανθρώπων έχει γίνει ένα παιδικό παιχνίδι.
Ακριβώς αυτός ο μετασχηματισμός ήταν που ώθησε τον αμερικανό μηχανικό υπολογιστών και ειρηνιστή Philip Zimmermann, να δημιουργήσει το δικό του πρόγραμμα PGP. Είχε δει να φτάνει ευθύς εξ αρχής έναν κίνδυνο για τη δημοκρατία.
Οι ανησυχίες του μπορούν να συνοψιστούν σε αυτή τη μαρτυρία ενώπιον μιας επιτροπής της Γερουσίας των ΗΠΑ το 1996: «Κάποιοι στην κυβέρνηση φαίνεται ότι σκοπεύουν να υιοθετήσουν και να εδραιώσουν μια υποδομή για τις επικοινωνίες που αρνείται στους πολίτες τη δυνατότητα να προστατεύουν το απόρρητό τους, την προσωπική ζωή τους. Αυτό είναι ανησυχητικό, γιατί σε μια δημοκρατία μπορεί να συμβεί κατά καιρούς να εκλέγονται άσχημοι άνθρωποι, μερικές φορές ακόμη και πολύ άσχημοι. Κανονικά μια λειτουργική δημοκρατία έχει τον τρόπο να τους απομακρύνει από την εξουσία, αλλά μια λάθος τεχνολογική υποδομή θα μπορούσε στο μέλλον να επιτρέψει σε μια κυβέρνηση να παρακολουθεί κάθε κίνηση όσων της αντιτίθενται. Και αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η τελευταία κυβέρνηση που εκλέγουμε». Ο Zimmermann δεν ήταν ένας ριζοσπάστης, ήταν ένας ειρηνιστής που πίστευε τόσο πολύ στην πολιτική διαφωνία ώστε συνελήφθη για τις ειρηνικές διαμαρτυρίες του κατά των πυρηνικών όπλων. Μόλις είδε αυτή την απειλή για τη δημοκρατία, έκανε μια πράξη πολιτικής ανυπακοής: ακριβώς τη στιγμή που η Γερουσία των ΗΠΑ προσπαθούσε να περάσει το νομοσχέδιο 266, Senate Bill 266 – μία πρόταση νόμου που επέτρεπε στην κυβέρνηση να έχει πρόσβαση στις επικοινωνίες οποιουδήποτε – δημιούργησε ένα λογισμικό για την κρυπτογράφηση email, PGP και το διένειμε εντελώς δωρεάν για να διαδοθεί όσο το δυνατόν περισσότερο, προτού η κυβέρνηση καταφέρει να καταστήσει την κρυπτογράφηση παράνομη.
Ήταν μια επανάσταση: όπως είπε ο ίδιος ο Zimmermann, πριν από το PGP δεν ήταν δυνατό για τον απλό πολίτη να επικοινωνήσει σε μεγάλη απόσταση με κάποιον με ασφαλή τρόπο, χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο υποκλοπής. Αυτή η εξουσία ήταν σταθερά και αποκλειστικά στα χέρια του Κράτους. Με το PGP αυτό το μονοπώλιο έληξε. Ήταν το 1991.
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, ωστόσο, δεν στάθηκε να κοιτάζει: έθεσε τον Zimmermann υπό έρευνα, αλλά τελικά, το 1996, έκλεισε την διερεύνηση χωρίς καμία κατηγορία. Από τη Διεθνή Αμνηστία έως τους πολιτικούς ακτιβιστές στη Λατινική Αμερική και την πρώην Σοβιετική Ένωση, το PGP άρχισε να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, δημιουργώντας μια κρίσιμη συζήτηση για τις πολιτικές ελευθερίες και την επιτήρηση, και εμπνέοντας τη δημιουργία άλλων τύπων λογισμικού για την κρυπτογράφηση των επικοινωνιών.
Εκείνη η μέρα που χάθηκε το ραντεβού μου ήταν καθοριστική για μένα: αν οι κωδικοί και οι κωδικοί πρόσβασης προστάτευαν τους ακτιβιστές, μπορούσαν επίσης να προστατεύσουν εμάς τους δημοσιογράφους και αυτούς που μας μιλούσαν. Ήταν μια πηγή μου στον κόσμο της κρυπτογραφίας που έβαλε τον Τζούλιαν Ασάνζ και τα WikiLeaks στην οθόνη του ραντάρ μου για πρώτη φορά το 2008, όταν ελάχιστοι τους γνώριζαν επειδή δεν είχαν ακόμη δημοσιεύσει τις μεγάλες αποκαλύψεις που τους έκαναν μετά διάσημους σε όλο τον κόσμο.«You should have a look on that bunch of lunatics», «Θα πρέπει να ρίξεις μια ματιά σε εκείνη την μπάντα θεοπάλαβων», μου είπε ο ειδικός. Οι τρελοί ήταν ο Ασάνζ και η ομάδα του των WikiLeaks: ο φίλος μου κρυπτογράφος τους αποκαλούσε έτσι αστειευόμενος, αλλά έδειξε ότι νοιαζόταν γι’ αυτούς. Και αν κάποιος με τις ικανότητές του και την αφοσίωσή του στα ανθρώπινα δικαιώματα νοιαζόταν για αυτούς, σήμαινε ότι έκαναν κάτι άξιο προσοχής.
Άρχισα να παρατηρώ συστηματικά το έργο του WikiLeaks, το οποίο ακριβώς βρισκόταν στα σπάργανα, γιατί δημιουργήθηκε το 2006. Η ιδέα ήταν επαναστατική: να εκμεταλλευτούν τη δύναμη του δικτύου και της κρυπτογραφίας για να αποκτήσουν και να «φιλτράρουν» – στα αγγλικά to leak, επομένως το όνομα WikiLeaks – εμπιστευτικά έγγραφα μεγάλου δημόσιου ενδιαφέροντος. Ακριβώς όπως τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης λαμβάνουν πληροφορίες από αγνώστους που στέλνουν επιστολές ή πακέτα εγγράφων στα δημοσιογραφικά γραφεία, έτσι και ο Ασάνζ και η οργάνωσή του λάμβαναν καυτά αρχεία, τα οποία αποστέλλονται ηλεκτρονικά στην online πλατφόρμα τους από ανώνυμες πηγές. Η προστασία όσων μοιράζονταν ευαίσθητα έγγραφα ήταν εγγυημένη από προηγμένες τεχνολογικές λύσεις, όπως η κρυπτογράφηση και άλλες έξυπνες τεχνικές.
Το 2006, όταν ιδρύθηκε το WikiLeaks, δεν υπήρχε ούτε μία μεγάλη εφημερίδα στον κόσμο που να προσφέρει στις πηγές της συστηματική προστασία κρυπτογράφησης: χρειάστηκαν χρόνια πριν η πιο σημαντική εφημερίδα στον κόσμο, οι New York Times, και άλλα μεγάλα μέσα ενημέρωσης αποφασίσουν να την υιοθετήσουν, αναφερόμενα στην έμπνευση του WikiLeaks.
Ο Julian Assange και η οργάνωσή του ήταν αναμφίβολα πρωτοπόροι. Ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για καταγγέλλοντες, άτομα που, εργαζόμενα μέσα σε μια κυβέρνηση ή ιδιωτικές εταιρείες, και μαθαίνοντας για καταπατήσεις, καταχρήσεις, σοβαρή διαφθορά ή ακόμα και εγκλήματα πολέμου και βασανιστήρια που διαπράττονται από τους ανωτέρους και συναδέλφους τους, αποφασίζουν να τους καταγγείλουν για το δημόσιο συμφέρον παρέχοντας πραγματικές πληροφορίες στους δημοσιογράφους. Ο πληροφοριοδότης, Il whistleblower είναι ένα άτομο που ενεργεί σύμφωνα με τη συνείδησή του. Δεν γυρνά από την άλλη πλευρά προσποιούμενος ότι δεν βλέπει. Καταγγέλλει ακόμη και γνωρίζοντας ότι θα αντιμετωπίσει και σοβαρά αντίποινα, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και θανατηφόρα, διότι, για παράδειγμα, όποιος αποκαλύπτει τα εγκλήματα των μυστικών υπηρεσιών κυριολεκτικά ρισκάρει το κεφάλι του και, συχνά, μπορεί να υπολογίζει σε δύο μοναδικές μορφές προστασίας: να κρύβεται πίσω από την ανωνυμία ή το αντίθετο, δηλαδή να βγαίνει ανοικτά και να ελπίζει στην υποστήριξη της κοινής γνώμης.
Αξιοποιώντας τη δύναμη της δικτύωσης και της κρυπτογράφησης, το WikiLeaks πρόσφερε προηγμένες τεχνικές λύσεις για την προστασία των πληροφοριοδοτών. Αυτές όχι μόνο παρείχαν μια ασπίδα σε όσους κατήγγειλαν στο δημόσιο συμφέρον, αλλά και προσείλκυαν πηγές με ειδικά ταλέντα και επαγγελματική εμπειρία, που είχαν πιθανώς πρόσβαση σε σημαντικές πληροφορίες. Διότι, τελικά, ποιος εκτιμούσε ένα τόσο περίπλοκο και όχι πολύ διαδεδομένο εργαλείο όπως ήταν η κρυπτογραφία εκείνα τα χρόνια; Αυτός που το είχε σπουδάσει ή εργάζονταν στον κόσμο του λογισμικού ή της intelligence, της νοημοσύνης [ή των υπηρεσιών πληροφοριών]. Το προηγμένο τεχνολογικά περιβάλλον του WikiLeaks το έκανε ελκυστικό σε μια ολόκληρη κοινότητα που μιλούσε τη γλώσσα της επιστήμης και της τεχνολογίας.
Τα αποτελέσματα ήρθαν γρήγορα και, όταν άρχισα να τα παρατηρώ επιμελώς από έξω, εκείνο το μακρινό 2008, εντυπωσιάστηκα βαθιά.
da qui από εδώ
ο πρόλογος του Ken Loach
Αυτό είναι ένα βιβλίο που πρέπει να σας κάνει να θυμώσετε πολύ. Είναι η ιστορία ενός δημοσιογράφου που φυλακίστηκε και του φέρθηκαν με αφόρητη σκληρότητα επειδή αποκάλυψε εγκλήματα πολέμου. για την αποφασιστικότητα των βρετανών και αμερικανών πολιτικών να το καταστρέψουν· και την αθόρυβη συνενοχή των ΜΜΕ σε αυτή την τερατώδη αδικία.
Ο Julian Assange είναι γνωστός σε όλους. Το WikiLeaks, στο οποίο παίζει έναν καθοριστικό ρόλο, έχει αναδείξει τα βρώμικα μυστικά της σύγκρουσης στο Ιράκ και πολλά άλλα ακόμη. Χάρη στον Ασάνζ και την οργάνωσή του, γνωρίσαμε τη φρίκη των εγκλημάτων πολέμου, όπως αυτά που τεκμηριώνονται στο βίντεο Collateral Murder ή αυτά που διαπράχθηκαν από τους αμερικανούς contractor, για παράδειγμα στην πλατεία Nisour της Βαγδάτης, όπου εξοντώθηκαν δεκατέσσερις άμαχοι το 2007, μεταξύ των οποίων δύο παιδιά, και άλλα δεκαεπτά άτομα τραυματίστηκαν. Τις τελευταίες ημέρες της προεδρικής του θητείας, ο Τραμπ έδωσε χάρη στους δολοφόνους εκείνης της σφαγής, αλλά φρόντισε ο Ασάνζ να παραμείνει στη φυλακή.
Η Stefania Maurizi ακολούθησε την υπόθεση από την πρώτη στιγμή. Χρησιμοποιώντας τους νόμους πρόσβασης στα πρακτικά, που ονομάζονται Ελευθερία της Πληροφορίας, Freedom of Information, ανακάλυψε έγγραφα που αποκαλύπτουν τις επιθέσεις στον Τζούλιαν Ασάνζ. Παρακολούθησε αυτά τα εξαιρετικά γεγονότα με λεπτομέρεια για πάνω από μια δεκαετία.
Στο επίκεντρο αυτής της ιστορίας βρίσκεται το τρομερό τίμημα που πλήρωσε ένας άνδρας, στον οποίο φέρθηκαν με ακραία σκληρότητα επειδή είχε εκθέσει μια εξουσία που δεν απαντά σε κανέναν, που κρύβεται από ένα παρουσιαστικό δημοκρατίας.
Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η υπόθεση βρίσκεται στα χέρια του δικαστικού συστήματος του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Βρετανία υπερηφανεύεται του γεγονότος πως τα δικαστήρια της είναι ανεξάρτητα, ότι σέβεται το κράτος δικαίου και πως οι δικαστές της είναι αδιάφθοροι. Λοιπόν, θα δούμε. Ο Τζούλιαν Ασάνζ είναι ένας δημοσιογράφος που το μόνο του έγκλημα ήταν να αποκαλύψει την αλήθεια. Γι’ αυτό έχασε την ελευθερία του και πέρασε τα δύο τελευταία χρόνια απομονωμένος σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, με καταστροφικές, απολύτως προβλέψιμες επιπτώσεις στην ψυχική του υγεία.
Εάν εκδοθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα παραμείνει στη φυλακή για το υπόλοιπο των ημερών του. Θα επιτρέψουν τα αγγλικά δικαστήρια μια τέτοια τερατώδη αδικία;
Στη Μεγάλη Βρετανία υπάρχουν και άλλες πτυχές αυτής της υπόθεσης που μας απασχολούν στενά: η μεγάλη δαπάνη χρημάτων και δημόσιων πόρων για να παραμείνει ο Ασάνζ περιορισμένος στην πρεσβεία του Ισημερινού. η απαίσια ανανδρία του Τύπου και των ΜΜΕ, που αποδείχθηκαν ανίκανα να υπερασπιστούν την ελευθερία της δημοσιογραφίας. καθώς και τη κατηγορία ότι η Εισαγγελική Υπηρεσία του Στέμματος, με επικεφαλής τον Keir Starmer εκείνη την εποχή, κράτησε τον Ασάνζ παγιδευμένο σε έναν νομικό και διπλωματικό εφιάλτη.
Αν πιστεύουμε ότι ζούμε σε μια δημοκρατία, θα πρέπει να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο. Εάν η αλήθεια και η ειλικρινής πολιτική είναι σημαντικές για εμάς, θα πρέπει να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο. Αν πιστεύουμε ότι ο νόμος πρέπει να προστατεύει τους αθώους, τελικά, όχι μόνο θα πρέπει να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο, αλλά και να απαιτήσουμε ο Τζούλιαν Ασάνζ να είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος.
Μέχρι πότε μπορούμε να δεχόμαστε ότι ο μηχανισμός της μυστικής εξουσίας, υπεύθυνος για τα πιο επαίσχυντα εγκλήματα, συνεχίζει να κοροϊδεύει τις προσπάθειές μας να ζήσουμε σε μια δημοκρατία;
Μιχάλης ‘Μίης’Μαυρόπουλος la bottega del Barbieri
