Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
«Μα επί τέλους εσείς που διαβάζετε καθημερινώς την εφημερίδα πιστεύετε ότι θα κερδίσουν οι διαδηλωτές;» με ερωτούσε ο σερβιτόρος του μπιστρόστο στο οποίο συχνάζω, εναποθέτοντας στο τραπεζάκι τον καφέ εσπρέσσο και την δεξιά λαïκοφέρνουσα εφημερίδα «Ο Παριζιάνος» («Le Parisien»).
Έκρινα σκόπιμο να μην απαντήσω διότι ο «πελάτης ό,τι και αν πει έχει πάντα δίκαιο» σύμφωνα με το κλασσικό ρητό. Πριν πιώ τον καφέ μου δεν είχα όρεξη για συζήτηση. Προς τι άλλωστε, αφού και τα πιο μακρονικά τηλεοπτικά κανάλια δεν αποπειρώνται πλέον να κρύψουν την πραγματικότητα: οι Γάλλοι δεν έπαυσαν να κατεβαίνουν στο δρόμο, άλλοτε περισσότεροι, άλλοτε ολιγότεροι, προς υπεράσπιση και καλυτέρευση του υπάρχοντος συστήματος συντάξεως 62 χρόνια δουλειάς και όχι 64 όπως προτείνει ο Μακρόν.
Οι διαδηλώσεις διαδέχονται η μια την άλλη: 19 και 31 Ιανουαρίου, 7, 11 και 16 Φεβρουαρίου περιμένοντας την αποφασιστική, όπως διαδίδεται, εκείνη της 7ης Μαρτίου μπλοκάροντας τις καθημερινές δραστηριότητες της χώρας με κυλιόμενες απεργίες.
Οι εργαζόμενοι, εκείνοι οι οποίοι βρίσκονται μακράν κάθε συνδικαλιστικής οργανώσεως, δεν είναι ακόμη πεπεισμένοι ότι κάνοντας απεργία μπορούν να εισακουσθούν. Η κυβέρνηση τους προτρέπει προς αυτή την κατεύθυνση, μην ακούτε τα συνδικάτα.
Η συνεχώς εξασκούμενη πίεση στην αγοραστική δύναμη των καταναλωτών και η επιδείνωση του συσχετισμού δυνάμεων εντός των επιχειρήσεων, εμποδίζουν τους μισθοδίαιτους να απεργήσουν εναντίον της απορρυθμίσεως των συντάξεων.
«Εάν απεργήσω έστω μια μέρα χάνω ένα μεροκάματο από τα 1.220 ευρώ που μπαίνουν κάθε μήνα στο νοικοκυριό μου», μου έλεγε ένας εργαζόμενος στις υπηρεσίες κοινωνικής περίθαλψης που αντιστοιχεί στο ελληνικό ΙΚΑ.
Εν πάση περιπτώσει η παρατηρούμενη συνδικαλιστική ενότητα δράσεως θα μπορούσε να ενθαρρύνει την συμμετοχή και των πιο διστακτικών στην κινητοποίηση. Οι παρακολουθούντες την εξέλιξη των πραγμάτων τονίζουν ότι εδώ και πολλά χρόνια είχαν να δουν τόσες αλληλοδιαδεχόμενες διαδηλώσεις και κυρίως μια τόσο αξιοθαύμαστη ενότητα εκ μέρους των συνδικάτων ανεξαρτήτως των ιδεολογιών τους, αναρχοκομμουνιστογενών, ρεφορμιστικών, χριστιανικών, αναρχικών, και άνευ ετικέτας.
Και οι κάποιας ηλικίας υπενθυμίζουν με νοσταλγία το λαοφιλές σύνθημα του Μάη 1968 «Όλοι μαζί, όλοι», (τοus ensemble, tous) ελπίζοντες ότι θα διατηρηθεί μέχρι το τέλος του αγώνος αυτή η ενότητα και εύχονται να έχει ένα θετικό αποτέλεσμα υπέρ των εργαζομένων.
Το γνωμικό «η δράση ανταμείβει», παραμένειπάντοτε επίκαιρο για τους Γάλλους οι οποίοι διατηρούν ακόμη στην μνήμη τους (2018-2020) το μπλοκάρισμα πλατειών, οδών, κυκλικών διασταυρώσεων και άλλων τόπων και σημείων από τα διαδηλώνοντα όλες τις ημέρες της εβδομάδος«κίτρινα γιλέκα».
Πολλοί πολίτες, νοικοκύρηδες στην καθημερινή ζωή τους, ναι μεν δεν συμμετείχαν σε παρομοίου είδους εκδηλώσεις αλλά και δεν τις αποδοκίμαζαν εμφαντικώς διότι αισθάνονταν υποσυνειδήτως ότι οι «ταραξίες της τάξεως» διεκδικούσαν μια πιο υποφερτή και κυρίως μια ολιγότερο ακριβή ζωή, όπως άλλωστε και όλοι οι σιωπούντες.
Από την μεριά τους, τα συνδικάτα στο σύνολο τους, έβλεπαν στην αρχή με καχύποπτο βλέμμα την κινητοποίηση των κίτρινων γιλέκων, με την πάροδο όμως του χρόνου, διεπίστωναν ότι είναι δυνατό η διεκδίκηση και η εν μέρει ικανοποίηση ενός αιτήματος να εκφρασθεί αυθόρμητα έξω από κάθε συνταγματικώς κατεστημένο οργανισμό, και ως εκ τούτου άλλαξαν σταδιακώς στάση και επέτρεψαν την συμμετοχή των κίτρινων γιλέκων στις πορείες τους.
Η παρατηρηθείσα ουδέτερη στάση του κοινού έναντι της σχετικής παραβιάσεως των κανόνων του «όπως πρέπει» των κίτρινων γιλέκων και οι λίγες δεκάδες ευρώ που αυτά κέρδισαν με την δράση τους, προστιθέμενα σε μια άκρως αντιδημοφιλή ιδέα, εκφραζόμενη με την επί πλέον εργασία επιμηκύνοντας τον χρόνο δουλειάς για το δικαίωμα συντάξεως, συνήργησαν πολύ στην δημιουργία της τωρινής συνδικαλιστικής ενότητος.
Στην Βουλή, μια πλειοψηφία 256 βουλευτών, αριστερών και κλασσικών δεξιών, έναντι 203 μακρονικών κατεψήφισε την λεγόμενη «μαύρη λίστα» των ηλικιωμένων μισθωτών η οποία, σύμφωνα με την κυβέρνηση, αποσκοπούσε εις το να καλυτερεύσει την θέση των εργαζομένων σε κατάσταση τέλους σταδιοδρομίας.
Για τους αντιτιθέμενους στην μεταρρύθμιση επρόκειτο στην πραγματικότητα για ένα άδειο κέλυφος. Οι χιλιάδες τροπολογιών που υπεβλήθησαν από την Αριστερά, κυρίως από την Ανυπότακτη Γαλλία (FI Μελανσόν), και οι ανταλλαγείσες ύβρεις μεταξύ δυο-τριών βουλευτών του εν λόγω κόμματος και των υποστηρικτών της κυβερνήσεως δημιούργησαν αμφιβολίες και ελπίδες στους Γάλλους ως προς την πιθανή ταχεία εφαρμογή του νομοσχεδίου, το οποίο ναι μεν μπορεί να υπερψηφισθεί στο σύνολό του από την πλειοψηφία των μακρονικών με των δεξιών του LR–όχι όμως από την Λεπέν, η οποία είναι ταυτοχρόνως κατά των διαδηλώσεων–αλλά θα απαιτηθεί πολύς χρόνος να γίνει πράξη.
Και αυτό διότι τα πνεύματα και από τις δυο πλευρές είναι εξημμένα, και ο κίνδυνος συνεχούς έντονης κοινωνικής εμφύλιας διαμάχης καραδοκεί στην Γαλλία. Μια μικρή πλην πολύ πολιτικοποιημένη μερίδα του πληθυσμού υποστηρίζει ότι διαμέσου της μαχητικής (με συνεχείς πορείες) απορρίψεως του σχεδίου συντάξεων, αμφισβητείται η όλη οικονομική πολιτική που εφαρμόζει ο Μακρόν, η αρχή της οποίας χρονολογείται από την πρώτη εκλογή του (2017)όταν δια νόμου επέτρεψε στους κεφαλαιοκράτες την εξαγωγή και την τοποθέτηση των κερδών τους (που πραγματοποίησαν χάρις στην εργασία των μισθωτών) στο εξωτερικό στερώντας έτσι πόρους αναπτύξεως της οικονομίας της χώρας του.
Υ.Σ. Η σκωπτική εβδομαδιαία εφημερίδα «Το Αλυσοδεμένο Παπί» αφιερώνει, στην έκδοση της 15ης Φεβρουαρίου, σε περίοπτη θέση της τρίτης σελίδος, ένα μακρύ άρθρο στην υπογραφείσα συμφωνία μεταξύ του Κ. Μητσοτάκη—Ντασσώ και Ναβάλ Γκρούπ (Dassault και Naval Group) αγοράς εξοπλιστικών μέσων αξίας 6 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Η εφημερίδα διευκρινίζει ότι σε περίπτωση νίκης του Σύριζα στις εκλογές Απριλίου και υπουργοποιήσεως σε ένα βασικό τομέα (εθνικής αμύνης;) του Α. Τσίπρα, η συμμαχική κυβέρνηση που θα προέκυπτε θα μπορούσε να επιφέρει αλλαγές στο υπάρχον συμβόλαιο προς όφελος των ελληνικών επιχειρήσεων. Κρίνω ότι δεν θα ήταν σκόπιμη η επέκταση επί του θέματος αναμένοντας την δημοσίευση περισσότερων λεπτομερειών στις ελληνικές εφημερίδες.
Μ.Μ.
