Μεγάλη απογοήτευση των Ελλήνων από το Πολιτικό Προσωπικό της χώρας μας σε μια εποχή που οι καιροί προμηνύουν μεγάλες αλλαγές στην Παγκόσμια σκακιέρα.
Σε παρόμοιες καταστάσεις πριν από εκατό και χρόνια ήμασταν τυχεροί, είχαμε για ηγέτη μια γιγάντια προσωπικότητα τον Ελευθέριο Βενιζέλο που κατόρθωσε να εκμεταλλευτεί τις καταστάσεις και να μεγαλώσει την χώρα.
Η Ελλάδα από τα όρια της Μελούνας έφτασε να πραγματοποιήσει το όνειρο της Μεγάλης Ελλάδας των δυο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Δυστυχώς σήμερα ο Έλληνας δεν βρίσκει που να ακουμπήσει πολιτικά.
Κανένα πολιτικό κόμμα δεν έχει δυστυχώς τα εχέγγυα για να το εμπιστευτείς και να εναποθέσεις σ’ αυτό τις ελπίδες σου. Εκεί που εμπιστεύτηκαν τις τύχες τους οι Έλληνες το 2019 ήταν στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, μ’ ένα ποσοστό κοντά στο 40% και 158 βουλευτές.
Κλήθηκε τότε να κυβερνήσει τη χώρα έχοντας στα χέρια της ένα μεγάλο οικονομικό μαξιλάρι τριάντα δις που της άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να θεραπεύσει τις πληγές που δημιούργησε η δεκαετής λαίλαπα των μνημονίων.
Για πολλά κατηγορήθηκε η κυβέρνηση Μητσοτάκη που είχαν και την οσμή του σκανδάλου αλλά θα πρέπει να του προσθέσουμε τα ελαφρυντικά ότι στην περίοδο αυτή είχε να αντιμετωπίσει μια φοβερή πανδημία του Covid-19 που μας έκλεισε για δύο χρόνια μέσα.
Θετικό και μεγάλης αξίας ότι την εποχή αυτή ενισχύεται η Εθνική Άμυνα της χώρας με επιτυχημένες αγορές εξοπλιστικού υλικού απαραίτητου για την αντιμετώπιση ενός γείτονα που ενεργούσε άκρως επιθετικά και εκτόξευε ευθείες απειλές ενάντια στη χώρα μας.
Έτσι ο κόσμος τα μέτρησε όλα αυτά και στις εκλογές του 2023 ανανέωσε την εμπιστοσύνη του στον Μητσοτάκη δίνοντας του μια ακόμη ευκαιρία. Αυτό το 41% λειτούργησε αρνητικά όπως φαίνεται στη λειτουργία της κυβέρνησης, της έδωσε τη ψευδαίσθηση της απόλυτης και μόνιμης κυριαρχίας και άρχισαν να εφαρμόζουν άκρως φιλελεύθερες πολιτικές κατεδαφίζονται παλιές κατακτήσεις της κοινωνίας όπως το ΕΣΥ και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Το καμπανάκι των Ευρωεκλογών με την πτώση του 28% δεν το έλαβαν υπόψη και συνέχισαν την ίδια πολιτική και στις τελευταίες δημοσκοπήσεις κατακρημνίζονται τα ποσοστά τους σε ιστορικά χαμηλά. Εμένα ιδιαίτερα με προβληματίζει η εξωτερική μας πολιτική και η σχέση μας με την Τουρκία.
Βλέποντάς την εικόνα της συνάντησης του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ερντογάν και τα σήματα που έδιναν οι κινήσεις γενικά στα σώματα, θυμήθηκα μια αντίστοιχη συνάντηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Ετζεβίτ κάπου στο 1975.
Εκεί φάνηκε ποιος ήταν το αφεντικό της συνάντησης και ο σεβασμός του Τούρκου στον Έλληνα εκφράζονταν από τις κινήσεις του σώματος και της ματιάς του. Στη συνάντηση του Μητσοτάκη με τον Τούρκο αντίθετα το αφεντικό ήταν ο Τούρκος ενώ ο δικός μας δεν ήξερε που να βάλει τα χέρια του και στο πρόσωπό του είχε κολλήσει ένα μόνιμο χαμόγελο που τον αδικούσε.
Δεν υπάρχει ένας imagemaker για να τον βοηθήσει; Πάντως οι Τούρκοι εκμεταλλεύονται στο έπακρο τη λεγόμενη συμφωνία των Αθηνών προσφέροντας ελάχιστα και παίρνοντας πολλά. Αυτά για την κυβέρνηση μας.
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση, (για πόσο ακόμη άραγε;!) σπαράσσετε θα συγκεντρωθούν το Σαββατοκύριακο για να πάρουν την απόφαση για να διαλυθούν! Άλλη λύση δεν υπάρχει. Από την πρώτη ώρα της εκλογής του Κασσελάκη μέχρι και σήμερα αμφισβητείται και ήρθε η ώρα της κρίσης.
Η κατατεθείσα μομφή αν υπερψηφιστεί θα υπάρξουν εκλογές. Αν τις χάσει ο Κασσελάκης είναι πιθανόν να γίνει πρόεδρος ο Πολάκης, θα μείνουν οι 87 του Τσίπρα για θα έχουν τα ίδια με τον αψύ Κρητικό; Το ότι δεν είναι και οι καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους είναι γνωστό.
Θα αντέξουν το θα σε «Λιώσω» αν δεν συμφωνούν με το δικό του θέλω; Ότι και να γίνει η διάλυση είναι δεδομένη και αναπόφευκτη. Αν πάλι κερδίσει ο Κασσελάκης είναι δυνατόν να παραμείνουν στον ίδιο χώρο με αυτόν αυτοί που του έσυραν τα μύρια τόσα;
Δύσκολα πράγματα για αυτόν το χώρο. Κρίμα που ένα κόμμα της Αριστεράς που κατόρθωσε να ανέβει στην εξουσία, διαλύεται τόσο γρήγορα και επανέρχεται στα παλιά του στέκια. Όσα κομμάτια και να γίνουν δεν θα μπορέσουν να πείσουν τον Λαό, τα παλιά και τετριμμένα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, οι εποχές άλλαξαν.
Στο «Σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ» πάλι οκτώ μονομάχοι σα σύγχρονοι Δον Κιχώτες ορμούν να καταλάβουν το κάστρο της καρέκλας του προέδρου. Οι Σάντσο Πάντσα όμως που τους ακολουθούν, γερασμένοι και κουρασμένοι δεν μπορούν, δεν έχουν τη δύναμη για να αλώσουν τα κάστρα της εξουσίας όπως παλιά.
Οι καιροί άλλαξαν, υπάρχει βαρύ παρελθόν με ανομίες και μνημόνια που πόνεσαν, δε ξεχνιούνται, δε ξεπερνιούνται δυστυχώς. Η χώρα είχε βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση εκεί κοντά στο 1961. Τότε όμως υπήρξε η ηγετική μορφή του Γεωργίου Παπανδρέου, του Γέρου της Δημοκρατίας που κατόρθωσε να συνενώσει όλα τα μικρά κόμματα της εποχής, κυρίως κεντρώου προσανατολισμού και να ιδρύσει την Ένωση Κέντρου.
Η Ένωση Κέντρου ιδρύθηκε τον Σεπτέμβρη του 1961, το 1963 έγινε κυβέρνηση νικώντας την παντοδύναμη ΕΡΕ τότε του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Τότε υπήρξε ο ΓΕΡΟΣ, σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει ηγέτης παρόμοιου διαμετρήματος. Με αυτούς τους πολιτικούς σχηματισμούς και τους ηγέτες τους δεν υπάρχει άμεση λύση στον πολιτικό ορίζοντα και είναι κρίμα για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Παναγιώτης Φώτου
