Το Σάββατο 15 Μαρτίου στο Αρχαιολογικό Μουσείο η ΕΛΜΕ Καβάλας εγκαινίασε την πρωτοβουλία της με τίτλο «Ο κόσμος που ζω, ο κόσμος που ονειρεύομαι». Πρόκειται για καλλιτεχνικές δημιουργίες μαθητών όλου του Νομού. Η πρόεδρος της ΕΛΜΕ στην ομιλία της αναφέρθηκε στα ακόλουθα:
«Σας καλωσορίζουμε στη σημερινή μας εκδήλωση, που διοργανώνεται για τρίτη συνεχή χρονιά από την ΕΛΜΕ Καβάλας και τη Στέγη Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας.
Αυτή τη φορά στους συνδιοργανωτές προστέθηκε και η Ένωση Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων. Όταν την πρώτη φορά διοργανώσαμε την έκθεση εικαστικών έργων που εκπονούν οι μαθητές και οι μαθήτριές μας, είχαμε τη φιλοδοξία η έκθεση αυτή να γίνει θεσμός. Και είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι που η φιλοδοξία μας γίνεται σιγά σιγά πραγματικότητα.
Ο στόχος αυτής της διοργάνωσης είναι να αναδείξουμε το σπουδαίο έργο που γίνεται μέσα στο δημόσιο σχολείο. Έργο που το τροφοδοτούν οι ακούραστες προσπάθειες των συναδέλφων να κινητοποιήσουν και να εμπνεύσουν τους μαθητές τους ώστε αυτοί να αναδείξουν την καλλιτεχνική και δημιουργική φύση τους.
Και το έργο αυτό να μην μένει στην αφάνεια, να διαχέεται στην κοινωνία και να αλληλεπιδρά με αυτή. Ο παιδαγωγικός και μορφωτικός ρόλος του σχολείου να βγαίνει έξω από τις θύρες του, να μπολιάζει την κοινωνία, αλλά και να τροφοδοτείται από τις ανησυχίες της.
Ο δεύτερος στόχος είναι να δηλώσουμε ότι αποτελούμε κοινότητα. Όλα τα σχολεία και όλοι μαθητές παρουσιάζουν τα έργα τους σε μια συλλογική διοργάνωση. Ούτε κάθε σχολείο ξεχωριστά, ούτε μόνο κάποιοι μαθητές διακεκριμένοι.
Να προτάξουμε δηλαδή απέναντι στον ατομικισμό τη συλλογικότητα, απέναντι στον εγωισμό τη συμπερίληψη. Δεν κατηγοροποιούμε. Ισότιμα προβάλλουμε το ταπεινό με το υψηλό. Κάθε έργο αποτελεί μια κατάθεση ψυχής που αγωνίζεται και αγωνιά να εκφραστεί. Επομένως έχει από μόνο του αυταξία.
Όλες οι μορφωτικές δράσεις που αναλαμβάνει η ΕΛΜΕ υπηρετούν τους παραπάνω στόχους. Την ανάδειξη δηλαδή του έργου των εκπαιδευτικών, την εξωστρέφεια, τη συλλογικότητα, το μοίρασμα, τη συνύπαρξη. Δεν θα τις απαριθμήσω γιατί είναι πολλές.
Θα αναφερθώ μόνο στην επόμενη, την οποία συνδιοργανώνουμε με τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Καβάλας και τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Καβάλας, και θα πραγματοποιηθεί στις 4/4 στο τζαμί του Χαλίλ Μπέη στην Παναγία.
Το θέμα της είναι «πώς διασκέδαζαν οι γονείς, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας τις δεκαετίες 1960,1970 και 1980». Μαθητές και μαθήτριές μας συγκέντρωσαν συνεντεύξεις από γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, τις επεξεργάστηκαν δημιουργικά και θα τις παρουσιάσουν στο 1ο μαθητικό φεστιβάλ τοπικής ιστορίας.
Να επανέρθουμε όμως στη σημερινή μας εκδήλωση και στο θέμα της: «Ο κόσμος που ζω, ο κόσμος που ονειρεύομαι». Όπως τονίζει στο μήνυμά της η Ένωση Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων «πολλές φορές ο κόσμος που ζούμε δεν καλύπτει τις ανάγκες μας, ψυχικές και υλικές.
Η Τέχνη είναι αρωγός ονείρων που, αν αφορούν τις ανθρώπινες σχέσεις, βελτιώνουν τις ανθρώπινες κοινωνίες. Μέσα στα όνειρα διδάσκουμε στο δικαίωμα, μέσα στο δικαίωμα τη δικαιοσύνη».
Θα κλείσω με ένα ακόμα στόχο μας, που δεν είναι άλλος από το να αναδείξουμε μέσα από τον δημόσιο διάλογο το αίτημα για επαναφορά των καλλιτεχνικών μαθημάτων στα σχολεία.
Τα καλλιτεχνικά μαθήματα δεν διδάσκονται πλέον στα Γενικά Λύκεια, αλλά και οι ώρες καλλιτεχνικών που προβλέπονται στο ωρολόγιο πρόγραμμα των Γυμνασίων είναι ελάχιστες και δυσανάλογες με το μορφωτικό και παιδαγωγικό αποτέλεσμα που μπορούν να παράξουν.
Γιατί τα παιδιά μας σήμερα περισσότερο από ποτέ έχουν την ανάγκη να προσφύγουν στο καταφύγιο της Τέχνης. Η αρετή, η φύση και η τέχνη, έλεγε ο Αριστοτέλης, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δημιουργούν μορφές. Τι είδους μορφή δημιουργεί η τέχνη;
Στο ερώτημα αυτό απαντά ένας άλλος δάσκαλος, δικός μας πανεπιστημιακός, ο Χρήστος Χρήστου: Η τέχνη δίνει μορφή σε έναν χαοτικό κόσμο που τα παιδιά δεν δημιούργησαν και δεν καταλαβαίνουν, αλλά αυτός μπορεί να τα συνθλίψει. Επομένως η Τέχνη δεν είναι πολυτέλεια, αλλά δικαίωμα. Και είναι δικαίωμα όλων των μαθητών. Σας ευχαριστούμε πολύ».
