Η μαρτυρία της ισραηλινής γενοκτονίας στην Παλαιστίνη άλλαξε τους ανθρώπους για πάντα. Αυτό οδηγεί πολύ κόσμο όχι μόνο να ενισχύουν την αντίθεσή τους στον σιωνισμό, αλλά και να καταδικάζουν το ρόλο της Δύσης συνολικά.
Όταν ο Πατρίς Λουμούμπα-Patrice Lumumba δολοφονήθηκε το 1961, ο Langston Hughes έγραψε: «Έθαψαν το Λουμούμπα / Σε έναν ασήμαντο τάφο / Αλλά δεν χρειάζεται μια πλάκα… Η καρδιά μου είναι ο τάφος του / Είναι χαραγμένο εδώ».
Από τότε που το Ισραήλ ξεκίνησε τη σφαγή του στη Γάζα στις 7 οκτωβρίου, ένιωσα τη δική μου καρδιά να γίνεται τάφος για περισσότερους από 25.000 ανθρώπους στην Παλαιστίνη, γράφει η Nylah Burton.
Μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, έγινα μάρτυρας της πιο τεκμηριωμένης γενοκτονίας στην ιστορία. Παρακολούθησα από το τηλέφωνό μου καθώς προσπαθούσαν να εξολοθρεύσουν ένα ολόκληρο έθνος. Αυτές οι 100 μέρες γενοκτονίας αντικατέστησαν κάθε κύτταρο στο σώμα μου και με μετέτρεψαν σε έναν διαφορετικό άνθρωπο.
Δεν είμαι η ίδια που ήμουν πριν από αυτές τις φρικαλεότητες. Η ψυχή μου έχει μεταμορφωθεί για να περιστρέφεται γύρω από αυτή την επανάσταση. Δεν είμαι η μόνη. Ο κόσμος άλλαξε μαζί μου. Για πολλούς, αυτή η αλλαγή υποκινήθηκε από τη δουλειά των παλαιστινίων δημοσιογράφων που διακινδυνεύουν με το θάνατο ώστε να αποκαλύψουν την αλήθεια.
«Το ηρωικό ρεπορτάζ, που συχνά δημοσιεύεται από γενναίους νεαρούς παλαιστίνιους από όλη την Παλαιστίνη, οι οποίοι συλλαμβάνονται, μας δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα της φρικτής βίας και του ρατσισμού που ενυπάρχουν στο αποικιακό σχέδιο του Ισραήλ», λέει ο Manal Farhan, ένας κάτοικος του Σικάγο του οποίου η οικογένεια εκδιώχθηκε από το σπίτι της στην Al-Malha της Παλαιστίνης, το 1948, κατά τη διάρκεια της πρώτης Nakba.
Αλλά αυτή η αυξανόμενη συνειδητοποίηση και ο θυμός δεν στρέφεται μόνο εναντίον της ισραηλινής αποικιοκρατίας, αλλά εναντίον ολόκληρου του δυτικού σχεδίου. H Rawan Masri, μεταφράστρια στη Ραμάλα και συνιδρυτής του Decolonize Palestine, λέει ότι έχει παρατηρήσει αυτή τη μνημειώδη παγκόσμια αλλαγή.
«Νομίζω ότι αυτές οι 100 ημέρες εξέθεσαν τη γενοκτονική θηριωδία του Ισραήλ σε δεκάδες ανθρώπους για πρώτη φορά και σε εκείνους που ήδη μας συμπονούσαν περισσότερο από ποτέ. «Πιστεύω ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους, όχι μόνο για το Ισραήλ, αλλά και για τη δυτική αποικιακή ηγεμονία που πολλοί από εμάς αποδεχόμαστε ως γεγονός της ζωής, αλλά που τώρα βλέπουμε απτά ότι δεν χρειάζεται να είναι», λέει.
Η ελευθερία των παλαιστινίων είναι ελευθερία μου
Η Iman Sultan, μια πακιστανό-αμερικανίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος που έχει κάνει εκστρατεία για την Παλαιστίνη, λέει ότι περισσότερες από 100 ημέρες παρατήρησης της γενοκτονίας «οδήγησαν σε μια αφύπνιση κατά την οποία έχουμε περισσότερη επίγνωση της ανθρωπιάς μας αναγνωρίζοντας αυτή των παλαιστινίων», έχοντας δει ότι οι άνθρωποι έχουν γίνει πιο πνευματικοί και στοχαστικοί.
«Πιστεύω επίσης ότι οι τακτικοί κύκλοι και τα θεάματα της καπιταλιστικής ζωής -είτε μιλάμε για τις εκλογές, τη λατρεία των πολιτικών ή των διασημοτήτων- έχουν ξεπεραστεί όταν η πραγματικότητα είναι πως περισσότεροι από 30.000 παλαιστίνιοι έχουν δολοφονηθεί στη Γάζα από τις 7 οκτωβρίου. συνέχισε η Sultan. «Και αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία όχι μόνο έχουν θεσπίσει, αλλά και δικαιολόγησαν αυτές τις δολοφονίες».
Αυτό το γενικό αίσθημα απόρριψης έχει εξαπλωθεί σε πολλούς τομείς της ζωής μας. Το κίνημα Boycott, Divestment and Sanctions (BDS)-Μποϊκοτάζ, Αποεπένδυση και Κυρώσεις, το οποίο στοχεύει να ασκήσει οικονομική και πολιτική πίεση στο Ισραήλ για τον τερματισμό της κατοχής, έχει λάβει μια άνευ προηγουμένου υποστήριξη.
Αφού τα Starbucks μήνυσαν το συνδικάτο εργαζομένων Starbucks για την υποστήριξή τους στην Παλαιστίνη, και τα βίντεο έδειχναν τα McDonald’s στο Ισραήλ να προσφέρουν δωρεάν γεύματα σε στρατιώτες των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής καθώς συνέχιζαν την εκστρατεία σφαγής, οι περισσότεροι φιλοπαλαιστίνιοι αμερικανοί αρνήθηκαν να φάνε σε αυτές τις δύο αλυσίδες φαστ φουντ. δηλώνοντας ότι το μποϊκοτάζ τους ήταν μόνιμο και ότι δεν θα παρασυρθούν ούτε από μια μικρή συγγνώμη, η οποία δεν έχει έρθει ακόμη.
Μπορεί να φαίνεται ασήμαντο, αλλά δεν θα είχε καμία λογική, δεν θα είχε νόημα για τους αμερικανούς των Ηπα, των οποίων ολόκληρη η κουλτούρα βασίζεται στον καταναλωτισμό, να σταματήσουν να καταναλώνουν δύο από τους μεγαλύτερους πυλώνες αυτής της κουλτούρας. Αλλά οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να συνεχίσουν όπως πριν.
Ο κόσμος διερευνά τις εταιρείες από τις οποίες αγοράζει, καταναλώνει τοπικά και μεταχειρισμένα προϊόντα, περιορίζει τη σπατάλη τροφίμων και υποστηρίζει σκόπιμα παλαιστινιακές επιχειρήσεις και εταιρείες που έχουν διακινδυνεύσει τη ζωή τους για την Παλαιστίνη, όπως η HUDA Beauty.
Η Masri εξηγεί ότι στην Παλαιστίνη έχει ακούσει επίσης αμέτρητους ανθρώπους να ανακοινώνουν ότι δεν θέλουν πλέον να παρακολουθούν δυτικές ταινίες ή τηλεοπτικές εκπομπές.
«Η φράση που ακούω πιο συχνά είναι ότι δεν αντέχουν την υποκρισία», λέει η Masri. «Δεν αντέχουν να κοιτάζουν αυτό που ο κόσμος βλέπει ως προβλήματα σε σύγκριση με τους βομβαρδισμούς και την πείνα, και να βλέπουν ότι η ζωή συνεχίζεται κανονικά όταν την αρνούνται στους παλαιστίνιους».
Καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι υπερασπίζονται την Παλαιστίνη και χάνουν τη δουλειά τους, απειλούνται με βία, τους επιτίθενται και τους διώχνουν από την εργασία απλώς επειδή φορούν σύμβολα αντίστασης όπως το keffiyeh, την παλαιστινιακή μαντήλα, για να μην αναφέρουμε τη φυλάκιση για τον ακτιβισμό τους, αυτό που διακυβεύεται σε αυτή τη μάχη γίνεται πολύ πιο άμεσο για τους συμμάχους στον αγώνα των παλαιστινίων.
«Πολλές κυβερνήσεις έχουν αγνοήσει σε μεγάλο βαθμό την πρόσφατη κατακραυγή του λαού τους που απαιτεί άμεση και μόνιμη κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, ή έχουν ποινικοποιήσει και τιμωρήσει την απλή πράξη του να μιλά κάποιος υπέρ των παλαιστινιακών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, [καθιστώντας] σαφές ότι αυτά τα «έθνη που ισχυρίζονται ότι εκτιμούν και προστατεύουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια [είναι] μια φάρσα», συνεχίζει η Farhan, προσθέτοντας ότι η ίδια έχει απειληθεί με έξωση από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού της, el Sr. Fishman, απλά επειδή κυμάτισε μια παλαιστινιακή σημαία μπροστά στο παράθυρό της.
«Οι άνθρωποι συνειδητοποιούν τι σημαίνει αυτό: δεν είναι πραγματικά ελεύθεροι, ελεύθεροι να μαθαίνουν και να μιλάνε όπως θέλουν, να καταναλώνουν όπως θέλουν, να μαζεύονται όπως θέλουν, να ντύνονται όπως θέλουν, έως ότου η Παλαιστίνη απελευθερωθεί.».
Ενώνοντας τον κόσμο ενάντια στη Δύση
Η αγωγή της Νότιας Αφρικής κατά του Ισραήλ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, που θεωρείται το ανώτατο δικαστήριο του κόσμου del mundo, αμφισβήτησε άμεσα τη δυτική αποικιακή ηγεμονία.
Όπως έγραψε escribió ο Nesrine Malik στην The Guardian, Η δίκη όχι μόνο καταδίκασε το Ισραήλ για την αιματηρή 75χρονη κατοχή και τη συνεχιζόμενη γενοκτονία, αλλά αμφισβήτησε το ολέθριο ψέμα της Δύσης, η οποία παρουσιάζεται ως εγγυητής της ηθικής, της λογικής και της πολυχρωμίας, ενώ στην πραγματικότητα είναι υπεύθυνη για μερικές από τις πιο βάρβαρες και σκληρές πράξεις βίας που έχει γίνει ποτέ μάρτυρας η ανθρωπότητα.
«Η υπόθεση του CIJ-Cour internationale de Justice δείχνει ότι η δυτική λογική εξαντλείται και η δύναμη πειθούς της μειώνεται σε έναν πολυπολικό κόσμο», γράφει ο Malik. Σημειώνεται ότι οι περισσότερες από τις χώρες που υποστηρίζουν την Παλαιστίνη δεν είναι μέρος του δυτικού κόσμου.
Η Ναμίμπια, όπου η Γερμανία διέπραξε την πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα μεταξύ 1904 και 1908, καταδίκασε τη Γερμανία για την υποστήριξή της στο Ισραήλ. Οι Ανσάρ Αλλάχ-Ansar Allah στην Υεμένη, κοινώς γνωστοί ως «Χούτι», είχαν το θάρρος να διακόψουν τη ναυτιλία προς το Ισραήλ και όταν η πρωτεύουσά τους βομβαρδίστηκε από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο ως αντίποινα, δεν υποχώρησαν και επέκτειναν τον αποκλεισμό σε αυτούς που τους επιτίθενται.
Αντί να απελπιζόμαστε για την απουσία ισχυρών δυτικών χωρών να συμμετάσχουν σε αυτό το κάλεσμα, οι σύντροφοί μου και εγώ θεωρούμε ότι αυτή είναι η επανάσταση του Παγκόσμιου Νότου.
Η γενοκτονία στην Παλαιστίνη έχει επίσης ευαισθητοποιήσει σε αυξητικό βαθμό σχετικά με άλλες συνεχιζόμενες γενοκτονίες. Στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, seis millones de personas han muerto έξι εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει λόγω δυτικών παρεμβολών και της βιομηχανίας εξόρυξης κοβαλτίου, με το κοβάλτιο να είναι ο πόρος που τροφοδοτεί την τεχνολογία μας, συμπεριλαμβανομένων των smartphones, των έξυπνων τηλεφώνων
Στο Σουδάν, μια γενοκτονία που χρηματοδοτήθηκε από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα σκότωσε 9.000 ανθρώπους σε έξι μήνες, συμπεριλαμβανομένης της γενοκτονίας των masalit στο Νταρφούρ από τις Δυνάμεις Ταχείας Υποστήριξης (RSF)/Janjaweed και των εξωδικαστικών δολοφονιών μη αράβων σε όλο το Σουδάν από τις Σουδανικές Ένοπλες Δυνάμεις (SAF).
«Η θέση της παλαιστινιακής υπόθεσης απαιτεί μια πλήρη απελευθέρωση. Φυσικά, οι άνθρωποι ρώτησαν, «Ποιον άλλον;»» λέει η Α., μια σουδανή μη αραβικής καταγωγής και ακτιβίστρια που θέλει να παραμείνει ανώνυμη για την ασφάλεια της ίδιας και της οικογένειάς της.
Με τόσους πολλούς ανθρώπους να ξυπνούν από αυτές τις άλλες φρικαλεότητες, θα ήταν εύκολο να ζωγραφίσουμε μια ρομαντική αφήγηση παγκόσμιας αλληλεγγύης. Αλλά δεν είμαστε ακόμα εκεί, και η ανεντιμότητα δεν μας φέρνει πιο κοντά.
«Οι άνθρωποι αμφισβητούν την αντίληψή τους για την απελευθέρωση, και ας αντέχει ακόμη στη δοκιμασία επέκτασης μιας πραγματικής συμμαχίας», λέει ο Α. «Στην περίπτωση του Σουδάν, πολλοί βρήκαν τοπικούς ακτιβιστές που είχαν ήδη δημιουργήσει περιεχόμενο για να εκπαιδεύσουν, να υπερασπιστούν και να υποστηρίξουν τους παλαιστινίους πολύ πριν από την 7η οκτωβρίου.
Για άλλες υποθέσεις όπως του Tigray, όπου υπάρχουν πολύ λίγα μέλη της διασποράς για να μοιραστούν ιστορίες, έχουμε δει την αποσύνδεση μεταξύ ενός αληθινού συμμάχου και μιας πολεμικής κραυγής που συνδέεται περισσότερο με άλλο κίνημα.»
Η κ. Σουλτάν αναγνωρίζει ότι ενώ ζούμε σε πρωτόγνωρους καιρούς, υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος να διανύσουμε. «Δεν πιστεύω ότι ο κατακλυσμός μεταξύ του πρώτου και του τρίτου κόσμου έχει ξεπεραστεί. Δεν είναι έτσι ακόμα. Αλλά είναι ασφαλές να πούμε ότι είναι η αρχή», λέει.
Ως αφρικανικές χώρες, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και το Σουδάν έχουν αγωνιστεί για να επιτύχουν το επίπεδο παγκόσμιας αναγνώρισης και αλληλεγγύης που έχουν λάβει άλλα έθνη στο κίνημά μας. Οι λέξεις «Ελεύθερο Κονγκό» ή «Ελεύθερο Σουδάν» συνδέονται με τις διαμαρτυρίες μας, αλλά η συμμετοχή σε διαδηλώσεις που επικεντρώνονται σε αυτές τις χώρες είναι χαμηλή.
Ενώ η Παλαιστίνη παραμένει η λυδία λίθος-η πρόβα φωτιάς της ηθικής, ορισμένοι φαίνονται απρόθυμοι να αρνηθούν τη μαρτυρία και την αλήθεια των μη αράβων αφρικανών που επίσης καταπιέζονται. Δεν μπορούμε πλέον να αντέξουμε αυτό το είδος εκούσιας άγνοιας. Για πόσα χρόνια ήταν αποδεκτό να μην ασχολείσαι με την Παλαιστίνη, να την αφήσεις στην άκρη και να πεις «είναι θέμα περίπλοκο»;
Η εποχή του εφησυχασμού έχει τελειώσει, και πρέπει να κρατάμε, να κουβαλάμε στην καρδιά μας όλους τους αδελφούς και τις αδερφές μας, και να τους διατηρούμε στο επίκεντρο του αγώνα μας.
Αυτό μπορεί να είναι πιο εύκολο να ειπωθεί παρά να γίνει σε έναν κόσμο όπου η καταπίεση των αφρικανών πάλευε πάντα για την αναγνώριση και την παγκόσμια αλληλεγγύη, αλλά πρέπει να γίνει.
Και πρέπει να πάμε παρακάτω. Κάποιοι έχουν ζητήσει ταραχές, εξεγέρσεις όπως δεν έχουμε ξαναδεί, πράξεις πολιτικής ανυπακοής που καθιστούν αδύνατη τη λειτουργία των οικονομιών μας. Διαφορετικά, θα είχαμε απογοητεύσει τους παλαιστίνιους και θα είχαμε παραστρατήσει.
Ο πόνος είναι βαθύς, αλλά η ελευθερία είναι κοντά, είναι στο χέρι μας
Αυτή είναι η μεγάλη μας δοκιμασία ως άνθρωποι, και αν αποτύχουμε, θα πάψουμε να υπάρχουμε. Αυτό δεν είναι υπερβολή ή μια πνευματική μεταφορά. Είναι επιστημονικό γεγονός ότι η αποικιοκρατία και ο καπιταλισμός είναι δίδυμα κακά που καταστρέφουν την ικανότητα των ανθρώπων να ζουν σε αυτή τη Γη.
Μόνο κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας στη Γάζα, ο ισραηλινός στρατός απελευθέρωσε την ίδια ποσότητα άνθρακα σε τρεις μήνες με δύο από τα πιο ευάλωτα στο κλίμα έθνη του κόσμου la misma cantidad de carbono.
Η εκμετάλλευση των πόρων του Κονγκό και οι ίδιες εταιρείες και έθνη (όπως οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο) που χρηματοδοτούν το Ισραήλ και διεξάγουν πόλεμο στην Υεμένη είναι οι μεγαλύτεροι ρυπαίνοντες στον κόσμο, σκοτώνοντας τις πιθανότητες ανθρώπινης ζωής σε αυτή τη Γη μόνο και μόνο για το χρήμα.
Πρέπει να πετάξουμε τις αλυσίδες που έχουν παγιδεύσει όχι μόνο την Παλαιστίνη, αλλά ολόκληρο τον κόσμο.
Έχουμε μια προθεσμία που πλησιάζει στο τέλος της, και πολλοί από εμάς νιώθουμε αυτό το ιερό επείγον. Εάν επιτρέψουμε να συμβεί η πιο τεκμηριωμένη γενοκτονία στην ιστορία χωρίς συνέπειες, χωρίς να τερματιστεί αυτή η κατοχή και χωρίς να απελευθερωθούν οι αδελφοί και οι αδελφές μας σε όλο τον κόσμο, θα έχουμε χάσει τα πάντα.
Η Μasri λέει ότι η έκρηξη αλληλεγγύης την έκανε να αισθάνεται ότι η ελευθερία είναι εφικτή, είναι στο χέρι μας, αλλά ξέρει ότι θα είναι δύσκολο να κερδηθεί και ότι το Ισραήλ και άλλες δυτικές χώρες θα διαπράξουν φρικτές πράξεις βίας από τις οποίες δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ανακάμψουμε, να συνέλθουμε, και αυτό ως απάντηση στον θάνατο της αυτοκρατορίας.
«Η Υεμένη, η Ναμίμπια, η Νότια Αφρική και άλλες χώρες μου δίνουν ελπίδα, αλλά ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και ματωμένος», λέει. Αλλά νιώθω γαλήνη μέσα στον απερίγραπτο πόνο μου. Διότι, κατά κάποιο τρόπο, ξέρω ότι η απελευθέρωση επίκειται.
Ξέρω ότι θα εκδικηθούμε το αίμα όλων εκείνων που έχασαν τη ζωή τους φέρνοντας διαρκή ειρήνη. Πρώτη φορά στη ζωή μου το βλέπω. Όχι στον ορίζοντα ή στο μακρινό μέλλον, αλλά εδώ, τώρα. Το εύχομαι όχι μόνο για τα παιδιά μου, αλλά και για τον εαυτό μου.
Η ελευθερία είναι εκεί και πρέπει απλώς να την πετύχουμε. Ποτέ δεν ήταν τόσο κοντά. Η καρδιά μου δεν θα πάψει ποτέ να είναι ένας τάφος. Δεν θα γιατρευτώ ποτέ από αυτά που έχω δει. Πάντα θα κλαίω. Ωστόσο, ποτέ δεν ήμουν τόσο απελπισμένη και δεν είχα ποτέ τόσες πολλές ελπίδες. Για πρώτη φορά, έχω πίστη.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Haize Gorriak
