Όταν δεν είσαι πια τίποτα, χάνεις τα πάντα και δεν πείθεις πια κανέναν.
Το Ισραήλ και η Δύση, με το μικροσκοπικό ιταλικό κράτος, συγκλονίζονται από έναν ανεξέλεγκτο φόβο. Ούτε καν οι κάτοχοι των μοχλών εξουσίας προσπαθούν να δώσουν αξιοπιστία στην ατελείωτη παρωδία του αήττητου και της «δημοκρατίας».
Στην κατάσταση κατοχής, οι διπλοεθνικοί έποικοι δεν καθησυχάζονται ούτε από τα αντίποινα στη Γάζα με κατεδαφισμένα νοσοκομεία, βόμβες διασποράς και λευκό φώσφορο. Τελικά κάνουν ουρές στα αεροδρόμια για να εγκαταλείψουν τη γη που έχουν σφετεριστεί, συνεχίζει ο Filippo Kalomenìdis *
. La république, η δημοκρατία, μετά τη λαμπρή και πολύ νεαρή εξέγερση του καλοκαιριού, έχει τη σωστή αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι η επόμενη που θα βυθιστεί από το κύμα της επανάστασης της 7ης οκτωβρίου. Απαγορεύει τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη και συλλαμβάνει και διώχνει τη Mariam Abu Daqqa, μια ξεκάθαρη, διαυγή φωνή του Λαϊκού Μετώπου.
Δεν κρύβεται πλέον: βασίζεται στην ψηφοφορία των αγορών και στην «ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη» μεταξύ τραπεζιτών, αρπακτικών και δολοφόνων στο όνομα του επιπλέον κέρδους.
Η Deutsche Republik στρατιωτικοποιεί τα σχολεία, τις λαϊκές γειτονιές που κατοικούνται από μετανάστες, απαγορεύει το τελευταίο βιβλίο της Adania Shani από την τελετή απονομής των βραβείων στη Φρανκφούρτη, απαγορεύει να φορούν το keffiyeh και να κυματίζει η παλαιστινιακή σημαία. Από τις 19 οκτωβρίου, στο Βερολίνο, άραβες και γερμανοί διαδηλωτές ξεκαθάρισαν ότι δεν θα μείνουν ακίνητοι για πολύ.
Η ιταλική δημοκρατία εκφοβίζει άσκοπα τους φοιτητές που υποστηρίζουν την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Δέρνει αυτούς που αποδοκιμάζουν τους φίλους του Ισραήλ στο Λιβόρνο και τη Ρώμη. Προετοιμάζεται για την επικείμενη εποχή της καταστολής, διανέμοντας ψεύτικες προειδοποιήσεις για βόμβες και κλείνοντας τα σύνορα όπου είναι δυνατόν. Πράξεις χρήσιμες για τη δημιουργία μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης που θα καταστήσει νόμιμη την τιμωρία του κινήματος που διαμορφώνεται από λεπτό σε λεπτό.
Αυτός ο νομιμοποιημένος φόβος της απώλειας των πάντων οδηγεί τα ΜΜΕ των φιλελεύθερων καθεστώτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιχειρούν να περιορίσουν την παλαιστινιακή επανάσταση της 7ης οκτωβρίου σε μια τρομοκρατική-θρησκευτική ενέργεια, να κάνουν παράφρονες παραλληλισμούς με την 11η σεπτεμβρίου, το Μπατακλάν, το Isis και όποιος έχει τα περισσότερα καύσιμα να πετάξει στην ψυχωτική φωτιά της σύγκρουσης των πολιτισμών, τόσο περισσότερα ρίχνει.
Κρίμα για αυτούς που ένα μεγάλο μέρος των νέων έχει καταλάβει, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ότι υπάρχει μόνο μία σύγκρουση πολιτισμών: αυτή μεταξύ κυρίαρχων και αλυσοδεμένων, μεταξύ των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων.
Μια αραβοφοβική, ισλαμοφοβική, ξενοφοβική, επικίνδυνη προπαγάνδα, που πρέπει να αντιμετωπιστεί έξυπνα, αλλά απολύτως μπαγιάτικη και προβλέψιμη.
Αν τα λόγια εξουσίας έχουν φθαρεί, καταρρέουν, οι φράσεις πολλών «καθηγητών ηθικής» που ισχυρίζονται ότι τάσσονται με τους παλαιστίνιους δεν διαφέρουν. Όμως αφού καταδίκασαν τους «ναζί» της Χαμάς εξισώνοντάς τους με τους «ναζί» του Τελ Αβίβ, και αφού χαρακτήρισαν την επανάσταση της 7ης οκτωβρίου ως «πογκρόμ».
Όσοι υπήρξαν οραματιστές διερμηνείς του δυτικού μαρξισμού καταφεύγουν επομένως στην ίδια έκφραση που χρησιμοποιεί ο Ρίσι Σουνάκ, Rishi Sunak, ο άγγλος Πρωθυπουργός, υπέρμαχος της μεγάλης κλίμακας απέλασης και δολοφονίας μεταναστών που διασχίζουν τη Μάγχη.
Αλήθεια δεν καταλαβαίνουν οι «αποπροσανατολιστές» της ειρηνευμένης αριστεράς ότι στο ισραηλινό κράτος αποικιοκρατίας δεν υπάρχουν «άμαχοι»;
Πραγματικά δεν γνωρίζουν ότι βαριά οπλισμένοι έποικοι επιτίθενται τακτικά σε παλαιστινιακά σπίτια και τους σκοτώνουν;
Πραγματικά δεν γνωρίζουν τη βασική ιστορία της Χαμάς σε σημείο που αφήνουν μια τέτοια ύβρη να στάζει από τα στόματά τους;
Πραγματικά δεν φαντάζονται ότι η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι ενωμένη στις διάφορες συνιστώσες της από το 2021 και ότι η Χαμάς είναι το κυρίαρχο μέρος;
Πραγματικά δεν συνειδητοποιούν ότι η Παλαιστίνη του οκτωβρίου 2023 αντιπροσωπεύει για τις νέες γενιές αυτό που αντιπροσώπευε το Βιετνάμ (και οι Βιετκόνγκ είχαν μια πολεμική ηθική όχι λιγότερο αδιάλλακτη σε σχέση με αυτή της Παλαιστινιακής Αντίστασης) στην εποχή τους;
Δεν είναι αδαείς, άσχετοι, παρά μόνο στην ψυχή. Απλώς τους αρέσουν οι παλαιστίνιοι –επιστρέφουμε ξανά στο Fanon– όταν είναι «υποδεέστεροι», όταν είναι θύματα να υπολογίζονται στον άβακα του θανάτου. Γιατί οι παλαιστίνιοι πρέπει να παραμείνουν, στο αναπόφευκτο καθημερινό λουτρό αίματος, μια ευκαιρία να αισθάνονται διαφορετικοί και καλοί δυτικοί.
Είναι επομένως τρομοκρατημένοι με την επανάσταση της 7ης οκτωβρίου που οδηγεί πολλά από τα παιδιά μας να απορρίπτουν και να φτύνουν τη ρατσιστική, επικυριαρχική ιδέα -την οποία εκείνοι πάντα εξυμνούν- μιας πλασματικής ευρωπαϊκής ταυτότητας. Ο πραγματικός πρόγονος, ακόμη περισσότερο από τον γενοκτονικό εθνικισμό των ΗΠΑ, της ισραηλινής αποικιοκρατίας.
Έχουν αποδεχτεί πως είναι «άνθρωποι που ζουν μίζερα», θα ισχυριζόταν ο Pierre Clastres, και δεν μπορούν να κολυμπήσουν σε αυτή την ανατρεπτική πλημμύρα.
Η γλώσσα τους αποφεύγει τη διαχωριστική λογική της πραγματικότητας (είτε – είτε, είτε είμαι με τη μια πλευρά είτε είμαι με την άλλη πλευρά), επαναλαμβάνει τον υποκριτικό και γνωστό μηχανισμό της αποστασιοποίησης.
Οι «καθηγητές της ηθικής» σήμερα, μετά τις 7 οκτωβρίου, δεν είναι πια τίποτα.
Αυτό αποδεικνύεται από την υπερβολικά χρησιμοποιούμενη ανθολογία αρνητικών συνδέσμων. «Ούτε με τη Χαμάς, ούτε με το Ισραήλ, ούτε με αυτούς που σκοτώνουν, αλλά με την Παλαιστίνη», είναι η παράλογη φόρμουλα. Λες και οι μαχητές της Χαμάς προέρχονται από έναν μακρινό γαλαξία και να μην απολαμβάνουν, όπως αναφέρθηκε, τη σταθερή υποστήριξη του παλαιστινιακού λαού.
Ας το μάθουν αυτό στην αριστερά του νόμου και της τάξης: Το Allāhu akbar δεν είναι η κραυγή μάχης των τρομοκρατών. Είναι μια συνειδητή υπενθύμιση της ασυνέπειας στην αντίληψη της πραγματικότητας και των ελεεινών εμμονών μας.
Η Παλαιστινιακή Επανάσταση ξεκίνησε μόλις στις 7 Οκτωβρίου.
Είναι μια υπέροχα και τραγικά μη αναστρέψιμη ρήξη με το παρελθόν.
Οι γυναίκες και οι άνδρες της Κομμούνας εισβάλλουν στον ουρανό.
* συγγραφέας, καθηγητής συγγραφής και πολιτικός ακτιβιστής. Δημοσίευσε τα La direzione è storta – Reportage lirico sul Covid 19 e i virus del potere – Η κατεύθυνση είναι στραβή – Λυρικό ρεπορτάζ για τον Covid 19 και τους ιούς της εξουσίας (Homo scrivens editore, 2021), και με την Κολεκτίβα Eutopia Per tutte, per ciascuna, per tutti, per ciascuno – Canti contro la guerra dell’Italia agli ultimi- Για όλες, για την καθεμία, για όλους, για τον καθένα – Τραγούδια ενάντια στον πόλεμο της Ιταλίας στους τελευταίους (DEA edizioni, 2022). Υπήρξε σεναριογράφος για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Μιχάλης ΄Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org
