Ένα σύντομο αιρετικό δοκίμιο για το τι σημαίνει και θα σημαίνει η 7η Οκτωβρίου. Όχι μόνο για τους παλαιστίνιους
*****
«Κατευθύνθηκα προς τη Suha που πήρα τον Hanin, λέγοντας: «Μην μένεις μακριά για πολύ, μην αργήσεις». Τον αγκάλιασα, μαζί με το κοριτσάκι: «Μην ανησυχείς… σαν τους ανθρώπους της Κομμούνας, εμείς εισβάλουμε στον ουρανό!». (…) Είχαμε ξεπεράσει το εμπόδιο της αυτοκυριαρχίας, δεν είχαμε ρίξει ούτε ένα δάκρυ, κανείς μας δεν είχε κλάψει». (από το “Non metterò il vostro cappello”, »Δεν θα φορέσω το καπέλο σας», του Ahmed Qatamesh)
Όταν δεν σου μένει τίποτα, είσαι έτοιμος να μοιραστείς τα πάντα. Η επανάσταση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης στις 7 οκτωβρίου έδειξε πώς τα ανθρώπινα όντα – απαλλοτριωμένα για περισσότερα από 75 χρόνια κάθε ουσιαστικού στοιχείου της ύπαρξης – μπορούν να μοιραστούν το αδύνατο, δηλαδή να γονατίσουν μια πυρηνική δύναμη, όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και σπάζοντας την εμπιστοσύνη της στον αποικιοκρατικό και ρατσιστικό θεϊσμό, γράφει ο Filippo Kalomenìdis * .
Η επανάσταση της 7ης Οκτωβρίου επανεφηύρε τους φυσικούς νόμους. Δίδαξε ότι μπορούμε να τραβήξουμε τους εαυτούς μας έξω από τον βαθύτερο τάφο του πλανήτη – αυτόν όπου θάφτηκαν οι παλαιστίνιοι από τους σιωνιστές και τους δυτικούς – χωρίς κανένα σημείο υποστήριξης.
Οι νεοφερμένοι στον κόσμο πρέπει να φοβούνται περισσότερο τη γδαρμένη ζωή παρά τον θάνατο, απογυμνωμένη μέχρι τα νεύρα και τους τένοντες αυτού που είναι ανθρώπινο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους καταπιεσμένους παλαιστίνιους, αλλά και για τους νέους υποταγμένους από το φιλελεύθερο παρόν στη Δύση.
Η συντετριμμένη ύπαρξη βρίσκει νόημα μόνο στο να ξεσηκωθεί ενάντια στον δήμιο. Σηκώνεται από τη σκόνη, πετάει πάνω από τείχη διαχωρισμού και ατσάλινες διαβάσεις, αγκαλιάζει απαγορευμένους ουρανούς, ενώνεται σαρκικά με τα πιο απαλά σύννεφα για να τα γονιμοποιήσει και να χαρίσει απροσδόκητες επαναστατικές γενεαλογίες σε κάθε γη.
Οι μαχητές της Γάζας επάνω στα ανεμόπτερα έγιναν ριπές ανέμου και κραυγές που ανέτρεψαν τον χρόνο, ζωγραφίζοντας μια από τις υψηλότερες εικόνες απελευθέρωσης στην πρόσφατη ιστορία της ανθρωπότητας.
Μια αθάνατη εικόνα χαράς που κανένας παλαιστίνιος, καμία γυναίκα, κανένας άντρας σκλαβωμένος από τον φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό, θα αφαιρέσει ποτέ από το βλέμμα του. Μια αυθεντική οπτική προσευχή για να την απαγγέλουμε με τα μάτια μπροστά σε κάθε κακοποίηση που υποφέρουμε.
Η απόβαση στο έδαφος που βιάστηκε από τους αποικιστές είναι μια γέννηση για τους μαχόμενους. Και δεν βγαίνεις στο φως χωρίς να καλυφθείς από αίμα. Δεν μπορούμε να απελευθερωθούμε από μια αιώνια βαρβαρότητα χωρίς βία.
Όποιος γνωρίζει την ιστορία από την πλευρά των έγκλειστων στην επίγεια κόλαση, το ξέρει. Σε μια στιγμή, κάθε δεσμός με την ποταπή φιλελεύθερη ηθική καίγεται και οι τελευταίοι επαναστάτες, σαν επιδέξιοι χαλκουργοί, χειριζόμενοι εκείνη τη φωτιά μπορούν να σφυρηλατήσουν μια φυσική και ενστικτώδη αλήθεια χωρίς ανισότητες.
«Αυτός ο νέος άνθρωπος ξεκινά τη ζωή του ως άνθρωπος από το τέλος. θεωρεί τον εαυτό του δυνητικά νεκρό. Θα σκοτωθεί: δεν είναι μόνο ότι αποδέχεται τον κίνδυνο, είναι ότι είναι σίγουρος γι’ αυτό. αυτός ο δυνητικά νεκρός έχασε τη γυναίκα του, τα παιδιά του. έχει δει τόσες πολλές αγωνίες που θέλει να κερδίσει παρά να επιβιώνει», έγραψε αδιαμφισβήτητα ο Frantz Fanon.
Στη μηδενιστική και ταυτόχρονα δημιουργική χαρά ενός απρόβλεπτου μέλλοντος χωρίς αλυσίδες ή όρια, το λαμπερό μαγευτικό χαμόγελο των επαναστατών διαφαίνεται μέσα από το keffiyeh- απ’ το μαντήλι που τυλίγεται στο πρόσωπο, και τους καλεί στο χορό πάνω από τα εχθρικά τανκς. Τα τέρατα που σάρωναν παιδιά και εξεγερμένους, συνθλίβονται τώρα από τα άλματα ενός ολόκληρου πληθυσμού που αποφυλακίζεται.
Και η παλαιστινιακή επανάσταση συνεχίζεται, παρά τους βομβαρδισμούς και την πολλοστή, αδιάκοπη σφαγή των gazawi, με την Κνεσέτ να τρέμει για τις ρουκέτες που εκτοξεύονται από τα ερείπια, με τον αμερικανό υπουργό εξωτερικών και τον εκλεγμένο πρώτο δήμιο μεταξύ των σιωνιστών εκτελεστών κλεισμένους σε ένα καταφύγιο.
Προχωρά μέρα με τη μέρα στις πλατείες των αραβικών πόλεων, της Νότιας Αμερικής και των κρατών που ο καπιταλιστικός δεσποτισμός επιμένει να αποκαλεί Ευρώπη. Ενωμένες από αυτό που κάποτε αποκάλεσα «αγώνα ενάντια σε αυτή τη ζωή».
Τα συνθήματα των κινημάτων ακολουθούν την παλαιστινιακή πλημμύρα. Ταρακουνούν, κοροϊδεύουν δρόμους και οδούς στους οποίους κυριαρχεί το κέρδος λίγων εκλεκτών. Δεν αντικατοπτρίζουν την ψευδή ειρήνευση που επιβάλλεται παντού, σκοτώνοντας στο όνομα της δημοκρατίας και των ανώτερων αξιών της Δύσης. Απαιτούν την πλήρη απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Χωρίς παραχωρήσεις στους σιωνιστές.
Το αξίζει σε σχέση με τη σφαγή που εκπληρούν οι καταπιεστές στη Γάζα χωρίς ανάπαυλα;
Αξίζει μπροστά στην αποφασιστική διαφαινόμενη τέταρτη φάση της αιώνιας και ποτέ ολοκληρωμένης διαδικασίας της Νάκμπα, για να αναφέρω τον Joseph Massad, ήτοι την καταληκτική δράση που έχει ως στόχο την τελική εξόντωση των παλαιστινίων;
Ναι, γιατί η ιστορική πράξη της Παλαιστινιακής Αντίστασης έχει μια επιθετική πολιτιστική, όσο και στρατιωτική ισχύ που δεν έχουμε ξαναδεί. Η ξαφνική επιτάχυνση της σύγκρουσης είναι μια συγκεκριμένη δυνατότητα σωτηρίας, σε σύγκριση με μια μαζική θανατική καταδίκη που εκτελείται καθημερινά εδώ και δεκαετίες. Για αυτούς, και για εμάς που ζούμε σε άλλες ακτές της Μεσογείου.
Μια ανατροπή που ξεφεύγει από την ωφελιμιστική και τακτική λογική του πολέμου και δεν μπορεί να ονομαστεί χυδαία «πόλεμος». Όπως για τα σπάνια χτυπήματα που επιφέρουν μια νέα αντίληψη για το ανθρώπινο, πρέπει να χρησιμοποιείται η λέξη «επανάσταση».
Σε κάθε γεωγραφικό μήκος και πλάτος, αυτή η κίνηση ωθεί γυναίκες και άνδρες καταδικασμένους για πάντα στην κατώτερη βαθμίδα να ανακαλύπτουν ξανά τον αγώνα για «μια βαθιά ζωή».
Ξεπερνώντας τη μαρξιστική έννοια του «μυστηρίου της παραγωγής-arcano della produzione», αντιλαμβάνονται και αποκαλύπτουν το μυστήριο της καταστροφής στο οποίο βασίζεται ο φιλελευθερισμός. Παρορμητικά, εμψυχωμένοι από μια απερίσκεπτη «luxuria mentis, πολυτέλεια του μυαλού», θέλουν να το σταματήσουν.
Όπως οι καλύτερες επαναστάσεις, η παλαιστινιακή επανάσταση της 7ης οκτωβρίου έχει ως αποτέλεσμα-συνέπεια να πέφτουν οι μάσκες των εχθρών, μία προς μία. Ξεκινώντας από τo βαρύ τρικ των δημοκρατικών εγγυήσεων, αυτό το ταχυδακτυλουργικό κόλπο που διαλύεται, αποκαλύπτοντας το αυταρχικό και μεροληπτικό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πολλοί από εμάς το είχαμε ήδη δει στον πόλεμο κατά των μεταναστών και εκείνων που βρίσκονται στο κάτω μέρος της κοινωνικής κλίμακας. Τώρα, για τον καθένα, είναι δύσκολο να αρνηθεί το κατασταλτικό τερατούργημα των δώδεκα αστεριών των Βρυξελλών και του Στρασβούργου, όλο και περισσότερο παρόμοιων με τα δώδεκα αστέρια του Δαβίδ.
* συγγραφέας, καθηγητής συγγραφής και πολιτικός ακτιβιστής. Δημοσίευσε τα La direzione è storta – Reportage lirico sul Covid 19 e i virus del potere – Η κατεύθυνση είναι στραβή – Λυρικό ρεπορτάζ για τον Covid 19 και τους ιούς της εξουσίας (Homo scrivens editore, 2021), και με την Κολεκτίβα Eutopia Per tutte, per ciascuna, per tutti, per ciascuno – Canti contro la guerra dell’Italia agli ultimi- Για όλες, για την καθεμία, για όλους, για τον καθένα – Τραγούδια ενάντια στον πόλεμο της Ιταλίας στους τελευταίους (DEA edizioni, 2022). Υπήρξε σεναριογράφος για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org
