17 Ιουλίου 2024
Η συζήτηση για το ποιος θα ωφεληθεί από την επίθεση στον Τραμπ κρύβει τα χυδαία ψέματα όσων ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει χώρος για βία στις ηνωμένες Πολιτείες, όταν κάθε μέρα γίνονται ένας ή δύο πυροβολισμοί με τουλάχιστον 4 νεκρούς ή τραυματίες και η χώρα ποντάρει εδώ και χρόνια στη βία των πολέμων και των γενοκτονιών.
Αλλά πάνω από όλα κρύβει το γεγονός ότι οι Ηπα είναι ένα έθνος σε χαλάσματα και για αυτόν τον λόγο πολύ επικίνδυνο. Είναι η μόνη πλούσια χώρα στην οποία το προσδόκιμο ζωής μειώνεται τα τελευταία χρόνια: η πτώση, θυμίζει ο Raúl Zibechi, επηρεάζει κυρίως τον πληθυσμό μεταξύ 45 και 54 ετών, πρώην εργάτες της βιομηχανίας, που πάσχουν από αλκοολισμό, αυτοκτονίες και εθισμό στα οπιοειδή – και η βιομηχανική παραγωγή μειώνεται συνεχώς.
Σε αυτό το σενάριο, ο συνδυασμός βίας, ατομικισμού και όπλων δεν προοιωνίζει κάτι καλό για τους φτωχότερους αμερικανούς και για τον κόσμο. Η σφαίρα πέρασε μόλις ένα εκατοστό από τον στόχο, οπότε αφού ήταν μια μακρινή βολή πρέπει να αποκλείσουμε κάθε πιθανότητα να ήταν αυτο-επίθεση.
Πρέπει επίσης να ήμαστε «σκεπτικιστές», όπως επισημαίνουν οι Asia Times, αφού το FBI έχει φροντίσει να εξαφανίσει τον εικοσάχρονο που πυροβόλησε και θα είναι υπεύθυνο για την έρευνα. Τα πάντα στα χέρια του Deep State, του βαθέος Κράτους που κυβερνά τις Ηνωμένες Πολιτείες στη σκιά.
Ο χρόνος θα πει αν η επίθεση στον Ντόναλντ Τραμπ είναι ένα άλμα στην αυτοκρατορική παρακμή ή απλώς ένα τραγικό ανέκδοτο. «Δεν υπάρχει χώρος για τέτοιου είδους βία στις Ηνωμένες Πολιτείες», μουρμούρισε ο Τζο Μπάιντεν, ενώ οι New York Times πήραν την άδεια να σχολιάσουν σε ένα κύριο άρθρο: «Η επίθεση στον Ντόναλντ Τραμπ είναι αντίθετη με τις Ηνωμένες Πολιτείες».
Χυδαία ψέματα: κάθε χρόνο πέφτουν περισσότεροι από 500 πυροβολισμοί με τουλάχιστον τέσσερις νεκρούς ή τραυματίες, χωρίς να υπολογίζεται αυτός που ρίχνει. Από τις 2 ιουλίου φέτος υπάρχουν ήδη 261 (Axios, 02/07/2024). Το 2014 έγιναν 272 και το 2021 689 μαζικές μάχες με όπλα. Ο αριθμός των θανάτων από βία παρουσίασε μια παρόμοια αύξηση.
Δεν έχει ενδιαφέρον να κάνουμε εικασίες, εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση, για το ποιος θα ωφεληθεί από την επίθεση, κάτι που είναι σχεδόν αδύνατο με τις διαθέσιμες πληροφορίες, αλλά πρέπει μάλλον να τη δούμε ως την εμφάνιση ενός ερειπωμένου, χαοτικού και, για το λόγο αυτό, πολύ πιο επικίνδυνου έθνους.
Τα κύρια δεδομένα είναι η αποσύνθεση της κοινωνίας. Τον μάιο, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης τεσσάρων εβδομάδων στις Ηνωμένες Πολιτείες, είδα αυτή την κρίση στους δρόμους της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες, όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζουν στους δρόμους και οι δημόσιες υπηρεσίες, όπως το μετρό, δείχνουν αναμφισβήτητα σημάδια υποβάθμισης των υποδομών.
Για να μην αναφέρουμε τον αριθμό των ανθρώπων, ειδικά μαύρων, με ψυχικές ασθένειες, που περιφέρονται άσκοπα ή ουρλιάζουν στο κενό. Τα δεδομένα δεν λένε ψέματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μόνη «ανεπτυγμένη χώρα» στην οποία το προσδόκιμο ζωής μειώνεται τα τελευταία χρόνια.
Το 2014 ήταν 78,8 χρόνια. Το 2020 έπεσε στα 77,3 και το 2021 στα 76,3 χρόνια. Αντίθετα, στη Γερμανία 80,9, στο Ηνωμένο Βασίλειο 80,7, στη Γαλλία 82,3 και στην Ιαπωνία 84,5 χρόνια. Η μείωση επηρεάζει κυρίως τον πληθυσμό μεταξύ 45 και 54 ετών, πρώην βιομηχανικούς εργάτες, που έχουν πληγεί από αλκοολισμό, αυτοκτονίες και εθισμό στα οπιοειδή.
Σύμφωνα με τον Emmanuel Todd, η βρεφική θνησιμότητα είναι ένα κρίσιμο στοιχείο γιατί προβλέπει το άμεσο μέλλον. Το 2020 στις ΗΠΑ ήταν 5,4 ανά χίλιες ζωντανές γεννήσεις, στη Ρωσία 4,4, στο Ηνωμένο Βασίλειο 3,6, στη Γαλλία 3,5, στη Γερμανία 3,1 και στην Ιαπωνία 1,8.
Το πιο περίεργο είναι ότι η αύξηση της θνησιμότητας συμβαδίζει με τεράστιες δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη: 18,8% του ΑΕΠ στις Ηνωμένες Πολιτείες έναντι 12% στη Γαλλία και παρόμοια ποσοστά στη Γερμανία και τη Γαλλία.
Το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν «ενέργειες ορισμένων ανώτερων ομάδων που καταστρέφουν ένα μέρος του πληθυσμού», όπως αποδεικνύεται από το σκάνδαλο των οπιοειδών.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες που υποστηρίζονται από αδίστακτους γιατρούς «έχουν διαθέσει σε συναισθηματικά διαταραγμένους ασθενείς, για οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους, επικίνδυνα παυσίπονα τα οποία δημιουργούν εθισμό, που πολύ συχνά οδηγούν άμεσα σε θάνατο, αλκοολισμό ή αυτοκτονία». (The Defeat of the West, Η ήττα της Δύσης, σ. 195).
Τα στοιχεία που αναφέρθηκαν παραπάνω υπογραμμίζουν την αποσύνθεση της κοινωνίας των ηνωμένων πολιτειών, διότι «για να κατανοηθεί η εξωτερική πολιτική μιας χώρας είναι απαραίτητο να αναλυθεί σε βάθος η εσωτερική της εξέλιξη» (σελ. 189).
Υπάρχουν πολλά περισσότερα. Η αύξηση της παχυσαρκίας είναι ανησυχητική. Τη δεκαετία 1990-2000, το 30% του πληθυσμού υπέφερε από παχυσαρκία. Το 2020 έφτασε το 42%.
Τα οικονομικά δεδομένα είναι εξίσου καταστροφικά. Το 1928, η βιομηχανική παραγωγή των ηπα αντιπροσώπευε το 45% της παγκόσμιας παραγωγής και το 2019 μόνο το 17%. Το 2018, η Κίνα παρήγαγε το 25% των παγκόσμιων μηχανημάτων σε σύγκριση με μόλις 6,6% για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ξεπερασμένων από την Ιταλία, τη Γερμανία και την Ιαπωνία.
Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει μια ποσότητα άπειρων δεδομένων για την εκπαίδευση, την κατάρτιση των μηχανικών, ακόμη και επάνω στη στρατιωτική βιομηχανία, η οποία έφτασε από 3 εκατομμύρια εργάτες σε μόλις ένα εκατομμύριο, παράγοντας ελαττωματικά και υπερβολικά ακριβά αεροπλάνα.
Ένα F22 Raptor που κατασκευάστηκε από τη Lockheed Martin με μια τιμή άνω των 300 εκατομμυρίων δολαρίων έχει ένα ωριαίο κόστος πτήσης σχεδόν 90.000 δολάρια. Και αυτό είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα της βιομηχανικής καταστροφής, που ίσως προκαλείται από τα σκάνδαλα της Boeing και τα επαναλαμβανόμενα ατυχήματα αυτής.
Όλα δείχνουν μια αυτοκρατορία που διαλύεται ως συνέπεια μιας παρακμάζουσας κοινωνίας, μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση, η οποία δεν έχει πλέον άλλες αξίες εκτός από τον ατομικισμό και η οποία, όπως ισχυρίζεται ο Τοντ, ποντάρει στη βία, όπως μαρτυρεί η γενοκτονία στη Γάζα.
Μια Χώρα η οποία, λόγω της εσωτερικής της καταστροφής, υποφέρει από «ανισορροπίες τέτοιου μεγέθους που καθίστανται απειλή για τη σταθερότητα του κόσμου” (σ. 27). Από αυτή την αποσύνθεση αναδύονται άνθρωποι όπως ο Τραμπ, ακριβώς όπως η αποσύνθεση της αργεντίνικης κοινωνίας γεννά προέδρους όπως ο Milei. Η ανικανότητα της Ουάσιγκτον και του Πενταγώνου είναι εξαιρετικά επικίνδυνη (και για εμάς τους λατινοαμερικανούς).
Απέναντι στον Τραμπ είναι ο Μπάιντεν, ο ογδοντάχρονος με γνωστικά προβλήματα που πιστεύει ότι κυβερνά τον κόσμο, όπως είπε προ ημερών. Ο διευθυντής των Asia Times, Ντέιβιντ Γκόλντμαν-David Goldman, από τις ηπα και τραπεζίτης επενδύσεων (καθόλου ύποπτος για αντικαπιταλισμό), ισχυρίζεται ότι ο γεροντισμός του Μπάιντεν είναι ένας καθρέφτης στον οποίο οι πλούσιες, δυτικές κοινωνίες πρέπει να κοιτάξουν τον εαυτό τους.
«Ο Δάντης δεν θα μπορούσε να εφεύρει έναν κάτοικο της κόλασης που να αντιπροσώπευε καλύτερα τη γήρανση της Δύσης» (Asia Times, 13/07/2024). Η επίθεση εναντίον του Τραμπ είναι κάθε άλλο παρά έκπληξη, είναι το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που με τη βίαιη αυτοκαταστροφή της κινδυνεύει να παρασύρει την ανθρωπότητα στο έδαφος, κατά γης.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Comune-info
