Η ένταξη σε ένα ψηφοδέλτιο πολιτικού κόμματος ενόψει εθνικών εκλογών στην Ελλάδα, είναι υπόθεση κυρίως του αρχηγού. Αυτός παίρνει τις αποφάσεις έστω κι αν καμιά φορά επηρεάζεται πιθανώς από κάποιους συμβουλάτορες.
Και οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονται με πολλά κριτήρια και όχι πάντα και κατ’ ανάγκην αξιοκρατικά.
Από την άλλη, κάποιος που επιθυμεί να είναι υποψήφιος, προσπαθεί να εμφανιστεί στον αρχηγό σαν το στέλεχος που πληροί όλα τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις για να ενταχθεί στο ψηφοδέλτιο.
Η εντοπιότητα δεν είναι κατ’ ανάγκην απαραίτητο κριτήριο. Αν ένας άνθρωπος είναι άξιος, αν έχει μια διακριτή διαδρομή στον επαγγελματικό του χώρο ή στον κοινωνικό του περίγυρο ή ακόμη περισσότερο στο δημόσιο βίο, τότε δεν έχει και μεγάλη σημασία αν σε όλη του την πορεία ζούσε και δρούσε στην Αθήνα και επιθυμεί να ενταχθεί ως υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο της Καβάλας. Είναι ίσως και ένα ρίσκο για τον ίδιο και δείχνει πιθανώς και μια γενναιότητα.
Εντάξει, κάποιοι στην Καβάλα θα ενοχληθούν, κάποιοι άλλοι θα ανησυχήσουν, κάποιοι θα θυμώσουν. Ιδιαίτερα εκείνοι που φιλοδοξούν να καταλάβουν επίσης μια θέση στο ψηφοδέλτιο του κόμματος. Σου λέει «μια ζωή εμείς είμαστε εδώ, τρέχουμε, ιδρώνουμε και αγωνιζόμαστε για την προώθηση των συμφερόντων του κόμματος, κι ήρθες εσύ κύριε από την Αθήνα σαν αλεξιπτωτιστής να μας πάρεις μια θέση στο ψηφοδέλτιο; Κάτσε στην Αθήνα και πολέμησε εκεί αν θέλεις να εκλεγείς».
Καταλαβαίνω τη συλλογιστική αυτών των ανθρώπων και ως ένα βαθμό θα μπορούσα να συμφωνήσω. Είναι τουλάχιστον άκομψο να σου παίρνει κάποιος τη μπουκιά από το στόμα.
Ωστόσο η περίπτωση του Μακάριου Λαζαρίδη είναι κάτι ξεχωριστό. Κάτι διαφορετικό. Είναι μια πρόκληση για την τοπική κοινωνία όχι για το ότι επιθυμεί να μπει στην πολιτική μέσω του ψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας στην Καβάλα αν και δραστηριοποιείτο πάντα στην Αθήνα. Αυτό είναι θεμιτό. Η πρόκληση γεννάται και εκπορεύεται από τον τρόπο που χειρίζεται ο ίδιος την υπόθεση της πιθανής υποψηφιότητάς του.
Αν και μακριά από την Καβάλα και τα προβλήματά της εδώ και αρκετές δεκαετίες, εμφανίζεται ξαφνικά πριν λίγους μήνες ενόψει φυσικά των προσεχών βουλευτικών εκλογών, με περίσσιο θράσος και αλαζονεία να μας πει ότι πάντα ενδιαφερόταν για την πόλη και πάντα βοηθούσε για την επίλυση των προβλημάτων της έστω και εκ του μακρόθεν. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οφείλεις να έχεις μια διακριτικότητα και μια μετριοπάθεια στοιχεία που δυστυχώς ο κ Λαζαρίδης δεν διαθέτει ή τουλάχιστον δεν μετέρχεται στην αγωνιώδη προσπάθειά του να αποδείξει κάτι το οποίο δεν χρειάζεται σε τελική ανάλυση να κάνει.
Στην λαχτάρα του να φανεί «καβαλιώτης» περισσότερο και από τους καβαλιώτες, αλωνίζει την πόλη και το νομό από άκρου εις άκρον, εμφανίζεται ως μαϊντανός σε κάθε εκδήλωση, γιορτή, πανηγύρι, τελετή κ.λ.π και με κάθε μέσον προσπαθεί να κερδίσει το χαμένο έδαφος της επικοινωνίας και της αναγνωρισιμότητας έναντι και κυρίως των όποιων πιθανών μελλοντικών εσωκομματικών του αντιπάλων.
Τις περισσότερες φορές μάλιστα, στην αγωνιώδη του αυτή προσπάθεια, εκπέμπει μια έπαρση και κουβαλάει μια απωθητική κομπορρημοσύνη που του αφαιρούν τα όποια πιθανά προσόντα και αρετές διαθέτει.
Ο κόσμος πλέον καταλαβαίνει και μπορεί να ξεχωρίσει την αυθεντικότητα από τη δηθενιά (sic!).
Δεν χρειάζεται να υποδύεται κάτι που δεν είναι. Aς παλέψει με την αλήθεια του και με τα όπλα που διαθέτει. Και κυρίως να υποστείλει τα φλάμπουρα της έπαρσης, της αλαζονείας και της ξερολασύνης (επίσης sic!). Οι ψηφοφόροι δεν είναι αφελείς. Καταλαβαίνουν και μπορούν να διακρίνουν κάποιον που έχει πραγματική αξία και μπορεί να συμβάλει στην προώθηση και επίλυση των προβλημάτων τους. Και με την ψήφο τους του δίνουν απλόχερα στο τέλος την εμπιστοσύνη τους.
Θόδωρος Θεοδωρίδης
