Τον Ιανουάριο του 2006 ο Νίκος Ξανθόπουλος, με άσπρα μαλλιά πια, επισκέφθηκε την Καβάλα για να παρουσιάσει το βιβλίο που έγραψε σχετικά με τη ζωή του. Σχετική είναι η φωτογραφία αρχείου. Εκδήλωση με κόσμο που έγινε στο Αμφιθέατρο.
Με αφορμή το θάνατο του, στο Facebook γράφτηκαν από συμπολίτες διάφορα κείμενα. Αναμνήσεις και θετικά σχόλια. Αντιγράφουμε τρία από αυτά.
Πετραδάκι, πετραδάκι για τα σένα το ‘χτισα, κείμενο της Π. Λεμονίδου
Θα ήμουν έξι, εφτά χρόνων, όταν πήγαμε με τη μαμά μου και τη γιαγιά μου να δούμε σινεμά με το Νίκο Ξανθόπουλο. Κόσμος πολύς. Θυμάμαι ότι ο κινηματογράφος ήταν εντελώς γεμάτος, δεν έπεφτε καρφίτσα. Το τραγούδι της ταινίας “πετραδάκι, πετραδάκι για τα σένα το’χτισα”.
Στο τέλος εμφανίστηκε στη σκηνή ο ίδιος ο Ξανθόπουλος, είπε δυο λόγια, ευχαριστώντας το πολυπληθές κοινό και κατέβηκε κάτω στην πλατεία και χαιρετούσε τον κόσμο. Όταν πλησίασε κοντά μας (φαίνεται θα ήμασταν κοντά στο διάδρομο) με πήρε και με σήκωσε ψηλά. Χαρά εμείς. Φεύγοντας με το λεωφορείο για το σπίτι στο κοντινό χωριό μας, έλεγε η γιαγιά μου στη μαμά μου, καμαρώνοντας, ότι θα γινόμουν ηθοποιός , όταν μεγαλώσω, είχα πάρει την καλλιτεχνική φώτιση, από τον ίδιο το Νίκο Ξανθόπουλο. Την ίδια χρονιά στο σχολείο, η δασκάλα μας κυρία Νίκη Νίκου, την πρώτη ώρα έκανε μάθημα σε μεγαλύτερη τάξη, τρίτη ή τετάρτη, επειδή η δική τους δασκάλα είχε μικρό μωρό και είχε άδεια να έρχεται αργότερα στο σχολείο. Έτσι εμείς ερχόμαστε μεν στο σχολείο κανονικά , αλλά δεν κάναμε μάθημα, μας άφηναν στην αυλή να παίξουμε μια ώρα.
Θυμάμαι που παίζαμε γάμο . Ο γαμπρός και νύφη κι από πίσω όλη η τάξη οι καλεσμένοι, βαδίζαμε υποτίθεται προς την εκκλησία. Μπροστά μπροστά στην πομπή πήγαινε ένα παιδί ο Πετράκης, που κρατούσε ένα κεραμίδι , υποτίθεται ότι έπαιζε ακορντεόν και τραγουδούσε το πετραδάκι πετραδάκι για τα σένα το’χτισα της αγάπης το τσαρδάκι
κι όμως δεν σ’ απόχτισα……..
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα μεγαλώσαμε με τις ταινίες και τα τραγούδια που είπε σ’ αυτές, ο Νίκος Ξανθόπουλος. Αιωνία του η μνήμη. Έζησε με αξιοπρέπεια, αγάπη από όλους μας.
Έζησε καλά. Τα τελευταία χρόνια τον παρακολουθούσα στο fb , που ζούσε με την αγαπημένη του σύζυγο σε ένα μεγάλο κτήμα, που καλλιεργούσαν μαζί, κάπου στη Αττική και τους χαιρόμουν.
Κείμενο του Δημήτρη Χατζηχρήστου
Πάει και το παιδί του λαού… Τα χρόνια του να πάρουμε. Διαβάζοντας την είδηση, τι θυμήθηκα… Και ειλικρινά δεν είναι ανέκδοτο… Πρώτη Δημοτικού ο Δημητράκης (κάπου στα 1969).. στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Καβάλας, στα Γύφτικα (Αϊ Γιώργης) και η δασκάλα μας ζητάει να πούμε από ένα τραγουδάκι. Κάποιος είπε το “Μια ωραία πεταλούδα”, κάποια είπε το “Χαρωπά τα δυο μου χέρια θα χτυπώ” κλπ ήρθε κι η σειρά μου, τι να πω, τι να πω… “Πετραδάκι, πετραδάκι για τα σένα το χτισα, της αγάπης το τσαρδάκι…” Είχε κυκλοφορήσει πριν λίγα χρόνια, το έπαιζαν τα ραδιόφωνα, το είχα μάθει όλο απέξω. “Σταμάτα Δημήτρη”, φωνάζει η δασκάλα. “Αυτό δεν είναι τραγούδι για το σχολείο”. “Γιατί κυρία;” απορώ εγώ. “Γιατί είναι λαϊκό. Θα μας πεις ένα παιδικό ή πατριωτικό τραγούδι”. Σκέφτηκα να πω ένα πατριωτικό… Ποιο να πω; Εκείνο που σιγοτραγουδούσε ο παππούς μου και το είχα μάθει κι αυτό απέξω… “Βροντάει ο Όλυμπος κι αστράφτει η Γκιώνα…” “Σκάσε Δημήτρη” τσίριξε η δασκάλα. “Πες τη μαμά σου να έρθει αύριο. Την θέλω”. Τη συνέχεια ελπίζω να την φαντάζεστε…
Κείμενο της Ελένης Βλατσιώτου
Καλό σου ταξίδι Νίκο Ξανθόπουλε! Κάποιοι σέ είπανε παιδί του λαού. Άλλοι όταν αναφερόταν σε κάτι μελό λέγαν το όνομα σου. Για την χρονική περίοδο που πρωταγωνιστούσες στις συγκεκριμένες ταινίες η Ελλάδα ήταν ψωροκωστενα και οι ρόλοι σου και το συναίσθημα που κυριαρχούσε σκιαγραφούσε τήν εποχή εκείνη προτιμώ εκείνες τις ταινίες από τις μετέπειτα πού διακωμωδούσαν τον έρωτα την αγάπη!!!! Στην συνέχεια απέδειξες πόσο ποιοτικός ήσουν σαν άνθρωπος με την στάση ζωής που επέλεξες!!! Καλό σου ταξίδι μεγάλε στην γειτονιά των αγγέλων μακάρι να σέ μιμηθούν κάποιοι ατάλαντοι που καβαλάν τo καλάμι σέ ευχαριστώ πολύ για ότι σε εμένα το λαουτζίκο χάρισες μέσα από τίς ταινίες σου μαθαίνοντας μου ότι στην ζωή πρέπει να παλεύεις έντιμα για να κατακτήσεις αυτό που θέλεις!
