Κείμενο – φωτογραφία του Δημοσθένη Βαρδαβούλια
«Η πλατεία ήταν γεμάτη», αλλά αποδείχθηκε πολύ μικρή για να χωρέσει τους Καβαλιώτες. Και όταν η Μαρία μας, ναι η Μαρία μας, που από σήμερα είναι η Μαρία όλης της Καβάλας, διάβασε με τρεμάμενη από τη συγκίνηση φωνή, συγκρατώντας τους αναβλύζοντες λυγμούς της, τα ονόματα των 57 ανυποψίαστων του τρένου της μεγάλης και άδικης φυγής, εκατοντάδες κεφάλια στράφηκαν αυθόρμητα προς το έδαφος, κοιτώντας με βουρκωμένα μάτια τις μύτες των παπουτσιών των κατόχων τους.
Χρειάστηκαν τα Τέμπη για να στενέψει δραματικά η έννοια του στίχου που έγραψε το 1986 ο Μπάμπης Τσικληρόπουλος και να γίνει κυριολεκτική περιγραφή : «….Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, και άλλο εκείνη να σε πεθαίνει ….». Έφτασε πια η μεταπολιτευτική δημοκρατία μας στα όρια της … Δεν αρκεί η εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία. Χρειάζονται βαθιές θεσμικές τομές στο πολιτικό μας σύστημα.
