Η Καβαλιώτισσα, Πόπη Χάιτα διαμένει εδώ και πολλά χρόνια στην Αθήνα.
Η ίδια αποτέλεσε μια από τις σπουδαιότερες αθλήτριες που ανέδειξε ο Καβαλιώτικος Πρωταθλήτρια τη δεκαετία του `70, εγκατέλειψε νωρίς τα κουλουάρ αλλά ήδη είχε προλάβει να βάλει την υπογραφή της με πολλές διακρίσεις. Η Πόπη παραχώρησε συνέντευξη στην Αθλητική Πρωινή και στον Τάσο Πατσίδη μιλώντας για την περιπλάνηση της στο κλασσικό αθλητισμό σε μια διαφορετική εποχή από τη σημερινή.
Ερ: Ποιες ήταν οι πιο ωραίες στιγμές της Πόπης Χάιτας στον κλασσικό αθλητισμό;
Απ: Το Σεπτέμβριο του 1973 είχα ισοφαρίσει το Πανελλήνιο ρεκόρ στα 400 μέτρα, στη συνάντηση τότε Βορρά-Νότου. Όταν είχα κερδίσει το 1972 τους Πανελλήνιους Νεανίδων στα 100, στα 200 και τους μαθητικούς την ίδια χρονιά στα 200.
Μετά κέρδισα Πανελλήνιους το 1973 στα 100 και 200 μέτρα και το 1974 τα 400. Το 1975 δεν συμμετείχα λόγω τραυματισμού και το 1076 κέρδισα τα 800. Έτρεξα όλα τα αγωνίσματα από τα 100 μέτρα έως τα 800. Συμμετείχα παράλληλα στην Εθνική ομάδα.
Ερ: Πότε αρχίζει η ενασχόληση σας με τον κλασσικό αθλητισμό; Ποιοι σας βοήθησαν στο ξεκίνημα;
Ξεκίνησα στον κλασσικό αθλητισμό το 1969. Τότε στα σχολεία μας κατέβαζαν οι γυμνάστριες και κάναμε διάφορα αγωνίσματα. Με είχαν επιλέξει και με γράψανε στον ΟΚΑΚ. Το 1969 είχε κερδίσει έναν ανώμαλο δρόμο που γινόταν κάθε χρόνο στην Καβάλα. Ξεκινούσαμε στους Μύλους και καταλήγαμε στην παραλία κάτω. Με τον ΟΚΑΚ έτρεχα το 1969.
Το 1970 σταμάτησα για 1 χρόνο, λόγω τραυματισμού. Το 1971 επέστεψα, κάνοντας πλέον συστηματική προπόνηση. Στην Καβάλα ο πρώτος μου προπονητής ήταν ο κ. Πίτσας, στον οποίο οφείλω πολλά. Πίστεψε πολύ σε μένα. Με βοήθησε πολύ. Πηγαίναμε πρωί-πρωί για προπόνηση, μετά πάλι το απόγευμα προπόνηση.
Ο κ. Πίτσας ήταν προπονητής τότε στον ΟΚΑΚ. Το 1972 έκανα προπόνηση επίσης με τον κ. Βλάση για πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Μέχρι το 1972 ήμουν στην Καβάλα. Μετά πέρασε στο Πανεπιστήμιο, το Μαθηματικό και από εκεί και πέρα έκανα προπόνηση με την Εθνική Ομάδα στην Αθήνα.
Από το 1972 τον Οκτώβριο μέχρι το 1976. Μετά σταμάτησα. Στην Εθνική Ομάδα είχα αρχικά προπονητή τον κ. Βυτινάρο. Μετά είχα τον κ. Γεωργόπουλο και στη συνέχεια τον κ. Σακελλαράκη. Δεν άλλαξα σύλλογο έμεινα πάντοτε στον ΟΚΑΚ. Άλλωστε εκείνη την εποχή δεν είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε μια μεταγραφή.
Στην Καβάλα δεν πρέπει να ξεχνάμε την προσφορά του κ. Καράμπελα. Αυτός ήταν η ψυχή του Καβαλιώτικου αθλητισμού. Είχε πιστέψει και αυτός σε μένα όπως και ο κ. Ευαγγελίδης. Επίσης ο κ. Χατζηεμμανουήλ ήταν κοντά στον κλασσικό αθλητισμό. Ακόμη με βοήθησε πολύ ο κ. Γεωργιάδης, κάποια στιγμή. Συνεργαστήκαμε πολύ καλά. Μετά από πολλά χρόνια το 2018, βραβεύτηκα στην Καβάλα και αυτό για μένα αποτέλεσε μεγάλη τιμή.
Ερ: Τι ήταν για σας ο κλασσικός αριθμός; Πόσο ρόλο έπαιξε στη ζωή σας;
Απ: Πίστεψα πολύ στον εαυτό μου και μου έδωσε μια ώθηση σαν άνθρωπο. Ήταν για μένα μια μεγάλη χαρά. Δεν εκμεταλλεύτηκα καθόλου τον αθλητισμό. Τότε είχα δώσει κανονικά εξετάσεις και πέρα στη Μαθηματική Σχολή Αθηνών.
Δεν πήγα Γυμναστική Ακαδημία, που θα μπορούσα να μπω χωρίς εξετάσεις. Μετά ήμουν καθηγήτρια στο σχολείο. Ο αθλητισμός είναι χαρά. Έκανα ταξίδια, με βοήθησε ο αθλητισμός να είμαι πειθαρχημένο άτομο.
Ερ: Σίγουρα υπάρχουν διαφορές της εποχής εκείνης με τη σημερινή στον κλασσικό αθλητισμό.
Απ: Εκείνα τα χρόνια δεν είχαμε τα… κινητά. Η τηλεόραση ήταν πολυτέλεια. Η τεχνολογία τώρα έχει προχωρήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Τρέχαμε τότε χωρίς να περιμένουνε καμία ανταμοιβή. Δεν είχαμε καμία ανταμοιβή. Αγαπούσαμε αυτό που κάναμε. Αγαπούσαμε τον αθλητισμό.
Ερ: Προτρέπετε τα νέα παιδιά να κάνουν κλασσικό αθλητισμό σε μια δύσκολη εποχή;
Απ: Είναι δύσκολες οι εποχές. Εμείς τότε ζούσαμε σε μια εποχή αθωότητας. Φοβάμαι πολύ τα φάρμακα. Δε ξέραμε αυτά, ούτε γιατρούς, ούτε φάρμακα. Κάναμε αθλητισμό γιατί μας άρεσε. Ήταν μια ρομαντική εποχή.
Ερ: Οι δεσμοί σας με την Καβάλα δεν έχουν σταματήσει.
Απ: Όχι βέβαια. Έρχομαι συνέχεια στην Καβάλα. Είναι εκεί ο πατέρας μου, η αδελφή μου, οι φίλοι μου, οι φίλες μου. Δεν ενημερώνομαι πολύ για τον Καβαλιώτικο Κλασσικό Αθλητισμό. Βλέπω κάποια πράγματα στα site και στο facebook.
Ερ: Δεν το έχετε μετανιώσει που ασχοληθήκατε με τον κλασσικό αθλητισμό;
Απ: Όχι σε καμία περίπτωση. Ήταν ένα κομμάτι της ζωής μου, το οποίο κιόλας το αναπολώ. Η μόνη πικρία ήταν ότι εκείνα τα χρόνια δεν ασχολιόντουσαν με το γυναικείο αθλητισμό. Δε δίνανε τόσο μεγάλη βάση στο γυναικείο αθλητισμό.
Οι προπονητές περισσότερο ασχολιόντουσαν με τους άνδρες. Η Εθνική Γυναικών κάναμε προπόνηση την πρώτη χρονιά στο Καραϊσκάκη στις 15.00 και μετά από μας ερχόταν η Εθνική Ανδρών. Από μόνες μας κάναμε περισσότερα πράγματα. Κάποια στιγμή μόνη μου έψαξα κάποιο προπονητή και μάλιστα ήταν από την Κύπρο. Δεν αποσκοπούσα σε κάτι από τον αθλητισμό.
Ερ: Ένας στόχος που τελικά θέλατε αλλά δεν το πετύχατε;
Απ: Θα ήθελα περισσότερο να διακριθώ σε Βαλκανικούς αγώνες. Δεν ασχολήθηκε όμως κανείς πολύ μαζί μου. Μόλις διορίστηκα, σταμάτησα κιόλας τον αθλητισμό. Ήμουν τότε 24 ετών.
Μου έμεινε η φιλία μας με την Ελένη Παξιβάνη όταν ήμουν στην Καβάλα αλλά και όλα τα κορίτσια τότε που είχαμε μια σπουδαία τετράδα στη σκυταλοδρομία 4Χ400. Κερδίσαμε τρεις συνεχόμενες φορές στους Πανελλήνιου αγώνες. Η Εμμανουηλίδου, η Γλυκοπούλου. Επίσης έκανα παρέα με την Άννα Βερούλη, με τη Βιβή Ντίσου.
Μένει ένα πολύ όμορφο συναίσθημα απ` όλη αυτή την ιστορία. Δεν έχω πικρίες. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έκανα κλασσικό αθλητισμό εκείνα τα χρόνια της αθωότητας. Επίσης ο πατέρας μου ήταν πάντα μαζί μου.
Από μικρή που ξεκίνησα τον αθλητισμό και τα ταξίδια. Είχαμε πάει στη Σμύρνη στους Βαλκανικούς με τον πατέρα μου. Μετά έγινε και κριτής. Ωραία χρόνια, ωραίες αναμνήσεις.
