Συμπληρώνονται τρία χρόνια (17-06-2018), από την μέρα που μια ανιστόρητη κυβέρνηση οδηγήθηκε στην υπογραφή της καταγέλαστης συμφωνίας των Πρεσπών. Μιας συμφωνίας που έδωσε τα πάντα, όλα όσα απαιτούσαν οι Σκοπιανοί, χωρίς να κερδίσει τίποτε για τη Ελλάδα.
Παρά μόνο μια προσωρινή και άχρηστη κομματική «προεκλογική εξυπηρέτηση». Έγιναν τα πάντα προκειμένου να εφαρμοσθούνε οι εντολές άλλων. Αγνοήθηκαν ιστορικά προηγούμενα μεταξύ κρατών, δηλώσεις κορυφαίων Σκοπιανών πολιτικών, και η ανθελληνική ιστορική σκοπιμότητα της ύπαρξης κράτους που να περιέχει τον όρο «Μακεδονία».
Όσα ακολούθησαν στη συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστά.
Η κυβέρνηση των Σκοπίων αμφισβητείται εσωτερικά, δεν έχει εφαρμόσει ΚΑΜΜΙΑ από τις υποχρεώσεις της, εξακολουθεί να μιλά για «σκλαβωμένη» Μακεδονία του Αιγαίου, και για καταπάτηση δικαιωμάτων των «Μακεδόνων» στην Ελλάδα, η Βουλγαρία αντιδρά και δεν δέχεται την «μακεδονική εθνότητα» και τη «μακεδονική γλώσσα», που κάποιοι τόσο επιπόλαια τους παραχωρήσανε, έχει θέσει VETO (υπάρχει και αυτό) και δεν δέχεται ν’ αρχίσουνε συζητήσεις για τη προοπτική ένταξης των Σκοπίων στην Ε.Ε. Κάτι που θα μπορούσε να κάνει, εάν ήθελε, και η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν το έκανε.
Έτσι σήμερα , η Βουλγαρία, μας δίνει μαθήματα Εθνικής αξιοπρέπειας, και εμείς εδώ , ελέω ΣΥΡΙΖΑ, τρέχουμε για ν αποτρέψουμε, κατά το προηγούμενο και με τη καθοδήγηση αντίστοιχων περιπτώσεων στη Θράκη, την αναγνώριση σωματείων και ενώσεων δήθεν «μακεδονικών».
Το ερώτημα που προκύπτει σήμερα είναι τι θα κάνει η τωρινή κυβέρνηση, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί για να υπογράψει συμφωνίες που εκείνος έκανε, δεδομένου ότι δεσμευόμαστε πλέον σαν Χώρα από μια συμφωνία που δεν έχει υπογράψει η τωρινή κυβέρνηση, και που δεν μπορεί ν’ αναθεωρήσει, όταν η Τουρκία ζητάει παράλληλα κάθε μέρα την αναθεώρηση της συμφωνίας της Λωζάννης.
Τό πρόβλημα λοιπόν που εμφανίζεται είναι σαφές και συγκεκριμένο. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση μικροκομματικά ενεργώντας παραχώρησε και έδωσε στους Σκοπιανούς δικαιώματα «συνεταίρων» ακόμη και στα λιμάνια της Βόρειας Ελλάδας και στο Αιγαίο, (δικαιώματα ΑΟΖ), πρέπει αντίστοιχα και συμψηφιστικά να κάνει το ίδιο και η σημερινή κυβέρνηση ή θα πρέπει να το διαπραγματευτεί σκληρά, εκμεταλλευόμενη τη σημασία και σπουδαιότητα που έχει η περιοχή των Βαλκανίων-Ανατολικής Μεσογείου στο νέο τριπολικό ή και τετραπολικό παγκόσμιο σύστημα που δημιουργείται.
Και αυτή τη φορά όχι μόνο με λόγια, αλλά με έργα. Όχι μόνο να δίνουμε, αλλά να μας δίνουνε και αντίστοιχα. Όχι μόνο να γεμίζουμε με ξένες στρατιωτικές βάσεις, και να ψηφίζουμε κυρώσεις σε βάρος χωρών που ιστορικά και πολιτισμικά είναι φιλικές σε μας, αλλά να εξασφαλίζουμε και τη δική μας άμυνα. Και επειδή συνήθως δίνουμε κυριαρχία και παίρνουμε λόγια, ας περιμένουμε πρώτα να υλοποιηθούνε τα λόγια τους, προκειμένου να έχουμε μια σαφή και καθαρή εικόνα αυτών, και μετά ας ψηφίσουμε στο Κοινοβούλιο μας τις εκκρεμείς συμφωνίες με τα Σκόπια.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
