Tεργέστη, 17 Ιουλίου: το Καραβάνι Ανοίγοντας Σύνορα Caravana Abriendo Fronteras στην «Πλατεία του Κόσμου»-“Piazza del mondo” όπου διαμορφώνεται καθημερινά η αυτοδιαχειριζόμενη υποδοχή μεταναστών της βαλκανικής οδού, που προωθεί η Linea d’ombra. Foto di Lorena Fornasir
Ένα φάντασμα τριγυρίζει στον κόσμο και δεν είναι αυτό που ανακοίνωσαν ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς στο Μανιφέστο τους. Δεν είναι ούτε εκείνο του κομμουνισμού ούτε του προλεταριάτου ιδεολογικά συνδεδεμένου μαζί του που θα είχαν κατακτήσει οριστικά την εξουσία.
Το «φάντασμα» που διέρχεται τον σημερινό κόσμο δεν είναι άλλο από την ανθρώπινη κινητικότητα. Μετανάστες, πρόσφυγες, εκτοπισμένοι, τουρίστες, οικονομικοί και πολιτιστικοί φορείς ταξιδεύουν στον γνωστό χώρο και δεν υπάρχουν περιοχές, ζώνες ή τόποι που να μην επηρεάζονται από αυτό.
Εξάλλου, σε καθέναν, η κινητικότητα του και είναι αυτονόητο ότι αυτές δεν συμπίπτουν. Εκείνες που θεωρούνται «επικίνδυνες» είναι αυτές που εκπροσωπούνται ειδικότερα από μετανάστες και πρόσφυγες.
Αυτοί οι τελευταίοι, μόνοι, παρέα και κυρίως με λίγα μέσα στη διάθεσή τους, καταφέρνουν, συχνά εν αγνοία τους, να δημιουργούν κενά στα συστήματα ελέγχου, τις γεωγραφίες, στις πολιτικές περιορισμού.
Δηλαδή, αποσταθεροποιούν μια πραγματικότητα που κατασκευάζουν οι ισχυροί κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους διαιωνίζοντας τον σημερινό διαχωρισμό του κόσμου, τον αποκλεισμό, την απομόνωση.
«Εγώ είμαι ο πόλεμος», φώναζε με λυγμούς μια κυρία ξενιτεμένη από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό αφού υπέστη βιαιοπραγίες στο σώμα και το πνεύμα. Αντίθετα, ο Μοχάμεντ δείχνει με λεπτότητα κάποιες εικόνες που έχουν καταγραφεί στο τηλέφωνό του και οι οποίες μιλούν για την αδικαιολόγητη βία στη χώρα καταγωγής του, τη Σομαλία.
Αυτός και η κυρία είναι ταυτόχρονα το μήνυμα, η εξορία και η ταλαιπωρία χαραγμένη στα πρόσωπα. Αυτό μετατρέπει τη ζωή τους, εδώ στη Niamey του Νίγηρα, σε μια δραματική μεταφορά της εποχής μας.
Είναι αυτοί που επιτάσσουν τα σύνορα, παρακάμπτουν τα τείχη, τραυματίζονται στα συρματοπλέγματα, εξαφανίζονται στις ερήμους και πνίγονται στις θάλασσες.
Με υπομονετική σταθερότητα υφαίνουν χρόνια πριν καταφέρουν αυτό που η μοίρα δεν είχε συλλογιστεί γι’ αυτούς. Σε αυτή την εύθραυστη ιστορική στιγμή εμφανίζονται άγνωστοι πρωταγωνιστές της μοναδικής επανάστασης που συντελείται στον πλανήτη.
Δεν εμφανίζονται λοιπόν τυχαίες οι προσπάθειες κάποιων, προορισμένες στην αποτυχία, να μπλοκάρουν, να διακόψουν, εκτρέψουν, διαπραγματευτούν ή εγκαταστήσουν αλλού τον προορισμό του ταξιδιού τους. Ξέρουν ότι, όπως σε κάθε επανάσταση αντάξια αυτού του ονόματος, θα έχουν παρανοήσεις, βάσανα και μάρτυρες, μαρτύρια.
Αυτό που φέρνουν στον κόσμο είναι πολύ πολύτιμο για να εγκαταλειφθεί στην πορεία. Ξέρουν ότι μπορούμε να παρηγορηθούμε για την απώλεια του παρελθόντος αλλά όχι γι’ αυτή του μέλλοντος.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Comune-info
