Γράφει ο Λευτέρης Κελβερίδης
Συνηθίζεται, στο τέλος κάθε χρόνου, εφημερίδες αλλά και άλλα μέσα ενημέρωσης όπως το διαδίκτυο, να παρουσιάζουν την λίστα με τις καλύτερες, κατά τη γνώμη τους, ταινίες της χρονιάς που φεύγει.
Αποδεχόμενος λοιπόν με χαρά την σχετική πρόταση της αγαπητής «Πρωινής», παραθέτω μια λίστα με δώδεκα ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου που περιλαμβάνονται ανάμεσα σ’ αυτές που με εντυπωσίασαν περισσότερο, με συγκίνησαν, με διασκέδασαν, με προβλημάτισαν μέσα στο 2017.
Χωρίς καμιά, λοιπόν, αξιολογική σειρά, οι ταινίες αυτές είναι:
- La la land (2016). Σκηνοθεσία: Ντάμιεν Σαζέλ. Παίζουν: Ράϊαν Γκόσλιγκ, Έμμα Στόουν. Η ταινία αποτίει φόρο τιμής στο μιούζικαλ – και όχι μόνο – δίνοντας και μια ευκαιρία να «ανακαλύψει» το σινεφίλ κοινό «κλεμμένες» σκηνές και ατάκες από ένα μοναδικό είδος σινεμά που, κάποτε, γνώρισε μεγάλες δόξες.
- Dunkirk (2017). Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Νόλαν. Παίζουν: Κένεθ Μπράνα, Κίλιαν Μέρφι, Μάρκ Ράϊλανς. Η ταινία αναφέρεται σε ένα κεφάλαιο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου που, ίσως, άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Επικό αριστούργημα που, δίκαια, κέρδισε τους κινηματογραφικούς κριτικούς και το κοινό, σε όλον τον κόσμο.
- Στα ίχνη του ανέμου (Wind river) (2017). Σκηνοθεσία: Τέϊλορ Σέρινταν. Παίζουν: Τζέρεμι Ρέντερ, Ελίζαμπεθ Όλσεν. Μείγμα νέο-ουέστερν και θρίλερ που εκτυλίσσεται στο Γουαϊόμινγκ, με πρωταγωνιστές το άγριο, χιονισμένο τοπίο, αλλά και τους κατοίκους του, κατοίκους μιας «άλλης» Αμερικής.
- Νυκτόβια πλάσματα (Nocturne animals) (2016). Σκηνοθεσία: Τομ Φορντ. Παίζουν: Τζέϊκ Τζίλενχαλ, Έϊμι Άνταμς, Μάικλ Σάνον. Ψυχολογικό θρίλερ που εκτυλίσσεται σε δύο επίπεδα. Ταινία που απαιτεί την αυστηρή προσοχή του θεατή στην παρακολούθησή της, με ένα τέλος – γρίφο που «προκαλεί» για ερμηνείες…
- Χωρίς αγάπη Loveless (2017). Σκηνοθεσία: Αντρέϊ Ζβιάγκιντσεφ. Παίζουν: Μαριάνα Σπίβακ, Αλεξέϊ Ροζίν, Αλεξέϊ Φατάεφ. Μετά το «Λεβιάθαν», ο Ζβιάγκιντσεφ σε μία ακόμη ταινία του, ασκεί κριτική στη σύγχρονη κοινωνία της Ρωσίας που, όλο και πιο πολύ, προσπαθεί να μιμηθεί τη Δύση, χάνοντας, όμως, την «ψυχή» της.
- Τρούμαν (Truman) (2015). Σκηνοθεσία: Σεσκ Γκάϊ. Παίζουν: Ρικάρντο Νταρίν, Χαβιέ Καμαρά. Δραμεντί γύρω από την αναπόφευκτη «αναχώρηση» ενός ηθοποιού, που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα: σε ποιόν να εμπιστευθεί τον Τρούμαν, τον αγαπημένο του σκύλο, όταν το «μοιραίο» θα πλησιάζει. Συγκινητικό αλλά καθόλου «μαύρο»…
- Τα παράπονα στο δήμαρχο (L’ ora legale) (2017). Σκηνοθεσία: Σαλβατόρε Φικάρα και Πικόνε. Μπορεί η ταινία να μη συγκέντρωσε πολλά «αστεράκια» από τους κριτικούς, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να κάνει μεγάλες εισπράξεις, τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ελλάδα, το καλοκαίρι που μας πέρασε. Μια «φωτογραφία» του σημερινού Ιταλικού Νότου, με όλες τις αδυναμίες και τις παραδοξότητες, τα στερεότυπα και τις αντιθέσεις του. Βλέποντάς την κανείς νομίζει πως κάπου του είναι γνώριμα όσα συμβαίνουν στην οθόνη, μιας και δεν απέχουν πολύ από όσα συμβαίνουν και στη χώρα μας.
- Πάση θυσία (Hell or high water) (2016). Σκηνοθεσία: Ντέϊβιντ Μακένζι. Παίζουν: Τζεφ Μπρίτζες, Κρις Πάϊν. Ατμοσφαιρικό νέο-ουέστερν με έναν εξαίρετικό Τζεφ Μπρίτζες. Δυο αδέλφια σχεδιάζουν ληστείες τραπεζών, προκειμένου να σώσουν το ράντσο τους. Γι’ αυτούς, το «αμερικάνικο όνειρο» δεν υπήρξε ποτέ.
- Η αποφοίτηση (Baccalaureat) (2016). Σκηνοθεσία: Κρίστιαν Μουγκίου. Παίζουν: Μαρία – Βικτώρια Ντράγκους, Άντριαν Τιτιένι. Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Κανών. Ο μεγαλύτερος, ίσως, σύγχρονος σκηνοθέτης της Ρουμανίας, σκηνοθετεί ένα δράμα που ρίχνει μια τολμηρή ματιά στη σημερινή Ρουμανία και τη διαφθορά που είναι παρούσα παντού.
- Paterson (2016). Σκηνοθεσία: Τζιμ Τζάρμους. Παίζουν: Άνταμ Ντράϊβερ, Γκολσιφτέ Φαραχνί. Ένας οδηγός λεωφορείου γράφει ποίηση, ενώ παλεύει να ανταποκριθεί στις ανάγκες της καθημερινής του ζωής. «Μικρή» ταινία στις διαστάσεις της, μεγάλη όμως, στα νοήματά της.
- Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ (I, Daniel Blake) (2016) Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς. Παίζουν: Ντέϊβ Τζόνς, Χέιλι Σκουάιρς. Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Κανών γι’ αυτό το κοινωνικό φιλμ του Βρετανού Κεν Λόουτς που, όπως συμβαίνει και σε άλλες ταινίες του, παραμένει ένας δημιουργός που συγκινείται βαθιά από τα προβλήματα της μερίδας εκείνης των συμπατριωτών του που ζει στο περιθώριο.
- Το αρνάκι (Kuzu) (2014). Σκηνοθεσία: Κουτλούκ Αταμάν. Παίζουν: Καχίτ Γκοκ, Νεσρίν Καβαντζάντε. Μάθημα σινεμά – για μία ακόμη φορά – από τη γείτονά μας χώρα, με μια ταινία αιχμηρή, παρά τη φαινομενική απλότητά της. Άγρια τοπία της Ανατολίας και βασανισμένοι άνθρωποι μιας άλλης Τουρκίας, που ζει μακριά από τη λάμψη της «ευμάρειας», που προσπαθεί να περάσει η η χώρα αυτή προς τα έξω.
